Читать книгу Ena Murray Omnibus 33 - Ena Murray - Страница 8

Die meisie lyk ontevrede toe sy die deur oopmaak en haar vroeë besoeker eien.

“Ek is moeg, Vegter. Ek wil gaan slaap. Wat is dit?”

Hy stap binne en sy kyk hom skerp aan. “Hel, maar jy lyk sleg. Wie’t jou onder hande gehad?”

Hy frons, sak ongenooid op ’n stoel neer. “Jy lyk self nie meer van die beste nie, ou sus. Wanneer laas het jy jouself goed in die spieël bekyk? Jou beroep staan dwarsoor jou gesig geskryf.”

Die koue oë vernou. “Los my beroep uit. Daar is niks mee verkeerd nie. Ek is ’n professional – nie ’n bendelid soos jy nie. Ek werk vir my geld; jy steel joune.”

Hy lag smalend. “Werk! Noem jy dit werk om in een nag by vyftien mans te slaap?”

“Vegter …”

“Jy sus jou gewete dat jy by ’n gesellinklub werk waar die vername here van die stad hul vuil behoeftes bevredig en jy besef nie jy is slegter as die slegste hawehoer of nagklubprostituut nie.”

“Vegter! Hoe durf jy …!”

“Die hoer én die prostituut het darem ’n keuse … jy nie. As jou beurt kom, moet jy gaan. Jy …

“Vegter, wat gaan aan met jou? Het jy skielik ’n heilige geword? Waar kom jy daaraan om my in my eie woonstel te beledig en …”

“Jou eie plek?” Sy blik dwaal deur die weelderige sitkamer. “Hoeveel mans het hiervoor betaal? Het jy jou dít al ooit afgevra, Zia? Jy was vyftien toe jy ’n prostituut geword het. Jy is nou vier-en-twintig. Dis nege jaar, Zia. Nege jaar maal driehonderd-vyf-en-sestig nagte maal ’n gemiddelde van vyftien mans per nag. By hoeveel kom jy uit? Dit bring my by sowat vyfduisend …”

“Trap! Trap hier uit! En jy sit jou voete …”

Maar hy kyk haar onversteurd aan. “Dan kan jy darem nog skrik?”

Die gesig lyk soos ’n masker. “Hoekom sal ek? Dis mý lewe en ek doen daarmee wat ek wil en dit het niks met …”

“Word jy nie moeg daarvan nie? Word jy nie soms bang nie?”

“Waarvoor?” Die vraag kom uitdagend en tog sien hy die sprankie van vertwyfeling in die oë: “Word jý? Die lewe wat jý lei, is net so smerig soos myne. Drank. Dwelms. Dieselfde hoere vir wie jy nou jou neus optrek. Steel. Moord.”

Hy is ’n oomblik stil, knik dan. “Ja, ek word bang, Zia.”

Sy frons. “Wat de duiwel is met jou aan die gang, Vegter? Is jy dalk in die moeilikheid … by jou bende? Het jy iewers drooggemaak?”

“Nee. Dis net … ek is moeg van hierdie soort lewe en … ek het net gewonder of jy nie dieselfde voel nie.”

Sy gaan sit, maak haar oë moeg toe. Is sy? Dis nie iets wat ’n vrou in hierdie soort bedryf ooit mag word nie. Jy mag nie moeg word nie. Jy is ’n masjien … wat aangeskakel word wanneer die knoppie gedruk word.

Haar ooglede knip en sy spring weer rusteloos op, trek haar kamerjas stywer vas, vang toevallig haar beeld in die lang spieël teen die muur en stap geskok nader.

Vegter is reg! Sy lyk nie meer so goed nie. Die styfgetrekte kamerjas verraai dat haar kurwes nie meer so vol is nie. Te veel hande het al oor hulle gegaan. Vegter praat van duisende. En die gesig … Hy is weer reg. Die lewe wat jy lei, se spore word tog op jou gesig afgeëts – veral dié van ’n hoer. En dit is wat sy is. Vegter is die derde keer reg. Hoe mooi jy dit ook al wil noem – daar bly net een woord daarvoor. En daardie woord word oor jou geskrywe …

Sy swaai na hom terug, sis in woede en ’n onverwagte vrees wat soos ’n seekat om en in haar vassuig: “Wat hét jy vanoggend hier kom soek? Wil jy geld hê?”

Een of twee keer in ses maande sal hy onverwags by haar woonstel opdaag – soos vanoggend. Gewoonlik net om ’n paar sent te bedel. Ná ’n stryery het sy maar ingegee en hom ’n paar rand in die hand gestop, dankbaar om hom te sien gaan en verlig omdat sy ’n paar maande lank van hom verlos sou wees.

“Nee. Ek wil nie geld hê nie.”

“Wat het jy dan hier kom soek?” Sy skreeu haar woede uit.

Hy kyk na die verwronge gesig, na die vrees wat nie meer in haar oë weggesteek kan word nie. Iemand met dieselfde angs as dié wat hy deesdae in hom ronddra. Iemand wat nes hy deur ’n onverklaarbare, onverstaanbare iets rondgejaag word.

Hy staan op. Eintlik wou hy sy suster vertel het van sy groot ontdekking. Midas Hammond is immers ook háár pa. Hy wou haar vertel wat haar ware van is. Maar dan … hy wonder of sy nog ooit daardie van onthou. Meisies in haar beroep het nie vanne nodig nie. Net ’n voornaam word gebruik. Niks méér is nodig nie.

Maar Midas Hammond het ook te laat na sy dogter begin soek. Sy is te ver op die pad van verderf. Om in dié stadium uit te vind dat die rykste man in Suid-Afrika haar pa is, bied haar nie meer veel nie. Al Midas Hammond se skatte kan die wurms wat haar van binne verteer, nie vernietig nie. Hy stap na die deur.

“Jy moet ’n dokter gaan spreek.”

“Wat bedoel jy? Dink jy ek makeer iets?”

“Jy is siek, Zia … en jy weet dit. Tot siens.”

Die deur gaan toe en sy staar verdwaas daarna, stap dan eindelik na die venster en trek die gordyne styf toe. Haar nag begin wanneer ander met hul dagtaak begin.

Sy gaan lê op die bed, maak haar oë toe. Sy moet slaap. Oor ’n paar uur begin nog ’n lang nag … nie in ure afgebaken nie, maar in getalle. Want getalle is belangrik. Hoe hoër die getal, hoe meer geld … en ’n paar rand ekstra vir spesiale gunsies. ’n Eindelose nag, soos die duisende wat verby is …

Maar hoeveel duisend gaan daar nog wees? Sy roer rusteloos. Sy het netnou die skrif teen die muur in haar spieël gelees. Die tekens van aftakeling is daar. Die innerlike verrotting begin na buite deursyfer. Word jy nie soms bang nie?

’n Klamheid slaan op haar vel uit en sy spring op, gaan krap in ’n laai. Die vingers bewe toe sy die pille sluk. Dis al manier om op te hou dink … Sy gaan lê weer.

Maar vanoggend wil die pille nie soos gewoonlik hul werk doen nie. Die paniek groei. Sy móét slaap! Hoe gaan sy anders deur die lang nag kom? En hoeveel eindelose nagte lê nog voor? Dis iets waaraan ’n vrou soos sý nooit dink nie. Jy dink nie verder as vandag nie. Die toekoms bestaan nie … waar dit eendag gaan eindig, nog minder. Al wat van belang is, is die nag wat voorlê.

Maar waar gaan dit eindig? Hoeveel nagte gaan sy nog ’n speelding vir mans wees? Sy is siek. Iets is verkeerd. Sy weet dit. Maar ná ’n lang nag het sy nie krag om ’n dokter te gaan spreek nie. En sy is bang om te weet wat verkeerd is. Sy kan nie bekostig om een nag van die werk af weg te bly nie. Daar is baie wat maar te gretig is om haar plek in te neem. Sy is reeds nie so gewild nie. Die beste klante word nou aan ander, jonger meisies gegee. Hulle wat nog kan deurgaan as gesellinne sonder dat die waarheid op hulle geskryf staan. Een kyk na haar en hulle weet wie en wat sy werklik is.

Word jy nie moeg daarvan nie? Ja, sy is moeg. Tot sterwens toe moeg. As sy, soos almal in dié beroep, nie die vermoë ontwikkel het om net af te skakel die oomblik as haar liggaam die laken raak nie, sou sy dit nooit kon volhou nie. Want die soort mans met wie sy in die klub te doen kry, verskil wesenlik niks van dié wat sy op die skepe in die hawe as vyftienjarige leer ken het nie. ’n Man is ’n man: in die dokke of die nagklub, in sy duur sportmotor of weeldesuite. Vegter was weer eens reg. Die vername here van die stad se innerlike is net so vuil soos dié van die naglopers in die agterstrate. Met een verskil – die een kan dit onder ’n duur pak klere, geleerdheid en ’n titel wegsteek. Die ander kan nie.

Daarom is hulle wat op straat werk soek, in die dokke die skepe inwag, hoere. En dié wat dieselfde werk in die nagklubs doen, prostitute. En sý, ’n geselskapsdame in ’n gesellinklub … ’n “professional”. Uiteindelik is daar hoegenaamd geen verskil nie – soos in die geval van die mans.

Sy grynslag. Vegter was darem in een opsig verkeerd. Sy was vyftien toe sy voltyds begin werk het. Toe sy die eerste skoolgeld daarvoor begin betaal het, was sy maar elf …

Sy het weggeloop van ’n ma wat ’n dwelmslaaf was. Hul pa was ’n bullebak, altyd dronk. Toe Vegter op twaalfjarige ouderdom na ’n verbeteringskool gestuur is, kon sy dit nie langer alleen by die huis uithou nie. Sy het by ’n jeugbende aangesluit en voordat sy twaalf was, ’n faset van die lewe leer ken waarvan baie volwassenes onbewus is.

Waarheen loop ’n kind van elf, twaalf weg? Hoe bly sy aan die lewe? Wat het sy anders om te bied as haar jong, kinderlike liggaam? Maar dit was nie mans wat die jong liggaam aanvanklik onteer het nie. Dit was die taak van heelwat ouer meisies en vroue op die uitkyk vir sulke gevalle.

Die elfjarige meisie was honger en haweloos. Sy moes êrens iets te ete kry, êrens slaap. En die ouer vrou, so vriendelik en gasvry, kon haar kos en beskerming gee. En ’n vreemde soort vertroeteling wat sy nie verstaan het nie … tot later. Later was reeds te laat. In die donker wêreld van die lesbiërs, die jeugbendes en die straatvroue word jy gou wys … gou ryp. Toe sy twaalf geword het, het sy reeds met almal kennis gemaak … en alles begin verstaan. Maar vir Zia was dit nog steeds beter as om terug te gaan huis toe na haar ouers, twee duiwelaanbidders.

Die jong liggaam, vroeg tot oorrypheid gedruk, het gesorg dat sy ’n gewilde “fem” by die manliker “butch” in die lesbiërgarde geword het. Haar lewe het bestaan uit dwelmorgies, lesbiese verhoudings en groepgevegte. Nie dat sy daaraan deelgeneem het nie. Maar sy moes baie staan en toekyk hoe die manlike lesbiese meisies wreedaardige gevegte met kettingknuppels hou.

Sy was dertien toe sy haar broer een nag die eerste keer in ’n paar jaar op straat raakgeloop het. Vegter het haar nie dadelik herken nie. Hy het haar vertel hul pa is dood. Sy weet tot vandag toe nog nie wat haar besiel het om huis toe te gaan nie, want liefde het sy nooit vir haar ma gevoel nie. By die huis het die polisie haar vasgetrek en sy moes vir die eerste keer kennis maak met die spesiale inrigtings waarvandaan sy gereeld sou dros en waarheen sy gereeld sou moes teruggaan.

Nagte in opsluitkamers was haar voorland. Dan die uitbreekkans, die klein rukkie van vryheid waarin drank, dwelms en orgies hoogty gevier het – totdat sy weer gevang is. Dit het ’n dodelike kringloop geword.

Totdat sy daarin geslaag het om vir goed te ontsnap. Later het sy by Vegter gehoor dat hul ma dood is. Sy het deel van die hawe se naglewe geword. Die matrose het haar beskerm en weggesteek. En sy was mooi.

Sy het besef sy kan met so ’n liggaam en gesig heelwat meer verdien en het ’n nagklubprostituut geword. Daar het dit beter gegaan. Met haar pragtige figuur en mooi gesiggie kon sy kies. Nog later het sy besluit sy kan makliker en meer geld verdien as een van die gesellinne by ’n klub.

Sy was twintig toe sy die dag by die gesellinklub se deure ingestap het om haarself aan te bied vir die ryk mans met hul blink motors. Dié klub het ’n goeie naam, is sy verseker. Meisies word teen vergoeding vir ’n aand gehuur om mans te vergesel. Dit moet die nuwe aansoekster goed verstaan. Daarvoor betaal die man, of die klant, ’n vasgestelde bedrag waarvan die werknemer, die meisie, ’n sekere persentasie as vergoeding ontvang. Ook Zia is dit baie duidelik op die hart gedruk dat niks immoreels van haar verwag word nie, en dat sy onder geen verpligting is om meer as net daardie diens te lewer nie.

Zia moes teken dat sy ongetroud is. Want dis belangrik. Mevrou neem nie getroudes in diens nie. Dis ’n beginselsaak. Die feit dat byna honderd persent van die klante getroude mans is, het haar beginsels nie aangetas nie. Zia moes haar ook bereid verklaar om roetine mediese ondersoeke te ondergaan.

Maar toe die veteraanmeisie van twintig die kantoor verlaat met die opdrag om dieselfde aand nog gereed te wees om te begin werk, was daar ’n mislike gevoel op die krop van haar maag. Te oordeel na die uiterlike is “Mevrou” alles wat sy wil voorgee om te wees: opgevoed, sjarmant, ’n dame. Binnekant is sy vrot – so voos as die slegste straatvrou. Want wat is die ergste: om jou eie liggaam te verkoop om geld te maak, of dié van ander?

Die skynheilige voorhangsel voor die ingang van die gesellinklub het Zia nie gebluf nie. Maar dit was deel van die mooi, gepleisterde grafsteen waaronder dit krioel van die wurms.

Want nie een gesellin glo aan die onskuld waarmee haar werk voorgestel word nie. Elke meisie wat by daardie deur instap, weet presies wat verwag word. Die betaling is bysaak. Daarvan alleen sal ’n ambisieuse meisie nie kan bestaan nie. Selfs die gewone straatvrou kan dalk meer as dit op een aand verdien. Dit gaan nie om die betaling nie, maar dat jy met mans in aanraking kom wat kan betáál. Die eintlike geld steek in die bykomende diens wat die slagaar van die sake-onderneming is.

Vier, vyf jaar het ongemerk verbygegaan. Dit het met haar goed gegaan. Sy was gewild en het gou geleer. Die meisie wat so ’n intelligente gesellin kon wees, so foutloos kon grimeer en smaakvol kon aantrek, wat later die etiketreëls van die welgesteldes op die punte van haar vingers geken het, sou nooit met agterstrate, verbeteringskole, die tronk en nagklubs verbind kon word nie.

Maar toe gaan dit minder goed … Die droom dat een van daardie mans haar eendag sou wegneem, werklik sou liefkry en met haar trou, het met elke verbygaande jaar vervaag. “Dankie vir ’n wonderlike aand. Ek soek jou beslis weer op wanneer ek kan,” was al waarop sy kon hoop.

En die geld wat so swaar verdien is, word nie meer nie. Dit rol weg tussen woonstel en winkels en ’n beeld waaraan verbete gebou moet word. En dit word ál moeiliker om al die kritiese oë tevrede te stel.

Net gisteraand het Mevrou met skerp oë gevra: “Wanneer laas het jy ’n ondersoek gehad, Zia? Jy lyk nie vir my heeltemal gesond nie.”

Haar antwoord was ontwykend, met ’n koudheid in die hart: “Ek makeer niks … voel net ’n bietjie grieperig.”

Mevrou was nie tevrede nie. “Ek verwag van my meisies om te straal. En jy straal lankal nie meer nie.”

Iets in haar wou breek. Sy wou die skynheilige vrou voor haar aan die nek gryp en dit uitskreeu: Verwag jy ek moet elke aand soos ’n jong, onskuldige bruidjie lyk … ék … ék wat al tien jaar lank nag vir nag langs ’n man slaap?

Haar antwoord was bedees: “Ja, Mevrou.”

“Wil jy miskien ’n rukkie met vakansie gaan?”

Die koudheid het gegroei en ’n soliede ysberg binne haar geword. Ander het ook al met vakansie gegaan … en moes uitvind hul plekke is intussen deur jonger, stralender meisies ingeneem.

“Nee, Mevrou. Dankie. Ek is … reg.” Sy het opgewek probeer glimlag. “Ek sal môre dokter toe gaan en iets vir die verkouetjie kry.”

Die oë op haar was koud. Opsommend. “Doen dit gerus, my meisie. ’n Siek mens kan nie werk nie.”

Sy was van plan om vandag dokter toe te gaan. Iets het haar vertel dit sal nie help om die besoek langer uit te stel nie. Maar toe kom Vegter hier aan … en sy sien haarself die eerste keer in jare deur sy oë … en in haar eie spieëlbeeld.

Toe hy van sy suster se woonstel wegstap, weet hy nog nie hoekom hy haar opgesoek het nie. Hy wil eers genoeg geld vir homself inpalm voordat hy Midas Hammond vertel waar – en wie – sy dogter is. As die koning van Babel een kyk na sy enigste dogter gegee het, is Vegter seker hy sal nie bereid wees om een sent vir haar te betaal nie. Maar diep in sy hart ken hy die antwoord, eien hy die vreemde soeke wat deesdae in hom is. ’n Behoefte aan iemand om mee te praat, groei ál sterker in hom. Maar sy suster is nie daardie persoon nie.

Vir ’n oomblik verskyn ’n paar betraande oë voor hom. Sy het soos ’n klein hondjie gelyk wat ’n onverdiende skop ontvang het. Sy het hom soos ’n boef laat voel. Maar hy is dit ook. Sy moet hom uitlos. Wat sukkel sy met hom? Hulle behoort tot verskillende bendes. Dit moet sy tog weet. Sy het hom gevra om na die koffiekamer of daardie huis te gaan as hy hulp nodig het. Maar hy sal nie. Wat sal hy by ’n ander bende wil gaan soek? Hulle kan hom niks meer bied as sy eie mense nie. Want die Jesus-bende werk verniet. By The Bats kry hy darem nog ’n deel van die inbrake en dwelmhandel se opbrengs. Hy moet geld in die hande kry, want hy wil wegbreek. Maar hy wens hy kon net met haar praat, ontslae raak van al die opgekropte emosies.

Maar hy kan nie na haar gaan nie. Sy sal vir hom preek, weer wil oorhaal om na haar bende oor te loop.

Hy steek sy hande diep in sy broeksakke. Dis nogal jammer. Hy dink hy en hierdie meisie het iets om vir mekaar te gee.

Hy staan reeds in die telefoonhokkie voordat hy dit besef. Lank kyk hy na die telefoon, vroetel dan in sy sak vir kleingeld. Hy sal Midas Hammond bel. Dis iemand om mee te gesels. En hulle hét dinge om oor te praat.

Maar Midas Hammond is oorsee, hoor hy. Hy sal eers oor drie dae terug wees. Hy sit die gehoorbuis onvergenoeg terug.

Hy stap weer aan, sien weer ’n ander prentjie: een van rus en vrede. Hy wonder hoe dit moet voel om ’n ordentlike huis te hê, ’n motor, ’n goeie werk, ’n deugsame vrou … een met sagte oë – nie daardie hardheid wat al soos ’n tweede vlies in sy suster se oë lê nie. Om ’n vrou te hê wat kan huil – regte trane omdat sy oor jou bekommerd is … Jesus, om so ’n vrou te kan hê … Jesus? Jesus …

“Jy is terug! Vegter, waar was jy? Hoekom lyk jy so?”

Die bendelid met wie hy ’n kamer in die agterplaas van die huis deel, spring van die bed op toe hy hom in die deur sien staan. Vegter gaan sit, laat sy kop tussen sy hande sak.

“Jy is ge-carry on, nè? Wie se werk was dit?”

“Wie s’n dink jy?”

“Mac … Mac en sy garde!” Vegter knik net, hou sy oë vasgenael op die stowwerige vloer. “Jy moet versigtig wees, ou maat. Mac het sy mes in vir jou. Hy gaan jou nog doodmaak en hy soek ’n rede om jou uit die bende te kry. Hy sal nie ophou voordat hy jou nie dood het of voëlvry kry nie.”

“Hoekom?”

“Jy weet hoekom. Mac wil graag ’n big shot wees. Hy wil die boss word. Maar hy weet jý sal dit word as hy jou nie uit die pad kry nie.”

“Ék wil nie die boss wees nie. Hy kan hom die moeite spaar.”

“Maar jy gaan dit wees, tjom … en Mac hou nie van die idee nie.”

“Spike, ek stel nie belang om die boss te wees nie.”

Sy maat kyk hom fronsend aan. “Jy is mal, man. Almal wil graag.”

“Nie ék nie.”

“Hoekom nie? Magtig, hy het dit die lekkerste van almal. Deel net bevele uit, kry die grootste aandeel van alles, maak en breek en doen soos hy wil …”

“Ek stel nie belang nie.”

“Hoekom nie?” Hy kry nie ’n antwoord nie en Spike frons, kyk die ander ondersoekend aan. “Jy was nog nooit chicken nie. Wat gaan met jou aan?”

Steeds geen antwoord. Na ’n rukkie kom die vraag: “Spike, het jy al van Jesus gehoor?” Spike kyk hom onthuts aan en Vegter herhaal sy vraag: “Het jy al van Jesus gehoor?”

Spike frons, knip sy oë ongelowig. Genugtig, dit lyk vir hom hulle het ou Vegter heeltemal kis geslaan. Waarmee val hy nou uit? “Natuurlik. Wie het dan nog nie van Jesus gehoor nie?”

“Wat het jy van hom gehoor?”

“Wel …” Spike moet ver terugdink. “Dit was jare gelede … in die skool en, ja, ek was in die Sondagskool ook. Daar het hulle ons mos van Jesus vertel. Waarom vra jy?”

“Ek praat nie van daardie tyd nie. Hulle het my ook toe allerhande dinge van Jesus vertel.”

“Ja, en by die huis het my ma ook, ek onthou dit nou. Maar sy is toe dood en my pa het nooit met sulke goed gelol nie. Hy het net in dop en perde belang gestel. Maar ek onthou Ma het …”

Vegter soek ook in sy verlede rond, kry niks. Daar is nooit oor Jesus in sy ouerhuis gepraat nie. Die naam is wel baie genoem. Dit was Ma se geliefkoosde vloekwoord, veral as Pa dronk by die huis kom … en die oggend daarna wanneer sy voos geslaan uit die bed klim. Dit onthou hy goed. Hy kan haar dit so duidelik hoor skreeu: “Jesus weet, ek gaan hom nog vrek maak!”

Wel, Pa is toe doodgemaak, maar een van sy eie drinkebroers het haar voorgespring. Daar was weer ’n bakleiery oor geld wat op perde verwed was. Pa is deur sy beste dobbelvriend in die bors gesteek. Hy onthou nog baie goed Ma se reaksie toe die tyding hulle bereik: “Jesus, wat ’n verligting!” Hy het heelhartig met haar saamgestem.

Nie dat dinge daarna juis verbeter het nie. Pa het, hoewel min, tog geld in die huis gebring. Ma moes uitspring, maar sy het nie. Sy het besluit om in haar huis te bly en tuis te werk. Nie hy of Zia, toe nog baie jonk, het presies geweet wat Ma nou eintlik daarmee bedoel het nie – of wat die mans wat elke aand aangeklop het, by haar kom koop het nie. Een ding het hulle geweet, hulle het niks van Ma se werk gehou nie. Nie net is hulle dadelik in die kamer toegesluit wanneer ’n “customer”, soos Ma hulle genoem het, verskyn het nie, maar moes ook met ’n leë maag gaan slaap. Die tuiswerkery moes later ook die wind van voor begin kry het, want sy het nie meer so baie “customers” gekry nie en het self begin drink. Toe hy groot genoeg was om te weet wat aan die gang is, het hy geweet sy gebruik ook dwelmmiddels. Dis toe dat hy die eerste keer weggeloop het.

In die verskillende skole waarin hy in die loop van ’n paar jaar was, het hy ook van Jesus gehoor. Maar elke keer wat hy daardie naam gehoor het, het hy ophou dink. Want dit het hom aan sy ma herinner … en hy wou van haar vergeet. Hy wou vergeet dat hy ooit so ’n mens geken het. Hy het Jesus met sy ma verbind en met nie een van die twee wou hy iets te doen gehad het nie.

Ná die verbeterskool was die tronk sy voorland. Ook daar wou hulle hom met ’n Jesus-storie beïnvloed. Maar hy was net nie vatbaar nie. Die dag toe hy ontslaan is, het die kapelaan ’n adres in sy hand gedruk. Die man het dit goed bedoel. Hy het sy ma opgespoor terwyl hy in die tronk was, en hy onthou sy woorde daardie dag: “Vegter, gaan soek jou ma by hierdie adres. Ek weet nie waaroor dit gaan nie, maar sy het gesê jy moet dadelik met haar in verbinding tree sodra jy uit die tronk kom. Dis van die uiterste belang. Dit het met jou en jou suster en jul toekoms te doen.”

Hy was nie van plan om te gaan nie. Maar hy het ook nie die adres weggegooi nie. Op ’n dag het hy besluit om tog te gaan. Maar Ma was nie daar nie. Volgens die buurvrou was sy in die hospitaal. ’n Paar dae later het hy ’n draai by die hospitaal gaan maak … en haar sterwend aangetref. Sy het begin praat, maar kon haar storie nie voltooi nie. Wat sy wel vertel het, het hom heeltemal koud gelaat. Hy het dit vergeet toe hy by die deur uitstap. Tot een aand toe ’n vreemdeling navraag doen oor ene Sean Hammond …

“Vegter, ek praat met jou! What’s up, pal? Wat yl jy so oor Jesus? Is jy op ’n trip?”

“Nee. Ek het weke laas dwelms gebruik.”

“Dan wil jy óf by die hippies aansluit, óf by die duiwelaanbidders. Hulle sukkel so met Jesus. Die hippies glo mos Hy was die eerste en grootste hippie nóg. En die duiwelaanbidders spot heeldag met Hom.”

“Nee. Nee, ek wil nie by een van hulle aansluit nie.” Hy sug diep, val terug op sy bed maak sy seer oë toe. “Ek sou maar net graag meer wou weet van hierdie Jesus … wie en wat Hy nou eintlik is …”