Читать книгу Laatste verzen - Gezelle Guido - Страница 19

Hij ligt, door uwe schuld, o Lucifer, gevallen,

die, nijdig opgestaan, met honderd duizendtallen

der uwen, nedervielt voor Michaëls „Wie is

Gods weêrga?” in den poel der diepe duisternis!

– Gij stondt en wildet hem, gekropen vóór uw’ voeten,

eens, in de wildernis, met ’s werelds eere groeten:

hij brak uw’ boosheid dan. Gij vluchtet. – Neêr nu ligt

in ’t stof der aarden, ja, zijn Godlijk aangezicht.

Verkondt het al die u als opperheer aanschouwen,

verkondt het, en verheugt, is ’t mooglijk, uw getrouwen:

eer ’t morgen dag is, heeft hij u, in ’t voorgeborcht,

geroofd de zielen, die gij in uw’ strikken worgt.

– Van hier! –  Gaat hangen hem, en galgen, op de rotse,

en weet wie – hij of gij – zal zegepralen, – trotse!