Читать книгу Wilna Adriaanse-omnibus 1 - Wilna Adriaanse - Страница 5

Georgina kén vreemde lughawens. Sy ken dit ook om te wag en sy sorg dat sy altyd leesstof en ’n sketsboek byderhand het. Maar toe daar na ’n uur en ’n half nog nie ’n teken van Chris Parker is nie, begin sy knorrig voel. Na twee lang ure se gewag besluit sy om die nommer in Manhattan te skakel. ’n Baie professionele stem antwoord, maar op haar versoek om met doktor Parker te praat, raak die stem huiwerig en sê effens stram dat dit nie moontlik is nie. Hy is besig. Georgina sug. “Het doktor Parker ’n sekretaresse? Miskien kan ek met haar praat.” Daar volg ’n stilte, maar dan hoor sy tog hoe die verbinding deurgeskakel word.

“Doktor Parker se kantoor.” Nog ’n professionele stem wat nie geselsies gaan maak nie.

“Hallo, ek is Georgina Walters. Ek wonder of dit moontlik is om met doktor Parker te praat?” Weer volg ’n stilte, asof die vrou verbaas is en Georgina wonder of die man dan nooit oproepe kry nie.

“Ek is jammer, doktor is in ’n vergadering. In verband waarmee wil u met hom praat?”

“Ek sit op die lughawe. Al twee uur lank en niemand het my nog kom oplaai nie. Ek wil weet of ek self in die stad moet kom en of die doktor dalk nog op pad is.” Georgina se voorneme om rustig te bly is besig om soos ’n miswolk te verdamp.

“Juffrou … Walters, ek is jammer, ek verstaan nie mooi nie. Waarom wag u op die lughawe vir doktor Parker?” Die koue Amerikaanse aksent is besig om nog verder aan Georgina se geduld te rafel en sy het moeite om nie haar stem te verhef nie.

“Ek kom sy kinders oppas. Daar is met hom gereël dat hy my op die lughawe sal ontmoet!”

“Kan u vir my ’n oomblik aanhou?” Die stem raak weg in die blikkerige klanke van ’n bekende melodie.

“Juffrou Walters,” die stem klink nie meer so yskoud nie, “ek is jammer, daar was ’n misverstand. Doktor was baie besig, maar u sal binne ’n halfuur opgelaai word. As u net in die aankomssaal sal wag, by die navraetoonbank.”

Georgina plaas die gehoorstuk hardhandig terug op die mik. Met haar drasak oor haar skouer en haar tas agter haar aan, loop sy deur die reuse-aankomssaal tot by die aangewese toonbank. Sy neem ’n paar diep asemteue om die ergerlikheid te laat bedaar.

Na sowat twintig minute sien sy ’n man haastig aangestap kom en kan nie help om op te let dat hy nogal aantreklik is nie. Sterk, aantreklike gesig, ligte hare, en vriendelike blou oë. Toe hy by die toonbank tot stilstand kom en soekend om hom kyk, kom sy stadig orent. Dit moet haar werkgewer wees en hy lyk glad nie sleg nie.

“Doktor Parker?”

Hy draai haastig na haar en dan sien sy die vraende blik wat by haar verbygaan en weer na haar gesig terugkeer. Sy steek haar hand uit. “Ek is Georgina Walters.”

Daar is nog steeds nie ’n verwelkomende glimlag nie, net dieselfde vraende blik en sy begin twyfel of dit hy is. Dan skud hy sy kop en steek sy hand glimlaggend uit. “Ek is jammer, ek het iemand ouer verwag. Hallo, jammer vir die vreeslike lang wag. Ek weet nie wat gebeur het nie.” Hy tel haar sak op en neem die tas se handvatsel en dan moet sy haar treë rek om by te bly. Sy kyk verbaas op toe hulle by ’n skuifdeur uitstap en hulle weer op die aanloopbaan bevind, maar daar is nie tyd vir vrae nie. Hy hou ’n motordeur vir haar oop, terwyl die bestuurder haar tas agterin die motor laai.

Toe hulle uiteindelik langs mekaar agterin die motor neersak, steek hy weer sy hand na haar uit. “Mark Anderson, aangename kennis. Ek is jammer, die baas het vergeet om vir Ann te sê jy arriveer vandag, anders sou daar beslis iemand hier gewees het.”

“Jy is nie doktor Parker nie?” Sy trek haar hand uit syne.

Hy lag. “Nee, hy is al die hele dag in ’n vergadering en ons moet oor ’n uur Washington toe vlieg, so ons het nie baie tyd nie.”

Georgina voel hoe alles skielik net te vinnig vir haar gaan. En toe die motor oomblikke later tot stilstand kom en hy die deur vir haar oopmaak, kan sy net stom na die helikopter voor haar kyk.

Sonder seremonie word haar tas by ’n deur onder die romp ingeskuif en help Mark Anderson haar teen die trappies op.

Sy draai terug en haar mond gaan oop en toe, maar hy beduie dat hy nie kan hoor nie en sy moet wag totdat die deur agter hom toeswaai en hulle albei met ’n stel oorfone op die kop sit, voordat sy weer kan praat.

“Meneer Anderson, ek verkies om ’n huurmotor te neem. Gee my net die adres.”

Die blonde kop skud terwyl hy oor haar buk en die veiligheidsgordel oor haar skoot vasknip. Met ’n kopknik beduie hy vir die vlieënier dat hulle gereed is en die volgende oomblik gryp sy benoud na die armleuning. Sy was nog nooit bang vir vlieg nie, maar sy vertrou nie helikopters nie. En veral nie hier waar Manhattan se wolkekrabbers skrikwekkend vinnig nader kom nie. Dit voel vir haar of sy in ’n driedimensionele rekenaarspeletjie vasgevang is. Haar maag ruk skielik en die volgende oomblik sak hulle bewend op die dak van ’n gebou neer.

Sy bly met lam bene sit, maar Mark Anderson het reeds haar skouersak opgetel en wag dat sy hom volg. ’n Ouer man staan en wag vir hulle ’n entjie van die helikopter af, en neem dadelik haar tas. En al wat Georgina kan doen, is om agter die blonde man aan te loop, met die ouer man kort op hulle hakke. In die hysbak sien sy haar weerkaatsing in die vollengte spieël, vee met haar vingers deur haar kort donker hare en probeer ongemerk haar gekreukelde wit hemp en denimbroek regtrek. Langs die man met die uiters smaakvolle pak klere, lyk sy skielik soos een van die sakmense wat met hulle winkelwaentjies die strate bewandel.

Die deure skuif geluidloos oop en Mark Anderson beduie vir Georgina dat hulle hier moet uitklim. Haar swart stewels sak in die dik mat weg en haar blik gly vlugtig oor die wit-en-room vertrek. Alles is perfek, alles pas bymekaar, selfs die deftige mense wat heen en weer by haar verbyloop. Georgina moet by haarself glimlag. Sy gooi haar kort swart leerbaadjie oor haar arm en lig haar kop. Aan die einde van die lang gang maak die jong man ’n deur oop en beduie dat sy moet instap. ’n Ouer vrou kyk gesteurd op en ’n paar fletsblou oë gaan vraend na die man agter Georgina.

“Juffrou Walters, dit is Ann Meyerson, Chris se sekretaresse. Ek gaan jou voorlopig hier by haar laat. Chris het gesê hy wil jou sien voor ons Washington toe vlieg.”

Georgina steek haar hand na die ouer vrou uit en sy sien die huiwering waarmee die goed versorgde hand uitgesteek word. Ann Meyerson beduie na die diep leunstoele wat aan die oorkant van die ruim vertrek staan en Georgina neem aan sy moet daar wag.

Sy beskou die ruim verrek met min belangstelling. Dit lyk soos ’n baie deftige sitkamer, met ’n groot bos wit lelies op ’n hoektafel. Maar haar kop is so dof. As sy net vir ’n paar uur kan slaap. Die telefoon op die groot lessenaar lui kort-kort en mense kom en gaan en saam met al die bedrywighede rondom haar, kan sy voel hoe die ergerlikheid in haar toeneem.

Georgina is so ingedagte dat sy nie die groot deure aan die oorkant van die vertrek sien oopgaan nie, ook nie die drie mans en ’n vrou wat geluidloos oor die dik mat aangestap kom nie. Dis eers as ’n paar bene voor haar gesigsveld inskuif, dat sy opkyk – vas in twee rookgrys oë onder donker wimpers. Oë wat haar op en af beskou. Sy kom stadig orent, maar moet steeds opkyk toe sy voor hom staan. ’n Hand word vlugtig na haar uitgesteek en sy neem dit traag.

“Ek is Chris Parker. Ek is bly jy kon kom.” Dan draai hy om en Georgina staan sprakeloos na die groepie mense en kyk. Al vier is besig om jasse aan te trek en die vrou agter die lessenaar is besig om in ’n sagte stem met haar werkgewer te praat. Hulle is al by die groot dubbeldeure voordat die lang, donker man omkyk.

“Ek is ’n bietjie haastig, juffrou Walters. As ons net gou ’n paar woorde kan praat?” Daarmee draai hy om en die gevolg kom weer in beweging.

Georgina huiwer, maar Ann Meyerson beduie dringend met haar kop dat sy moet saamloop en Georgina kom ook in beweging. Die hysbakdeure word oopgehou totdat sy haastig agter hulle inloop, dan gly dit weer geluidloos toe en aan haar maag kan sy voel dat hulle die hoogtes inskiet.

“Ek het sesuur ’n vergadering in Washington, maar vlieg direk daarna terug. Edward sal jou huis toe neem. Die kinders is by die huis.” Hy kyk haar weer met dieselfde blik as oomblikke vantevore in die kantoor aan. Asof hy iets wil vra of sê, maar die deure skuif oop en hulle stap weer op die dak uit, waar die helikopter se motore reeds begin draai het.

“Ons praat later weer.” En daarmee klim die vier in die wagtende tuig en kan Georgina net sprakeloos staan en kyk hoe die lemme al vinniger draai, totdat die romp lig.

Dieselfde ouer man van vroeër staan agter haar toe sy omdraai.

“Ek is Edward, juffrou. U tas is reeds in die motor.” En vir die derde keer binne ’n uur, gly die hysbak se deure geluidloos agter haar toe en moet sy na haar eie beeld in die spieël staan en kyk.

Georgina se brein het vir een dag alles ingeneem wat vir haar moontlik is en niks kan haar meer raak of verbaas nie. Nie die donkergroen Rolls Royce wat onder die gebou vir haar wag of die gebou oorkant Central Park waar Edward die motor tot stilstand bring nie. Maar haar oë knip tog ’n paar keer toe die hysbak op die vierde vloer oopgaan en hulle in ’n uiters smaakvolle portaal uitstap. Die mure is oorgetrek met donker houtpanele en die meubels is almal pragtige antieke stukke. Georgina is genoeg van ’n kenner om te weet dit is nie replikas wat hierdie ruim vertrekke versier nie. ’n Gryskopman kom uit ’n ander vertrek gestap en knik vriendelik.

“Ek is William Connely. Welkom hier.” Hy groet vir Edward en neem die tas by die ander man. ’n Gryskopvrou kom ook die portaal binne en glimlag. William Connely beduie met sy kop na die vrou.

“Dit is my vrou, Betsy.”

Georgina steek haar hand uit. “Aangename kennis.” Sy is dankbaar vir die glimlagte. Mevrou Connely stap voor haar uit en draai ’n deur aan die linkerkant van die portaal oop. Hulle stap deur ’n klein sitkamertjie en dan in ’n ruim slaapkamer in. Groot skuifdeure maak soos in die sitkamertjie op ’n wye balkon oop en daaragter kan Georgina die bome in die park sien.

Op Betsy Connely se vraag of sy kan help uitpak, skud Georgina haar kop. “Dankie, maar ek sal regkom.” En dan voeg sy by: “Is die kinders hier? Ek sal hulle graag wil ontmoet.”

Die ouer vrou loop voor haar uit en Georgina verwonder haar aan die aantal vertrekke waardeur hulle loop voordat hulle uiteindelik in ’n gesellige leefvertrek kom. Drie kinders lê in verskillende posisies op diep banke voor die televisie. Hulle kyk onbelangstellend na haar.

“Hallo, ek is Georgie Walters. Ek kom vir ’n rukkie by julle woon.” Sy kyk om die beurt na die twee seuns en die meisie. “Wat is julle name?”

Na ’n lang stilte is dit die blondekopseuntjie wat vol selfvertroue laat oor: “My naam is Bertie en ek is ses jaar oud.”

Georgina kyk na die ander twee, maar hulle oë bly vasgenael op die wisselende beelde voor hulle.

“Sy naam is André. Hy is twaalf. En haar naam is Jean. Sy is tien.” Die blondekoppie se stem verstil onder die ander twee se vyandige blikke.

“Ek is bly om julle te ontmoet.” Georgina weet nie wat anders om te sê nie. Wat sy wil sê, is dat sy baie jammer is sy het haar deur geld laat verlei. Sy sien al minder vir die volgende twee maande kans, ongeag wat die vergoeding gaan wees. Toe niemand weer iets sê nie, draai sy om en moet mooi konsentreer om haar pad deur die kronkelgang van vertrekke na haar kamer te vind.

Die uitpakkery neem nie lank nie en toe sy die mooi wit-en-groen badkamer sien, begin sy haar klere van haar lyf af stroop. Sy hoop ’n stort sal haar beter laat voel. Sy laat loop die warm water oor haar kop, haar gesig, haar lyf en staan vir ’n lang oomblik so stil.

Georgina sit voor die spieël in haar kamer, besig om haar hare droog te vryf, toe die deur stadig oopgaan. Sy kyk verbaas hoe ’n wit koppie en klein gesiggie om die kosyn loer. Toe hy haar sien, koes hy weg, maar sy onthou gelukkig betyds sy naam en roep hom terug. Die blou ogies loer weer om die deur en sy beduie dat hy moet inkom.

“Het jy vir my kom kuier?”

“Waar kom jy vandaan?”

Georgina luister verbaas na die perfekte Afrikaans wat uit die mondjie kom.

“Kaapstad. Weet jy waar dit is?”

Hy knik. “Ek was al daar. Hoekom het jy ’n seunsnaam?”

“My naam is eintlik Georgina, maar my suster kon nie die lang naam sê toe ons klein was nie, en nou noem almal my sommer Georgie.”

“O.”

“Waar het jy so mooi Afrikaans leer praat?”

“By my pa. Ken jy my pa?”

Georgina knik. “Ek het hom vandag ontmoet.”

“Hou jy van hom?” Die blou oë kyk reguit na haar, terwyl hy homself op ’n stoel voor die venster tuismaak.

“Hy lyk baie … vriendelik.” Wat moet sy ook nou sê? Hoe sê jy vir ’n sesjarige dat jy dink sy pa is verwaand?

“Hoe lank kom bly jy hier?”

“Twee maande. Dan kry julle blykbaar weer ’n onderwyseres wat hier by julle kom woon.”

“Is jy nie ’n juffrou nie?”

Georgina skud haar kop laggend. “Nee, ek is nie ’n juffrou nie.”

“Het jy ’n werk?” Soos ’n prokureur in die hof, neem hy haar onder kruisverhoor. En sy ouderdom maak dat geen vraag te persoonlik vir hom is nie.

“Ek het nie ’n werk in ’n kantoor nie. Ek skilder en neem foto’s en teken prentjies.”

“Watse prentjies?”

Georgina staan op en haal haar sketsboek uit. Sy hou dit na hom uit en hy begin nuuskierig blaai. By elke skets huiwer hy ’n oomblik en toe hy die boek toemaak, kyk hy weer met die reguit blik na haar.

“Jy teken baie mooi. Sal jy van my ook ’n prentjie teken?”

“Ek sal as jy wil.” Sy eerlikheid gee vir Georgina die geleentheid om ook ’n vraag of wat te vra.

“Gaan julle nie skool nie?” Sy hou die klein figuurtjie dop en sien hoe die skouertjies regop trek.

“Ons gaan by die huis skool, sodat ons saam met my pa kan wees as hy op ’n ander plek moet gaan werk.”

“Gaan julle altyd saam?”

“As hy vir langer as drie dae moet weggaan, gaan ons saam. Dan gaan ons juffrou ook saam.”

“En geniet jy dit om so baie rond te reis?”

Die mondjie plooi effens en ’n frons keep tussen die blou oë. “Dis orraait. Ek raak net partykeer moeg, maar dis beter as om lank alleen by die huis te bly.” En daarmee verskoon hy homself en laat ’n peinsende Georgina agter.