Читать книгу Ut mien Festens-Tiet - Fritz Reuter - Страница 13

Оглавление

Ut mien Festenstiet

(ReF2.4.007) (ReF7.008)

1. Op de Festen Glogau

Festung Glogau (auch: Groß-Glogau), Februar bis März 1837

Kapitel 1

Worum de Minsch dat Frēren kriǧǧt, un worum ōōk Linsen mėnnigmool gōōt smecken dōōt. – Wat wull de Ōberst B. vun Stemhogen|Stavenhagen un vun Schill-Sommer wuss, un worum de Kreih hossen dä, as de witte Duuv an ehr Huusdöör vörbiflōōğ.

„Wat sōōn Minsch âllns beleḃen deit!“, sä ōl’ Voder^X11 Rickert (dō^X23 lēēv|lebte hē noch), as sien Jehann vun’ Woolfang tōrüchkomen wēēr un nu oḃends in’e Schummern**|Dämmerung vun Iesbârgen un Iesboren vertell|erzählte.

„Wat sōōn Minsch âllns beleḃen deit!“, sä ōl’ Buurvooğt|Bürgermeister Papentin, as hē oḃends mit ōl’ Bōōmgoorn|Baumgarten ut dėn Krōōğ no Huus gung, wō^X31 Friech|Friedrich Buurvooğt vun de Slacht vun Leipzig vertellt hârr. „Unsenēēn kann söḃentig Johr ōōlt wârrn, man beleḃen deit ēēn nix.“ – „Dor hest’ recht in, Vadder^X15|Gevatter|Pate“, sä|sagte Bōōmgoorn.

Ik over seǧǧ, de Buurvooğt hett Unrecht! – Sō liek|gleichmäßig un sō sacht|sanft löppt kēēn Leḃenslōōp, datt^X24 hē ni^X20 mool gēgen ėn Damm stött un sik dor in ėn Küsel|Strudel dreiht ōder datt^X24 ėm de Minschen Stēēn in’t klore Woter smiet|werfen. Nä, passēren deit jēēdēēn wat, un jēēdēēn passēērt ōōk^X22 wat Sunnerbors; un wėnn sien Leḃenslōōp ōōk op un dool afdämmt wârrt, datt ut dėn levigen Strōōm ėn stillen Sēē wârrt. Hē mutt dor blōōts för sorgen, datt sien Woter kloor blifft, datt Heḃen un Ēēr sik in ėm spēgeln köönt.

Mien Leḃenslōōp is mool tō sōōn Sēē opstaut worrn, lange Johren hett hē stillstohn musst. Un wėnn sien Woter ōōk ni^X20 hēēl (ReF2.4.008) kloor un ruhig^X52 wēēr un af un an wille Bülgen|Wellen slōōğ, sō (ReF7.009) gēēv dat doch ōōk Tieden, wō^X31 sik Heḃen un Ēēr in ėm spēgeln kunnen.

Wat hēēt dat? – Wieder nix, as datt süm^X04|sē mi mool söḃen|sööm Johr lang inpannt|eingesperrt hebbt. – Worum? – Dat wēēt de lēve Gott! – Stohlen un nohmen heff ik nix, ōōk ni logen un bedrogen.

Över drēē Johr hârr ik al^X27 seten, ik wēēr tō’n Dōōd verōōrdēēlt. Dat Leḃen hârrn süm^X04 mi schėnkt, man dor hârrn süm^X04 mi dörtig Johr Festen|Festung för schėnkt. Sōōn Präsent kann kēēnēēn beter taxēren as ēēn, dē al drēē Johr un ēērst drēē Johr seten hett. De Utsicht wēēr slimm, de Insicht slimmer. Optō kēēm, datt süm^X04 mi vun ēēn Festen|Festung no de anner versetten dään. Wō ik ween^X82b|gewesen wēēr, hârr ik Kameroden, gōde^X50 Frünnen un Bekannte; wō ik hėnschull, wēēr ik allēēn.

An ėn bitterkōlen Winterdağ sēēt ik in ėn Ploonwooğ, ėn Schandârm|Wachtmeister|Putz sēēt blangen mi. Drēē Dooğ lang duur de Fohrt; de Mann wēēr fründli tō mi, man ik frōōr. De Küll un ni tō weten, wat nu komen kunn, dat schüddel|schüttelte mi de Knoken dör. Wėnn dėn Minsch ėn Schicksol vör’n Kopp steiht, wat hē ni wėnnen|beeinflussen kann, dėnn drängt sik dat Blōōt no’t Hatt, un dėnn früst|friert ėm. Dėn Suldoot in de Hitten vun ėn Slacht, dėn Matrōōs bi ėn Hoverie ünner glȫhnige Sünn, dėn Verbreker op dat Blōōtgerüst|Schafott, dėn pedd de Frost an.

Wi kēmen op de niede Festen|Festung an. – Natüürli tōēērst no’n Platzmajōōr! – De Mann sēēt|saß bi’t Mėddağeten, stunn op, nēhm dėn Schandârm de Papieren af un lees|las. Hē wink|winkte sien lēve Fru tō; sē broch|brachte ėn reinen Teller un sett ėn Stōhl an dėn Disch. Hē frooğ mi, watt|ob ik sien Gast ween^X82a|sein wull. Wo^X30|Wie gēērn! – Dat wēēr doch wat! – Gott segen|segne dėn Mann för sien Fründlichkeit! – Dėn Noom vun dissen broven^X59 Mann kann ik hier ni^X20 nȫmen, dėnn dat kunn de annern Nooms verroden, un dat wull ik ni gēērn. (ReF2.4.009)

Wi ēten Broodwust|Bratwurst un Linsen. Mien Dooğ hebbt|haben mi kēēn Linsen sō gōōt^X50 smeckt. Ik bün sunst ni sō dull för Linsen.

De Schandârm nēhm|nahm Afschēēd vun mi, un ik wēēr in de Hand vun frėmme Minschen op ėn frėmd^M3 Flach|Gebiet. – (ReF7.010)

De Platzmajōōr stēēk|steckte sien Degen an de Siet un wink|winkte mi ran: Wi wullen gohn. Wi gungen no de Kummandantuur rop, no’n ēērsten Kummandant. Man dē lēēt mi ni vör. Dat wēēr ėn ēgen^M4a Gefȫhl. Dē Mann hârr in mien Ōgen ėn grōten Noom. Hē wēēr de Brōder vun ėn Mann, dē anno 1813 in’ Mund vun alle Welt leḃen dä, ünner dėn sien Fohn mien lēēfsten Lēhrers, mien ēgen Unkels in’t Feld trocken wēērn. Ik hârr sien Noom op dėn Turnplatz sungen, hē wēēr för mi dat Süsterkind|Inbegriff vun Mōōt un Frieheit. Un wat wēēr dat dėnn anners, wat mi op de Festen|Festung brocht hârr, as datt^X24 ik dat dorste no mien Oort in mien Hatten drōōğ? – Un nu lēēt mi dē Mann mit dėn schȫnen Noom ni^X20 mool vör? – Mi frōōr ni mēhr, mi lēēp|lief dat glȫhnig hitt över.

An de Hȫȫftwach|Hauptwache worr ėn ōlen Mann ruutrōpen. Dē kēēm mit ėn Bund Slötels vörtüüǧ|heraus un slōōt blangenan ėn Döör open. Wi gungen ėn Trepp no’n boḃen un ik stunn in ėn lütte vēērkantige Kabüüs|Kabuff in ėn Fack|Fach im Fachwerkhaus mit düüstere Finstern, natüürli mit iesern^M4b Gardinen. Ėn ōlen wackeligen Disch, ėn drēēbēēntigen Hüker, ėn Woterkrōōs|1-l-Wasserkrug un ėn Strōhsack, dat wēēr de Staffoosch|Ausstattung.

De Platzmajōōr gung. Ōōl^M4d Voder^X11 Kähler mook Füür in dėn Oḃen un gung ōōk, slōōt over de Döör boḃen un ünnen af.

Sō sēēt ik dėnn nu allēēn, och, wo^X30|wie allēēn! – Dat is ėn schȫne Sook um dat Allēēnween^X82a, wėnn ēēn frie um’t Hatt is un ēēn mit sik rootsleit|beratschlägt över dat, wat in ēēn lēēvt un wēēvt, wat ēēn höllt un wat ēēn drifft, wėnn ēēn ōle Tieden vör sik opstiegen lett mit süm^X06|ehr verleden|vergohn Truur un verleden (ReF2.4.010) Lust, un wėnn ēēn no vörn kickt un vun tōkomen Tieden drȫȫmt. Man wėnn ēēn mit sik rootsloon deit, dėnn mutt ēēn ōōk Root weten; de ōlen Tieden mit süm^X06 Lust un Truur mööt^X61|müssen verwunnen ween^X82a, dat Hatt dört dor ni mēhr gauer bi sloon un bang ween, un de (ReF7.011) tōkomen Tiet mutt vör ēēn liggen as ėn hellen Morgen. Over, as ik seǧǧ, dat Hatt mutt frie ween un dat ōle Unglück verwunnen. – Mien Hatt wēēr ni^X20 frie, mien Hatt sēēt|saß dēper in Keden un Bannen as mien Knoken. Johr un Dağ datsülvige, un vundooğ datsülvige, nu al^X27 Johr un Dağ! Nix wēēr verwunnen, un in de Tōkunft|Tōkumst lēgen dörtig Johr Trâllen|Gitterstäbe. – Drȫȫm ēēn sik doch mool över dörtigjöhrige Nacht no ėn hellen Morgen röver!

Ik sēēt op mien Strōhsack allēēn, wo^X30|wie lang, wēēt ik ni. Wat ik an dissen Oḃend dacht heff, wēēt ik ōōk ni. Ik wook vun ėn Slötelklimpern op. Dor wookt jēēdēēn inpannten Minschen vun op, un sēēt|säße hē ōōk dusend Johr! Um mi wēēr dat Nacht. Ik hârr wull lang sō seten. Mien Döör worr opensloten un mit fasten Pedd|Tritt kēēm dor ēēn no mien Komer rin: „Guten Abend! Haben Sie hier kein Licht?“ – Ik sä, ik hârr|hätte kēēn. – „Kähler“, sä de Mann, „setzen Sie die Laterne hierher un holen Sie Licht.“

Dat passēēr un vör mi stunn ėn middelgrōten ünnersetten|untersetzter Mann in ėn griesen Militäärmantel un ėn Feldmütz. Hē kunn twischen vēērtig un fofftig ween^X82a, sēhǧ^X58 over frisch un krâll|sund ut. Un sien Hantēren wēēr strack un stramm, as vun ēēn, dē al lang kummandēērt un sik ümmer^X21 kott un fōōrsch gifft.

Ik wēēr opstohn un stunn vör ėm. „Ich bin der zweite Kommandant, Oberst B.“, sä hē, „und wollte mich doch mal nach Ihnen umsehen.“ – Ik antwōōr|antwortete dor wat op, wat hȫȫfli ween schull. Dat mağ over wull ėn beten snooksch ruutkomen ween, dėnn mi stunn de Sinn ni no Hȫȫflichkeiten.

„Sie werden hier nicht lange bleiben können“, sä hē, „Sie werden bald weiter versetzt werden.“ – Ik sä, dat wuss|wüsste ik al, de Herr Platzmajōōr hârr|hätte mi dat al seǧǧt.

„Warum haben Sie kein Licht? Und warum haben Sie es sich noch nicht bequem gemacht?“, frooğ hē wieder. – Ik sä, ik hârr noch ni^X20 utpackt un hârr an’t Kommōdigmoken noch ni dacht. (ReF2.4.011)

„Glaub’s Ihnen“, sä hē, „aber quälen Sie sich nicht mit schweren Gedanken. Solange Sie hier sind, haben Sie es (ReF7.012) hauptsächlich mit mir zu tun, und ich werde, soweit es meine Pflicht erlaubt, Ihr Los zu erleichtern suchen.“

Dormit wėnn|wandte hē sik um, nück mit dėn Kopp ›Tschüüs!‹ un gung bet an de Döör. Hier dreih hē sik fix um, as wėnn hē wat vergeten hârr, un frooğ mi, wō^X31 ik her wēēr. – „Ich bin ein Mecklenburger“, sä ik. – „Ėn Mekelborger?“, frooğ hē in’t beste Plattdüütsch. Blōōts sōōn lütt beten Preus’sch wēēr dor rinmengelēērt, sō as süm|sē^X04 in de Gēgend vun Nieden-Strelitz|Neustrelitz snacken dōōt. „In wücke Gēgend sünd Sē dėnn tō Huus?“ – „Ich bin aus Stavenhagen“, antwōōr ik. – „Ut Stemhogen“, frooğ hē wieder, „wat is Sē Ehrn Voder^X11?“ – „Bürgermeister“, sä ik. – „Wo^X30|Wie lang mağ hē al^X27 dor ween^X82a?“, frooğ hē. – „Vun anno achtteihnhunnertunfief an“, sä ik nu ōōk op Plattdüütsch. – „Sō, sō?“, brumm|brummte hē sō vör sik hėn. Man mitmool frooğ hē sō recht indringli: „Seġġt|Sėggen|Sagen Sē^X10 mool, lēēvt de Bäcker Sommer noch?“ – Tschä, sä ik, wücken|welchen hē dėnn mēnen dä? Dor wēērn twēē Bäckers Sommer. Dėn ēēn nȫmen süm^X04 ümmer^X21 ›Kristoffer Geist‹, hē hârr sōōn Dōdenklȫȫr. Un dėn annern nȫmen süm^X04 ›Schill-Sommer‹, hē wēēr dōmools mit Schill gohn.

„Dat is hē! Dat is hē!“, rēēp|rief hē rasch. „Lēēvt dē noch?“ – „Nä“, sä ik, „dē is vör wücke Johr dōōtbleḃen.“ – „Kunn ōōk ni utblieḃen“, sä hē kott, „hârr dėn Brannwien tō lēēf.“ Nück dėnn noch mool ›tschüüs‹ un gung.

Mien sworen Gedanken wēērn weǧ, dėn Obersten sien fründlige Oort un sien gōden Wȫȫr hârrn dat Nȫdige doon. Man vör âlln rēēt mi dor de Nieschier|Neugier ruut. – Dat nixhaftiǧste Niede hett för ėn inpannten|eingesperrten Minschen ėn grōte Bedüden**. Over hier wēēr wat, wat an’t Ėnn jēēdēēn nieschierig moken kunn. Wosück^X30 kēēm de Oberst tō’t Plattdüütschsnacken? – Na, hē kunn ėn Pommeroner ween^X82a. Over worum worr hē sō hellhȫrig, as ik vun Mekelborğ snack? – Na, hē kunn je ōōk ėn Mekelborger ween, dor wēērn vele Mekelborgers dōmools bi de Preussen. Over de doren Lüüd snacken kēēn Plattdüütsch, dē snübbeln|stolperten un biestern|irrten lēver op ėn grulige|grausige Oort hōōchdüütsch rum, süm|sē^X04 (ReF2.4.012) hēlen dat Geelsnacken för vörnehmer. Man dissen Mann hârr sō (ReF7.013) recht mit Behogen sien Plattdüütsch snackt, un dat wēēr ėn richtigen Mundvull. – Un wat wuss dē dėnn nu vun Stemhogen* un vun mien Ōlen, un vör âlln, wat wuss hē vun Schill-Sommer? – Ik simmelēēr|sinnēēr nu un lēēt mi hieröver allerhand Frogen dör dėn Kopp gohn, funn over kēēn Antwōōrt. Un as ik mi för’t Slopen op dėn Strōhsack smēēt|warf, sä ik tō mi: „Na, loot dat! Ik lȫȫv|glȫȫv^X36 over, op dat lēēǧste Flach|de lēēǧste Steed|schlechteste büst du hier jüst ni^X20 komen.“

Dėn annern Morgen pack|packte ik mien Söḃensoken ut ėn Kist ruut. Dor kēēm dėnn allerlei vör’n Dağ|zutage, wat sunst reisen^M4a Lüüd|Reisende ni in de Welt mit sik rumsleept|rumschleppen: Ėn Waschschöttel, ėn Glas, ėn Drohtlüchter|Drahtleuchter, un dėnn mien kostborst^M3 Stück Mȫbel, ėn Kaffemaschien. Voder^X11 Kähler kēēm un mook|machte Füür in dėn Oḃen, un ik broch|brachte ėn lütten Putt mit Woter tō Füür. Un as dat Woter sien vullen Blosen smēēt, hool ik ėn Tuut mit mohlten* Kaffe vörtüüǧ|tō’n Vörschien; un dat wohr|duur ni^X20 lang, dō wēēr mien Kaffe kloor|fertig. Ik trock mien ōlen ēhrboren Slooprock an (dē op de ēēn Siet mool ēēklig ansėngelt wēēr un gottsleider ni in de Füürkass|Feuerversicherung stunn) un dortō mien schȫnen wârmen Pampuuschen|Tüffeln. Dē wēērn ut Dōōkeǧǧen |Dōōkechen|Tuchkanten tōhōōpflecht|zusammengeflochten un hârrn blōōts dėn ēēn Fehler, datt^X24 süm^X04|sē in de Natten|Nässe ni dichthēlen. Man wat hârr ik ōōk mit’e Natten tō kriegen|tun? Ik sēēt je in’t Drȫge! Un sō wēēr mi dėnn op mien Oort recht gōōt^X50 tōmōōt. Bi’t Utpacken kēēm nu de Rēēǧ an mien Leḃensmiddeln, ėn hâlf^M3 Kommissbrōōt, ėn Stück Zegenkēēs un ėn Ėnn Tâlliglicht|Kerze.

Dit letzte wēēr dėnn nu jüst ni tō ēten; over dat wēēr je doch noch tō bruken un dorum hârr ik dat mitnohmen. Dėnn wėnn ēēn dėn Dağ över mit fief Sülvergroschen utkomen schâll, dėnn mutt hē hellschen^X90 op’n Kroom passen. – Fief Sülvergroschen dääǧli is ėn grōōt^M3 Stück Geld, mookt op’t Johr süsstig Doler. Over bi sōōn ârmen Düvel in’t Kaschott*, dē ni sülḃen för sik sorgen kann, dor pleeġt|laben sik an sien Kostgeld ōōk noch annere Lüüd, un hē mutt sik dat gefâllen loten. Dat hârr dėnn wull ōōk ni langt bi mi, wėnn mien ōl’^M4d Voder^X11 (ReF2.4.013) ni ween^X82b wēēr, dē mi af un an mit ėn lütten Tōschuuv|Tōschuss ünner de Ârms grēēp. Man veel dörs|durfte (ReF7.014) dat ōōk ni ween^X82a; un wat vun dor kēēm, dat lēten süm^X04 ēēn|einem ōōk man druppwies tōkomen. Nu wuss je over mien Voder gor ni, wō^X31 ik in de Welt wēēr. Ik muss|musste ēērst schrieḃen. Un bet ik Antwōōrt hârr, muss ik nu alsō mit mien Stootsgehâlt vun fief Sülvergroschen utkomen. Dėnn ōl’ Voder Kähler wēēr wull ėn ōlen gōden^X50 Mann; man sō dumm wēēr hē ni, datt hē sik op Pumpen inlēēt. – Sō schrēēv|schrieb ik dėnn.

As mien Brēēf kloor wēēr, stell|stellte ik mi an’t Finster. Mi wēēr vunmorgens recht wat anners tō Sinn as güstern Oḃend. Ēēn Nacht ruhigen^X52 Sloop mookt ėn annern Minschen. Optō schien de Sünn no mien Finster rin, un mien Gardinen wēērn tō’n Glück ni^X20 sō dicht, datt^X24 süm^X04|sē dėn Strohl doch ōōk op mi fâllen lēten|ließen. Ik kunn no ėn Dōōr|Tor hėnkieken. Dor kēmen*** Kutschen rinfohren*|rinfohrt, un Postwogens un Mârktwogens^X77; ōōk ėn Liekenwooğ fohr^X66 ruut. Dat hârr ik al^X27 drēēunhâlf^M3|vēērtehâlf^M3 Johr ni mēhr sēhn! Mi kēēm âllns schȫȫn vör, ōōk de Liekenwooğ. Landdēērns kēmen mit Melk in de Stadt, Buurjungs mit Holt, Börgers gungen süm^X06|ehr Geschäften no. Ōle Herren mit wârme Pelzkrogens verpedden|vertraten sik ėn beten de Liekdōōrns|-dȫȫrn|Hühneraugen. Un dėnn kēmen lütte, nüüdlige Dooms mit Feddern^X41e op dėn Hōōt un mit grȫne Sleiers, wō^X31 de frischen, rōden Gesichter ruutkēken as de Muschrōsen*|Moosrosen. Süm^X04 wēērn âll smuck, âll! Ik wuss|wüsste ni ēēn, dē mi wedderli^X41c|hässlich vörkomen wēēr. Wōvun^X31 kēēm dat? – Na, ik wēēr vēēruntwintig Johr ōōlt, un vēērtehâlf^M3|drēēunhâlf^M3 Johr al hârr ik kēēn anner Dooms sēhn as de ōl’^M4d dicke Fru Grell, dē vör dörtig Johr as Marketendersch|Truppenverpflegerin bi ėn pōōlsch^M3 Ulonen-Regiment stohn hârr, un dėnn uns’ Lina|Korlien|Karoline mit de Leckōgen|Triefaugen.

Mit âll de Lüüd, dē ik dor sēhn dä, hârr ik nix tō dōōn. Süm^X04 scheren sik ōōk ni um mi, ik mi over sōveel mēhr um süm^X05|ehr. Un no wücke Dooğ wuss|wusste ik al recht schȫȫn Beschēēd. De lütte Dēērn mit de rōōtbunte lütte Fohn|rotgefleckten Kleidchen op’n Lief, dat wēēr dėn Ârbeitsmann|Arbeiter sien Kind, dē ümmer^X21 mėddooğs mit Äx un Sooğ tō Huus kēēm. Hē gēēv ehr mool vör mien Finster (ReF2.4.014) Geld, un sē kēēm dėnn no ėn lütte Wiel mit ėn Brōōt ut dat grȫne Huus tō rechter Hand ruut. Dat Schild kunn ik ni^X20 sēhn, dor muss sōdennig|alsō ėn Bäcker wohnen. Ėn poor Dooğ loter (ReF7.015) kloppen|slōgen|prügelten sik dor sōōn poor rechte Drievers|recht driftige Slüngels op de Stroot, un ėn Mann mit ėn witten Ploten|ėn witte Schört kēēm ruut un gung dormanġ un gēēv dėn ēēn poor an’ Kopp|in’t Gnick. Dat wēēr sōdennig sien ēgen Jung, un hē wēēr de Bäcker. Un de anner Slēēf|Slüngel lēēp no de Noversdöör rin. Un dor kēēm*** ėn Mann mit ėn swatt^M3 Schōōtfell|Schurzfell anlōpen*, dē ėm ōōk wat an de Riestuten|an die Ohren gēēv; dat wēēr sōdennig dėn Slosser sien. Un ut dat Bäckerhuus kēēm ėn lütt^M3 nüüdli^M3 Mäden|Dēērn, schier as ut’ Ei puult un witt as ėn Duuv. Un de Ünneroffzēēr vun de Wach gung ėn lütt^M3 Ėnn mit ehr tōsomen un foot|faßte ehr ōōk bi de Hand un snack mit ehr bȫȫs^X90 intressēērt. Man sē kēēk ümmer^X21 över de Schuller no Voder^X11 sien Finstern. Mitmool worr sē rōōt as ėn Rōōs un rēēt ėm de Hand weǧ un wēēr, snups, um de Eck. – Wat hârr de Herr Ünneroffzēēr mit mien lütt^M4d Bäckerdochter tō snacken? – Un dat wohr|duur ni lang, dō kēēm sē wedder^X41a. Un in dėn Slosser sien Döör stunn ėn smucken jungen Keerl, man swatt as ėn Kreih. Un de Kreih, dē hoss|hüstelte, un de lütte witte Duuv kēēk sik um. Un dat wohr ni lang, dō stunnen süm^X04|sē tōsomen un lachen|lachten un spoossen|spaßten mitėnanner, un de Herr Ünneroffzēēr trippel|tippelte vör de Gewehren op un dool un bēēt|biss de Tähn tōsomen un strēēk|strich dėn Snurrboort un kēēk giftig no de beiden röver. – Wat hârr hē för Wēhdooğ|Schmerzen, wėnn Kreihen un Duḃen sik gōōt^X50 sünd, un wėnn Noverskinner sik lēēfhebbt?

Jo, op dat sietste Flach|untersten Ebene wēēr ik doch noch lang ni ankomen!

Minschenumgang, un geiht dē ēēn ōōk gor nix an, dē frischt dat Hatt op. Man dē is as de Musik, beid’ dörḃt|dürfen ni tō driest wârrn. Ėn schȫne, liese Melodie leǧǧt sik wēēk an’t Hatt, over wėnn âllns um ēēn rum fiedelt un tuut un trummelt, dėnn wârrt|werden ēēn de Ōhren wēhdōōn, un ēēn lėngt|man sehnt sich no de Ēēnsoomkeit. (ReF2.4.015)

Wücke Dooğ wieder kēēm mien Oberst B. wedder^X41a no mi un wedder oḃends. Ditmool hârr ik Licht. Mien Drohtlüchter stunn keit un driest|2x kess op dėn Disch, un op ėm ėn Licht för ėn hâlḃen Sülvergroschen. De Oberst snack|redete Hōōchdüütsch mit mi, hē hett mien Dooğ ni^X20 wedder Platt mit mi snackt; ik (ReF7.016) natüürli ōōk ni mit ėm. As hē gung, sä hē: „Aber was haben Sie für einen schlechten Leuchter!“ – Ik sä: Tschä, dat lēēt|ließe sik doch ni anners moken, un sien Dēēnst dä|täte hē je. – „Haben Sie denn etwas zu lesen?“, frooğ hē wieder. – Och jo, sä ik. Ik hârr Höppner sien ›Institutionen‹ un Thibaut sien ›Pandekten‹|Rechtssprüche-Sammlung un ėn corpus juris|Rechtslehrbuch un Ohm|Georg Simon Ohm sien ›Mathematik‹ un Fischer sien ›Hydrostatik‹ un noch poor anner sōōn intressante Leesbȫker. – „Na“, sä hē, „ich selbst lese wenig Unterhaltungsschriften, aber meine Tochter hat eine kleine derartige Bibliothek, und ich werde Ihnen etwas daraus besorgen.“ Dormit gung hē.

Ditschi-Platt,

truut sik dat!

Подняться наверх