Читать книгу Wilna Adriaanse-omnibus 2 - Wilna Adriaanse - Страница 11

Nicolene staan in die stort en die strale koel water loop ongehinderd oor haar kop, haar gesig, haar lyf. Maar die water verlig nie die pyn op die krop van haar maag of die hamerslae agter haar oë nie. Óf haar vel wat brandend gloei nie.

Wat het hulle besiel? Wat het háár besiel? Sy is oud genoeg om van beter te weet. Hulle is vriende. Sy kap haar kop teen die wit muurteëls. En wat bedoel hy hulle moet praat? Sy gaan beslis nie hieroor praat nie – nooit! Enige mens kan seker een keer in jou lewe iets regtig dom doen, maar jy hoef beslis nie daaroor te praat nie … dit te ontleed nie, want dit gaan in elk geval niks aan die saak verander nie.

Sy draai traag die krane toe en droog haar stadig af. Haar hare word net ligweg drooggevryf voordat sy, toegewikkel in die handdoek, op haar bed gaan lê. Maar toe sy ’n halfuur later nog met brandende oë na die plafon staar, staan sy op en gaan krap in haar toiletsakkie. Êrens het sy nog die slaappille wat sy vir die vlug gekoop het. Hulle is nie baie sterk nie, maar enigiets sal nou help. Enigiets om te keer dat haar gedagtes nog vinniger en wilder met haar weghardloop. Sy skud twee klein, geel tablette op haar hand uit, maar skielik lyk hulle baie klein en sy skud nog een uit en sluk dit haastig.

“Nicci, jy moet nou wakker word! Jy slaap al die hele dag. Nicci, hoor jy my? Wat op aarde gaan met jou aan?”

Die stem dring van baie ver af deur die grys slaapnewels en toe Nicolene eindelik haar oë moeisaam oopmaak, sien sy Karen se bekommerde gesig bo haar,

“Ma is al doodbekommerd. Ons weet nie eers wanneer jy laas nag huis toe gekom het nie. Nicci, maak oop jou oë!”

Nicolene lek oor haar droë lippe. Sy het nie ’n benul waarom Karen so bekommerd langs haar bed staan nie. Waarom wil hulle hê sy moet wakker word? Dis nag, sy moet slaap.

“Is sy nog nie wakker nie?” Lisa kom staan langs Karen en kyk bekommerd na haar oudste dogter. “Nicolene! Maak nou dadelik jou oë oop en praat met ons!”

Hierdie keer gaan haar oë makliker oop en sy skuif stadig regop, terwyl haar vingers oor haar regterslaap streel. Haar kop wil bars.

“Is jy siek? Moet ek die dokter laat kom?” Dis haar ma wat wil weet, terwyl sy haar handpalm teen Nicolene se voorkop druk. “Ek het geweet al hierdie laat nagte kan nie goed wees nie. Jy moes gerus het. Kyk hoe lyk jy nou en wat maak ons as jy Saterdag siek is?”

“Ek … ek … het net hoofpyn …” Nicolene sukkel om die woorde tussen haar droë lippe te sê.

“Maar waarom kan jy nie wakker word nie?” Karen sit nou langs haar op die bed. “Het jy iets gedrink?”

Nicolene wonder waarom hulle aanhoudend vra waarom sy nie kan wakker word nie. Sy ís dan nou wakker.

“Dis al byna vieruur. Jy het die hele dag geslaap. Jacques was al twee keer hier en het nou weer gebel om te hoor of jy wakker is.” Haar ma trek die lakens reg en neem aan die ander kant van die bed plaas.

Nicolene se voorkop trek op ’n plooi soos sy probeer onthou of sy en Jacques ’n afspraak gehad het. O, genade! Jacques! Nicolene druk haar hand oor haar oë en sy moet haarself inhou om nie hardop te kreun nie. Gisteraand … laas nag … Hiérdie keer is ’n beker wat beslis by haar moet verbygaan.

“Hoe laat het jy laas nag huis toe gekom?” Haar ma kyk vraend na haar en Nicolene kyk haastig weg.

“Ek kan nie onthou nie.”

“Het jy al iets vir die hoofpyn geneem?”

Nicolene skud haar kop en toe haar ma opstaan en aankondig dat sy pille sal gaan haal, kyk Karen met groot oë na haar suster.

“Wat de duiwel is vandag aan die gang! Jy lyk erger as die dood en Jacques lyk soos ’n kat wat in ’n piering room geval het. Wat het laas nag tussen julle twee gebeur?”

“Karen, my kop wil bars. Kan ons asseblief die ondervraging los? Daar het niks gebeur nie … en ek weet ook nie waarom hy in so ’n goeie bui is nie.” Nicolene sak weer teen haar kussings af. Sy besef sy het steeds net die handdoek om haar, maar Lisa kom die vertrek in en Nicolene hou dankbaar haar hand vir die pille uit.

“Wil jy nie net asseblief vir Jacques bel en sê jy sal later met hom praat nie?” Karen hou die telefoon na haar suster uit.

Tussen die slukke water skud Nicolene heftig haar kop. “Ek sal later met hom praat.”

“Waarheen is jy op pad?” Lisa kyk met opgetrekte wenkbroue na Nicolene wat aangetrek en met ’n klein oornagtassie in die hand die sitkamer binnekom. “Dis byna sewe-uur. Jy kan nie weer die hele nag gaan rondkuier nie.”

“Hendrine het gevra dat ek vanaand by haar kom slaap, dan kan ek sommer môreoggend van daar af lughawe toe ry om vir Andrew op te laai.” Nicolene vermy Lisa en Wilhelm se oë terwyl sy praat. Haar pa ken haar te goed.

“Het jy nog hoofpyn?”

Nicolene kyk net ’n oomblik na haar pa en toe sy die vreemde uitdrukking in sy oë sien, kyk sy haastig weg terwyl sy haar kop skud. “Nee, dis baie beter.”

“Hoe laat land Andrew se vliegtuig môre?” Wilhelm lyk bekommerd.

“Ek dink net ná tien, maar ek sal seker maak.” Nicolene buk haastig en soen albei haar ouers voordat sy haastig omdraai.

“Nicolene … ek is ernstig oor nog ’n laat nag. Jy is veronderstel om Saterdag vir Karen van hulp te wees.” Haar ma se stem volg haar tot by die voordeur. “En bel vir Jacques. Hy sê hy moet met jou praat.”

“Ek voel baie geëerd oor hierdie onverwagse oorslaap, maar iets sê vir my alles is nie pluis nie.” Hendrine hou ’n beker tee na Nicolene uit en neem langs haar op die rusbank plaas. Toe beduie sy na die bottel witwyn op die koffietafel. “Is jy seker jy wil net tee drink?”

Nicolene knik en neem versigtig ’n slukkie van die warm vloeistof.

“Wil jy my vertel, of gaan ons oor die deurmekaar weersomstandighede en die nog deurmekaarder politiek praat?”

“Nie een kan so deurmekaar soos my lewe wees nie.”

“Wat’s aan die gang, Nicci? Dit het nie gisteraand gelyk of daar fout is nie.”

Nicolene blaas oor die beker in haar hand. “’n Tornado het nie dae nodig om verwoesting te saai nie.”

“En ’n tornado is deur joune?” Hendrine se wenkbroue lig geamuseerd.

“Kan ’n orkaan ook wees … ek sal nie weet nie.”

“Miskien moet jy my maar vertel. Ek weet ook nie die verskil nie, maar ek kan dalk help om die skade te bepaal.” Hendrine skink haar glas weer vol.

Nicolene trek haar bene onder haar in en neem eers nog ’n slukkie tee. “Ek het ’n vermoede jy kan raai.” Sy lig die beker tot voor haar gesig, asof sy die ander meisie se reaksie sodoende kan afweer.

Die glimlag begin by Hendrine se mondhoeke en versprei daarvandaan stadig na die res van haar gesig tot by haar oë.

“Ek en Frans het gisteraand ’n weddenskap aangegaan. Ek het julle nog ’n week gegee. Hy sal bly wees om te hoor hy het die weddenskap gewen.”

’n Rooiwarm blos verkleur Nicolene se wange en Hendrine lag hardop. “Dat ek nou hierdie dag kan beleef! Ek was al op die punt om moed op te gee.”

“Hendrine …” Nicolene se oë plooi ernstig toe sy na haar vriendin kyk. “Hoe op aarde kon julle so seker wees daar gaan die een of ander tyd iets tussen ons gebeur?”

“Julle is soos twee stukke van ’n legkaart. Die verhouding tussen julle is so besonders dat almal dit begeer. Bloedweinig ervaar ooit so iets en daarom probeer sommige dit afmaak asof dit nie werklik bestaan nie. Ek dink dis waarskynlik ook waarom julle nooit besef het wat presies aan die gang is tussen julle nie.”

Toe Nicolene nie antwoord nie, skuif Hendrine haar nog gemakliker teen die kussings. “Vertel my eers wat gebeur het. Ek hoop nie hy lyk ook asof hy aan bomskok ly nie.”

“Ek weet nie juis wat gebeur het nie, maar nou wil hy skielik praat.”

“En? Het julle toe gepraat?”

Nicolene skud haar kop. “Ek het gisteraand drie slaappille gedrink en eers vanmiddag vieruur wakker geword. En ek wil in elk geval nie met hom praat nie – beslis nie hieroor nie.”

“Ek kan dit nie glo nie. Wat gaan met jou aan?” Die ongeloof slaan deur Hendrine se stem.

“Magtig, Hendrine! Ek is seker jy het al dinge in jou lewe gedoen waaroor jy ook nie graag praat nie. Nou, hierdie is vir my een van daardie dinge.”

Hendrine keer die oorblywende wyn in haar glas uit en gee ’n groot sluk. “Jy kan nie ernstig wees nie. Ons is nie besig om hier oor die een of ander vreemdeling te praat nie. Dis Jacques.”

Nicolene staan op en gaan haal nog ’n bottel wyn uit die yskas en ’n glas uit die kas. Miskien het sy tog maar wyn nodig.

“Ja, maar ’n Jacques wat ek nie ken nie.”

Hendrine skud haar kop. “Hóé vreemd kan hy nou wees?”

Nicolene onthou weer haar gewaarwording van ’n vreemde huis wat eintlik baie bekend is, maar sê liewer niks nie. Sy is jammer sy het vir Hendrine vertel, want sy wil beslis met niémand hieroor praat nie – allermins met Jacques.

“Hendrine, kom ons praat asseblief oor iets anders.” En sonder om op ’n antwoord te wag, tel Nicolene een van die tydskrifte op die koffietafel op en begin afgetrokke daardeur blaai.

Die stilte duur nie lank nie. “Kan ek nog net sê ek dink jy is besig om die grootste fout van jou lewe te maak. ’n Mens kry nie dikwels so ’n kans nie. Vra my, ek weet.”

Nicolene gooi die tydskrif neer. “Wat julle almal gerieflikheidshalwe vergeet, is dat ek hom baie goed ken – té goed. Ek het gesien hoe die meisies deur die jare gekom en gegaan het. Ek weet hoe maklik hy verveeld raak, hoe vinnig hy ander weivelde kan soek. Waarom in die liewe lewe sal ek myself aan so iets blootstel?”

Hendrine sit meteens haar glas neer en sy lyk ernstig toe sy na Nicolene kyk. “Soveel verskonings. Maar jy het nog nie gesê hoe jy oor hom voel nie.”

Nicolene staan op en gaan staan voor die venster, haar oë op die berg wat soos ’n groot standbeeld oor die donkerwordende stad troon. Haar stem is sag toe sy antwoord.

“Dit maak nie juis saak nie. Ek het vroeg in my lewe geleer dat Jacques Roux moeilikheid is … en ek sien nie daarvoor kans nie.”

“Ek dink jy is baie onregverdig.”

“Hendrine, Andrew kom môreoggend hier aan. Ek het nie nou tyd of lus om oor Jacques te wonder nie. Ons was onbesonne, en ons tydsberekening was hopeloos, maar ’n vurige vry met jou beste vriend is seker nie die end van die wêreld nie. En nou gaan ek nie weer ’n woord oor hierdie onderwerp rep nie.” Sy skink haar glas vol en neem weer op die bank langs Hendrine plaas.

Die ander meisie kan net haar kop skud en toe laat sy sag hoor: “Jy is ’n groter fool as wat ek gedink het en jy is oneerlik met jouself … en dís nou hartseer. Jy kan nie hier sit en vir my vertel jy het nog nooit aan die moontlikheid van ’n verhouding tussen julle gedink nie. Ek sal dit nie glo nie.”

Nicolene vee moeg oor haar oë. “Natuurlik is dit iets waaroor ons soms spot, en natuurlik is ek lief vir hom. Ek ken hom my hele lewe lank! Maar ek het nog nooit ernstig aandag aan so ’n moontlikheid gegee nie. Dis gewoonlik maar as ons twee lekker gekuier het en dis laatnag …”

“Waarom bel jy hom nie?” Die ergerlikheid het uit Hendrine se stem gewyk en haar oë rus simpatiek op haar vriendin se gesig.

Nicolene skud haar kop. “Ek het nie nou iets om vir hom te sê nie. Ek moet eers tyd hê om te dink.

Nicolene staan in die aankomssaal. Op die krop van haar maag is ’n knoop wat al stywer trek en haar hande vroetel rusteloos met haar skouersak. Die vliegtuig is vertraag en sy kan nie besluit of dit ’n bedekte seën of ’n vloek is nie. Aan die een kant wil sy die oomblik so gou as moontlik agter die rug kry, maar aan die ander kant sal sy nie omgee as hierdie ontmoeting nie plaasvind nie. Nie vandag nie, nie hier nie … nie ná ’n slapelose nag en tientalle boodskappe van Jacques op haar selfoon nie.

Terwyl sy staan en wag, wonder sy of sy nie haar terugvlug kan vervroeg nie. Miskien kan sy nog saam met Andrew-hulle gaan ski. Dit sal haar goed doen. Sy sien werklik nie kans om nog tot ná Nuwejaar hier te bly nie. Aanvanklik het dit te kort gevoel en was sy hartseer dat die dae so vinnig verbygegaan het, maar nou wonder sy hoe sy die tyd gaan omkry.

Oplaas stap sy tog na die lugdiens se kantoortjie en verneem na die moontlike vervroeging van haar terugkeer. Die meisie begin haastig op die rekenaar tik en Nicolene sien hoe die niksseggende inligting oor die skerm gly. Toe skud die meisie haar donker kop. Nee, jammer, sy kan haar naam op die waglys sit, maar die meisie kan niks belowe nie. Hierdie tyd van die jaar is die vliegtuie baie vol. Die Suid-Afrikaners streep na die ski-oorde toe en die Europeërs vlug agter die son aan.

Die meisie moes die teleurstelling op Nicolene se gesig gesien het, want sy sê Nicolene moet oor ’n week weer bel, miskien is daar dan al ’n plek beskikbaar. Nicolene wil eers vir haar sê ’n week is te lank, maar sy bedink haar. Dis beslis nie die vreemde meisie se skuld dat sy nie meer kans sien vir haar langverwagte vakansie by die huis nie.

Uiteindelik kom die aankondiging dat die vlug van Heathrow-lughawe geland het en Nicolene voel hoe die sweet op haar voorkop uitslaan. Miskien is sy besig om koorsig te raak. Op hierdie oomblik sal sy dit nogal verwelkom om siek te word.

Dit duur nog ’n wyle voordat die eerste passasiers by die deure uitkom en toe Nicolene hom uiteindelik gewaar, is hy vir haar bleker as gewoonlik, maar sy besef ook dis omdat sy self nie meer so wit is nie.

Die herkenning flits in sy oë toe hy haar sien en Nicolene kry dit reg om te glimlag toe hy voor haar tot stilstand kom. Maar toe sy kop sak om haar te soen, moet sy haarself keer om nie weg te draai nie.

Toe sy die motor ’n paar oomblikke later uit die parkeerarea draai, kan sy sien hoe hy om hom rondkyk.

“Hoe was jou vlug?” vra sy sonder om van die pad af weg te kyk.

“Hopeloos te lank. Ons moes ’n uur en ’n half in Johannesburg wag en dit was vrek warm.” Die Afrikaanse naam lê vreemd op sy tong.

Nicolene sug. Hy is van nature nie ’n baie geduldige man nie, maar sy het so gehoop hy sal in ’n goeie bui op die plaas aankom.

“Hoe gaan dit by die huis?” gaan sy geselserig voort.

“Goed. Die ander klomp vlieg almal Sondag Switserland toe. Die sneeu lyk goed. Jy moes saamgekom het.”

“Ek moes, ja …” laat Nicolene instemmend hoor.

“Caroll gaan ook nou saam.”

Nicolene kyk vlugtig na die man langs haar. Caroll is een van die meisies met wie hy ’n verhouding gehad het. Sy wonder of Caroll gevra het om saam te gaan en of hy haar genooi het, maar sy gaan haar nie daaroor kwel nie. Sy het ander, dringender probleme.

“Kuier jy lekker?” Hy vra dit sonder veel belangstelling.

Nicolene knik woordeloos, voordat sy die onderwerp verander en hom die een en ander oor die omgewing vertel. Hy luister stil, maar toe hulle by die plaashekke indraai, kan sy tog sien hoe sy kop belangstellend draai.

“Dis baie mooi. Dit laat my aan Frankryk dink,” merk hy vriendeliker op.

Toe sy langs die huis stilhou en die honde blaffend nader kom, gaan die voordeur oop en Wilhelm en Lisa kom glimlaggend uit. Nicolene kan nie help om te dink hoe anders dit by sy ouerhuis is nie. Niemand kom daar uitgestap nie. Niemand lyk ook juis vreeslik opgewonde om mekaar te sien nie.

“Andrew, jy onthou my ouers …”

Hy knik en neem die ouer man se hand. En toe buk hy en soen Lisa vlugtig teen die wang.

“Baie welkom. Ons is bly jy kon kom en ons hoop jy geniet die paar dae.”

Nicolene wonder hoeveel van haar ma se verwelkoming word opreg bedoel, maar sy sê liewer niks.

Andrew het net een tas en hy volg Nicolene in die gang af tot by die gastekamer. Sy wys hom die aangrensende badkamer en op sy vraag waar sy slaap, beduie sy met haar kop na die ander kant van die huis. Sy sien hoe sy wenkbroue lig. Sy besluit egter om die gebaar te ignoreer. Sy het hom gewaarsku en dis sy probleem as hy haar nie geglo het nie. Al wat sy weet, is dat sy op die oomblik innig dankbaar is oor dié reëling.

’n Week gelede sou sy aangebied het om sy klere uit te pak, maar nou wil sy verkieslik so gou moontlik uit die kamer kom en tussen ander mense wees.

“Ek gaan solank vir ons iets kry om te drink. Kom stoep toe wanneer jy klaar is; dis koeler daar.” Nicolene beduie met haar kop in die rigting van die stoep. Toe maak sy haastig die deur oop.

In die gang druk sy ’n oomblik haar voorkop teen die koel muur. Skielik is sy nie seker of en hoe sy die volgende paar dae gaan oorleef nie.