Читать книгу Wilna Adriaanse-omnibus 2 - Wilna Adriaanse - Страница 6

“Wanneer gaan jy jou strooimeisierok vir ons wys?” Karen het vir Nicolene ’n skinkbord met ontbyt gebring en sit nou by haar suster op die bed.

“Ek weet nie of ek moet nie. Ek het nie die energie om nou ’n rok te gaan soek as jy nie met hierdie een tevrede is nie.” Nicolene neem ’n sluk van die yskoue lemoensap en sit weer terug teen die kussings.

“Maggies, Nicci, jy kan darem nie verwag ek moet my strooimeisie se rok die dag van die troue sien nie! Gewoonlik is dit die bruid wat besluit hoe die strooimeisie moet lyk!” Karen skink vir haar tee en roer met vinnige hale die melk in.

“Jy het gesê die rok moet oranje wees en dit moet lank wees … en dit is presies wat ek gekoop het,” verdedig Nicolene tussen happe roosterbrood.

“Oranje en lank! Dit sê niks! Ek wil nie enige oranje rok hê nie. Dit moet ’n spesifieke oranje wees.” Karen skud haar kop. “Jy sal maar daardie rok moet uithaal en as dit nie reg is nie, sal ons twee baie vinnig ’n ander plan moet maak. Ek gaan nie vir die res van my lewe na my troufoto’s kyk en ril nie!”

Nicolene sug. “Wanneer ek die dag trou, moet dit sommer vinnig en informeel wees. Ek sien nie kans vir soveel reëlings en besluite nie.”

“Vergeet dit! Nie met ons ma in die rondte nie.”

“As ek in Engeland trou, sal sy nie veel kan doen nie …” Nicolene kyk peinsend deur die venster en Karen laat haar teekoppie stadig sak.

“Jy kan dit nie aan haar doen nie.”

“Karen, jy ken nie vir Andrew nie … As hy nie ’n tradisionele troue wil hê nie, sal niemand hom anders kan oortuig nie. Jy moet onthou hy het heeltemal anders as ek grootgeword. Hy sien sy familie net dan en wan en dan praat niemand eintlik met mekaar nie. En hy gaan ook nie kerk …” Sy bly meteens stil en sluk die laaste bietjie vrugtesap af.

Karen antwoord nie dadelik nie, sit en kyk net ’n lang oomblik na Nicolene.

“Dis anders daar …” begin Nicolene skielik verduidelik. “Die lewe is anders. Daar is nie sulke sterk familiebande nie. ’n Mens lewe maar so half op jou eie.”

“Nicci … jy moet mooi dink … Dit maak miskien nie nou vir jou saak as hy nie kerk toe gaan nie, maar wanneer jy eendag kinders het, gaan jy anders hieroor voel. En daarmee sê ek geensins dat die kerk van jou ’n goeie of beter mens maak nie, maar daar bly sekere lewenswaardes wat jy graag aan jou kinders sal wil oordra, en dit gaan moeilik wees as dit nie julle albei se waardes is nie.”

“Is ék nie veronderstel om vir jóú raad oor die lewe te gee nie?” Nicolene glimlag terwyl sy die laken van haar afgooi en haar bene van die bed afswaai. “In elk geval het ek beslis nie op die oomblik trouplanne nie.”

Karen antwoord haar nie.

Nicolene maak die kas oop en laat oor haar skouer hoor: “Maak toe jou oë.”

Karen gehoorsaam en toe Nicolene sê sy kan maar kyk, maak sy haar oë stadig oop. Haar mond gaan oop.

Nicolene draai voor die spieël in die rondte. Die materiaal is ’n diep oranje sy wat om haar rondings vou en van haar heupe af effens na onder uitklok. Drie dun veterbandjies oor elke skouer hou die rok bo. Die halslyn is laag gesny, maar nie onbehoorlik laag nie en bedek beslis al die nodige kurwes. Selfs haar ma sal nie kan kla nie. ’n Lang sjaal van dieselfde materiaal hang in die waaie van haar arms. Die kontras met haar donker vel en haarkleur was een van die redes waarom sy op dié rok besluit het en as sy nog ’n paar dae in die son kan lê, sal dit hopelik nog beter lyk.

“Nee maggies, Karen! So lelik is die rok beslis nie …” Nicolene draai na Karen wat steeds doodstil sit.

“Ek wonder net of ek jou enigsins naby my bruidegom kan toelaat. Jy het jouself oortref, maar ek wil asseblief net nie weet wat hierdie skepping jou gekos het nie. Ook maar goed Andrew gaan hier wees. Jy gaan die Suid-Afrikaanse manne se bloeddruk laat styg … en die arme Jacques wat saam met jou voor die kansel moet staan, gaan moeite hê om die ring te onthou.”

“Wat gaan Jacques voor die kansel maak? Ek dag ek is die enigste gevolg.”

“Gerrit het besluit hy het morele ondersteuning nodig, en blykbaar het hulle al op universiteit mekaar belowe dat, wie ook al eerste trou, die ander een sal strooijonker wees. Ek dog ek het jou gesê.”

Nicolene skud haar kop ingedagte terwyl sy die rok uittrek. “Nee, jy het nie. Maar dit maak nie saak nie. Dit gaan nogal pret wees: ek en Jacques saam voor die kansel.”

“Ai, ek kan nou al sien hoe Ma en tannie Christa met trane in hulle oë vir julle sal kyk. Maar nou ja, as dit dan nou die enigste manier is hoe ons julle twee saam voor die kansel sal kry, laat dit dan so wees.”

Nicolene gooi ’n kussing na haar suster. “Moenie vir my sê jy koester ook nog al die jare sulke drome nie?”

“Wie van ons doen dit nie? Ek dink die hele dorp het hulle hart daarop gesit. Maar die liefde laat hom nie voorsê nie – daarvan het ek eerstehandse kennis. Sedert ek en Gerrit ernstig begin uitgaan het, sou ek beslis ook na niemand anders geluister het nie. My hart het net een taal gepraat.”

“As ek jou ’n geheim vertel, sal jy belowe om dit nooit te herhaal nie?” Nicolene sak weer op die bed neer en moet lag toe sy sien hoe Karen se oë rek en sy afwagtend na haar kyk.

“Ek was, seker vandat ek verstand gekry het, op Jacques verlief, maar hy het altyd met ouer meisies uitgegaan en ek het nooit kans gesien vir die vreeslike kompetisie nie … ek weet nie of enige vrou ooit seker sal wees dat sy die enigste een in sy lewe is nie.”

“Het jy dit ooit vir hom gesê?” Karen se oë is nou koeëlrond.

“Moenie laf wees nie! Kan jy dink hoe hy my sou gespot het? En in elk geval het hy my altyd as ’n suster gesien.”

“Het jy nooit eers gewonder of hy nie dieselfde oor jou voel nie?” Karen skud haar kop stadig heen en weer asof sy dit nie kan glo nie.

“Jy moet onthou ons praat nou van jeugdige verliefdheid. ’n Mens is uiters weerloos en broos en my ego sou beslis nie so ’n teleurstelling kon hanteer nie. En in elk geval was dit baie minder gekompliseerd om sy vriendin te wees. Ek dink ek het hom meer gesien as wat sy meisies hom gesien het en ons het heerlike tye gehad, veral die tye wat hy nie meisies gehad het nie. Op universiteit het die kompetisie net sterker geword en gaandeweg het ek besluit dat dit wat tussen ons is, honderd maal beter is as wat die meisies kry.”

“Is dit die rede waarom jy weggegaan het?”

“Nee, goeiste! Ek het beslis nie as gevolg van ’n verlore liefde en ’n gebroke hart Engeland toe gegaan nie. En ek ly beslis ook nie nou aan ’n gebroke hart nie. Dit was sommer kalwerliefde … en moet asseblief nou nie jou kop hieroor breek, of dit vir iemand vertel nie. Ek het geen romantiese versugtinge oor Jacques Roux nie.” Nicolene kyk waarskuwend na die ander meisie.

“Miskien was hy ook op jou verlief en jy sal dit nooit weet nie.” Karen se stem is droomverlore en Nicolene bars uit van die lag.

“En die maan is van kaas gemaak. Asseblief! Dink maar net ’n bietjie terug: almal was mooi, selfversekerd, jy kon hulle altyd deur ’n ring trek. Hy val nie vir ’n rabbedoe wat saam met hom bome geklim en gestoei het nie.”

“Maar jy sal nooit wéét nie. Wil jy hom nie net vra nie, net om my nuuskierigheid te bevredig? Miskien ly hy aan ’n gebroke hart en is dit die rede waarom hy nog nie getroud is nie.”

Nicolene druk haar suster laggend op die bed neer en sit ’n kussing oor haar kop. “Ek moes jou nooit vertel het nie. Nou sal jou romantiese siel nooit rus nie. En nee, niemand gaan hom iets vra nie, ook nie jy nie, al is die versoeking ook hóé groot. Belowe my.”

Daar is ’n oomblik net onverstaanbare geluide van onder die kussing, maar dan knik Karen en Nicolene lig die kussing. “As … wanneer … julle albei eendag gelukkig getroud is en ’n klomp kinders het, sal jy hom dan vra?”

Karen snak na haar asem en Nicolene knik. “Ja, wanneer ons eendag oud en grys is.”

’n Klop aan die deur laat albei opkyk en toe loer Lisa se bekommerde gesig om die deur. “Karen! Wat op aarde … Ons moet oor ’n uur by die spysenier wees en julle is nog nie eers aangetrek nie.”

Albei meisies spring op en met een laaste blik na mekaar spat hulle uitmekaar om vinnig te stort en aan te trek.

“Nicci, ek sal net meer gerus wees as jy die spyskaart met die mannetjie deurwerk en hom presies laat verstaan wat ons wil hê,” laat Lisa hoor toe die drie vrouens voor die mooi, gerestoureerde hotel stilhou.

“Ma, ek gaan beslis nie vir hom vertel hoe om dit te doen nie. Hy is ’n uiters bekwame sjef en heeltemal in staat om die spyseniering te doen.”

Voordat Lisa kan antwoord, is hulle egter in die ontvangsportaal en die jong ontvangsdame groet hulle vriendelik. Sy beduie na die luukse sitkamer en oomblikke later sluit ’n aantreklike blondekopman met ’n wit oorbaadjie by hulle aan. Hy steek sy hand glimlaggend na Lisa en Karen uit en toe draai hy na Nicolene.

“Hallo, ek is André. Ek is bly om jou uiteindelik te ontmoet.”

Hy neem haar hand in syne en sy wonder wat haar ma hom alles vertel het.

“Hallo, ek is Nicci,” laat sy gesellig hoor en sy sien hoe hy verlig begin glimlag.

Vir die volgende uur word daar kos en versierings gepraat en as hy aanvanklik onseker van homself was, oorwin hy dit gou toe hy sien Nicolene is tevrede met sy voorstelle. Sy vra ook net die nodigste vrae, al kan sy sien haar ma wil baie meer inligting hê.

Toe hulle eindelik groet, lyk Lisa aansienlik meer verlig en Nicolene kan nie help om te glimlag nie. Haar ma is besig om soos ’n geoefende generaal ’n veldslag te beplan. Niks word oorgesien nie; alles word tot in die fynste besonderhede uitgewerk.

Nicolene is dankbaar toe hulle net voor middagete tuiskom. Karen moet ’n vriendin vir middagete ontmoet en Lisa moet ná ete haar rok gaan aanpas. In haar kamer trek Nicolene ’n kortbroek en loopskoene aan en dan kies sy koers deur die populierbos na die huis aan die oorkant van die riviertjie. Dis nou middagete; miskien is hy by die huis.

Sy stoot die kombuisdeur oop en dit neem ’n oomblik vir haar oë om aan die skemerte gewoond te raak. Die volgende oomblik skrik sy toe ’n figuur uit die spens kom.

“Kan ek help?” Die vrou steek verbaas vas en staar grootoog na Nicolene. Toe breek ’n groot wit glimlag oor die bekende gesig. “Hygend, Nicci! Hoe laat jy my nou skrik. Waar kom jy vandaan?” Met ’n paar treë is hulle by mekaar en dan vou haar arms om Nicolene.

“Middag, Drika. Ek kom soek stilte en lekker kos. Hoe gaan dit met jou?”

Sonder om te antwoord, bekyk die ouer vrou haar onbeskaamd van kop tot tone voordat sy kopskuddend antwoord: “Beter as met jou. Kyk hoe bleek en maer is jy. Is jy siek?”

“Nee, ek makeer niks,” lag Nicolene.

“Ek het al gewonder of jy gaan kom groet … het gedink jy is dalk nou te grênd om ons te ken.”

“Hoe kan jy dit sê? Jy is dan deel van die familie. Ek kon net nie vroeër kom nie, want daar oorkant is dit vreeslik besig. Ek weet nie eintlik wat almal doen nie, maar ons moet gedurig êrens heen gaan. As dit nie vir ’n rok is nie, is dit vir ’n haarbestelling of vir kos.”

Die ouer vrou lag diep. “Tja … Elsa sê mevrou Lisa se senuwees is soos ’n mat se rafels en dan kom jou kêrel ook nog kuier … daaroor is haar senuwees nog meer op hol.”

Nicolene sak langs die kombuistafel neer. “Daar is niks om senuweeagtig oor te wees nie; alles sal goed gaan.”

“Gaan jy met die vreemde kêrel trou, Nicci?” Die donker oë kyk ernstig na haar.

“Nie nou al nie, Drika. Miskien eendag … Maar vertel my liewer hoe gaan dit met jou kinders. Hulle is seker almal al klaar met die skool,” verander Nicolene die onderwerp en Drika begin trots vertel van haar drie kinders se prestasies en die goeie werke wat almal gekry het.

Toe hulle al die nuus uitgeruil het, kyk Drika na die muurhorlosie. “Ek wonder waar bly die kind weer vanmiddag. Hy weet ek moet nog na sy ma toe ook gaan.”

“Werk jy nou vir hom ook?” Nicolene kyk nuuskierig na die paar veranderinge wat sy in die kombuis kan sien. Daar is ’n moderne, nuwe stoof en oond ingebou en die mure is ’n mooi oker kleur geverf. Die lang houttafel staan egter nog die hele lengte van die ruim vertrek vol.

“Ek kom drie keer ’n week skoonmaak en kosmaak en die ander twee dae gaan ek na Mevrou-hulle toe. En Saterdae en Sondae kom help ek net as hier mense is.”

“As jy haastig is, sal ek vir hom wag. Het jy kos gemaak?”

“Dis in die oond. Kyk net dat dit nou nie uitdroog nie … en sê vir hom die honde se kos is op.” Drika kyk na die enkelplek wat by die lang tafel gedek is. “Daar is genoeg kos vir jou ook.”

“Dankie … ek sal vir hom sê hy moet vir my ook gee.”

Die twee vrouens groet en toe die agterdeur toeklap, stap Nicolene nuuskierig deur die res van die groot ou huis. Om die een of ander rede het sy nog altyd gedink hierdie huis is mooier as hulle s’n, hoewel albei huise min of meer uit dieselfde tydperk dateer. Sy het nog altyd meer van die ou Kaapse boustyl gehou. Die groot, antieke houtkaste en die meeste meubels is nog in die sitkamer, maar daar is ook twee nuwe donkerbruin leerbanke wat verbasend treffend met die ander meubels saamsmelt. Op die glimmende houtvloere lê ’n verskeidenheid dik Oosterse matte asook twee zebravelle, en Lisa wonder verbaas wie vir hom die vertrek so help inrig het. Vir ’n oomblik voel sy ’n vreemde krapperigheid toe sy aan die meisie met die glansende blonde hare dink.

Sy stap verder en sien dankbaar dat die ou sestiensitplektafel steeds in die eetkamer staan. Sy het wonderlike herinneringe van etes rondom daardie tafel. Sy loer by die ruim studeerkamer in en kan sien dat daar ook ’n paar veranderinge aangebring is.

Toe sy deur al die onderste vertrekke gestap het, klim sy die breë trap op en loer by al die slaapkamers in. Almal het nuwe gordyne en nuwe beddens, behalwe die hoofslaapkamer waar die reuse-houthemelbed nog in die middel van die vertrek troon. Die nuwe gordyne is tabakkleur wat afgewissel word met swart en roomkleur. Hierdie kleure word ook in die beddeken herhaal. Daar lê ’n boek op een van die antieke bedkassies en sy tel dit ingedagte op en lees die titel, dan sit sy dit neer en gaan staan voor die venster. Dis vreemd om te dink hy woon nou alleen hier … en een van die dae gaan daar dalk ’n vreemde vrou in hierdie bekende vertrekke woon.

“Ek het gehoop jy is soos Gouelokkies – binne-in my bed!”

Die stem agter haar laat haar verskrik omswaai en haar hand gaan onwillekeurig na haar mond om die gil te keer.

“Kan jy nie klop nie?” hyg sy uitasem.

“Aan my eie slaapkamerdeur?” Sy wenkbroue lig geamuseerd terwyl hy nader stap en haar op die wang soen. “Jy het ook maar jou tyd gevat om te kom kuier,” laat hy dan beskuldigend hoor.

“As ek reg onthou, is ek nooit genóói om te kom kuier nie.”

“En van wanneer as wag jy vir uitnodigings?” Hy kyk op haar af.

“Vandat hier vreemde vrouens woon. Ek kan nie sulke kanse waag nie; netnou kry jy moeilikheid.” Haar stem is lig.

“Hier woon nie vreemde vrouens nie.”

“Maar hulle vertoef tog seker soms hier.” Nicolene begin deur toe aanstap.

“Is dít wat jy in my kamer kom doen het: na bewyse kom soek?” spot hy en sy draai vererg om.

“Vir jou inligting: ek het net kom kyk hoe jy die kamers verander het. Ek het vrede met jou harem wat jy hier aanhou.”

“Wat sou jy gesê het as jy in een vasgeloop het?”

“Ek het vir Drika hier gekry en sy het gevra dat ek vir jou moet wag om te sê sy moes na jou ma-hulle toe gaan. Ek is seker sy sou my ingelig het as hier iemand anders in die huis was. In elk geval, jou kos is besig om uit te droog.” Nicolene klim met lang treë die trap af en sien nie die glimlag waarmee Jacques haar agterna kyk nie.