Читать книгу Ena Murray Omnibus 33 - Ena Murray - Страница 6

Die spanning is duidelik op Midas se gesig te lees toe Dick Louwrence voor hom kom staan.

“Jy sê jy kon geen enkele spoor in die Kaap kry nie, maar vanoggend vroeg het ek ’n anonieme oproep daarvandaan gekry.”

“Wat?”

Dick luister stilswyend en ’n krieweling gaan langs sy ruggraat af. Hy kry dit altyd wanneer hy weet hy beweeg in die regte rigting met ’n ondersoek. Dis daardie sesde sintuig wat elke goeie speurder moet hê.

“Het jy geen benul wie die man kon wees nie?” vra Midas dringend. “Hy het gesê hy sal later weer bel, maar tot nou toe is dit stil. As hy nie weer bel nie …” Hy wil nie daaraan dink nie. Vir die eerste keer in maande was daar reaksie op sy soektog. Ook Midas se sesde sintuig is goed. Hy weet hy het dié keer met ’n opperste skurk te doen. Hy gaan afgepers word. Maar hy weet ook dat sy stem oor die foon nie gelieg het nie. Daardie man weet waar sy seun is. En noudat hy die sekerheid het dat sy seun leef en opgespoor kan word, is daar geen keer aan hom nie.

“Wie het jy almal ondervra? Dit moet een van hulle wees,” wil hy weet.

Maar Dick vermoed uit jare lange ervaring dat dit nie die eerste afperser is met wie Midas te doen kry nie. “Dit kan enigeen van die honderde mense wees wat ek die afgelope maande ondervra het, meneer Hammond. Dit kan enigeen van ’n ander paar honderd ook wees – iemand wat gehoor het daar word gesoek na Midas Hammond se seun.”

Die donker oë flits na die speurder. “Maar my uitdruklike bevel was dat jy só moet navraag doen dat niemand snuf in die neus sal kry nie.”

“Ek het dit so gedoen, meneer Hammond. Nie een enkele keer het ek u naam gebruik nie. Maar mense kon afleidings maak. U en die man na wie ons soek, het dieselfde van. Iemand kon maklik wonder of daar nie ’n verband is nie, en die oproep het dit nou bevestig. Die persoon weet nou dié Sean Hammond na wie gesoek word, is die koning van Babel se seun. U moet baie versigtig wees, meneer. Die kans is goed dat dié man nie die vaagste benul het waar Sean hom bevind nie. Hy kan voorgee hy weet. Hy kan inligting verkoop wat dalk niks werd is nie. Dis ’n maklike manier om geld te maak – en hy weet u sal enigiets betaal om u seun op te spoor.”

“Dink jy ek is so onnosel dat ek nie reeds self aan so ’n moontlikheid gedink het nie? Maar dis ’n kans wat ek moet waag. Tog … ek het net die gevoel daardie man sal ons wel kan help.”

“Dan moet u net versigtig wees. Hy kan aan die begin die regte inligting terughou totdat hy voel hy het genoeg uit u gekry en dan eers die waarheid praat. Ek ken daardie soort mens. Hulle kry nooit genoeg nie. Daar is nog ’n ander moontlikheid …”

“Ja?”

Dick aarsel. Dit kan hom Midas Hammond se gramskap op die hals haal, maar hy besluit om op die man af te praat.

“Ons weet nie hoe ’n soort mens Sean is nie. Dit kan u meer kwaad as goed doen om hom op te spoor en groot skade beteken as die wêreld moet weet hy is u seun.”

Midas frons. “Wat bedoel jy? Wil jy te kenne gee my kind is die een of ander misbaksel?”

“Ek sê niks, meneer Hammond. Ek wil net u oë oopmaak. Ons sal baie versigtig te werk moet gaan met enige inligting wat ons kry. Ek het netnou gesê dit kan een van ’n paar honderd mense wees wat geskakel het. Maar tog het ek ’n vermoede uit watter rigting daardie oproep kan wees.”

“Ja?”

“Eerstens sal iemand met planne om u af te pers, nie lank gewag het om met u in verbinding te tree nadat hy gehoor het daar word na Sean gesoek nie. Dit moet dus iemand wees wat baie onlangs daarvan gehoor het. Ek het gisternag, net voordat ek u gebel het, teruggekom uit die swakker deel van die stad. Ek het my vasgeloop teen ’n bende wat The Bats genoem word. Hulle het my voorgekeer en gevra of ek iets daar verloor het. Hulle hou nie van vreemde mense wat skynbaar doelloos ronddwaal nie. Ek kon niks anders sê as dat ek na Sean Hammond soek nie. Hulle het óf regtig nie die naam geken nie, óf voorgegee hulle ken dit nie. Ek is aangesê om te verkas, om Sean op ’n ander plek te gaan soek. Ek is terug hotel toe en het met u in verbinding getree. Dis net vir my vreemd dat u ’n uur of twee later ’n oproep ontvang het. Maar as dit een van die Vlermuise was wat u gebel het, wil ek net sê u het met ’n klomp kriminele te doen wat vir niks stuit nie. En as hulle weet waar Sean is, moet daar die een of ander skakel wees, en as u seun enigiets met daardie spul te doen het …”

Dis ’n oomblik stil. Dan kyk Midas Hammond op. “Wat ook al die geval is, Sean moet gekry word. Jy bly voorlopig in Babel. Ons sal verder planne beraam wanneer daardie man weer gebel het.”

Maar die onbekende man bel nie weer nie. Die dag gaan verby. Die aandskaduwees kruip nader, word verdring deur Babel se kunsmatige ligte. Die laserflitse speel, die gordyne trek oop, die dobbelwiele draai, telefone lui …

Toby voel bekommerd. ’n Mens vereenselwig nie moegheid met die dinamiese Midas nie. Maar teen die vroeë oggendure lyk Midas moeg. En gespanne, besef sy bestuurder. Die bekommernis eis sy tol. Dis nie goed vir hom nie. Hy het blykbaar heeltemal herstel ná daardie eerste hartaanval, maar as hy so voortgaan, is ’n tweede sy voorland.

“Gaan rus, Midas, ek sal jou wakker maak sodra …”

“Dis soos hulle maak, meneer Hammond,” laat Dick hoor. “Hy is besig om jou sag te maak. Hy sal waarskynlik nog ’n dag of twee wag voordat hy weer van hom laat hoor. Teen daardie tyd, hoop hy, sal jy enigiets sluk wat hy jou vertel en enige bedrag betaal. Die enigste manier om met daardie soort te werk, is om sy eie metodes te gebruik.”

“Wat bedoel jy?”

“Weier om met hom te praat wanneer hy bel.”

“Jy is mal!”

Toby frons: “Hoekom sê jy so, Dick?”

“As hy net ’n fortuinsoeker is wat nie regtig inligting in verband met Sean het nie, sal dit hom ’n bietjie ontmoedig. Maar as hy Sean ken of weet waar hy is, seker is sy kennis kan hom geld in die sak bring, sal hy weer bel. Hy sal dan ook besef dat hy nie te ver moet gaan nie. Midas Hammond is dalk nie só gretig om sy inligting te koop nie – nie teen elke prys nie. Dán kan ’n mens praat.”

Midas staan ’n rukkie en dink, vra dan amper teësinnig: “Wat stel jy voor? Watter prosedure moet gevolg word?”

“Toby antwoord as hy weer bel. As hy op ’n onmoontlike tyd bel, rus meneer Hammond en word onder geen omstandighede gesteur nie. As hy weer bel, is meneer Hammond net nie in Babel nie, is hy selfs ’n dag of twee oorsee. Hou hóm nou aan ’n lyntjie vir ’n dag of drie totdat hy ’n bietjie sag word en besef hy kan ’n paar duisend note deur sy vingers laat glip as hy met sy senuoorlog voortgaan. Daarna sal hy bereid wees om te onderhandel.”

“En as hy dalk tou opgooi en ophou bel?”

“Dan, meneer Hammond, kan jy amper honderd persent seker wees hy weet niks van jou kind wat jou tot nut kan wees nie. ’n Man wat seker van sy feite is, gooi nie so maklik tou op nie. Veral nie as hy ’n paar rand daarmee kan verdien nie.”

Toby draai na Midas. “Dick het gelyk. Hierdie vuilgoed moenie agterkom dat dit so belangrik vir jou is om Sean op te spoor nie. Nie só belangrik dat jy met jou sal laat speel en enige bedrag sal betaal nie. Doen wat Dick voorstel, Midas. Dis in jou eie belang en dalk in Sean s’n ook. ’n Ander gedagte tref my nou. Dis ’n moontlikheid waaraan ons nog nie gedink het nie. Hy en sy makkers probeer dalk om Sean te ontvoer en eis dan ’n losprys om só hul slag te slaan.”

Midas se mond vertrek. “Geluk met die briljante stukkie breinwerk, maar vir jou inligting – ek is dag en nag van daardie moontlikheid bewus, al van daardie eerste dag dat ek ’n speurder Durban toe gestuur het. Daar is baie moontlikhede, maar hoe sal ons weet watter een dit is as ek nie met die man mag praat nie?” Dan sug hy. “Goed. Dick het iets beet. Ek gaan slaap. Ek voel ’n bietjie moeg,” erken hy.

Hulle kyk hom agterna, en Toby laat hoor: “Daar loop die eensaamste mens op aarde. Ek het nooit gedink ek sal Midas Hammond ooit jammer kry nie … maar dis hoe ek nou teenoor hom voel.”

Dick kyk hom aan. “Ja, ek weet wat jy bedoel. Dit klink wonderlik om die koning van Babel te wees, totdat jy met hom kan plekke ruil … dan besluit jy daarteen. Wat maak die man juis nóú so behep met sy kinders?”

“Hy het nou eers ontdek hy is ook ’n sterflike mens … en dat daar niemand is wat Babel by hom kan oorneem nie.”

Dick frons. “Maar daar is jý, sy opgeleide personeel, talle ander …”

Toby glimlag effens. “Nie een van ons is ’n Midas nie, Dick. Nie een van ons kan een word nie. Daar is net een Midas Hammond … en dis hy wat Babel aanmekaarhou en sy voortbestaan verseker. Daarom wil hy iemand kry wat van sy bloed is – sy seun.”

Die speurder skud sy kop. “Ek hoop ter wille van hom ek is verkeerd, maar ek het ’n nare gevoel daar wag ’n ontnugtering op hom. Daardie mannetjie is nou al vyf-en-twintig en as hy enigsins iets van sy pa geërf het, sou hy nou al sy spoor getrap het. En ek vermoed dis een wat eerder na ’n tronksel as na die troon van Babel sal lei.”

“Wel, aan die feite kan ons niks verander nie. Ons moet Sean net opspoor, maar ek is bang, Dick. Midas het al sy hoop op sy kinders geplaas. Minstens een van hulle sal sy koninkryk moet oorneem. En as dit nie gebeur nie … Die woord nee ken hy nie. En dis ’n nee wat hy glad nie sal kan aanvaar en verwerk nie. Dit sal die einde wees: nie net van Midas Hammond nie, maar ook van Babel.”

Die koning van Babel is vas aan die slaap toe die verwagte oproep eindelik kom. Toby antwoord terwyl Dick by ’n ander telefoon inluister. Eersgenoemde staan sy man, klink baie ongeërg. Dis die man aan die ander kant wat effens onseker raak.

“Ek sê jou Hammond sal met my wil praat. Gaan maak hom wakker!”

“Dis buite die kwessie, meneer. Niemand steur meneer Hammond wanneer hy rus nie.”

“Luister, tjommie, Hammond gaan vir jou die hel in wees as hy hiervan hoor. Hy verwag hierdie oproep.”

“Hy het my geen bevele gegee oor enige spesiale oproep nie. Bel maar later weer.”

Hy glimlag effens toe hy die gehoorbuis neersit en Dick knik. “Gaaf. Nou weet ons meneertjie hy is nie só belangrik as wat hy dink nie.”

“Klink die stem nie miskien bekend nie?”

“Nee. En dis natuurlik vermom. Praat agter ’n sakdoek of iets. Ek dink jy kan oor drie ure weer ’n oproep verwag.”

So is dit ook. “Jammer, maar meneer Hammond het so pas oorsee vertrek. Natuurlik het ek hom vertel van u oproep, maar hy het gesê dit moet wag totdat hy terugkom. Hy het dringende werk om af te handel.”

Hy kry ’n tevrede lig in die oë toe hy die antwoord hoor en sê met ’n knipoog vir Dick wat by die ander telefoon inluister: “Ja, sy seun is seker belangrik, maar hoe belangrik weet ek nie. Hy kom al vyf-en-twintig jaar sonder hom klaar, dus … U moet maar oor ’n dag of drie weer skakel. Ons weet nie presies wanneer hy terug sal wees nie. Goeiedag, meneer.”

Dick glimlag tevrede. “Wanneer hy weer bel, kan ons miskien begin onderhandel.”

Twee dae later onderhandel Midas egter self. Die spanning lê geboogsnaar in hom en hy besef dat dit nie goed vir sy hart is nie. Hoe gouer hierdie saak na ’n punt gedryf word, hoe beter. Hy het nie tyd vir verdere speletjies nie.

“Ja. Dis Midas Hammond wat praat.”

“Ek het na jou gesoek.”

“Jy het my nou gekry.”

“Wel? Hoeveel is jou seun vir jou werd, meneer Hammond?”

Midas kners op sy tande. Hy is nie daaraan gewoond dat die hef in ’n ander hand is nie. “Ek sal jou dit wys die dag wanneer ek my seun voor my sien staan.”

“Dis nie goed genoeg nie, Hammond. Hy moet eers gekry word … en dit gaan geld kos.”

“Ek betaal nie verniet nie. Die dag as my seun voor my staan, sal ek jou vergoed.”

“Hoeveel?”

Midas swyg ’n oomblik. Hoeveel sal hy betaal om sy seun voor hom te sien staan? Hoeveel geld is ’n kind vir ’n ouer werd? Hoeveel geld is Midas Hammond se seun vir hom werd?

“Vyftigduisend.”

’n Gedempte lag klink op. “Jy praat van kleingeld, Hammond. As hy dan vir jou so min werd is, waarvoor soek jy hom?”

“Vuilgoed!”

“Dit sal net die prys verhoog. Jy is ’n man wat elke dag in miljoene praat.”

“Maar nie met skurke nie.”

“Miskien dan in halfmiljoene met skurke?”

“Jy is mal!”

“En jy is dwaas, Midas Hammond. Ek is die enigste mens wat jou na jou seun kan lei. As jy nie my aanbod aanvaar nie, sal jy hom nooit sien nie. Dit sal jammer wees. Julle sal van mekaar hou. Elkeen briljant in sy eie rigting.”

Midas lek oor sy lippe. “Wat is syne?”

’n Geamuseerde laggie klink op. “Jy sal jou verbaas! Goed. Ek bel weer om te hoor hoe jy oor die halfmiljoen voel.”

“Ek is lus en stuur jou in jou peetjie!”

“Dit kan jy doen, meneer Hammond. Miskien sal jy later net ’n ronde miljoen of meer moet betaal om jou seuntjie te kry. En wanneer ons met Sean klaar is, bly jou dogtertjie nog oor, nie waar nie?”

“My … dogter?”

“Ja. Of stel jy nie in haar belang nie?”

“Jou skurk!”

Weer die laggie. “Jy noem my name, Hammond, maar jy het nie ’n benul watter name jou kinders genoem kan word nie.”

Dis ’n oomblik stil. Dan laat Midas stadig hoor: “Ek kry die gevoel dat ek hierdie soektog moet aflas. Jou aantygings maak dat ek belangstelling verloor.”

Die persoon aan die ander kant aarsel ook, kom dan tot ’n besluit: “Ek het ’n voorstel, meneer Hammond. Kom Kaap toe. Ek sal met jou in verbinding tree en dan kan ons verder praat. Maar kom alleen. Moenie een van jou speurders saamsleep nie. Dan kry jy nie ’n enkele woord uit my nie, al bied jy my hoeveel aan.”

“Sodat ek reg in jou hand kan speel? Jy dink seker ek is onnosel. Ek gaan nie ooreenkomste met skurke aan nie.”

“Jy is maar net ’n ander soort skurk as ek, Midas Hammond. En baie van jou transaksies is met skurke beklink. Jy weet dit. Maar daar bestaan iets soos ’n eergevoel tussen skurke. Gee my jou woord dat jy alleen kom en ek gee jou myne dat jy veilig is. Jy wil jou kinders hê, of dan ten minste uitvind wie en waar hulle is. Ek wil geld hê. Ek sal nog verder gaan. Die dag wanneer jy jou twee kinders gekry het, kan jy self besluit hoeveel dit vir jou werd was. Redeliker as dit kan ek nie wees nie, of hoe?”

Midas frons. Iets snaaks is aan die gang. Iets ongerymds. “Wat maak jou skielik so redelik?”

Dis ’n oomblik stil aan die ander kant. Dan kom die verrassende antwoord: “In elke heilige skuil daar êrens ’n skurk, meneer Hammond. Dis ook waar dat daar iets van ’n engel in elke skurk skuil. Daarom dat ek nou so redelik is. Maar moenie jou geluk te veel beproef nie. Daar is baie meer van die skurk in my.”

Ook Midas is ’n oomblik stil. “Waar moet ek met jou kontak maak wanneer ek in die Kaap kom?”

“Moet jou nie daaroor bekommer nie. Ek sal alles reël. Wanneer kan jy kom?”

“Dit sal ’n rukkie duur. Daar is baie om te reël. Ek …”

“Natuurlik! Die koning van Babel kan nie sommer net ’n paar dae lank verdwyn nie. Ek verstaan.” Daar is ’n fyn spot in die stem, dan weer saaklik: “Ek bel jou weer oor ’n week.”

Die gehoorbuis word met ’n klikgeluid aan die ander kant neergesit.

Die jong man stap by die hokkie uit, staan ’n oomblik besluiteloos, koers dan ’n rigting in. Die frons tussen die oë verraai sy ontevredenheid met homself. Wat het hom dit laat sê? vra hy homself kwaad af. Iets van ’n engel … Sy mond trek grimmig. Engel! Dis nie ’n woord wat by hóm pas nie. Die erkenning dat daar wel so iets in hom kan wees, is lagwekkend. Wat het hom juis aan daardie woord laat dink?

’n Paar oë … Hulle is skielik weer voor hom. Sagte, vriendelike oë … waaruit iets straal wat hy nie ken nie. Maar dis daar. En ’n stem … so sag en vriendelik soos die oë …

Die ontmoeting tussen hom en die vreemde meisie het daardie nag plaasgevind nadat hulle die vreemdeling uit hul strate verdryf het. Die frons verdiep. Dit was ’n ander soort nag. Eers was daar die vreemdeling met die onbekende naam op sy lippe. Sean Hammond. Dis eers nadat die man al om die hoek verdwyn het, dat hy besef het die naam is tog vaag bekend. En toe die besef … Hy het die vreemdeling agtervolg, gesien hoe hy wegry, die registrasienommer in sy geheue vasgelê. ’n Ruk later het hy die motor by ’n nabygeleë hotel opgespoor. The Bats het oral kontakpersone in die stad. ’n Kelner het gou vir hom die eienaar van daardie motor en sy kamernommer opgespoor. Vir ’n lid van die Vlermuise was dit kinderspeletjies om op die balkon te kom. Toe die telefoongesprek – dié Sean Hammond na wie gesoek word, is Midas Hammond van Babel se seun!

Hy het padgegee, teruggekeer na die agterstrate waar niemand met hom skoor soek nie. Hy het nie links of regs gekyk nie. Daar was te veel om oor te dink. Hy het later teen ’n lamppaal gaan leun. Midas Hammond soek na sy seun!

Dis toe dat sy verskyn het … die meisie … en ’n man by haar. Hy het na haar gekyk sonder om werklik te hoor wat sy sê. Midas Hammond se seun …!

“… Seun van God vir jóú ook gesterf …”

Seun van God … Seun van Midas Hammond … “Wat sê jy?”

Sy het na hom geglimlag. “Dat Hy jou so liefhet dat Hy sy enigste Seun in jou plek laat sterf het. Vir jóú.”

Sy brein het net in een rigting gewerk. “Hy gaan sterf? Die enigste seun?”

Sy het geduldig geglimlag. “Nee. Hy het klaar gesterf sodat jy kan lewe. Het jy nog nooit van Jesus gehoor nie?”

“Jesus?” Sy naam is Sean Hammond – Sean, die enigste seun van Midas Hammond …

“Ja. Dis wat Hy genoem word. Jesus, die enigste Seun van God. Die Seun van die Koning der Konings, van die hemelse ryk wat tot in ewigheid sal bestaan.”

Koning der konings. Koning van Babel. ’n Stad van goud. ’n Aardse ryk. En hy het ’n seun.

“… saamkom na ons koffiekamer. Ons kan daar verder gesels.”

“Ek het nie tyd vir gesels nie. Ek moet dink.”

“Maar as ons ’n bietjie gesels, daaroor bid, sal dit makliker wees om te verstaan. Kom saam, asseblief.”

“Waarheen?”

“Na die koffiekamer. Dis net om die hoek.”

Koffiekamer? ’n Stad van goud met ’n koffiekamer …? Hy het weer helder begin dink. Hy het om hom rondgekyk, die bekende toneel om hom gesien. Die visioen van ’n stad van goud het begin vervaag, verdwyn. Die droom is verby. Hy was terug in die werklikheid … in die bekende straat. Hy het sy oë geknip, na haar afgekyk: die jong, soet gesiggie met die blink oë en die pleitende stem.

“Jy wil nie regtig leef soos jy leef nie, wil jy? Hier diep in jou hart soek jy na iets beters. Vrede. Geluk. Die rykdom van God se genade is ook vir jou …”

Toe besef hy wie sy is. ’n Straatwerker. Hy ken hulle. Weet van hulle. Hulle loop ook snags rond, nes hy. Hy dra dolke en fietskettings. Hulle dra ’n boek. Sy het dit na hom uitgehou en hy het gelag. God se genade terwyl jy die skatte van Babel kan kry!

“Luister, ou girl, los my uit. Ek stel nie belang in rykdom wat ek nie tussen my vingers kan voel nie.”

“Maar hierdie rykdom is vir ewig! Die ander vergaan,” het sy gepleit.

Hy het sy kop geskud. “Jy mors jou asem. Gaan lewer jou preke vir iemand anders. Ek, Vegter, stel nie in jou God belang nie. Wie’s Hy? Ek ken hom nie. Ek ken iemand beter – veel beter!”

Met ’n harde lag het hy weggestap, en ’n uur of wat later was sy planne gesmee, die straatwerkertjie en haar naïewe pleidooi vergete. Daar is net een soort rykdom waarin Vegter belangstel – dié van geld. En as hy nou sy kaarte reg speel, is dit binne sy bereik.

Hy moes weer glimlag toe hy daardie nag eindelik gaan slaap. Die jong gesiggie het weer voor hom verskyn. Hoe naïef is sy nie! Glo waaragtig sy kan met net ’n Bybel in die hand ’n lid van The Bats oorreed om af te sien van ’n Midasrykdom! Jy wil nie regtig leef soos jy leef nie, het sy gesê. Diep in jou hart soek jy na iets beters. Ja, girl. Vegter soek na iets beters. Veel beter as dit wat jy hom aanbied – ’n rykdom in ’n ander wêreld. En ’n God wat mens nie kan sien of voel nie. En daardie iets beters is op pad. Wag maar. Jy sal sien. Eendag sal ek jou my “iets beters” wys. Dan praat ons weer.

Tog … In ’n mate was sy reg. Hy is moeg van die soort lewe wat hy lei, die enigste wat hy ken. Hy is siek en sat daarvan om net een tree voor die gereg te wees; van dwelms en drank, van die besoedelde lug van nagklubs en die reuk van prostitute. Maar hy het die geld nodig om weg te breek … en hy dink hy is seker waar hy aan daardie geld sal kan kom … Met ’n glimlag op sy lippe raak hy aan die slaap.

Daar was nie ’n glimlag op die straatwerker se gesig toe Vegter wegstap nie.

Die man langs haar het probeer troos: “Moenie so afgehaal lyk nie. Dis jou eerste aand. Moenie so gou wonderwerke …”

Sy het na hom gedraai. “Maar ek verwag wonderwerke, want ek werk vir ’n God van wonderwerke!”

Haar maat het geknik, nogtans weer probeer. “Ek weet wat jy bedoel, Elske. Jy is reg. Maar as jy nie sommer die eerste aand al iemand tot inkeer bring nie …”

“Ek weet wat jý bedoel, Pieter. Maar daardie man … Wie is hy?”

“Hy is ’n bendelid, een van The Bats, soos hulle bekend staan. En hulle is nie te vinde vir ons prekery nie, soos hulle dit noem. Ons het al probeer.”

“En toe het julle opgehou …”

“Nee, Elske. Dis nie ’n geval van ophou nie. Dis ’n geval van hulle nie sover kry om ’n gesprek mee aan te knoop nie. Hulle vermy ons doelbewus. Jy was net gelukkig om vanaand met een van hulle te kon praat.”

“Dit was nie geluk nie, Pieter. En dit was nie toeval dat ek juis Vegter op my eerste nag raakgeloop het nie.”

“Vegter?”

“Ja. Dis sy naam. Hy het gesê: ‘Ek, Vegter, stel nie in jou God belang nie.’ Ons sal weer ontmoet. Ek weet dit.”

Pieter swyg. Hy is al ’n ervare lid van hierdie groepie wat snags met die Bybel in die hand op straat gaan werk. Hy weet hoe brandend jy op jou eerste nag uitgaan en hoe jy soms later, ná baie nagte, in diepe menslike afhanklikheid moet bid dat die vlam brandend sal bly.

Toe hulle ’n paar nagte later weer die bekende gestalte op die sypaadjie voor ’n nagklub raakloop, is dit Elske wat vorentoe tree.

“Hallo.”

’n Vlugtige kyk in haar rigting, dan herkenning. “O, dis jy?” Hy kom teësinnig tot stilstand, en draai na haar, sy oë spottend. “Dan het jy nog nie moed opgegee nie? Jy is ’n hardekoppie, nè?”

“Ek het geweet ons sal weer ontmoet.”

“O? Regtig? En hoe het jy dit geweet?”

“Jy het gesê jy stel nie in my God belang nie. Maar Hy stel in jóú belang. Hy het hierdie ontmoeting gereël.”

Geamuseerdheid en ergernis wissel mekaar op sy gesig af. “Ou girl, doen my ’n guns, sal jy? Gaan preek vir die spul prostitute hier binne en los Vegter uit. Jy mors jou tyd en myne. Vergeet van my.”

“Ek kan nie.” Hul oë ontmoet. “Ek kan jou nie vergeet nie.” Die vraag kom onverskrokke: “Het jy?”