Читать книгу Wilna Adriaanse-omnibus 1 - Wilna Adriaanse - Страница 17

Georgina moet glimlag toe drie bruingebrande kinders tien dae later hulle pa in Londen op die lughawe tegemoet hardloop. En toe hulle almal ’n uur later op die vliegtuig sit, het die drie nog nie ophou praat nie. Hulle vertel van die strandhuis reg langs die strand en van Leon en Magriet se seuns, met wie hulle na die eerste swem in die branders ’n hegte vriendskap gesmee het. En van die aande om die vuur waar Leon vir hulle vleis gebraai het, en hoe Georgina hulle leer branders ry en strandtennis leer speel het.

As die een asem skep, val die ander een in en Georgina wonder later hoe sy ore dit hou. Hulle praat deur aandete, maar toe die kajuitpersoneel na aandete begin om komberse en kussings uit te deel, raai Georgina hulle aan om rustig te word en te probeer slaap. Die sitplekke in die luukse eersteklaskajuit is soveel ruimer en gemakliker, en sy strek haarself ook lui uit.

“Bertie, sal jy langs André gaan slaap? Ek wil graag hier sit.” Chris staan in die paadjie langs haar sitplek en beduie vir Bertie om op te staan. Die seuntjie wil eers beswaar maak, maar sy pa het hom reeds opgetel en op die sitplek agter hulle neergesit en met die sagte kombersie toegemaak. Dan skuif hy langs Georgina in.

“Dankie dat jy my gered het. My ore kon dit nie meer hou nie, maar ek kan hulle ook nie kwalik neem nie; dit moes ’n heerlike paar dae gewees het.”

Georgina knik. “Hulle het wonderlik aangepas en jy kan baie trots op hulle wees.” Sy kom nie agter dat die formele aanspreekvorm onbewustelik verander het nie.

“Het jy al besluit waarheen jy die einde van die maand gaan?” Hy skakel die liggie bo sy kop af en die skemerte van die kajuit vou om hulle.

Sy skud haar kop. “Daar is nog baie tyd om te besluit.”

“Is ’n man die rede vir jou swerftogte?”

Georgina se keel word oudergewoonte droog. Sy het geen begeerte om dit met hom te bespreek nie.

“Hy moes besonders gewees het.” Sy stem is ’n diep fluistering in die geslote ruimte en vir ’n lang oomblik hang die stilte tasbaar tussen hulle.

“Hy was nie so besonders nie, ék was. Ek was vier en twintig en vreeslik naïef … en verlief. Ek dink in vandag se tye is dit nogal besonders.” Die stil, skemer kajuit skep skielik ’n intieme ruimte. “Hy het die oggend van ons troue besef hy is nog nie gereed vir die groot stap nie. Dis al wat gebeur het. Ek sou verkies het dat hy dit vroeër besef het, maar ek kan hom nie kwalik neem nie. Hy kon stilgebly het en ons al twee in ’n jare lange hel gedompel het.” Die woorde is lig, haar stem byna geamuseerd, maar haar keelspiere trek branderig saam.

“En toe gooi jy alle mans uit jou lewe?” Hy draai hom skuins in die gemaklike sitplek en sy grys oë rus nou op haar gesig.

“Die lewe is minder gekompliseerd as ’n mens nie meer aan sprokies glo nie.”

“Ek het ’n voorstel wat ek aan jou wil maak. Jy hoef my nie nou te antwoord nie, maar jy het ook nie ’n maand om daaroor te dink nie.”

Georgina se oë lig vraend.

“Trou met my.”

Haar mond gaan oop en haar oë staar onbegrypend na sy gesig. Sy was nie heeltemal seker wat die voorstel gaan wees nie, maar sy is seker dat sy nooit dít in gedagte gehad het nie.

“Georgina, ek het nie gevra dat jy uit die vliegtuig moet spring nie.” Sy stem dring van ver af na haar toe deur en sy knip haar oë moeisaam. Sy is seker as sy hulle oopmaak, sal sy wakker wees, maar toe sy hulle uiteindelik oopmaak, is die gryses nog steeds voor haar – hierdie keer net baie duidelik ergerlik.

“ ’n Paar vrouens het my die afgelope paar jaar nogal laat glo hulle sal nie te ongeneë wees om met my te trou nie, al was dit dan ook net vir die geld, en toe ek uiteindelik een vra, is sy tot stomheid geskok. Êrens moes ek die boodskap verkeerd verstaan het!”

“Dis ék wat nie verstaan nie. Waarom wil jy met my trou? Ons ken mekaar nie eens nie!” ’n Diep frons keep tussen haar donker oë.

“Ek is ’n sakeman en as ek ’n goeie belegging sien, sorg ek dat ek daarin belê.”

“En ek is ’n goeie … belegging?” Haar stem wil-wil wegraak.

“Seker die beste wat ek my kinders kan gee.” Sy stem is rustig asof hulle twee die weer bespreek.

“Waarom vra jy my nie net om hulle oppasser te wees nie – sal dit nie makliker wees nie?” Georgina kan steeds nie die verbystering uit haar stem weer nie.

“Hulle het nie nog ’n oppasser nodig nie. Daarvan het hulle al genoeg gehad. Hulle het ’n ma nodig.”

“Maar ek is nie hulle ma nie – ek ís nie eens ’n ma nie.”

“Maar jy is die naaste wat hulle nog aan een gekom het, en ek is bereid om baie te betaal vir daardie voorreg.”

Georgina draai haar kop en staar na die donker nag buite die klein venstertjie. Sy het al die afgelope paar jaar heelwat huwelikaansoeke gekry. Die meeste van die tyd kon sy dit aflag en afskryf as laataandpraatjies. Maar in hierdie nag, duisende meters bo die aarde, weet sy nie hoe om hierdie een af te lag nie. Want dis nie ’n huweliksaansoek nie, dit is … Sy weet nie wat dit is nie.

“Doktor Parker, geld kon nog nooit geluk koop nie.”

“Daardie les het ek lankal geleer en hou asseblief op om my doktor Parker te noem, dis uiters frustrerend.”

“Maar tog wil jy vir jou kinders ’n ma koop! Dis beslis nie hoe dit gedoen word nie. Jy het tog seker … vriendinne – waarom trou jy nie met een van hulle nie?”

“Ek het nie ’n vrou nodig nie; my kinders het ’n ma nodig.”

“Jy het miskien nie ’n vrou nodig nie, maar …” Sy bly verleë stil. Hoe op aarde kan sy met hom oor sulke dinge praat? Hulle is skaars op voornaamterme en nou moet sy sulke intieme vrae vra.

Sy hoor hom sag langs haar lag, ’n geluid wat sy nog nie baie gehoor het nie, en sy draai haar kop om te sien of sy reg hoor.

“Is jy bang ek verwag meer van jou of dat ek jou gaan gebruik om kos te kook en kinders op te pas, terwyl ek êrens ’n minnares aanhou?”

Die warmte begin in haar nek en sy voel hoe dit oor haar gesig sprei, en sy draai haar kop na die donker venstertjie langs haar. Miskien moes hy haar liewer gevra het om uit die vliegtuig te spring. Sy is seker dit sou makliker gewees het as om hierdie gesprek te voer.

“Harde werk is ’n teenvoeter vir baie dinge,” klink sy stem geamuseerd langs haar op.

“Waarom so haastig?” Sy kyk na haar eie profiel in die venster.

“As jy my aanbod aanvaar, gaan julle op die plaas bly en ek gaan die kinders by plaaslike skole inskryf. Daar is blykbaar ’n paar baie goeie skole in die omgewing. Net buite die dorp is ’n ou gevestigde seunskool, asook ’n meisieskool. Dis nie maklik om plek te kry nie, en die kinders sal die een of ander toelatingseksamen moet skryf.”

“Hoe weet jy al hierdie dinge?” Sy is seker hy maak nie sommer net ’n gewoonte daarvan om inligting oor skole te versamel nie.

“Ondanks wat jy van my as pa dink, het ek altyd geweet die kinders sal die een of ander tyd iets anders nodig hê. Dit was net nog nooit moontlik nie – tot nou.”

“En as ek nie kans sien nie?” ’n Beklemmende gevoel kom lê meteens oor haar bors. Asof daar deure agter haar toeklap en sy nie meer kan omdraai nie.

“Dan gaan ons eers aan soos tevore. Ek sal mettertyd ’n ander plan bedink.”

“En as die kinders nie meer ’n ma nodig het nie?” onthou sy skielik ’n moontlike probleem.

“Het kinders nie maar altyd ’n ma nodig nie?” omseil hy die vraag, maar toe sy net vraend na hom bly kyk, laat hy met ’n klein glimlaggie hoor: “Ek sal jou nooit dwing om te bly nie; jy sal vry wees om enige tyd die verbintenis te verbreek.”

Georgina wil hom vra of dieselfde vir hom geld, maar haar woorde het opgedroog.

Sy trek koulik die lugdienskombers tot teen haar keel en sy het al begin dink hy slaap, toe sy stem weer langs haar opklink.

“Nog net een ander saak. Niemand hoef die besonderhede van ons verbintenis te weet nie – dit sal die kinders net verwar.”

Sy antwoord nie. Hy praat asof sy reeds ingestem het en op hierdie oomblik voel sy ver van ja sê af. Op hierdie oomblik voel sy na spring. Sonder ’n valskerm.

Hier is nie sprake van liefde nie, maar die lewe wat hy haar bied, is seker in baie opsigte die beste waarvoor sy ooit kon hoop. Om deel van ’n gesin te wees. Haar eie gesin te hê.

“Dink jy iémand sal glo dat jy skielik halsoorkop op my verlief geraak het?” Haar stem hang in die skemerte tussen hulle.

“Ek sal seker nie die eerste man wees op wie jy daardie uitwerking het nie!”

Georgina voel hoe die warm gloed weer teen haar nek opskuif en sy byt haar tong vas. Sy moes geweet het hy sal met haar spot.

Georgina staan in die portaal van die klein klipkerkie. Haar oë op die tientalle groot wit kerse wat die skemerte verlig.

Sy voel hoe sy liggies begin bewe en sy moet keer of haar tande klap hoorbaar teen mekaar. Etiénne en Magriet trek aan haar rok en vee sneeuvlokkies uit haar hare. Hulle praat onophoudelik in sagte fluisterstemme, maar die meeste van wat hulle sê, gaan by haar verby. Jean trek haar warm jas uit en trek haar lang donkergroen rokkie reg. Sy kyk bewonderend na Georgina en vir die soveelste keer die afgelope uur laat sy opgewonde hoor: “Jy lyk verskriklik mooi!”

Georgina moet deur haar bewerasies glimlag toe sy weer aan almal se reaksies dink. Almal het haar probeer oortuig dat hulle dit geweet het, dat hulle van die begin af kon sien daar is iets tussen haar en haar werkgewer aan die gang. Sy kon net haar kop in stilte skud. As hulle maar kon weet. Die vorige keer toe sy sou gaan trou het, vir liefde, het die man koue voete gekry. Nou trou sy omdat sy ’n goeie belegging is.

Met Etiénne se hulp het sy genadiglik hierdie treffende goudroom rok raakgeloop en sy moet self erken sy lyk nie sleg nie. Die bostuk en lang moue is ryklik met klein pêreltjies versier en pas haar soos ’n handskoen. Onder die bostuk val die swaar brokaatromp regaf tot by haar voete. Sy het beslis enige vorm van sluier of sleep van die hand gewys. Haar kort donker hare is gewas en soos gewoonlik drooggemaak, maar die haarkapper het ’n fyn haarbandjie met piepklein rosies en fyn gipskruid versier en dit op haar kop gesit. Haar eerste keuse was aanvanklik om voor een of ander magistraat te trou, maar toe sy in Jean se oë afkyk en die opwinding en verwondering daarin sien, is sy bly sy het ingestem om vanaand in hierdie klein klipkerkie voor ’n handjie vol mense te trou. Dit sal altyd ’n mooi herinnering wees, ongeag hoe haar lewe verder verloop. Die ander herinnering wat haar altyd sal bybly, is die kinders se reaksie. Die nag voordat hulle dit vir die kinders vertel het, het sy nooit geslaap nie, haar gedagtes was soos ’n wipplank. As hulle tevrede is, kan sy nie meer omdraai nie, en as hulle nie tevrede daarmee is nie, kan sy met haar lewe aangaan. En in daardie stadium het sy nie geweet watter een haar die bangste maak nie. Maar toe Jean haar die volgende dag om die nek gryp en haar byna verwurg van opgewondenheid, was daar nie meer omdraaikans nie. Bertie het op en af gespring en al het André hom met meer waardigheid gedra, kon sy die tevredenheid in sy oë sien.

Georgina is dankbaar vir Leon se arm waaraan sy kan vashou. Al is hierdie ’n ietwat ongewone huwelik, is sy dankbaar dat Leon, Magriet en die seuns vanaand by haar is.

Jean stap voor hulle uit. Regop en stralend. André en Bertie staan voor by hulle pa, deftig in hulle donker broeke, wit hemde en ryklik versierde groen onderbaadjies en wynrooi strikdasse.

En dan kyk sy na die donker man wat baie stil langs sy seuns staan. Hy het ’n donker pak en wynrooi strikdas aan en die wit hemp lyk uiters vleiend teen sy effe sonbruin gesig en donkergrys oë.

Mark en Harry knipoog stout vir haar toe sy en Leon by hulle verbystap. Georgina het nie nodig gehad om Mark in te lig nie, blykbaar het Chris hom self vertel, want sy het net ’n telefoonoproep gekry en vir die eerste paar minute kon sy net luister hoe hy sy ewige liefde aan haar verklaar en dat sy hart ongeneeslik gebreek is en dat hy geweet het hy moes hulle nooit Kersfees alleen gelaat het nie. En toe het sy stem ongekend ernstig geword.

“Ek is baie bly vir julle twee. Hy sal baie goed vir jou wees, Georgie.” Dan klink sy bekende lag weer in haar ore op. “En ek hoop van harte nou sal hy bedaar. Jy het hom die afgelope maand baie onrustig gemaak. Hy het beslis nie gedink hy sal ooit so hard vir ’n vrou val nie en jy het dit nie juis vir hom maklik gemaak nie!”

Georgina wou hom so graag reghelp, sy wou nie hê die mense na aan haar moes so in ’n leuen leef nie. Maar sy het Chris belowe.

Sy kyk weer na die man wat stil vir haar staan en wag en die ander gesigte verdwyn uit haar gesigsveld. Toe sy voor hom tot stilstand kom, sien sy die spiertjie wat in sy wang spring, en sy besef dat hy ook nie so kalm is as wat hy wil voorgee nie.

Om een of ander rede kan sy tog die predikant se stem hoor toe hy begin praat en iets in sy rustige woorde raak haar en laat die ergste bewing bedaar. Sy moet egter kug voordat sy haar troubeloftes kan herhaal. En dan voel sy hoe haar binnekant vasknoop toe hulle die ringe aan mekaar moet oorhandig. Vir die seremonie het sy vir hom ’n troupand van witgoud gekoop en vir ’n oomblik wonder sy of hy dit ooit sal dra. Sy hou eerste haar vinger na hom uit en kyk hoe hy ’n eenvoudige halfronde troupand van witgoud aan haar vinger steek. Hy was nie baie beïndruk met haar keuse nie, maar sy wou beslis nie hê hy moes vir haar ’n duur ring koop nie. Maar toe sy haar hand uit syne wil trek, hou André nog ’n ring na hom uit en met totale verbystering moet sy toekyk hoe hy ’n uitsonderlike ring met ’n groot, wit diamant aan haar vinger steek. Die groot, traanvormige steen is in witgoud geset en bedek haar ringvinger se lid tot by die kneukel. Haar oë gaan vervaard na die gesig wat oor haar hand gebuk is, maar toe hy opkyk, is sy oë niksseggend en hou hy net sy hand in stilte na haar uit. Met bewende vingers probeer sy die ring aan sy vinger steek, maar moet later toelaat dat hy haar help, tot vermaak van die gaste. Met hulle hande in die predikant se hand, hoor sy hoe hy hulle tot man en vrou verklaar en dan sien sy hoe Jean na haar pa kyk. Toe hy blykbaar nie verstaan nie, kom haar stem fluisterend: “Jy moet haar soen!”

Die kerkie is klein genoeg vir almal om die fluistering te hoor en onder gelag sak die donker kop en hulle lippe raak vir ’n vlietende oomblik aan mekaar.

Daarna kan Georgina nie veel onthou nie. Voor die kerkie het die gaste wit roosblare op hulle gestrooi en daarna is sy vinnig uit die ysige aandlug in ’n motor gehelp en het hulle vooruit na die hotel gery waar hulle aandete sou nuttig.

Georgina moet keer om nie hardop te sug toe die helikopter Sondagmiddag voor die huis neerstryk nie. Hulle het die nag na die troue in vriende van hom se luukse houthuis langs ’n meer gaan slaap. Toe sy hom daaroor uitgevra het, het hy spottend gesê ’n mens slaap nie die eerste nag saam met familie en kinders in dieselfde huis nie. En toe het hy na die sleutel in haar kamerdeur gewys en gesê sy kan maar die deur toesluit as sy onveilig voel.

Op pad teen die trappe op om haar handsak te gaan neersit, praat hy skielik agter haar.

“Betsy het reeds jou klere en besittings na my kamer toe geskuif,” en toe sy hom net onbegrypend aankyk, neem hy haar aan die arm en stap met haar die breë gang af.

Georgina se toer van die huis het nooit hierdie vertrek ingesluit nie en sy kan net stomgeslaan in die deur gaan staan. As sy gedink het die bed in die wit kamer is groot, is die swaar ou hemelbed in hierdie kamer nog groter. Die kamer lyk soos die kamers van die ou paleise in Europa. Teen die een muur is ’n groot vuurherd, daar is vier gemakstoele om ’n koffietafel, twee groot laaikaste weerskante van die bed, en ’n pragtige ou Franse skryfburo en stoel voor een van die vensters. Die vensterbanke is uitgebou en die vensters kyk ook op die voortuin uit. Die gordyne, bekleedsel en beddeken is ’n mengsel van ’n diep roomkoffie kleur, Afrika-ontwerpe, ou antieke patrone in bottelgroen en wynrooi, en op die een of ander manier smelt alles saam tot die mees ongewone kamer wat sy nog gesien het. Wie ook al hierdie kamer versier het, het baie goeie smaak en sy kan nogal dink dat die man langs haar hier sal tuis voel. Daar is iets onmiskenbaar manliks aan die ryk stowwe en donker hout, maar die sagter roomkleur hier en daar sorg vir ’n sagter, amper vrouliker gevoel.

Hy verdwyn by ’n deur in en roep na haar toe sy hom nie dadelik volg nie. Sy stap ’n groot aantrekkamer binne, omtrent die grootte van haar slaapkamer in Kaapstad. Haar paar stukke klere hang yl versprei in die een kas en al haar skoene is in een van die skoenrakke uitgepak. Teen die ander muur hang ry op ry pakke, hemde, dasse, en laat Georgina aan ’n deftige manswinkel dink. Uit die aantrekkamer loop ’n badkamer. Georgina loop soos ’n slaapwandelaar agter hom aan. Terug in die aantrekkamer, maak hy nog ’n deur oop en stap in ’n kleiner kamer in. Daar is ’n enkelbed, bedkassie, twee gemakstoele voor die vensters en ’n skryfburo. Alles van ’n mooi ligte hout. Die gordyne en bekleedsels is verskillende skakerings en ontwerpe van groen en wit. Hy maak nog ’n deur oop en sy loer by ’n netjiese badkamertjie in. Dan kyk sy vir die eerste keer vraend op in die grys oë.

“Dit is die babakamer. Ek sal hier slaap wanneer ek by die huis is.” Hy beduie na nog ’n deur. “Daardie deur lei na die agterste trap, so ek sal nie deur jou kamer hoef te loop nie.”

“Ek gaan nie in jou kamer intrek nie.” Sy wil eintlik nog byvoeg … en jou vrou se kamer, maar sy bedink haar.

Hy kyk op sy horlosie en draai na die aantrekkamer terug. In die middel van sy slaapkamer, gaan hy staan en sy oë is niksseggend toe hy praat. “Al hierdie vertrekke is na Alexa se dood oorgedoen, so hier is geen spoke van vorige vrouens nie en ook nie herinneringe nie. En verder sal dit redelik snaaks lyk as ons in twee verskillende dele van die huis slaap.” En daarmee maak hy die deur oop en stap in die breë gang uit, terwyl sy in die vreemde vertrek agterbly.