Читать книгу Ena Murray Omnibus 33 - Ena Murray - Страница 5

“Dan is die storie tog waar.”

“Watter storie?”

“Dat jy kinders het. Ek het dit jare gelede gehoor, maar nooit regtig geglo nie.”

“Hoekom nie?”

“ ’n Mens assosieer nie kinders met jou nie. Maar wat het van hulle geword? Jy praat nooit van hulle nie …”

Hoe kan ’n mens van iets praat waarvan jy vergeet het? “Ek het kinders, maar ek weet nie waar hulle is nie. Hulle het saam met my eerste vrou verdwyn.”

Toby kyk af na die magnaat. Ja, alles waarmee Midas klaar is, verdwyn. So het die tweede vrou ook van die toneel verdwyn. Lana-Mari gaan binnekort dieselfde paadjie volg.

Toby kyk op, weet dat hy die vraag ongeuiterd moet laat. Want niemand vra sulke vrae aan Midas Hammond nie. “Hoekom” is nie ’n woord wat jy teenoor hom gebruik nie, want Midas skuld niemand ’n verduideliking nie. Hy vra dus net: “Jy wil hê hulle moet gesoek word. Weet jy waar ’n mens kan begin?”

“Durban. Dis waar ons paaie geskei het.”

“Hoe lank gelede?”

Hy moet dink; sukkel om ou kanale van herinnering weer oop te kry. “Dit was … vier-en-twintig, vyf-en-twintig jaar gelede. Die seun moet nou … ja, vyf-en-twintig wees en die dogter is so ’n jaar jonger.”

Toby maak vinnig sommetjies. Midas is nou ses-en-veertig. Sy seun is dus gebore toe hy een-en-twintig was. Die wêreld het Midas Hammond toe nog nie geken nie. Hy was nog Grant Hammond, die gefrustreerde seun van ’n derderangse hoteleienaar naby die hawe van Durban. Op twee-en-twintig was hy al die pa van twee kinders; op drie-en-twintig ’n geskeide man. Al wat hy toe gehad het, was drome … oor ’n stad van goud.

“Het julle mekaar nooit weer gesien nie? Wat was haar naam?”

“Bev. Beverley. Almal het haar Bev genoem. Nee. Sy was net so bly om van my ontslae te wees as ek van haar.”

Toby waag dit: “Maar jou kinders …?”

“Stink, vuil, nat goedjies wat onder my oë moes uitbly. Ek was net so bly om van hulle ontslae te raak as van die ma.”

Toby verberg sy skok onder neergeslane ooglede. Hy is self nie iemand vir babas en vuil doeke en ’n geordende, geroetineerde gesinslewe nie. Kinders is by hom ook taboe. Maar as hulle eers daar is … Jou kinders is tog jou kinders. Vandag soek Midas na syne.

Toby het ’n vermoede waaroor dit gaan. Meteens is dit nie meer so vreemd dat Midas Hammond ná ’n kwarteeu daardie stink, vuil lasposte wil opspoor nie. Vir die eerste keer kom dit baie duidelik deur: Midas Hammond is ook net ’n mens. Ná die hartaanval weet hy hy moet sterf soos enige ander mens. Dit kan sy aardse koninkryk nie keer nie.

En Toby het meteens die moed om te vra: “En jy het nooit weer met hulle kontak gemaak nie? Nie eens met jou kinders nie?”

“Nee. Wat mý betref, het hulle van die aardbol verdwyn.” Die wenkbroue trek saam. “Dit tref my nou … Dit is eintlik snaaks dat Bev nooit weer met my kontak gemaak het nie, veral nadat die wiel in my guns begin draai het.”

“Het jy dan nooit onderhoud vir die kinders betaal nie?”

“Nee.” Snaaks, noudat die paadjie van sy geheue weer oopgekrap is, onthou hy skielik so baie dinge. Selfs hoe Bev gelyk het daardie dag toe sy hom finaal verlaat het. Sy het op die onderste stoeptrap van sy pa se hotel omgedraai en na hom gekyk, die seuntjie aan die hand en die baba op die arm. Hy onthou selfs haar woorde:

“Ek bid die Here dat nie ek of my kinders ooit weer ons oë op jou sal hoef te lê nie.”

En sy antwoord: “Aangesien dit die enigste gebed is wat jy nog ooit in jou lewe gebid het, sal Hy dit seker verhoor.”

Hy het hardop gelag toe sy woedend na die taxi geloop het. Toe het sy en die kinders weggery … en op daardie oomblik het hy gedink: Wat ’n verligting …

Toby staan op. “Ek sal dadelik begin.”

“Kry die beste speurders. My kinders móét opgespoor word, Toby. Dit maak nie saak wat dit kos nie.”

Toby knik.

Hierdie dag in Midas Hammond se lewe staan uit bo al die ander. Dis soos ’n string pêrels met ’n diamant in die middel. En ’n diamant sny die gisters oop, die toegekalkte herinneringe, die harde eelte om die verlede.

Midas onthou ’n paar blou ogies voor hom, ’n geel kuifie, hoor ’n stemmetjie … Nog ’n paar ogies wat vas terugkyk … ’n klein handjie. Die ou man was gaande oor die eerste kleinseun. Toe vernoem hulle hom maar: Sean. Die dogtertjie … Sy het die een of ander buitensporige naam gekry, Bev se smaak. Maar almal het na die kleintjie as Babie verwys … agter Sean se gebrabbel aan. Ma was toe reeds dood. Pa het kort ná Bev en die kinders se weggaan gesterf … met ’n bouvallige hotel en ’n Babel in die hart. Van toe af het die wiel begin draai.

Dit was eers vyftien jaar later dat hy die tweede keer getrou het. Van sý kant was daar geen sprake van liefde nie. Liefde het vir hom ’n ander betekenis as vir ander mense: die bed. Sodra die bed leeg en opgemaak is, is dit ook die einde van die liefde.

Dit was egter baie handig om ’n multimiljoenêr vir ’n skoonpa te kry. Veral in daardie stadium. Met so iemand agter hom, het mense hom toegelaat om te waag. Die droom van Babel het gestalte begin kry.

Menslike trots laat Midas se hart swel. Hy het sy gewese skoonpa se naam tot die uiterste benut, maar nooit aan ’n sent van hom geraak nie. Hy het net die regte mate van sekuriteit gebied terwyl hy gewaag het. Toe hy wen en Midas Hammond ’n man uit eie reg word, het hy sy tweede huwelik beëindig en die miljoenêr se dogter sonder ’n greintjie gewetenswroeging aan hom teruggepos Amerika toe.

En nou is sy derde vrou op pad, ook ná net vyf jaar. Dis immers lank genoeg. Hy besluit ook sommer: Midas Hammond sal nie weer trou nie. Dis regtig onnodig.

Hy lê en wonder hoekom hy eintlik met Lana-Mari getrou het. Dit was een van die enkele ondeurdagte dinge wat hy in sy lewe gedoen het. Maar op daardie tydstip het sy in die prentjie gepas. Babel se hekke was gereed om oopgegooi te word vir die wêreld. Dit moes ’n onvergeetlike skouspel wees. Hy moes ’n feëprinses hê wat die poorte na Babel sou open, die flitsende ligte sou aanskakel, die dobbelwiele sou laat begin rol.

Ter wille van die sentimentele maar skatryk middeljarige vroue sou ’n huwelik tussen die koning van Babel en ’n meisie soos ’n godin net die regte stap wees. En vir die ou bokke met hul lus na ’n jong blaartjie sou dit nuwe hoop gee. Die opening van Babel se hekke en die huwelik het net soveel opspraak gewek as ’n koninklike troue. Babel het daardie eerste naweek uit sy nate gebars … en die goud het in Midas se koffers gestroom.

Maar soos alle ander dinge in Midas se lewe, is ook hierdie derde huwelik van verbygaande aard. Hoe gouer dit beëindig word, hoe beter. Daar was nog altyd net twee standvastige dinge in sy lewe: Babel en die man wat dit gebou het. Vandag moes hy besef dat daardie man ook aan tyd gebonde is. Dis net Babel wat sal voortbestaan. Maar nie sonder ’n heerser nie. Sy voortbestaan sal afhang van die toewyding van Midas Hammond se opvolger.

Sy kinders móét gevind word. Met elke minuut wat verbytik, elke verbyflitsende beeld uit die verlede en van die toekoms word dié besef ál helderder, ál noodsaakliker. Dit word ’n vaste oortuiging: net vlees van sy vlees kan Babel by hom oorneem. Want êrens in sy nasate móét iets van Midas Hammond ingeplant wees. As hy hulle net kan vind …

Dit blyk ’n onbegonne taak te wees.

“Maar magtig, man, geen mens kan sommer net in die niet verdwyn nie! Ten minste één van die drie moes ’n spoor gelaat het!”

Toby skud sy kop. Die mag van geld het tog perke. Selfs nie die grootste tjek kan ’n speurder help om ’n mens uit die niet op te tower nie.

“Daar is geen spóór nie, Midas. Jy moet onthou jy praat van vyf-en-twintig jaar gelede.”

“Kry ’n ander man. Kry nog tien ander speurders!”

Toby sug. Daar is ’n moontlikheid waaraan Midas blykbaar nog nie gedink het nie. Miskien moet hy dit onder sy aandag bring. “Het jy al daaraan gedink dat hulle … wel, nie meer daar kan wees nie?”

“Dan soek julle die land deur!”

“Dis nie wat ek bedoel nie. Ek bedoel … miskien is hulle dood.”

“Dood?” Hy spreek die woord uit asof hy dit die eerste keer in sy lewe hoor.

Toby kug. “Dis al plek waar ’n mens heeltemal verdwyn … in die graf.”

Midas se stem is laag en skor. “Dan wys jy my daardie graf!” Hy maak ’n magtelose gebaar met sy hande soos Toby hom nog nooit tevore sien doen het nie. “My kinders is nie dood nie. Verstaan jy, Toby? Hulle lewe … en hulle is êrens. Jy moet net die plek kry …”

“Ons soek al maande, Midas! Durban is met ’n fynkam deursoek. Hulle moet êrens anders wees, want in Durban is geen spoor van een van die drie nie.”

“Dan soek julle verder.”

“Besef jy wat jy sê? Hulle kan enige plek in hierdie land wees! Wáár begin jy soek?”

“Al deursoek jy die wêreld! Plant ’n speurder in elke stad in hierdie land. Selfs twee, drie, vier! Maar soek … en krý hulle!”

“Daar is ’n makliker manier. Hoekom plaas jy nie ’n advertensie nie? Maak dit landwyd bekend dat Midas Hammond sy kinders of sy eerste vrou probeer opspoor. As hulle nog … as hulle dit sien, sal hulle mos met jou in verbinding tree.”

Midas draai weg, stap uit op die balkon. Sy blik dwaal. Hy kan sy Babel nie aan sulke sotte soos Toby agterlaat nie! Plaas ’n advertensie! Maak dit landwyd bekend dat Midas Hammond na sy kinders soek!

“Jy is ’n idioot, Toby!”

“Maar hoekom? Dis logies …”

Hy swaai terug na sy hoofbestuurder, die oë blits. “En wat sal die logiese gevolg wees? Ek sal skielik die pa van hoeveel honderd kinders wees! Fortuinsoekers sal op my toesak – mét bewyse dat hulle my verlore seun of dogter is! Wil jy my tot raserny dryf?” Toby wil protesteer, maar hy word bars stilgemaak: “Stil! Het dit nog nie tot jou klein verstandjie deurgedring dat my kinders nie weet ek is hul pa nie? Is dit nie vir jou vreemd dat Midas Hammond se kinders in vyf-en-twintig jaar nog nooit een enkele keer met hul pa in verbinding probeer tree het nie? Wat de duiwel sal dit help om dit landwyd uit te basuin dat ek na my kinders soek as hulle nie weet ek is hul pa nie?”

Toby gee nie kop nie. “Maar veronderstel hulle weet wel …”

“Dan wat, jou gek? Hoekom sal hulle skielik nou te voorskyn kom as hulle vyf-en-twintig jaar al weet hulle is Midas Hammond se kinders? Daar moet iets in daardie swye steek. Óf hulle weet nie ek is hul pa nie, óf hulle het my nie nodig nie, wil niks met my te doen hê nie.”

Laasgenoemde is baie onwaarskynlik. Al gaan dit hóé goed met hulle, bly die koning van Babel ’n pa wat nie te versmaai is nie. Midas Hammond is immers Midas Hammond. Dis nie elke kind wat kan sê die koning van Babel is sy eie pa nie. Al haat hulle hom ook hoe, ’n mens bly ’n mens.

“Dan weet hulle nie,” kom Toby tot die slotsom. “Maar hulle van …” Hy kry ’n ligte kleur toe hy die uitdrukking in Midas se oë gewaar. Wat is ’n van in elk geval werd? Nie al die Hammonds kan bloedfamilie van hierdie een wees nie. En ’n van kan so maklik verander word. ’n Vrou kan weer trou en dan kry die kinders ook ’n nuwe van.

“Dis ’n gesoek na ’n naald in ’n hooimied,” merk die een speurder op toe die groepie manne Midas se kantoor verlaat.

“So is dit kollega – en elke strooihalm sal omgekeer moet word. Miskien sal ons die naald kry onder die laaste een.”

“O, wel, hy betaal genoeg daarvoor. As hy sy geld op strooi wil mors …”

“As ’n mens net ’n benul het waar om te begin soek. Begin jy by die rykes, of gaan soek jy hulle onder die armes? Doen jy navraag in ’n spogbuurt, of krap jy in die agterstrate rond?”

“Interessante vrae daardie, vriend. Ek wens net jy kon ons die antwoorde ook gee.”

Daar word in uitsoekbuurte en in agterbuurte rondgesnuffel – sonder enige sukses. Die inligting bly skraal: Bev Hammond het op ’n dag haar twee kinders gevat en uit Durban verdwyn. Niemand het ooit weer iets van haar of die kinders gehoor nie. Geen mens weet waar hulle hul bevind nie. Elke strooihalmpie word stelselmatig omgekeer, maar hul werk lewer niks op nie.

Dick Louwrence is moedeloos. Dis die vyfde maand dat hy met hierdie soektog besig is. Elke dag dieselfde vrae. Elke dag die ontkennende kopgeskud. Dieselfde vrae. Dieselfde negatiewe antwoorde. Hy kan skree van verveling. Die betaling is uitstekend. Benewens is daar ’n spesiale bonus vir die man wat met iets klinkklaars vorendag kan kom. Maar bonus of nie bonus nie, hy gaan môre die handdoek ingooi. Midas Hammond moet maar self verder soek.

“Kyk waar jy loop, tjom.”

Hy verstyf in sy spore. Hy is ’n ervare speurder en dis nie die eerste keer dat hy in hierdie deel van Kaapstad kom nie. Hy weet ook presies wie voor hom staan: bendelede. Dis die manne wat veral snags uitkruip. Die manne met die dolke en die fietskettings en die spykerringe aan die vingers. Die manne van die daggapyp en die spuitnaald, van Mandrax en LSD. Van ’n lewe dink hulle bitter min. Die een oomblik was dit net hy op die dofverligte sypaadjie met die vuil papiere en stukkende randsteen. Die volgende oomblik het hulle skielik soos swart vlermuise uit die nag op hom toegesak. Ek hy weet sy lewe is minder werd as dié van ’n vlieg.

“Het jy iets hier verloor?”

Dick sluk. “Nee.”

“Jy dwaal al ’n paar nagte hier rond.”

“Ek soek iemand.”

“Wie?”

“Sean Hammond. Dit was altans sy naam vyf-en-twintig jaar gelede.”

“Hoekom soek jy hom?”

“Ek wil met hom praat.”

“Waaroor?”

Hy weet hy kan hulle nie die waarheid vertel nie. Hy weet ook as hulle hom met ’n leuen betrap, sal hy die son môre nie sien opkom nie. “Ek het ’n boodskap van sy pa.”

“Wat is die boodskap?”

“Hy wil hom graag sien.”

Die bendeleier flits sy donker oë oor die kring. “Ken iemand ’n Sean Hammond?” Die gesigte bly uitdrukkingloos. Hy draai terug na Dick. “Hier is nie so ’n mens in Kaapstad nie. Gaan soek op ’n ander plek.”

“Dankie. Jammer … dat ek gesteur het. Baie dankie.” Hy draai terug is sy spore, hoewel hy wens hy kon liewer hardloop. Sy rugstring is gespanne saamgetrek, die senuwees tril. Hulle sê ’n mens moet nooit jou rug op ’n leeu draai nie. Dan spring hy. Dis net so gevaarlik om jou rug vir The Bats oop te maak. Dan word jy aangeval.

Sy maagspiere ontspan stadig toe hy om die hoek gaan – weg van die gevaar. Nie eens al Midas Hammond se geld sal hom weer ’n keer om hierdie hoek laat stap nie. Want hy het die boodskap ontvang. In dié geweste word nie verder na Sean Hammond gesoek nie. As The Bats sê daar is nie so iemand nie, dan is dit so. Die man wat weer ’n keer vra, sal nie leef om ’n antwoord te kry nie.

Hy is dankbaar toe hy sy motor in die helder verligte straat bereik. Hy klim in en sluit die deur, want hy weet instinktief dat hy tot hier gevolg is. Hulle sal seker maak dat die indringer sy koers gery het.

Hy skakel die motor aan en trek dadelik weg … en die oë volg hom peinsend tot hy om die draai verdwyn.

In sy kamer in een van die beste hotelle in die stad – Midas Hammond betaal immers daarvoor – stroop hy dadelik die slenterklere af. Dié mondering help dat hy onopsigtelik in die agterbuurte kan ronddwaal. Nie dat dit vanaand gehelp het nie. “As blind as a bat” is beslis nie van toepassing op die Vlermuise teen wie hy hom vanaand vasgeloop het nie.

Dis reeds eenuur in die oggend toe hy in ’n kokende warm bad lê en ontspan. Hy voel hoe die spanning stadig uit hom sypel. Die oningeligte sou iets in hul reaksie probeer lees het, maar uit ervaring weet Dick dit beteken waarskynlik niks nie. Dis eie aan ’n bende om só op te tree. Nuuskierigheid is ’n aartssonde en enige navraag taboe. Of hulle die naam Sean Hammond ken of dit vanaand die eerste keer gehoor het, sal net hulle weet. Al ken hulle hom ook hoe goed, ’n buitestander sal voor ’n toe deur te staan kom.

’n Paar oomblikke later stap hy in sy nagklere na die telefoon. Dis halftwee in die oggend, maar in Babel is die naglewe nou eers in volle gang.

“Naand, meneer Hammond. Dis Dick Louwrence. Ek bel uit Kaapstad. Nee. Ek wil eintlik net sê … vra of die ander al iets gekry het? Nie? Nee, ek ook nie. Dis ’n doodloopstraat. Daar is geen spoor te kry nie. Ek gooi tou op. U moet maar iemand anders Kaap toe stuur as u nog hier wil laat soek. Ekskuus? Moet ek eers terugkom Babel toe? Goed. As u so sê. Ek sal kyk of ek môre ’n vlug kan kry. Tot siens, meneer Hammond.”

Hy gaan staan op die balkon, kyk oor die stadsliggies uit. Dan draai hy terug bed toe, trek die balkondeur agter hom toe … en die swart skaduwee beweeg geluidloos weg.

In Babel plak Midas die telefoon neer. Hy sweer as hy self gaan soek het, het hy hulle lankal gekry! Sy frustrasie wil breekpunt bereik. Hy is gewoond om te kry wat hy wil hê. Midas Hammond wag nie. Nou wil hy sy kinders hê en kan hulle nie kry nie, wag al amper ses maande. En sê nou maar hy kry dit nie reg om hulle op te spoor nie? Hy skud sy kop vererg. Daar is niks wat Midas Hammond nie kan regkry nie. Niks. Hulle sál gekry word.

Toe hy om halfvyf bed toe gaan, is dit gereed vir hom. Té gereed, dink hy met sy blik op die meisie wat slaperig haar oë oopmaak. Sy is nog te deur die slaap om tekens op sy gesig te lees: Midas Hammond is in ’n beduiwelde bui.

“O, Midas, het jy eindelik kom slaap?”

“Trap!”

Sy knip haar oë verward. “Wat?”

Sy duim wys na die deur se kant. “Uit! Jy’s nie genooi nie.”

“Midas!” Nou is sy wawyd wakker, sit regop, ’n toonbeeld van vroulike begeerlikheid waarvoor die man in hierdie vroeë oggenduur blind is. Trouens, hy is gewoond aan sulke prentjies. Hy sien dit elke nag in sy bed en is skielik sat daarvan. “Waarvan praat jy? Ek slaap al die afgelope …”

“Ek weet – en jy was net die eerste week ’n genooide gas. Die ander nagte het jy jouself genooi.”

“Wag ’n bietjie!” Sy spring uit die bed. “Jy was maar te gretig om my te ontvang!”

“Die skinkbord was onder my neus ingedruk. Wat my betref, is dit nou leeg. Jy het niks meer om my aan te bied nie. Maak dat jy wegkom …”

Ongeloof en ontnugtering straal na hom, maar terwyl hy vir homself ’n stewige whisky gooi, vervolg hy koelbloedig: “… of ek laat jou hier uitgooi. Jou tyd in Babel is verby. Sorg dat jy môre vertrek.”

Toby kom in die deur tot stilstand, wil dan vinnig omdraai. “Jy het my laat roep … O, ekskuus. Ek is ongeleë …”

“Nee, jy is nie. Kom binne. Hierdie dame is op die verkeerde tyd op die verkeerde plek.”

Woedend, bewend word die nagklere en japon aan die liggaam gepluk. “Jou skurk! Jy het my al die tyd net gebruik …”

“Jy het niks om oor te kla nie. Ek het jou goeie waarde gegee.”

Sy hardloop deur toe, draai terug, en al die vernis is op hierdie oomblik af. “Jou vark!”

“Dis die moeilikheid met prostitute: of jy hulle nou op ’n kaai optel of in een van Babel se weeldesuites … hulle bly prostitute. Kom sit, Toby.”

Die deur skuif toe en Toby neem plaas. “Daar is ’n mooi klompie vannag by die masjiene uitbetaal.” Hy grinnik. “Een ou vrou het so opgewonde geraak toe die masjien begin spoeg, dat sy gebuk en haar romp opgelig het om die geld daarin weg te dra!”

Midas se gesig ontspan effens. “En toe?”

“Sy het gelukkig ’n onderrok aangehad! Toe ek die gesukkel sien, het ek haar met ’n tjek te hulp gesnel!”

Midas knik. Die mens … Niemand staan geheel en al onverskillig teenoor geld nie. Die een wat sê geld beteken vir hom absoluut niks in die lewe nie, lieg. Want daarsonder kan niemand klaarkom nie. Nie net Midas is in ’n web van goud vasgespin nie. Almal is.

Sy gesig verstrak weer toe een van die telefone lui. “Antwoord, en as dit daardie vroumens is, sê sy hoef nie haar suite te betaal nie. Haar verblyf hier is verniet in ruil vir haar diens. Maar ek wil haar nie môreoggend nog in Babel sien nie.”

Maar dis die nagoperateur se stem wat verskonend opklink: “Is dit meneer Toby? Meneer, ek het na u gesoek. Hier is ’n oproep van Kaapstad vir meneer Hammond. Hulle het my by die casino gesê hy is reeds daar weg. Die persoon sê dis dringend.”

“Skakel maar deur, Peter.” Hy verduidelik aan Midas: “ ’n Oproep van die Kaap. Die speurder …”

“Ek het vroeër vanaand al met hom gepraat. Hy kom môre terug … onverrigter sake.”

“In daardie geval … Wil jy die oproep neem, of nie?”

“Wie wil my hê?”

“Peter het net gesê die persoon sê dis dringend. Daar is hy nou.”

Hy frons skerp.

“Hallo? Hallo? Dis meneer Hammond se bestuurder wat praat. Kan ek help? U kan maar met my ook praat, meneer. Met wie praat ek nou?” Hy luister ’n oomblik. “In daardie geval moet u maar môre weer bel. Meneer Hammond is nie nou beskikbaar nie. Ekskuus? As u nie bereid is om u naam te sê nie, is daar niks verder te praat nie. Tot siens.”

Hy plak die foon neer. “Dis die een of ander laspos wat dink dis snaaks om hierdie tyd van die oggend die koning van Babel te skakel. Die soort mense wat jy darem kry …”

Hy ruk die gehoorbuis op toe die telefoon weer lui. “Peter, luister … O? Hy is nou bereid om sy naam te sê? Hoor eers wie hy is en waarom hy bel voordat jy hom deurskakel, anders …”

“Hy sê hy sal sy naam net aan meneer Hammond verstrek, meneer Toby. Maar dis van die grootste belang vir meneer Hammond.”

Midas steek sy hand uit. “Skakel hom deur dat ons klaarkry.”

“Ja? Ja, dis Midas Hammond. Wie praat? Ek praat nie met naamlose mense nie, meneer. Ek- … Ekskuus? Wat het jy gesê?”

“My naam is nie vir jou van belang nie, meneer Hammond. Maar die naam Sean Hammond is … nie waar nie?”

“Praat!”

“Wat is die inligting vir jou werd, meneer Hammond?”

“Dit hang af wat dit is.”

“En as ek jou kan sê waar Sean is?”

Toby sien Midas Hammond bleek word. “Dan … lewe hy!”

“Natuurlik lewe hy. En hoe! Wel, meneer Hammond?” Stilte en dan gaan die stem voort: “Ek sien jy het tyd nodig. Goed. Dink gerus na hoeveel dit vir jou werd is om jou seun terug te hê. Ek bel jou later vandag weer.”

“Wag! Luister! Verdomp, hy het neergesit!”

“Wie was dit?”

“Iemand … iemand wat weet waar my seun is.”