Читать книгу Soekmekaar - Dana Snyman - Страница 15

Seun se ma wys na die twee tennisrakette op die stoel langs die yskas. “Maak jouself handig,” sê sy. “Vat daai vir jou pa lat hy dit inpak.”

Seun tel die rakette op, stoot die sifdeur oop, en draf oor die blinkgedoude grasperk na waar sy pa gebukkend by die Valiant se kattebak staan. Hulle is op pad see toe. Suidkus toe.

“En dit?” Sy pa beduie na die rakette.

“Ma sê dit moet saamgaan, Pa.”

“Waar dink jou ma moet ek dit sit?”

Rondom sy pa op die grond is ’n klomp goed wat nog ingepak moet word: Ma se hoedetas, ’n plastieksak vol Mills & Boon-boekies …

“Sê vir jou ma hier’s nie plek nie.”

Seun draf terug kombuis toe.

“En nou?” Sy ma wys na die rakette.

“Pa sê daar’s nie plek nie, Ma.”

“Nonsens! Sê vir jou pa daai goed gaan saam. Finish en klaar.” Op die stoof agter haar kook eiers in ’n pot borrelende water.

Seun laat kraak die sifdeur weer oop. Sy pa se broek het afgesak, tot waar ’n mens die kloof tussen sy boude kan sien. “Ma sê die rakette moet in, Pa.”

“Lyk my dis weer een van daai dae,” sê sy pa toe sy ma uit die kombuis roep: “Daai rakette gaan saam, Engel!”

“Hier’s nie plek nie, Gogga!” roep sy pa terug.

“Dan sal ek dit maar by my voete hou, my man.” Sy ma kom staan in die agterdeur.

“Die mandjie met die padkos kom by jou voete, my vrou. En die sak met jou haardroër en krullers. Die rakette was laas jaar ook saam, en ons het nie een keer tennis gespeel nie.”

“Daai rakette gaan saam, my man. Dis al wat ek sê.”

“Die rakette bly, my vrou. Ek het klaar gepraat.”

“Dokter het gesê jy moet oefening kry, my man. Het jy vanoggend al jou bloeddrukpil gedrink?”

“Ek sal gaan stap.”

“Stap is nie genoeg nie.”

“Dan moet jy maar self kom pak, my vrou. Ek weet nou nie meer nie.”

“Goed, reg, dan los ons dit.” Sy ma kyk na hom. “Bring daai rakette hier, Seun. As jou pa ’n hartaanval kry, is dit sy eie skuld.”

“Nee, Seun, gee hier.” Sy pa vat die rakette by hom. Sy gesig is rooi. “Jou ma kry altyd haar sin.”

Hy haal party goed uit die kattebak, pak ander goed anders in, meet en pas, byna asof hy ’n legkaart bou.

By die kerk slaan die kerkklok ses keer. ’n Rukkie later is die Valiant gepak, die kattebak hang laag oor die agterwiele.

Seun se ma stap ’n laaste draai deur die huis en kom by die agterdeur uit. Sy pa hang die seilsak vol koue water aan die staalarmpie vooraan die Valiant se stamper. Om die hoek van die huis kom Samuel, wat by hulle in die tuin werk, in sy blou overall gestap met ’n 5 ℓ-oliekannetjie in die hand.

“Jy moet nou mooi kyk hier vir die baas, Samuel,” sê Seun se pa toe hy hom gewaar. “Ek soek nie die trouble hier as ons terug is nie.”

“Hy moet die orgideë op die stoep onthou, Engel,” laat hoor Seun se ma van haar.

“En jy moet hom natgooi die plantjies by die blou pot by die stoep.”

“Hy kan seker ook maar die geute skoonmaak, Engel.”

“En jy klim by die dak en haal die dooie blare en goed uit by die geute. En moenie vergeet om die stoeplig by die aand aan te switch nie. Hier loop baie tsotsi’s by die nag.”

Samuel hou die oliekannetjie na Seun se pa toe uit. “Ek vra julle bring my die water van die see, asseblief, Baas.”

“Hier is nie plek nie, my jong. Jy sien self. Next time. Oukei? Of dalk ons sal vir jou die bottel van die cooldrink daar anderkant kry en vir jou die water bring. Jy moet nou mooi bly, my jong. Jy weet die baas kyk mooi by jou.”

Seun skuif op die agtersitplek in wat vol goed gepak is. Toe hulle by die hek uitry, druk sy pa die Valiant se toeter.

Hulle waai vir Samuel, en Samuel waai vir hulle terug, met die leë oliekannetjie in sy ander hand.