Читать книгу Ena Murray Omnibus 33 - Ena Murray - Страница 4

“U sal ’n stadiger pas moet handhaaf, meneer Hammond. ’n Heelwat stadiger pas.” Die dokter se uitspraak is onomwonde. “U het die eerste waarskuwing ontvang. Hierdie keer is die skade nie so groot dat u nie sal herstel nie, maar ’n tweede of derde hartaanval kan noodlottig wees. Dit gaan in ’n groot mate van u self afhang hoe lank u nog gaan lewe,” en die hartspesialis kyk sydelings na die aantal telefone langs die bed.

Die man in die bed volg sy blik, keer terug na hom. “Hoe lank moet ek hier bly lê?”

“Minstens nog vier weke …”

“Viér weke! Dis onmoontlik!”

Die waardige heer reik na sy tas, sy stem droog, sy gesig onleesbaar. “Dis u keuse, meneer Hammond. U moet net onthou dat die beste hartspesialis ter wêreld steeds mens bly, met perke wat vir hom gestel is. Hy kan die dood miskien afweer, maar nooit oorwin nie. Goeiedag.”

Die beroemde hartspesialis stap uit, staan ’n oomblik stil en kyk om hom heen. Babel. Dis hoe hierdie plek bekend staan, soos dit op die wêreldkaart aangebring is – die stad wat Midas Hammond gebou het. Dan stap hy aan en klim in die motor wat voor die trap gereed staan. Hulle is op pad na die private lughawe van Babel van waar hy binnekort na sy bestemming teruggebring sal word deur Midas se private loods in sy private straalvliegtuig.

In die weelderigste suite van Babel lê en kyk Midas Hammond na die deur wat toegegaan het. Menslike perke. Dood. Dis woorde wat hy nie ken nie, nog nooit mee te doen gehad het nie. Vir Midas Hammond was daar nog nooit menslike perke nie. Alles wat hy wou hê, het hy tot dusver gekry. Alles wat hy wou besit, het hy. Alles wat hy wou vermag, is vermag.

Sy blik dwaal deur die ruim skuifdeure na waar ’n deel van die gholfbaan te sien is – ’n baan waarop topspelers meeding om die wêreldbeker, met ’n prysgeld van miljoene rande op die spel.

Daar was geen grense aan sy drome toe hy jare gelede as die enigste seun van ’n hoteleienaar in sy pa se derderangse hotelletjie in ’n hawestad begin droom het van ’n hotel van goud nie. Die beroemdes van die wêreld sou daarheen kom. Die jare het verbygegaan en die goue droom het verby alle perke gegroei: ’n stad van goud sou hy bou. ’n Volledige stad met alles menslik denkbaar: van koninklike suites tot teaters; van die beste gholfbaan in die wêreld tot die grootste dobbelsaal wat Las Vegas s’n na ’n klaskamer sou laat lyk; van ’n casino wat Monaco in die skande sou steek tot ’n plek waar die oliebiljoenêrs van Arabië tuis sou voel. ’n Stad wat soos goud glinster. ’n Babel.

Babel, die goue stad!

Die droom sonder grense is bewaarheid. Jare gelede al het Grant Hammond se doopnaam verdwyn. Die wêreld het hom herdoop: Midas. Want niks waaraan hy sy hande geslaan het, het misluk nie. Alles waaraan hy geraak het, het in goud verander. Ook sy goue droom is verwesenlik. Dit staan nes hy dit in sy verbeelding gesien het: ’n miniatuurstad waar die wêreld se beroemdes bymekaarkom en die rykes dobbel. Waar in een nag miljoene gewen én verloor word. Waar die private stralers ingeryg staan. Waar die beroemde filmsterre tot die wêreld se voorste wetenskaplikes om elke hoek en draai raakgeloop word; waar Nobelpryswenner en wêreldsportster skouers skuur.

Menslike perke? Daar is nie so iets nie.

Maar dood …

So iets is daar wel. Êrens vorentoe wag dit vir elkeen. Ook Midas Hammond moet eendag doodgaan. Eendag …

Maar hy het nog nooit aan daardie oomblik gedink nie. Wie dink aan die dood wanneer jy ’n Babel bou? Daar is nie tyd nie, want die goue stad groei, word groter, hoër. Daar is planne vir die arena met vyftigduisend sitplekke waar om wêreldtitels geboks en gestoei sal word. Daar is die ysskaatsbaan wat na aan klaar is. Daar is die kunsmatige reënwoud wat ’n permanente waterval moet kry. Daar is die …

Sy hand reik na een van die telefone. Die deur gaan oop. Sy hand bly lê op die gehoorbuis.

“Hallo.”

“Nou werklik! Kyk wie is hier!”

Die pragtige gesig verstyf. “Dis tog seker nie so snaaks om my te sien nie, Midas. Ek het gehoor …”

“Natuurlik. My hartaanval is in elke nuusbulletin en in elke koerant oor die wêreld uitgebasuin. En toe besluit my dierbare vrou sy sal seker moet huis toe kom, want netnou aas ander vóór haar.”

Sy draai weg, gaan staan by die skuifdeur, sien niks van die oordadige weelde om haar raak nie. “Ek het nie nodig gehad om dáárvoor terug te kom nie.”

“Nee. Want jy het klaar geaas, of dan genoeg geaas. Maar nog ’n klompie by sal nie kwaad doen nie. Die sleepsels wat agter jou aantou, moet jou ’n klompie kos, nie waar nie?”

Sy draai om en die strak gesig is skielik vol emosie, die oë pleit.

“Midas, móét ons verwyte rondslinger? Dis nie net jy wat kan verwyt nie. Ek kan ook …”

Die oë wat terugkyk, is kliphard. “Maar wat ek doen, doen ek op eie koste. En jy …”

“En wat ek doen, doen ek omdat jy my dit geleer het.” Sy kom staan reg voor hom en daar is niemand wat haar daarop kan wys dat ’n mens nie ’n man in sý toestand moet verwyt nie.

“Jy het my as ’n jong meisietjie van twintig gekry. Wat ek van die lewe weet, het ek by jou geleer. Jy was my voorbeeld. En noudat ek net so voos soos jy is, is ek nie meer goed genoeg nie. Die koerante sê jy het reeds die vierde mevrou Hammond op sleeptou … een net so jonk en mooi soos ek toe ek in jou kloue beland het. Is dit hoekom ek nie meer hier welkom is nie? Jy het klaar iemand anders.”

Sy lippe smaal. “Soos jy ook reeds ander het. Moenie probeer voorgee jy het teruggekom om ons huwelik wéér te probeer red nie. Selfs die skinderrubriekskrywers sal dit vervelig begin vind. Daar is niks meer tussen ons nie, Lana-Mari. Wat soek jy hier?”

Sy kyk af. Sy kan nie wen nie. Niemand wen ooit teen Midas Hammond nie. Hy is so hard soos graniet. So hard soos die stene waarmee hy sy stad van goud gebou het. Sy kyk weer stadig op. As hy klaar is met jou, is hy klaar. Daar was twee ander mevroue Hammond voor haar. Hy onthou seker nie eens meer hul name nie.

“Ek het jou kom sê dat ek ’n egskeidingsaak aanhangig gemaak het.”

Weer smaal die lippe – die bolip dun met ’n wrede trek wat sy ware aard verraai: hard, vasberade, genadeloos. Die onderlip met ’n sensuele kurwe: hy is ook ’n man en geniet al die vreugdes van die lewe ten volle – soos sy derde vrou goed weet.

“Dankie, maar my prokureur moes jou al drie weke gelede van mý egskeidingsaansoek in kennis gestel het. Wanneer laas het jy pos uitgehaal?”

Sy verbleek. “Ek was nie by die woonstel nie …”

“Ek weet. Jy was op die Griekse eilande … om jou lewe en toekoms uit te pluis, soos die skinderrubriek in die Sondagkoerant vertel het.”

“Ja.” Wat kan sy anders sê? Midas Hammond se vrou kan ewe min ongesiens van die aardbol verdwyn as die Britse koningin. Daar is altyd oë wat kyk. En Midas se oë is oral, soos sy weer eens uitvind.

“Ja. Jy het dit met soveel oorgawe gedoen dat dit ’n sonde sou wees om dit verlore te laat gaan, en ek het dit toe met die kamera verewig.”

“Jou spioene is oral, is hulle nie?” Die magnoliawit vel skyn byna deur.

Sy laggie laat haar ril. “Ja. Ek moet jou dit ter ere nagee – dis die beste stukkie bloufilm wat ek in ’n lang tyd gesien het. Ivo sal jou onmiddellik ’n kontrak aanbied.”

Sy trek haar asem in. “As alles wat jy gedoen het in die tyd wat ons getroud is, verfilm moes gewees het …”

“Ek weet.” Die geamuseerdheid blink hard in sy oë. “Ons twee sou die beste kaalbas-filmsterre ter wêreld gewees het. Maar daar is een verskil, my skat. Jou talente is op film verewig, myne nie.”

“Wat wil jy daarmee maak?”

“Niks. Dis ’n goeie aandenking … sou jy ná my dood dalk droom van ’n paar miljoen meer as toe jy met net die klere aan jou lyf mevrou Hammond geword het.”

Haar lippe sluit ook verbete. Nêrens is daar ’n glimp van die stralende, onskuldige gesiggie wat vyf jaar gelede die wêreld vanuit ’n troufoto toegelag het nie. Dis ’n ontnugterde, verbitterde vrou op wie se gesig die spore van vyf jaar aan Midas Hammond se sy wys.

“Ek gaan jou dagvaar vir drie miljoen, Midas. Jy gaan nie met my maak soos met die voriges – asof ek ’n uitgediende stuk lap is wat jy op die vullishoop kan gooi nie. Jy gaan betaal.”

“O, ek weet, my skat. Maar jy gaan daardie geld self verdien.”

“Wat bedoel jy?”

“Met daardie film. Dis ’n aanskoulike stukkie pret waarvoor die manne nie sal omgee om te betaal nie. Maar ek sal jou aanraai om jou prys af te bring. Daar is dele wat beter kon wees. Moenie jouself oorskat nie. Maak dit een miljoen, dan haal jy dalk die paal.”

“Jou skurk!”

“Solank jy net presies weet waar jy met my staan. Gee pad … of jy gaan jammer wees.”

By die deur draai sy terug, kyk na hom met oë wat die hardheid in syne ewenaar. “Daar gaan ’n dag kom, Midas Hammond … Jou dag sal kom. Miskien gouer as wat jy dink. Almal wat jy in jou lewe vertrap en verguis het, sal voor jou kom staan. Van jou kinders tot by my en al my opvolgers. Ons sal in ’n ry voor jou kom staan, Midas Hammond!”

Die deur gaan toe en hy lê en staar daarna. Hy hoor vandag woorde wat nie in sy woordeskat voorkom nie. Kinders … Dis ’n woord wat hy jare gelede verleer het. Hoeveel jaar nou? Agtien, twintig jaar gelede? Hy sal moet uitwerk. Toe was daar kinders. Syne. Hulle het saam met sy eerste vrou verdwyn en hy het nooit weer aan hulle gedink nie. Hy het vergeet dat hy kinders het … gehad het. Soos hy vergeet het dat hy eendag sal doodgaan. Maar vandag het die hartspesialis hom gewaarsku: Midas Hammond kan die dood nie ontvlug nie. En so pas, heel onvanpas, praat sy derde vrou van kinders … wat eendag in ’n ry voor hom sal kom staan.

Geïrriteerd strek hy sy hand uit na ’n telefoon. “Toby, kom hier.”

Sy bestuurder en regterhand is byna onmiddellik daar. Die koning van Babel, soos hy spottenderwys genoem word, is egter nie tevrede met hom nie. Niemand kan hom tevrede stel nie. Dis net Midas Hammond self wat ’n ding reg kan doen.

“Was jy in verbinding met Honolulu?”

“Ja, maar die dansgroep kan eers die tweede week kom. Hulle is die eerste week nog aan hul kontrak gebind.”

“Twak. Kry hul bestuurder en bied meer aan.”

“Dit help nie, Midas. Ek het reeds probeer. Hul kontrak …”

“Na die maai met hul kontrak, man. Ek wil hulle die eerste week hier hê. Bel hom en bied dubbel aan.”

Toby swyg. Na die maai met enige kontrak wat in Midas Hammond se pad staan, maar pas op as jy nie jou kontrak met hóm nakom nie …

Teen sy beterwete probeer hy nog ’n keer.

“Hulle kos reeds ’n fortuin, Midas. Dubbeld die bedrag …”

“Hulle sal dit werd wees – ás hul vertoning hier met die wêreldtitelboksgeveg daardie week kan saamval.”

“Maar, Midas …”

“Bel hul bestuurder. Ek wil vanaand nog ’n antwoord hê. Volgende …”

Dis ’n gefrustreerde, geïrriteerde man wat later weer alleen gelaat word. Hart en hartsake is vergete. Deksels, alles sou al gereël en afgehandel gewees het as hy dit self gedoen het! Wat van Babel sal word die dag as hy …

Sy gedagtes skok tot stilstand. Dis vir hom ’n nuwe, vreemde gedagte. Babel sonder Midas Hammond. Maar Babel ís Midas Hammond en Midas Hammond ís Babel. Die twee is soos ’n Siamese tweeling met net een kop. Hy kry skielik ’n gevoel wat hy nog nooit ervaar het nie.

’n Koue magteloosheid oorweldig hom … Midas Hammond ken nie magteloosheid nie. Hy ken net mag. Maar die prentjie is duidelik voor hom – ’n nagmerrievisioen, ’n blik in die toekoms. Hy sien hoe daardie een kop afgekap word; hoe nie net die een liggaam verbrokkel nie, maar ook die tweede. Die dag as Midas Hammond sterf, sterf Babel ook.

Die koue sweet blink op sy voorkop, sy handpalms is klam. Teen alle doktersbevele in staan hy op, stap stadig uit tot op die balkon en leun met sy arms op die muurtjie, terwyl sy blik wyd om hom strek, alles vaskring wat hy kan sien.

Babel … Wat gaan daarvan word as hy sterf? Die dood is skielik ’n werklikheid wat hier neffens hom kom staan het en vrae stel: Wat gaan van jou stad van goud word wanneer jy sterf? Nie ás jy sterf nie, maar wánneer, Midas Hammond. Want jy is nie van goud nie en jou organe nie van steen en sement nie. Jou hart is van vlees en bloed soos enige ander mens s’n. Een keer het dit amper gaan staan. Eendag … dalk nog môre, oormôre … sál dit gaan staan. Vir altyd. Jy sal van die aardbol verdwyn. Net jou stad van goud sal agterbly. En wat dan, Midas Hammond? Sal jou Babel ook verkrummel en vergaan soos wat jy deel sal word van die aarde waaruit jy jou koninkryk opgebou het? Wie gaan voortbou op jou drome en sorg dat Babel voortbestaan? Of gaan dit van die aarde verdwyn soos die toring van Babel, sodat niemand eens daarvan sal weet of onthou waar dit gestaan het nie?

Wat gaan van Babel word wanneer jy sterf, Midas Hammond?

Sy kop sak tussen sy handpalms en die elmboë druk swaar en hard op die muurtjie.

Daar is niemand nie … nie één aan wie hy sy Babel kan toevertrou nie, lê die besef swaar in hom. Daar is nie een mens wat getrou sal wees aan Babel nie. Daar is net een mens wat hom aan die stad van goud toewy; net een wie se hele bestaan om Babel draai: Midas Hammond. Die ander, onder wie sy regterhand, Toby, is net daarop uit om Babel te tap. Hulle sal dit leeg suig soos parasiete totdat dit bloedloos en goudloos tot stof vergaan. Soos aasvoëls sal hulle daarop toesak wanneer sy wakende oog nie meer daar is nie, en elkeen sal ’n groter hap uit Babel wil neem as die ander.

Hy kan hulle al sien, kry weer ’n visioen hoe elke nuusbulletin en koerant dit uitbasuin: Midas Hammond is dood! Die koning van Babel is dood!

Uit alle oorde en uithoeke van die aarde sal hulle kom – met hul stralers soos aasvoëls op Babel se aanloopbaan neerstryk, met hul blink motors die teerpad afjaag na die stad van goud. Soos tjankende hiënas sal elke vrou aankom wat ’n bed met hom gedeel het en die nydige blikke na mekaar onder vals, hoopvolle trane verberg. Miskien het Midas daardie een nag onthou … Miskien het die herinnering hom só behaag, dat haar naam op sy lys is …

’n Lagkreun breek uit sy mond. Sotte! Arme sotte! Hy kan nie eens sy eerste vrou se naam behoorlik onthou nie … of dié van sy kinders.

“Midas! Wat soek jy hier? Jy mag nie uit die bed … Waar de duiwel is daardie verpleegster?”

“Ek het haar uitgejaag. Ek is nie ’n baba met ’n doek aan nie!”

“Jy is erger as een. Kom, ek help jou bed toe. Komaan! Jy is wasbleek.”

Vir die eerste keer in sy lewe moet Midas Hammond aan ’n ander mens vashou om regop te bly. Hy sak moeg op die bed neer, maak sy oë toe. Swakheid ken hy nie, het ook nie geduld daarmee nie. So lank as wat hy kan onthou, gehoorsaam sy liggaam sy verstand. Hy slaap selde meer as drie in vier-en-twintig uur, en ook dit het hy nog altyd as ’n vermorsing van kosbare tyd beskou. In drie ure kan hy ’n honderd telefoonoproepe maak, tien transaksies beklink, of tientalle nuwe idees kry om die geld te laat instroom.

“Jy moet rus. Ek kom later weer.”

Die deur gaan toe agter ’n ontstelde Toby, op soek na die spesiale verpleegster wat moet toesien dat die koning van Babel soos goud opgepas word.

Rus … rus was nog altyd vir die swakkeling en die luiaard. Rus is ’n onding vir iemand met ’n brein soos ’n vulkaan waaruit elke dag nuwe idees en vergesigte bars. Rus is vir die dooies. Midas Hammond is nie dood nie. Nog nie.

Maar hy kan sterf. Daardie dag sal Babel begin sterf – net pynliker en langsamer as hy wat van vlees en bloed is.

Babel mag nie sterf nie!

“Meneer Hammond, lê asseblief terug en ontspan! Sit hierdie pilletjie op u tong …”

Ontspan … hoe kan ’n mens ontspan as kommer en angs jou gedagtes versmoor?

“So ja! Probeer ’n rukkie slaap. Dis die belangrikste ding wat u nou nodig het. Slaap.”

Slaap … Slááp terwyl hy nie ’n opvolger het as hy dalk in sy slaap sterf nie? Slááp terwyl hy iemand moet kry, iemand moet soek wat ná hom ’n koning van Babel kan wees?

“Roep vir Toby.”

“Meneer Hammond, u moet nou eers rus. Toby kan later kom.”

Dit het nog nooit gebeur nie. Niemand weerspreek of verontagsaam ’n bevel of wens van Midas Hammond nie. Dis ’n vreemde dag. Eers hoor hy woorde wat hy al vergeet het. Dan is daar gedagtes wat nog nooit voorheen by hom opgekom het nie. En nou word hy deur ’n verpleegstertjie beveel om hom soos ’n soet kind te gedra.

En Midas Hammond slaap.

Dis ’n paar uur later dat Toby die kamer binnesluip, afkyk op die slapende gesig. Hy het Midas nog nooit só gesien nie. Hy staan ’n rukkie so, bestudeer die gesig. Niemand ken Midas Hammond werklik nie. Die dinamiese geldmagnaat se menswees is vir almal geslote. Sy geniale brein is vir niemand ’n geheim nie. Die grenslose verbeeldingskrag verstom almal.

Maar verder as dit kom niemand nie. Almal weet dat hy onvermoeid twintig uur per dag kan werk, dat meer vroue as wat hy kan onthou al voor sy sjarme geswig het. Maar die ware Midas Hammond ken niemand nie. Nie hý wat elke dag saam met hom werk nie, nog minder een van sy drie vrouens of talle minnaresse. Midas Hammond ken die wêreld se mense – maar hulle ken hóm nie.

Voordat hul paadjies gekruis het, was die naam Midas Hammond al bekend vir hom. Geen mens in hierdie land het seker nog nie daardie naam gehoor nie. Baie is al oor hom gesê. Toe hy by Midas begin werk het, het hy uitgevind baie van die stories is verdraai of onwaar. Maar hy weet ook die helfte is nog nie oor hierdie man vertel nie.

Hy sien eers die meisie raak toe sy langs hom kom staan.

“Sjuut. Hy slaap.” Hy vervolg op dieselfde fluistertoon: “Dag. Waar kom jy vandaan?”

“Pas aangekom. Hoe gaan dit met hom?”

“Dis nie te ernstig nie, maar as hy hom nie gaan oppas nie …” Hy bestudeer haar ongemerk, sien hoe die geskiedenis hom herhaal. Só het Lana-Mari ook vyf, ses jaar gelede gelyk: beeldskoon, ’n jeugdige blos op die wang en die bewondering, verliefdheid en trots openlik in die oë. Stralend soos net ’n begunstigde onder die vroue kan lyk. Midas Hammond kan immers kus en keur dwarsoor die aardbol.

Die vrou wat hy netnou in ’n ander deel van die stad van goud raakgeloop het, lyk heelwat anders. Die jeugdige onskuld is weg. Die oë blink nog, maar van hardheid en ontnugtering. Die soet mond het bitter trekke in die hoeke, en meer as vyf jaar se veroudering is op die gesig afgeëts. Dis ’n vrou wat gedink het jy kan altyd in die hemel wees deur met die man te trou wat ’n tweede toring van Babel gebou het; wat ná vyf jaar weet jy kan van ’n toring afval en jouself in die proses vernietig.

Hierdie een langs hom is ook besig om teen die toring op te klim. Sy het al redelik ver gevorder. Selfs die koerantskrywers beskou haar al as die vierde mevrou Hammond. Alles in haar guns om die bopunt te bereik. Beeldskoon, jonk, skaars drie-en-twintig – soos Midas van hulle hou. Sy kan dalk bo kom … om soos al die ander weer af te val, kan Toby sweer. Daar is nie genoeg staanplek vir ’n vrou bo-op Midas se Babelse toring nie. Sy werk kom altyd eerste. Eers daarna het hy tyd en plek vir ’n vrou … en so dikwels moes die mevroue Hammond uitvind dat hul plek in Midas se bed reeds ingeneem is wanneer hulle ’n paar krummels aandag daar gaan soek. Hoe meer dit gebeur, hoe wankelmoediger raak die vastrapplek. En die val is groot.

Ná vyf jaar is Lana-Mari ook onder. Sy het hom vanmiddag vertel dat sy van Midas gaan skei, die saak reeds by haar prokureur aanhangig gemaak het. Dit sal nie vir hom of enige mens help om daardie meisietjie te waarsku nie; haar die goeie raad te gee om liewer om te draai solank sy nog kan nie. Sy is in die sewende hemel omdat Midas Hammond ’n paar keer vir haar geglimlag het. Niks sal haar laat glo dat dit miskien die glimlag van ’n duiwel is nie; dat die punt van die toring die voorportaal van ’n hel is nie. As jy eers dáár gekom het, moet jy baie gou plek maak vir ’n ander prooi.

“Lana-Mari het ook hier aangekom.”

“O?” Die flikkering van ’n ooglid. “Wat het sy hier kom maak?”

“Hy is nog haar man.”

“Maar hul huwelik is verby. Midas het my dit self gesê.” Uitdagend vervolg sy: “Ek gaan nie weghardloop nie. Ek het nie haar huwelik verongeluk nie. Sy het dit self gedoen. Waar was sy toe haar man siek geword het? Aan ’t rinkink met ’n ander man op ’n Griekse eiland. Dis haar verdiende loon.”

Toby swyg. Weens gebrek aan brood, eet jy klippe. Klippe gaan hierdie selfversekerde jong dame ook nog kou. Die spyskaarte in Midas Hammond se stad is wêreldbekend. Maar in die privaatheid van sy eie weeldesuite stel hy ’n heeltemal ander soort spyskaart vir sy vrouens op. Ook Lana-Mari moes daarmee kennis maak. Hy het gesien hoe daardie klippe haar binnekant fynmaal totdat geen illusies of drome, maar net flenters van haar selfdunk oorgebly het.

Toe begaan sy dieselfde fout as haar voorgangers. Sy is menslik. Sy wou Midas klippe voer sodat hy ook kan ly. Maar Midas sluk nie klippe nie. Hy gryp dit voordat dit hom seermaak, en gebruik dit dan as ’n wapen. Die film wat op die Griekse eilande geneem is, lê êrens in ’n geheime brandkluis in Babel waarvan net Midas die kode ken.

Die man op die bed is lankal wakker, maar hy hou sy oë geslote. Hy het die fluistertoon herken en weet wie langs sy bed staan. Dis nie nou tyd vir vroumense nie. Dis tyd vir dink.

As hy met hierdie meisie trou sodra sy egskeiding met Lana-Mari gefinaliseer is, sorg dat ’n kind onmiddellik verwek word … Nee. Dit gaan nie werk nie. Die tydfaktor is teen hom. Miskien is daar nie genoeg tyd oor om ’n kind groot te maak sodat hy sy pa se koninkryk kan oorneem nie … om ’n kind van kleins af Babel te voer totdat dit deel van sy wese word nie. Tyd om te wag dat hy ’n man word en hom dan leer om ’n tweede Midas Hammond te wees, hom as waardige troonopvolger van Babel te kroon. Miskien is daar nie genoeg tyd nie …

“Ek sal later weer kom. Sê vir hom ek is hier en ek stuur al my liefde.”

“Ek sal so maak.”

Dit word stil om hom.

“Toby …”

Hy is dadelik by. “Deksels, Midas, hoe laat jy my skrik. Ek dog jy slaap vas.”

“Nee. Ek het gelê en dink.”

“Jy het ’n besoeker gehad …”

“Ek weet. Sit. Ek het ’n opdrag.”

“In hemelsnaam, Midas, kan jy nie net ’n paar uur lank van Babel vergeet nie? Ek verseker jou elke steen staan nog stewig. Ek was in verbinding met Honolulu en die kontrak is …”

“Sit, Toby.”

“Nee! Jy is ’n siek man. Ek gaan nou loop. Ek het oor ’n paar minute ’n afspraak met die landskapargitek en die ingenieur oor die waterval. Ek belowe jou ek sal niks besluit sonder om jou te raadpleeg nie, maar …”

“Reël dat my kinders gesoek word.”

Stilte. “Wat?”

“Ek het twee kinders – ’n seun en ’n dogter. Hulle moet gekry word.”

Toby kan hom net ongelowig aanstaar.