Читать книгу Ena Murray Omnibus 33 - Ena Murray - Страница 10

In die week wat volg, is drie mense in ’n stryd met hulself gewikkel.

Daar is Elske wat elke aand straat toe gaan met haar Bybel in haar hand en ’n gebed in die hart: Vanaand sal sy hom raakloop. Hy sal vannag sy belofte nakom en koffiekamer toe kom. Dalk sal hy vannag of môre in die vroeë oggendure by Trovato kom aanklop … Haar oë soek angstig op elke sypaadjie en in elke nagloper se gesig.

Groot is die vreugde en dankbaarheid wanneer een van die soekers na ’n staanplek in die lewe inwillig om saam na die koffiekamer te gaan. Maar die teleurstellings bly nie uit nie.

“Hoekom het die man so hewig aan die vloek gegaan nog voordat ons behoorlik met hom kon praat?” wil sy weet toe die twee wat hulle genader het, vinnig wegstap.

“Hulle is duiwelaanbidders. Die naam Jesus Christus ontstel hulle. Hulle hou nie daarvan om dit te hoor nie. Hulle is die moeilikste van almal om te bearbei,” verduidelik haar maat terwyl hulle voortstap. “Hulle verseël hul lewens met bloed aan Satan. Wanneer hulle ’n lid van sy kerk word, ontvang hulle dertig silwerlinge in die vorm van tiensentstukke. Hulle hou nagmaal, ’n bespotting van die heilige instelling van Jesus by die Laaste Avondmaal. Hulle kou brood, spuug dit op die grond uit en trap dan daarop met hul voete. Wilde seksorgies gaan met hul rituele gepaard. Elke vroulike lid van dié kerk se ideaal is om geboorte te skenk aan die Antichris.”

“Kobus …” Elske skud haar kop in verbystering en afgryse. “Jy weet, ek dink nie die gewone mens het die vaagste benul wat alles om hom aangaan nie. O, almal weet daar bestaan iets soos duiwelaanbidding. Maar dis tog iets onwerkliks. Vandat ek straatwerk doen en in nouer aanraking met hierdie gruweldade is, het ek al dikwels gewonder: Hoe kan God ons nog duld? Ek weet nie eens ’n agste van wat werklik aangaan nie, en ek sidder. Kobus …”

Hy knik. “Ja. ’n Mens voel so. Maar dit bewys net weer wat ’n wonderlike, onbeskryflike God Hy is. Net ’n volmaakte, almagtige God kan sulke dinge duld, steeds oneindige genade aan ’n verrotte mensdom betoon. Maar die professieë moet vervul word. In die Bybel staan geskryf: ‘Wie onreg doen, laat hom nog meer onreg doen; en wie vuil is, laat hom nog vuiler word; en laat die regverdige nog regverdiger word, en laat die heilige nog heiliger word.’ Kom ons kyk nou hoe die nuwe vertaling dit stel.”

Hulle gaan staan onder ’n lamppaal en slaan hulle Bybels oop en dis Elske wat hardop lees: “Wie kwaad doen, moet voortgaan om kwaad te doen, en wie vuil is, moet vuil bly; maar wie doen wat reg is, moet voortgaan om reg te doen, en wie heilig is, moet heilig bly.” Agter hul rûe aarsel ’n vrou, luister terwyl Elske voortgaan.

Die vrou draai om en stap stil weg, onopgemerk deur die twee jong straatwerkers. Sy stap doelloos aan sonder om iets om haar raak te sien.

Doodsangs het haar vannag straat toe gejaag. Haar woonstel het te klein geword, kleiner as die kajuit in ’n boot waar sy begin werk het. Want sy het vanaand nie gaan werk nie.

Verlede nag het sy ingegee. ’n Ontevrede klant het haar teruggebring na Mevrou, hoogs ontstoke oor die soort waarde wat hy vir sy geld gekry het. ’n Ander meisie het onmiddellik haar plek ingeneem. Mevrou was woedend. Die man is invloedryk, kan Mevrou dalk nog handig te pas kom – veral noudat die regering en polisie so in hierdie soort klubs begin rondkrap. Baie van die welgestelde en invloedryke mans wat haar klub besoek, gebruik skuilname. Hulle sal egter ontsteld wees as hulle moet weet dat Mevrou sorg dat sy weet met wie haar meisies uitgaan. Dié soort kennis het haar al in die verlede gered.

Toe die gekalmeerde klant met ’n bloedjong dingetjie van sewentien daar weg is, het Mevrou nie doekies omgedraai nie. “Was jy dokter toe? Wat makeer jou?”

Zia was stil, verslaan. Sy het haar kop laat sak.

Die altyd waardige Mevrou het soos ’n viswyf begin skree: “Antwoord my! Is jy besmet?”

Zia het haar kop opgeruk. “Nie erger as jy en hierdie hele klub nie.”

Die ander se handpalm het hard teen Zia se wang geklap, en Mevrou het haar ware aard getoon: “Jou slet! Hoe durf jy so met my praat? Jy het hierdie pes op straat opgetel en nou wil jy …”

“Nee. Hierdie … pes het ek by een van jou invloedryke klante opgetel. Ek was nog nooit weer straat toe sedert ek een van jou meisies geword het nie. Dit wat ek het, het ek by een van die welgestelde here met die duur motors en die dik tjekboeke opgetel. By een van jou blink varke.”

Sy het opgestaan, die ouer vrou vas in die oë gekyk.

Mevrou het onder die swaar grimering verbleek; haar stemtoon het skielik ’n lae, skor noot bygekry: “Wat makeer jou?”

“Ek het vigs.” Daar was ’n skerp intrek van die asem. Zia het haar handsak van die lessenaar opgetel. “Nag, Mevrou. Ons sal mekaar weer sien … al is dit ook in die hel! Maar ons sal mekaar weer eendag ontmoet!”

Sy het woonstel toe gegaan en geweet sy sal daardie nag nie op haar eie kan deurworstel nie. Haar hande het onbedaarlik gebewe terwyl sy die spuitnaald volgetrek en na die aar gesoek het. Hortende snikke het deur haar lippe gebars toe sy dit eindelik gevind het. Met haar eie gekerm in haar ore het sy met ’n vertrekte gesig die dwelmstof in ’n aar gespuit. Toe het die naald uit haar hand gegly en haar liggaam en gemartelde gemoed tydelik rus gevind.

Laat die middag het sy eers weer bygekom. Die ure daarna was louter hel. Sy was sonder werk en inkomste. Sy sal haar woonstel moet opgee, padgee. Waarheen? Terug strate toe, na die hawe of ’n vuil agterstraatkamertjie? Sy weet sy sal nie eens meer aftrek in ’n nagklub kry nie. Sy is vier-en-twintig … en reeds oud, afgetakel … sterwend.

Maar totdat sy sterf, moet sy lewe … en daarvoor het ’n mens geld nodig. Sy ken net een beroep, en selfs met haar kennis en ervaring daarvan weet sy dat hongerlydae op haar wag.

Met groot moeite het sy die drang weerstaan om self ’n einde aan alles te bring. Sy het later met bewende hande haar klere aangetrek en die nag ingestap: sonder sin of rigting. Toe het sy ’n stem gehoor … Een stem het deur die stadsgeruis gedring. Sy het tot stilstand gekom, geluister. Nou stap sy weer aan, en die stem bly haar by: “ … wie vuil is, moet vuil bly …” Hoe vuil ís sy? Só vuil dat geen dokter die vullis in haar kan uitsny nie; die mediese wetenskap kan nie die verrotting binne haar keer nie. Só vuil … en só vuil sal sy bly. En haar loon gaan die dood wees.

Ook in hierdie week is iets in Vegter besig om te verander. Hy kan die onrus en gejaagdheid in hom nie verstaan nie. Alles verloop tog volgens plan. Sy laaste telefoongesprek met Midas Hammond was belowend. Die koning van Babel kom oor ’n week in die Kaap aan. Hy sal op ’n spesifieke datum by ’n spesifieke hotel wees. Daar moet Vegter met hom in verbinding tree en kan hulle in erns begin onderhandel. Die kans dat hy ’n vet pak note uit Midas Hammond gaan losslaan, word ál groter. Daar het ’n belofte in sy woorde deurgeskemer toe hul gesprek amper ten einde geloop het.

“Het ek jou woord my kinders lewe en jy weet waar hulle is?”

“Ja.”

“Jy wou my nog nooit jou naam sê nie.”

“Dis nie van belang nie.”

“Hoekom dring jy daarop aan dat ek Kaap toe kom? Hoekom kan jy my nie net sê waar hulle is of waar ek hulle kan kry nie? Ek sal jou nog steeds goed beloon. Ek is selfs bereid om vir jou ’n voorskot na enige bank in die Kaap te laat oorplaas as jy my net jou naam sal gee.”

“Sodat julle my kan vang? Ek is nie onnosel nie, Hammond.”

“Jy het my woord. Ek het jou reeds belowe daar sal geen polisieman of speurder by dié onderhandeling ingesleep word nie.”

“Hoeveel is jou woord werd?”

“Hoeveel is joune …? Ek het net jou woord dat jy iets van my kinders weet.”

’n Oomblik van stilte.

“Ek kom oor ’n week Kaap toe … alleen.”

“Goed. Ek sal jou daar kry.”

Nou loop en dwaal Vegter rond. Dié skielike gewete wat hy oor die saak ontwikkel het, pla hom. Waar kom dit nou vandaan? Hierdie stem wat sê: Skaam jy jou nie? Om jou eie pa te wil afpers. Hy is immers jou pá! Dan kap hy hewig terug: Waar was my pa al die jare? Waar was my pa toe ek in ander mense se vuilgoedblikke moes krap vir kos? Waar was my pa toe …? Die lys van vrae is oneindig.

Maar die stem wil nie swyg nie: Wat sal sý sê as sy moet weet wat jy nou beplan? Wat sal sý van jou dink?

Woedend baklei hy terug: Sy het niks met my te doen nie! Dit gaan haar nie aan nie! Ek doen wat ek wil. Ek maak met my lewe wat ek wil. Sy en haar Jesus kan na die duiwel vlieg! Ek gaan nooit weer so ’n kans kry nie, nooit weer die geleentheid om ’n klomp geld só maklik in die hande te kry nie. Dis my laaste kans om weg te breek. Ek kán dit nie laat verbygaan nie!

En as hulle jou vang? Hoekom sal jy Midas Hammond op sy woord neem? Besef jy wat die straf vir afpersing is?

Vegter sluk. Hy sien weer die prentjie van rus en vrede voor hom: ’n huis met ’n grasperk en groot koelteboom … en ’n vrou met ’n sagte glimlag … As sy saam met hom sal gaan, sal dit die moeite werd wees …

Maar sy sal nie. Jy weet sy sal nie, verseker die stem hom. ’n Meisie soos Elske sal haar nie ophou met iemand soos jy nie. Jy moet mal wees om een enkele oomblik aan so iets te dink. Al belangstelling wat sy in jou het, is dat jy na haar bende moet oorloop. Hy kners op sy tande. Nee dankie. Geen bende weer vir hom as hy eers weggebreek het nie. As hy genoeg geld kan kry, het hy niemand nodig nie. Hy sal op sy eie wees; ’n mens in eie reg wat self oor sy lewe kan besluit. Midas Hammond moet net genoeg betaal …

Hoekom vertel jy Midas Hammond nie reguit jy is sy seun nie? As sy seun sal jy soveel meer hê as ’n miserabele kwartmiljoen. Hoekom tevrede wees met so ’n druppel as jy die erfgenaam van miljoene kan wees? Die stem los hom nie uit nie.

Dis nou hy wat terugsmaal: Jý is mal! Dink jy Midas Hammond sal so ’n seun soos ek wil hê? As hy my leer ken, sien wie en wat ek is … Hy sal sy rug op my draai soos wat met Zia gaan gebeur. Sulke kinders sal hy nie aan die wêreld wil vertoon nie. En daar is geen bewyse nie. Die geldmagnaat sal geen skade ly nie, maar hy wat Vegter is, sal ’n mooi klompie note verloor.

Nee, sy plan is die beste. Laat Midas Hammond hierheen kom en eers die eerste helfte uithaal. Dan sal hy hom na Zia stuur. Sodra Midas Hammond sy dogter gevind het, moet die ander helfte van die bedrag daar wees. Voordat Zia hom kan vertel waar hy sy erfgenaam kan kry, moet daardie seun weg wees. Eendag wanneer hy sy voete dalk gevind het, kan hy weer met Midas Hammond in verbinding tree. Sy pa hoef nooit te weet dit was sy eie seun wat hom destyds afgepers het nie. Maar eers moet hy iets en iemand word sodat hy sy pa in die oë kan kyk. As Elske net saam met hom sal gaan …

Toe sy opkyk en hom na haar aangestap sien kom, kan sy die vreugde in haar oë nie verberg nie. Vegter! Dan lewe hy nog! Dankie, Here!

“Ek wil met jou praat.”

“Ons is op pad terug na die koffiekamer. Kom saam.”

“Nee, ek …”

“Asseblief, Vegter, kom saam. Ons kan daar praat. Asseblief! Ons moet elke uur by die koffiekamer aanmeld.”

Ook Kobus sê oorredend: “Kom gerus saam, Vegter. Daar sal niemand ons steur nie.”

“Ek wil nie met jou gesels nie. Ek wil net met Elske gesels.”

“Goed dan. Maar dan is die koffiekamer nog die beste plek. Kom.”

Hy vergesel hulle teësinnig. Hy sou liewer sommer hier op die straathoek die saak met haar wou uitmaak, maar as dit nie anders kan nie …

Dis geen opsigtelike plek waarheen hy gebring word nie. Binne brand kerse op houttafels. Orals staan houtbankies rond. Die eenvoud is vir hom ’n verrassing. Die Jesus-bende kan dit nie te breed hê nie, dink hy by homself.

Wat Vegter nie weet nie, is dat die vertrek doelbewus so eenvoudig ingerig is. Die mense wat van buite hier ingebring word, mag nie ontuis voel nie.

Vegter kyk rond in die gedempte lig, probeer die naglopers eien wat hier sit en koffie drink en toebroodjies eet en gesels. Oral sit groepies, praat op gedempte toon … want in hierdie eenvoudige vertrek word soms die diepste geheime van die hart oopgespalk. Hy sien ’n groepie opstaan en by ’n deur ingaan. Hy hou sy stem ook laag wanneer hy vra: “Watter plek is agter daardie deur?”

“Dis die gebedskamer. Nog koffie, Vegter?”

“Nee dankie.” Sy blik dwaal deur die vertrek, rus op ’n groot plakkaat reg voor hom: Sy arm is nie te kort om te red nie.

Hy laat sak sy oë. Red … Ja, hy soek redding van die soort lewe wat hy voer … maar op sy eie manier.

“Ek wil alleen met Elske praat.”

Kobus staan op, en Elske kyk Vegter met smekende oë aan waarin haar hartsbegeerte onverbloemd lê. “Hoe gaan dit, Vegter? Jou gesig het mooi reggekom. Het jy nog êrens seer?”

“Nee. Nee, ek is oukei. Ek wil jou vra …” Snaaks, hy kan nie in haar oë kyk nie. “Ek gaan ’n paar rand in die hande kry. Binnekort. Ek het gedink … gewonder … Ek wil dan weggaan. Kom jy saam?”

Die blydskap in haar oë verdof. Sy het gedink hy het gekom omdat hy tot inkeer gekom het. Maar …

“Waarheen wou jy gaan?”

“O … enige plek. Jy kan kies waarheen. Johannesburg … Durban … Jy kan net sê.”

“En … wat het jy gedink moet ons op die ander plek gaan maak?”

“Wel … saam ’n ander lewe begin.” Sy oë ontmoet hare. “Ons kan selfs trou. Ja, dis wat ek eintlik wil doen. Wettig met jou trou en …” Hy kyk weg, vas teen die leë koppie. “Ons sal lekker kan jol. Jy hoef nie bang te wees dat jy sal swaarkry nie. Daar sal genoeg geld wees om ordentlik te lewe. Ek sal vir jou ’n huis kan koop, meubels … net wat jy wil hê … mooi rokke … en so aan.”

“Dié geld …”

“Ek sê jou dis baie. Dit sal nie sommer opraak nie.”

“Hoeveel?”

“E … baie. Baie, man. Baie. Meer as wat die meeste mense oor droom.”

Bekommerd vleg sy haar vingers deur mekaar. “En waar kry jy dit, Vegter?”

’n Kort stilte. “Dis my saak.”

“Myne ook … as jy wil hê ek moet saam met jou gaan.”

Sy oë rek opgewonde, en ’n steekpyn gaan deur haar hart toe sy die vreugde sien. “Dan sal jy saamkom?”

“Waar kom die geld vandaan, Vegter? Daardie … baie geld? Verdowingsmiddels? Of … beraam jou bende ’n groot inbraak … miskien by ’n bank?”

“Nee! Nee, dis nie een van daardie goed nie. Ek sweer dit, Elske! Dis eerlike geld.”

“Eerlike geld? Waar kom ’n mens aan so baie eerlike geld?”

Hy sluk. “Iemand gee dit vir my. Moet dit nog gee.”

“Sommer net so? Iemand gaan jou sommer net ’n fortuin present gee?”

Hy sug. Hy moes geweet het … Hierdie Jesus-bende …

“Elske, dit is nie dobbelgeld nie. Dis nie smokkelgeld nie. Ook nie gesteelde geld nie. Is dit nie genoeg nie?”

“Nee. Dis nie genoeg nie, Vegter. Is dit eerlike geld?”

Hy het geen ander keuse nie as om te erken: “Nee. Dis afpersgeld.”

“Vegter!”

“Elske, kom terug aarde toe! Jou Jesus-bende …”

“Praat sagter.”

“Jou bende lewe in ’n gekkeparadys. Daal hier snags manna uit die hemel op julle neer? Laat julle Jesus elke aand vir julle note reën voordat julle gaan slaap? ’n Mens het geld nodig. Harde munt, ou girl. Daarsonder kom jy nêrens nie.”

“Ja. ’n Mens kom ver daarmee. Jy kom tot in die tronk … en tot in die hel.”

“Hulle sal my nie vang nie. Ek belowe jou. Die tronk sal my nie weer sien nie.”

“Maar wel die hel.”

“Na die hel met jou hel! Ek kén hel. Wat is dit anders hier op aarde?”

“Daar is ’n hemel ook, Vegter.”

“Maar jy stel nie daarin belang nie. Ek bied jou ’n hemel op aarde aan en jy …” Hy staan vinnig op, sy stem grof van teleurstelling. “Los dit maar. Jy wil nie saamkom nie.”

“Ek wil so graag, Vegter. Só graag, maar … net as Jesus ook saam met ons kan gaan. O, Vegter, as jy my net sal kans gee om jou meer van Hom te vertel …”

“Nee, dankie. Ek het genoeg gehoor. Dis sy skuld dat jy nie saam met my wil kom nie. Omdat afpersgeld nie goed genoeg vir Hom is nie. Hy bly daar bo in sy hemel. Wat weet Hy van die hel op aarde?”

“Hy was hier. Hy het gesterf hier … aan ’n kruis …”

“Ek het my asem gemors. Ek loop maar.”

“Vegter! Vegter, asseblief, ek smeek jou … los dit waarmee jy besig is! Dit kan net ongeluk en hartseer bring. Dis duiwelsgeld!”

Hy glimlag minagtend om sy teleurstelling te verberg. Genugtig, hy is lief vir hierdie meisiekind! “Dan sluit ek maar liewer by sy bende aan, as by joune. Ek is siek en sat van hierdie gemors. Ek wil wegkom. Ek sál ook en … ek sal jou wys. Ek gaan bo uitkom. Ek sál!”

In die dae wat kom, leer The Bats ’n ander Vegter ken. Die afgelope tyd was hy ’n bron van kommer. Dit het gelyk asof hy sag begin raak het. Maar nou is hy skielik weer die ou Vegter, op die voorpunt wanneer daar opgetree moet word. Dis amper asof hy nie ’n duiwel kan omgee of hy gevang word nie. Een skewe kyk, en Vegter is gereed om te baklei.

Spike word ’n diep bekommerde man. Só moet ’n waardige bendelid wees, weet hy. Maar dis onnodig om hardkoppig en dwaas te wees. En dis dwaasheid om openlik met Mac en sý groep skoor te soek. ’n Bende is ’n geslote eenheid. Die lede staan soos een man by mekaar in ’n bakleiery. Maar in alle bendegeledere heers gewoonlik tweespalt. Jou bendelede is jou enigste vriende, maar jy weet ook dat daardie selfde “vriende” sonder enige gewetenswroeging ’n mes in jou sal steek as dit hulle pas. En hierdie nuwe Vegter pas Mac glad nie. Hy toon te veel tekens van sterk leierskap.

Daar is net een manier om van hom ontslae te raak. Een aand tart Mac Vegter net een keer te veel en te ver. ’n Geveg tussen die bendes is ’n lelike ding. Geen genade word betoon óf ontvang nie. ’n Uitbarsting binne bendegeledere is nog wreder.

Dis letterlik ’n stryd om lewe en dood wat tussen Mac en Vegter plaasvind. Hulle weet daar is nie plek vir albei in die bende nie. Een moet weg.

Teen die end word die geveg barbaars en primitief. Die bendelede staan in ’n swygende kring om die twee vegtendes. Daar is geen reëls nie. Jy maak dood op watter manier jy ook al kan. Die stryd is gelykop. Óf die een óf die ander sal wen. Die klimaks word bereik. Hulle is nou albei op die grond en veg met kaal hande. Die einde van die geveg is naby.

Twee pare hande span om twee kele. Die spiere span tot barstens en die are swel. Dan begin die een se greep verslap … sweet en bloed meng. Doodsangs staar uit die een paar oë.

Dan is daar skielik ’n ander paar oë tussen hulle. Sagte oë … pleitend, vol trane. Vegter skud sy kop vinnig asof hy hulle uit sy gesigsveld wil wegjaag. Vee die bloed en sweet uit sy gesig sodat hy die doodsvrees in die oë van die man onder hom duideliker kan sien. Maar daardie sagte paar oë wil nie weggaan nie … hou aan met pleit.

Met hortende asemhaling en deinende borskas spring hy orent, kyk af op die man voor hom op die grond. Die kring mense om hom staan verstar, stom van skok en ongeloof.

“Jy het niks te vrees nie, Mac. Ek gaan binnekort weg. Jy sal eendag die boss word.”

Hy draai om en stap weg sonder ’n verdere terugblik, en dis Spike wat vorentoe storm en die mes uit Mac se bereik skop.

“Jou lae hond! Jy moes nou vrek gewees het! Hy het jou lewe gespaar en jy wil hom in die rug gooi! Vuilgoed!”

Dis eers ’n hele ent verder dat hy Vegter bereik. “Is jy mal? Hoekom het jy dit gedoen? Besef jy nie dat hy nou nog meer as ooit sal probeer om jou dood te maak nie? Hy sal jou hierdie vernedering nooit vergewe nie! Vegter …”

“Los my uit, laat my alleen.”

“Maar …”

Die groot gestalte swaai blitsig na hom, gryp hom aan die bors, die oë strak. “Los my uit, Spike! Los my net uit!”

’n Verslae Spike staar hom agterna, terwyl hy koersloos verder stap. Hoekom het hy dit gedoen! Hoekom het hy Mac nie doodgemaak nie? Dit het nog net een klein drukkie gekos … Hy weet tog dat daar geen dankbaarheid by Mac gaan wees nie. Inteendeel. Die haat sal nou soos ’n hoogoond in hom brand. Want hy is verneder, soos Spike uitgewys het. Elke uur van die dag of nag sal hy nou in sy pasoppens moet wees vir sy eie bendelid. Enige oomblik kan hy ’n mes in die rug verwag. Mac gaan hom nog doodmaak. ’n Mens kan nie vier-en-twintig uur lank gedurig op jou hoede wees nie, voortdurend agter jou, voor jou, aan weerskante dophou nie. Een donker nag gaan Mac hom vermoor. En hy het dit geweet toe hy die spanning om sy keelgordel verslap het; besef hy laat die man wat hom gaan doodmaak, vry. Hoekom?

“Waarheen gaan jy en hoe lank gaan jy wegbly?” Toby se stem en oë is vol agterdog, en Midas Hammond ontwyk sy blik.

“Kragtie, man, ek het nie nodig om alewig aan jou verslag te doen of eers jou verlof te kry as ek ’n paar dae wil weggaan nie!”

Toby frons nou ook. “Maar jy kan nie weggaan sonder dat ek nie weet waarheen en hoe lank nie. Jy weet dit! Waar kan ek jou kry?”

“Nêrens nie.”

“Midas …”

Dis met groot moeite dat Midas sy humeur beteuel. Natuurlik is Toby reg. ’n Midas Hammond kan nie soos ’n gewone man op ’n dag ’n tassie pak en sommer net verdwyn nie. Nee, dis die voorreg van die gewone mens. So ’n weelde is die koning van Babel nie beskore nie. Die ironie daarvan tref hom soos ’n vuishou. Die geldmagnaat wat dit kan bekostig om ’n tas te pak en te verdwyn, mag dit nie doen nie. Die gewone man, die boemelaar wat dit kan doen, het nie die geld nie. En vir die eerste keer in sy lewe wens Midas Hammond dat hy net ’n gewone man was.

“Toby, ek gaan ’n rukkie weg en ek gaan jou nie sê waarheen nie. Jy kan my ook nie daar opspoor nie. Ek sal met jou skakel.”

“Maar …”

“Die rede is ook my eie saak. Ek wil nie verder daaroor praat nie.”

“Maar wat van Babel! Van …?”

“Na die duiwel met Babel! Dis nie ’n goue tronk waarin ek opgesluit en vasgeketting is nie!”

Die verbystering op sy bestuurder se gesig bring hom tot swye. Na die duiwel met Babel! Het hy dit werklik gesê? Babel is sy hele lewe, sy afgod, sy alles. Frustrasie en woede laat hom voorttier: “Kan julle nie ’n week lank sonder my klaarkom nie? Waarvoor het ek julle dan?”

“Maar, Midas! Jý is Midas Hammond, nie ons nie! Jy is die man wat die kontrakte en …”

“Ja, ek weet, maar …” Hy swyg weer, voltooi sy sin in sy gedagtes: Maar op hierdie oomblik is ek hartlik siek daarvan om Midas Hammond te wees! “Alles is in orde. As iets opduik, hanteer dit na goeddunke. Andersins moet dit wag. Dis al. Babel sal nog bly staan.”

Toe hy drie dae later op die lughawe in Kaapstad afstap, voel hy ’n opgewondenheid in hom wat hy jare gelede ervaar het. ’n Gevoel van vryheid. Waarom nie? vra hy homself af toe hy aanstap na die lughawegebou. Wat keer Midas Hammond om regtig ’n week te verdwyn? Hy voel skielik soos ’n skoolseun wat onverwags vakansie gekry het. Hy glimlag selfs. Om net te verdwyn, ’n gewone mens te wees …

Hy is ’n ongeduldige man toe hy eindelik die verwagte oproep ontvang. “Ek het gedink jy het my in die steek gelaat. Ek sit en wag al die hele dag vir jou oproep.”

“Ek kon nie eerder nie. Meneer Hammond …”

“Wanneer kom jy hierheen sodat ons kan begin gesels?”

“Ek … weet nie of ek … nog gaan kom nie.”

“Wat bedoel jy?”

“Ek … weet nie … Ek dink ons moet die hele ding los.”

“Los? Los! Jy het my Kaap toe laat kom en nou sê jy … Dan het jy van die begin af gelieg!”

“Nee, ek het nie. Ek weet waar jou kinders is.”

“Hoekom wil jy dan nou kop uittrek? Ek sweer niemand het saam met my gekom of weet hoekom ek hier is nie. Ek het my kant van die ooreenkoms nagekom. Nou moet jy jou kant bring.” Stilte. “Luister, ou maat, as jy nog bang is … Jy kan enige plek noem waar ons moet ontmoet. Enige plek.”

Die stem aarsel eers weer en dan word ’n hotel se naam genoem wat vir Midas heeltemal onbekend is. “Dis nie een van jou deftige hotelle nie.”

“Dit maak nie saak nie. Ek sal daarheen kom. Ek sal ’n taxi kry. Oor ’n uur?”

Weer ’n kort stilte. “Goed. Oor ’n uur.”