Читать книгу Mede-wete - Antjie Krog - Страница 22

ek behoort aan hierdie land

dit het my gemaak

ek het geen ander land

as dié land nie

mateloos is my liefde vir die land

verwikkeld gehard en onomwonde

ek glo nie aan wonders nie maar

die vreedsame vrymaking van my land

was ’n wonder – onkant en lighoofdig bly

dit my by die weergaloosheid bly my by

ek weet die land wat nou in proteste brand is

eenmalig gefabriseer uit hoop – dit bly my by

selfs terwyl alles skrompel te kort skiet in

duie stort sneuwel ’n bespotting word – soos

sand sif die oomblik wat as pendant vir wraak

ons eenmaal gegun is tussen ons vingers weg

ek behoort aan hierdie land

dit het my gemaak

ek het geen ander land

as dié land nie

prikkelbaar beledigd vermors ons mekaar

en vergiet strafloos mekaar se lewens

ons wou ’n toeverlaat skep vir die armes die gewones

die helde die lieflikes die talentvolles die verminktes

maar ons begraafplase slik van infeksie-geïgnoreerdes

vermoordes verkragtes hartgebrokenes

ek weet my land is eenmalig

gefabriseer uit hoop – dit bly my by

terwyl ons luister na die waaiergeluide

van ons leiers gortdor van niksheid

mateloos is my liefde vir die land

verwikkeld gehard en onomwonde

ons is besig om die prooi van onsself te word

vasgevang in hebsug en ’n onvermoë tot visie

ons het geen benul meer van hoe om anders te wees as

gewelddadig en angstig, as brutaal teenoor mekaar nie

ek behoort aan hierdie land

dit het my gemaak

ek het geen ander land

as dié land nie

mateloos is my liefde vir die land

verwikkeld gehard en onomwonde

ek glo nie aan wonders nie maar

die vreedsame vrymaking van my land

was ’n wonder – onkant en lighoofdig bly

dit my by die weergaloosheid daarvan

bly my by

(na David Grossman)