Читать книгу Әманәт = Завещание - Алсу Шанова - Страница 12

Көзгә бергә керер чак иде бит…

Тик җәй генә куйды киртәләр.

Мониторга күзем төшкән саен,

Сурәтеңнән сорыйм: «Нихәлләр?!»

Ә быелгы көз, күрәсеңме,

Чәрдәкләнгән хисләрне ямый.

Урамнарда безне ялгыз күреп,

Оялыпмы әллә, кар да яумый…

Һәр кич саен минем бу дежавю,

Иреннәрдә күпме яшем кипкән.

Тамчы-тамчы безнең киләчәкне

Әйтерсең лә кемдер яшәп үткән…