Читать книгу Mede-wete - Antjie Krog - Страница 20

ek bevind my

vir die seerste keer

in die skare van verbrandes

die ongeboekstaafde uitmekaar-uit-verbrandtes

tot-wond-geskroot en hart-knerpend

loop ons vooroor

ons dorsborskaste slepend van skerf- en afwaarts-stortende geluide

ek groet hom

die kind van my

kalsiumbenig nog met soveel vlieënde droom-neuriënde skaduwees

sy lyf hou ek vas

vir oulaas ter hart en melkig vas teen my vas

ín in my vastigheid vas

as ek my losmaak is ek korter huilender krankender

en skielik uitgedun wieg ek ontvlerkd op my voete

my liefde hortnaaldend en tot ewigontmagtiging gekneus

hy draai om na sy tasse

en my lyf skeur oop vorentoe voor

die nate van my arms bars los

en kwets bloeiend agter sy liefhebbende nabyende lyflikheid aan

sy lyfwesende lyfheid wat uit my uit geword het

uit uit alles wat kole was in my en onbevaar

onaflosbaar openbarend was sy lyf-ende geliefdheid

kind wat ek ook met die arms liefgehad het

en sy luidkeels heelhuids-singende wange

kind

kind van my bors

moet my nie verlaat nie

my en hierdie brandende ontworde onuitgesêde godvergalde vaderland