Читать книгу Әманәт = Завещание - Алсу Шанова - Страница 15

Эндәшәдер әнкәй, кулын куеп

Ныгый барган көчсез иңемә…

– Язмышыңда кулың җитә алмаган

Йолдызларга, зинһар, үрелмә…

Әнкәй бер дә хаталанмый шул ул,

Ул барсына күптән төшенгән.

Яшьлегендә булган газапларны

Санап була тамган яшеннән…

Кайчандыр бит ул да яшен түккән,

Мендәренә чумып төннәрен…

Бер гөнаһсыз саф яшьләре юган

Беренче мәхәббәт эзләрен…

Әнкәй инде күптән барсын белә,

Ул күптәннән барсын татыган…

Аның өчен сихри айлы кичтә

Йолдыз инде күптән атылган…

Язмыш көтә мине кочак җәеп,

Башта – тиле уйлар шаукымы…

– Ялгышымны кабатлама, – диеп

Дәшә әнкәй еллар аркылы…