Читать книгу Әманәт = Завещание - Алсу Шанова - Страница 13

Безнең келәт башына

Әти кара түл япкан.

Түлнең ул чит-читенә

Калайлы кадак каккан!

Кара түлдә көмеш калай

Күктәге йолдыз кебек.

Көн дә йортка чыккан чакта

Сөенәм, шуны күреп.

Яңгыр да үтмәс инде,

Әти бит безнең уңган!

Түл какканда, күктән анда

Йолдызлар төшеп кунган!..