Читать книгу Laatste verzen - Gezelle Guido - Страница 20

Ach, moeders, moeders, moeders, en Jerusalemsche vrouwen,

wel mag het u berouwen,

die moeder zijt, of worden zult,

hetgene, eilaas, uw herten vult

met hope en met betrouwen!

Aanziet mij, schamel moeders eerste en laatste kind, van jaren,

zoo jong nog als de blâren,

die blinkende op de boomen staan,

verdorren en verbranden: —

hoe zal ’t dan met het droog hout gaan,

in ’s vijands wreede handen?

Gij weent op mij, maar, moeders, meer

moet op u zelven treuren,

en op uwe arme schapen teêr,

die ’t roomsche heer

zal kwetsen en verscheuren!