Читать книгу Wilna Adriaanse-omnibus 1 - Wilna Adriaanse - Страница 4

Georgina Walters kyk na die stadskom onder haar. Die mooiste Kaap, inderdaad. Die Oktoberwind is sterk genoeg om wit kabbels op die see te maak, maar waar sy op die breë stoep sit, is sy beskut teen die Suidooster wat agter haar rug teen die berg aftuimel. In die verte verdwyn Robbeneiland in die windnewels en ’n paar groot skepe ploeg moeisaam deur die deinings buite die hawemuur. Sy strek haar bene en vou haar hande agter haar kop.

“Sjoe, nou is ek dood van die dors!” ’n Donkerkopvrou kom met ’n skinkbord uit die huis en sit dit op die tafel tussen hulle neer.

“As ek weg is, mis ek gewoonlik eerste dié stoep en dié uitsig.”

Magriet kyk na haar suster se stil gelaat. “Moet dan nie weggaan nie.”

Georgina sit stilswyend na die skepe onder in die hawe en kyk. En dan skuif haar blik na die grysblou horison. “As dit maar so eenvoudig was, Griet.”

“Georgie?” Magriet wag tot die jonger meisie opkyk. “Jy kan nie vir ewig so swerf nie. Jy word nie jonger nie. Êrens moet ’n mens wortels hê. Jy is soos ’n tolbos in die Karoo. Met elke wind wat opkom, waai jy in ’n ander rigting. Raak jy nie moeg van so ’n onbestendige bestaan nie?”

Dit raak stil tussen die twee vroue en die enigste geluid is die veraf gedreun van die stad wat op die wind na hulle aangedra word. Georgina neem klein slukkies tee, haar blik daar waar die blougrys lug en see een word. Dit is eers as sy haar koppie op die skinkbord neersit dat sy na Magriet draai en haar skouers ophaal.

“Soms het ’n mens nie ’n keuse nie.”

“Jy het soveel drome gehad – wat het daarvan geword?”

“Jy bedoel, wil ek nie hê wat jy het nie? Jy is baie gelukkig, Griet, ek hoop jy besef dit. En drome is maar net nagvlugte wat verdwyn as die son opkom.”

“Ek weet ek is gelukkig, Georgie, maar dit kom nie vanself nie. ’n Mens werk maar deur die minder goeie tye en glo dat die goeie tye weer sal aanbreek. Maar ons doen dit saam. ’n Mens kan nie so ellendig alleen deur die lewe gaan nie!”

“Ek is nie ongelukkig nie en ek is ook nie alleen nie. Ek verkies dit so. Ek hoef niemand in ag te neem nie en …” Haar stem verstil.

Magriet steek haar hand uit en neem haar suster se skraal hand in hare. “… en daar is niemand om jou seer te maak nie. Dis eintlik waarvoor jy bang is, nè? Dis waarom jy soos ’n nomade swerf. Nooit lank genoeg op ’n plek om bande te smee nie. Ai, Georgie, wanneer sal jy kan vergeet?”

Georgina swaai haar voete van die muurtjie af en staan op. ’n Spotlaggie plooi om haar lippe. “Hoe de duiwel het ons op hierdie onderwerp gekom?” spotlag sy. “Dit moet die Suidooster wees. Kom, jou kinders is byna hier en jy het nog nie kos gemaak nie.” En sonder ’n verdere woord dra sy die skinkbord na binne.

’n Paar minute later klink twee seunstemme by die voordeur op.

“Georgie! Jis, ek is bly jy is hier. Ek het ’n vreeslike moeilike prent wat ek moet teken en dit móét môre klaar wees.” Die elfjarige Albert gooi sy skooltas neer en buk om ’n boek uit te haal.

“Albert, kom eet nou eers. Georgie gaan nie weg nie, julle het die hele middag tyd.”

Gedweë maak hy weer die tas toe en sak langs die kombuistafel neer. Hy kyk na Georgina en met sy kop beduie hy na sy ma wat by die yskas staan. “Het jy haar kwaad gemaak?”

“Niemand het my kwaad gemaak nie. Eet jou kos,” antwoord Magriet met haar rug na hom toe.

Georgina lag en gaan sit langs hom en die veertienjarige Gerrit by die tafel. “Hoe was julle dag by die skool?”

Tussen monde vol kos deur vertel hulle opgewonde, maar die oomblik toe Albert sy bord in die wasbak neersit, haal hy dadelik ’n boek uit sy tas en kyk na Georgina. “Asseblief, dit móét môre klaar wees.”

Sy knik laggend en volg hom na sy kamer. ’n Seer warmte lê meteens onder haar ribbes.

“Jy kan haar nie die hele middag besig hou nie,” protesteer Gerrit. “Sy het belowe ons kan winkel toe gaan. Ek het dringend ’n broek en hemp vir Vrydagaand se partytjie nodig.”

Halfsewe kom roep Gerrit vir Georgina vir ete. Toe hulle in die kombuis kom, is Leon, Magriet se man, besig om sy das los te knoop en drie glase wyn te skink.

“Gee sy jou nie eers vanaand tyd om van die pak ontslae te raak nie?” spot Georgina.

Die blonde man kyk veelseggend na sy vrou en skud sy kop. “Nee, dit lyk my die duiwel is vanaand los.” Dan staan hy haastig opsy as Magriet ’n hou na hom mik.

Na ’n gesellige ete beduie Magriet na die sitkamer. “Gaan sit julle twee daar binne. Ek bring koffie. Miskien moet jy solank vir ons likeur ook skink,” voeg sy oor haar skouer by.

In die ruim sitkamer haal Leon laggend drie kelkies uit die kas. “As my vrou op ’n Dinsdagaand lus het vir likeur, het sy óf ’n baie moeilike dag gehad, óf sy wil my iets vertel. Watter een van die twee is dit?”

Georgina skud haar kop. “Ek weet nie.” Sy het ’n idee wat Magriet op die oomblik ontstel, maar wil nie daaraan dink nie. Sy het die afgelope vier maande baie hard probeer om rustig te word. Die woonstelletjie aan hulle huis is die naaste aan ’n tuiste wat sy het, maar dit het weer tyd geword om te vertrek; haar tasse te pak en ’n naamlose reisiger te word.

“Georgie is al weer op pad.” Magriet sit die skinkbord met koffie op die koffietafel neer en neem die kelkie wat Leon na haar uithou.

Hy kyk na Georgina, maar sy trek haar skouers verskonend op. “Daar het jy seker jou antwoord.”

“Is ons nederige tuiste nou nie meer goed genoeg vir jou nie?” Die spotlaggie weerspreek die kommer in sy oë.

“Moenie sulke goed sê nie.” ’n Hartseer kom lê in haar stem.

“Maar …”

Georgina neem ’n slukkie likeur en trek dan haar skouers op. “Wanderlust.”

Leon skink die drie glasies weer vol. “Jy is nie miskien lus om vir twee maande drie kinders in Amerika te gaan oppas nie? Sakke vol geld.” Dan kyk hy na sy vrou wat steeds fronsend na haar suster sit en kyk. “Terloops, Chris stuur groete.”

Magriet se oë knip terwyl sy ingedagte na haar man draai. “Wanneer het jy met hom gepraat?”

“Vandag. Hy het gebel. Ek moet vir hom inligting oor ’n Suid-Afrikaanse maatskappy in die hande kry.”

“Hoe gaan dit met hom?”

“Baie goed. Besig soos altyd, maar hy sê dit gaan goed. Met die kinders ook. Hy soek net dringend iemand om hulle vir twee maande te gaan oppas. Hulle onderwyseres het blykbaar gaan trou en die nuwe een begin eers in Februarie.”

Georgina kyk gemaak-verontwaardig na die man oorkant haar. “Lyk ek vir jou soos die non in The Sound of Music?”

“Glo my, as jy hoor wat hy betaal, sal jy nie omgee om vir twee maande na tien kinders ook te kyk nie.”

Georgina skud laggend haar kop. “Nee, dankie, swaer Leon. Ek was eerder skottelgoed in restaurante of sit en teken prentjies op straat.”

“Wat betaal hy? Ek weet van iemand wie se dogter dringend ’n werk oorsee soek.” Magriet buk by die koffietafel om die koffie te skink.

Hy noem ’n bedrag en sug. “Ek het dit oorweeg om te sê ek sal die kinders gaan oppas!”

“Genugtig! Met die huidige wisselkoers is dit byna vyftigduisend rand per maand! Die man is besonder vrygewig!” Georgina kyk met ongeloof na haar swaer.

Leon skud sy kop. “A, maar jy moet hoor wat die werksvereistes en die ure is. Sy moet saam met hom en die kinders reis waar hy ook al moet gaan. Geen vaste ure nie. Sy sal basis vier en twintig uur per dag aan diens wees. O, ja, en die belangrikste: sy moet ouer as vyf en twintig wees. Hy soek nie ’n jong meisietjie nie.”

Georgina fluit deur haar tande. “Die man stel nie juis haalbare vereistes nie. Wat doen hy dat hy sulke geld kan betaal en sulke verwagtinge kan hê?”

“Hy stel kontrakte vir groot maatskappye op, en was ook al in groot handelsake tussen moondhede betrokke. Hy het ’n doktorsgraad in internasionale handelsreg en werk letterlik oor die hele wêreld. Die man is geniaal. Ons was klas- en koshuismaats op universiteit. Daarna is hy Amerika en Engeland toe vir verdere studie, maar ons het deur al die jare nog kontak gehou. Hy is eintlik ’n baie aangename ou.”

“En sy vrou – hoekom kyk sy nie na die kinders nie?” Georgina strek haar bene en betrag Leon sonder veel belangstelling. Slim of nie slim nie, die man klink nie vir haar te wel nie.

“Sy is vier jaar gelede in ’n motorongeluk dood. Dit was ’n vreeslike gedoente. Daar was gerugte dat sy besig was om hom te verlaat. Sy het blykbaar ’n verhouding met iemand anders gehad. Ek het egter nog nooit die moed gehad om hom te vra nie en hy praat ook nooit oor haar nie.”

“ ’n Mens kan haar seker nie kwalik neem nie. Dit kan nie maklik wees om saam met so ’n man te lewe nie.”

Magriet skud haar kop. “Sy was die moeilike een. Enigste kind van ’n skatryk familie en ’n bedorwe brokkie. Ek dink hy was die een wat swaar gekry het. Tussen haar werk en ’n dol sosiale program, was sy blykbaar nooit by die huis nie. Hulle het mekaar op universiteit in Amerika ontmoet.” Haar oë kreukel toe sy na Leon kyk. “En beeldskoon. Mans het haar openlik aangestaar, selfs my goeie eggenoot!”

“Ek stry nie. Sy was besonder mooi, maar ek het nooit van haar gehou nie. Daar was ’n kilheid waarby jy nie verby kon kom nie. Selfs ná die kinders se geboorte.”

“Waarom het hulle kinders gehad?” Georgina kyk na haar suster, maar dit is Leon wat antwoord.

“Hy was ’n enigste kind en sy ouers is redelik vroeg oorlede. Ek dink hy wou nog altyd graag ’n gesin van sy eie gehad het.”

Georgina staan lui op en strek haar arms bo haar kop. “Nou ja, ek hoop julle vriend kry iemand om sy kinders op te pas. Maar nou gaan ek slaap.” Sy buk by die twee wat bly sit en soen albei op die wang.

Saam met die wind wat al sterker deur die nag begin woed het, lê Georgina vir ’n lang ruk wakker, haar oë starend na die muur waar die straatlig ’n geel kol gooi. Sy kan voel hoe haar gedagtes saam met die wind teen die berg afrol en oor die onstuimige oseaan wegraak. Sy voel skielik onverklaarbaar moeg. Moeg om weer op te pak, weer te groet. Maar sy weet sy sal dit weer doen. Dit is die enigste manier waarop sy hierdie leegheid kan besweer.

“Ken jy die vriend van Leon goed?” Georgina sit by Magriet in die kombuis waar sy besig is om koek te bak.

“Watter vriend?” Magriet kyk vraend op.

“Die een wat ’n oppasser vir sy kinders soek.”

“O, Chris. Ja, ons eet gewoonlik ’n keer of wat saam as hy in die Kaap is, en ek en Leon het eenkeer vir ’n paar dae by hulle gekuier. ’n Pragtige plek in Connecticut. Ek wonder of hy dit nog het.”

“Ek het gisteraand gedink …” Georgina bly ’n oomblik stil voordat sy haar sin hervat. “As ek vir twee maande daardie kinders gaan oppas, kan ek vir die res van die jaar net kom skilder.”

Magriet vee ’n haar uit haar oë en daar bly ’n wit meelstreep teen haar wang agter. “Is jy ernstig?” Haar hande verstil en sy kyk indringend na haar suster.

“Hoe moeilik kan dit wees? Of dink jy ek sal kos ook moet kook?”

Magriet skud laggend haar kop. “Ek twyfel. Sover ek weet, het hy ’n hele personeel wat vir hom werk. Dis nou as hy nie in hotelle tuisgaan nie.”

“Nou wat dink jy? Sal ek dit kan doen?”

“Ek is seker jy sal kan. Die seuns is mal oor jou – ek is seker ander kinders sal ook van jou hou.”

“Maar?” Georgina kan hoor daar skuil ’n huiwering in haar suster se woorde.

“Jy is so gewoond om op die ingewing van die oomblik besluite te neem. As jy vir Chris gaan werk, sal jy nie na ’n maand kan oppak nie.”

“Is jy bang ek steek julle in die skande?”

Magriet skud haar kop. “Jy sal my nooit in die skande kan steek nie, maar ek ken jou as jou voete begin jeuk. Jy moet net baie seker wees jy sal twee maande kan uithou.”

Georgina lag skielik. “Ons praat asof ek die werk gekry het. Ek bespiegel sommer nog net.”

“Ek sal baie bly wees as jy dit gaan doen. Dit sal beteken dat ek my vir twee maande nie oor jou hoef te bekommer nie. Ek sal weet jy het kos en ’n warm bed.”

“Ek het darem nog nooit honger en koud gaan slaap nie. Miskien nie altyd in groot weelde nie, maar ek het nog altyd ’n bed gehad en iets om te eet, al was dit nou net ’n stukkie brood.” Georgina klink verontwaardig en Magriet skud haar kop.

“Jy weet wat ek bedoel. Ek is altyd bekommerd as ek nie weet waar in die wêreld jy is nie.”

Georgina se donker oë versag weer. “Ek waardeer dit, maar jy hoef nie te wees nie. Ek kan goed vir myself sorg.”

“Chris wil weet wanneer jy daar kan wees.” Leon kyk oor die etenstafel na Georgina, wat op haar beurt weer na Magriet kyk.

Magriet trek haar skouers verskonend op. “Ek het net vir Leon gesê dat jy miskien belangstel. Dis tog wat jy vir my gesê het!”

“Belangstel! Ek het sommer net sit en dagdroom. Dis baie geld wat die man so wil rondgooi.”

Leon kyk van die een vrou na die ander. “Wel, ek moet hom vanaand bel en sê wanneer jy daar kan wees. Hy is baie verlig en sê hulle sal mooi na jou kyk.”

Georgina gooi haar hande in die lug. “Dit sal my leer om hardop te dink! Wanneer wil hy my daar hê?”

“Verlede week al, so jy sal moet begin pak.”