Читать книгу Laatste verzen - Gezelle Guido - Страница 3

Geleefd! roepen ze:

’t is zoo vroeg te sterven;

gefooid! eer de dood

komt ons al bederven.

Gedanst op de blomme:

ons behoort heur glansen!

– Geweend! zoo zeggen zij,

om die lachend dansen!

Gebeên, roepen ze,

gij, vroeden, uw gebeden;

de beker is ons

bron van zaligheden!

De teuge en ’t gezang

verzoeten alle pijn.

– Gebeên! zoo zeggen zij,

voor al die zingend zijn.

Waarom, roepen ze,

’t roosken niet gebroken?

Het schoonste, is het niet

tot ’s konings lust ontloken?

Geen koning die bidde

of bedele om een vrouw

– gediend, zoo zeggen zij,

die ’t toekomt, immer trouw!

Geleefd roepen ze,

want de dagen spoeien.

– Geweend! zoo zeggen zij:

’t is troost daar tranen vloeien.

– ’t Is valsch, roepen ze,

dat ’t minnen ooit kon geven!

– Gemind! zoo zeggen zij:

daar liefde is, daar is leven!

De waarheid, is zij nu bij hem die ’s herten kwalen

verdrinkt en, bij ’t genot des vollen bekers,

de liefde gekheid scheldt;

ofwel bij hem die trouw bemint en bidt, te halen?

Op beider voorhoofd hebt gij de antwoord, Heere,

in leesbaar schrift gesteld!