Читать книгу Ut mien Festens-Tiet - Fritz Reuter - Страница 12

ORIGINAL-

VORLAGE

(Siehe auch: Fritz Reuter, Ut mine Festungstid, REIHE TREDITION CLASSICS)

1. De Festung G.

Kapitel 1

Worüm den Minschen friren ward, un worüm ok Linsen männigmal gaud smecken. Wat woll de Oberst B. von Stemhagen un Schill-Sommern wüßt, un worüm de Kreih hausten würd, as de witte Duw’ an ehr Husdör vörbiflog.

»Wat so’n Minsch All erlewen deiht!« säd oll Vader Rickert — dunn lewt hei noch —, as sin Jehann von den Wallfischfang taurügg kamen was un nu ’s Abends in’n Schummern von Isbarg’ un Isboren vertellte.

»Wat so’n Minsch All erlewen deiht!« säd oll Schult Papentin, as hei ’s Abends mit oll Bummgoren ut den Kraug nah Hus gung, wo Friedrich Schult von de Slacht von Leipzig vertellt hadd. »Unserein kann sæbentig Jahr olt warden, æwer erlewen deiht hei nicks.« — »Du hest recht, Vadder«, säd Bummgoren.

Ick æwer segg, de Schult hett Unrecht! — So egal un so sacht flütt kein Lewenslop, dat hei nich mal gegen einen Damm stött un sick dor in en Küsel dreiht, oder dat em de Minschen Stein’ in ’t klore Water smiten. Ne, passiren deiht Jeden wat, un Jeden passirt ok wat Merkwürdigs, un wenn sin Lewenslop ok ganz afdämmt ward, dat ut den lewigen Strom en stillen See ward; hei möt man dorför sorgen, dat sin Water klor bliwwt, dat Hewen un Ird’ sick in em speigeln kann.

Min Lewenslop is mal tau so ’n See upstaut worden, lange Johren hett hei still stahn müßt, un wenn sin Water ok nich ganz (ReF2.4.008) klor un ruhig was un af un an in wille Bülgen slog, so (ReF7.009) gaww dat doch ok Tiden, wo sick Hewen un Ird’ in em speigeln kunn.

Wat heit dit? — Wider nicks, as dat sei mi mal sæben Johr lang inspunnt hewwen. — Worüm? — Dat weit de leiw’ Gott! — Stahlen un namen heww ick nicks, ok nich lagen un bedragen.

Æwer drei Johr hadd ick all seten; ick was tau ’m Dod’ verurthelt; dat hadden sei mi schenkt, æwer dorför hadden sei mi dörtig Johr Festung schenkt. So ’n Present kann Keiner richtig taxiren, as Einer, de all drei Johr un irst drei Johr seten hett. De Utsicht was slimm, de Insicht slimmer. Dortau kamm, dat sei mi von ein Festung nah ’ne anner versetten deden. Wo ick west wir, hadd ick Kameraden, gaude Frünn’ un Bekannten, wo ick hen süll, was ick allein.