Читать книгу Mede-wete - Antjie Krog - Страница 11

leef die mite

hoe oneindig duisel die uiteinde van die grond-as-ons-s’n nie

bloekom- wilger- populier-monogramme as ons-is-hier

geplant die spruit lou saans van amandellig en ’n boorling

sterre tarentale en kiewiete wat eeue al uit die grasse tamp

plek wat nog altyd my gebeente kon breek tot taal

my tot stemme wrong my ingewande inbéúr

’n soort hoortheelheid uithang as my diepste tong

himnes en iets soos krakele uit my harsingkorse skeur

oor jou werf het ek safpotig intiem gesnuffel snags

ruig van begeertes afgodes en wraak – versaligd los-

gelaat uit die sandkliphuis se ligvol vuis vir die nag

maar altyd as geërfde keer jy my na jou toe terug

wat ook al verkeerd gedoen is hier, grond – nog nooit het jy

ontkiem onder soveel sublieme beminning – jou nasate

oral versprei kyk verruk op as hulle jou naam hoor

totdat ’n vlammestriem ons verlange tot stoppels seng