Читать книгу Laatste verzen - Gezelle Guido - Страница 10

Hoe schoone, och, hoe veel schoonder is,

al moete ’t nu gaan sterven,

eer langen tijd van hier, hoe schoon,

en schoonder duizendwerven,

als vroeger, ’t najaarsch loofgewas,

wanneer het lente en zomer was.

’t Is lief en lustig, diepe nu

en dóór den bosch te dwalen;

te zien hoe de oude boomen al

hunne oude schoonheid halen

te schranken uit! wat tijd beleeft

gij, vrienden, die zoo’n vreugde u geeft?

Verlangt gij, zoo de ziel verlangt,

die, vrij van alle schulden,

van monde vaart ten hemel, en,

verlost van ’t eeuwig dulden,

het leven, in dit tranendal,

nu, ketenloos, verlaten zal?

Is dáárom al uw loof zoo lief

gepint? zijn al uw’ blâren

veranderd in een bruiloftkleed,

om eindlijk heen te varen

te ruste? stervend najaarblad,

Octoberboomen, leert mij dat!