Читать книгу Satyn Omnibus 2 - Helena Hugo - Страница 10

7

Jacques bly ’n ruk op die stoep staan. Sy arms voel leeg, sy lyf vermink. Dit voel of sy ’n stuk van hom afgeskeur en saamgevat het. Sy kop draai. Toe hy die trap afklim, moet hy aan die reling vashou. Hy is soos ’n lugballon waarvan die ankertoue afgesny is, hy kan die aarde mistrap, hy kan oor sy eie voete val.

Hy kyk af na sy voete, hoe hy een voet voor die ander sit en wegstap. Die tuinpaadjie is oorgroei met kruie, hy kry die reuk van gekneusde tiemie en origanum, ’n hartseer reuk. Hy ruik Sharise se lyfsproei, iets tussen viooltjies en varings.

Nee, hy is nie seksueel opgewerk nie, hy is hartseer en deurmekaar, want hy is verstom oor die gevoelens wat sy so pas in hom wakker gemaak het. Hy het geweet hy verlang na haar, maar dat hy haar so vreeslik gemis het, so asof hy die helfte van sy lewe verloor het, dit het hy nie besef nie. En die oomblik toe sy omdraai en blindelings wegstap, het hy besef dis vir haar wat hy moet veg. Sy hart wil oorloop van liefde en deernis en sorgsaamheid oor haar.

Hy gaan staan by die tuinhekkie naby die parkeerarea en kyk oor die terras waar tafeltjies onder bome gerangskik staan. Wit pergolas is oorgroei met rankplante en wingerdranke wat hierdie tyd van die jaar kaal vertoon, net ’n stukkende rooi blaar hier en daar soos bloedspatsels. Maar die belofte van lewe is nie uitgedoof nie. Die heining langs die hekkie is oorgroei met kanferfoelie en rose. Kleurryke papawers buig onder ’n vrag doudruppels.

Hy draai om, kyk na die huis agter hom, ’n pragtige Kaaps-Hollandse huis met ’n breë stoep, gewels en dakkamers. Daar is ’n groen geverfde trap aan die een kant wat na die solderkamers lei, vensters in die dak, ’n grasdak, nuut gedek. Balies met krismisrose staan op die stoep agter spierwit stoepmuurtjies en groen houtrame. Die huis en tuin lyk asof dit pas gerestoureer is en goed versorg word. Is dit haar eiendom of werk sy net hier?

Hy oorweeg dit om te gaan seker maak of sy oukei is, maar onthou dan die meisie met die spyskaarte en besluit dat dit die beste is om hulle eers te los. As Sharise alleen was, sou hy nie so maklik geloop het nie. Hy loop ook nie maklik nie, hy wil nie gaan nie, maar sy het hom gevra, dis hoekom hy dit doen.

Hy stap aan kar toe, druk die afstandbeheer. Die rivier dreun gerusstellend, eende snater en ’n langhaar- Persiese kat kom verbygestap asof die hele omgewing aan hom behoort. Hy gaan staan en kyk op na Jacques.

Jacques buk af en streel die dier se kop en rug. “Is jy haar kat?” vra hy. “Behoort jy aan Sharise?”

Toe hy haar naam sê, miaau die kat saggies en skuur sy kop teen Jacques se arm. Miskien ruik sy klere na Sharise.

“Kyk mooi na haar,” sê hy en sluk die knop in sy keel weg.

Hy kom orent, maak die kardeur oop en klim in. Binne sit hy en asem haar in, proe haar soene, voel haar arms om hom. Sy het na hom verlang, nes hy na haar. Wat moet hy maak om haar terug te kry? Wat kan hy doen as sy hom nie vergewe het nie? Wat maak hy met sy ma en pa en Suzette en die rigting wat hulle ingeslaan het?

Suzette was vanoggend weer so pragtig soos ’n verskrikte bokkie met daardie yslike oë van haar, die lang bene en skraal hande. Sy was uitgerus en vars soos ’n wit aronskelk, een wat net begin oopgaan en soveel belofte toon. Dit was nog donker toe hy haar gaan wakker maak het en sy het hom minstens tien keer om verskoning gevra oor die vorige nag.

Sy ma was ook op. Sy het self vir Suzette ’n glas kruietee gemaak en gekyk dat sy dit drink.

“Gee hulle darem vir julle ontbyt?” het sy bekommerd gevra toe Suzette net ’n kwart daarvan kon inkry.

Suzette het haar verseker dat daar spyseniering is en dat dit so keurig is, sy kan dit nie weerstaan nie.

Jacques het sy tong vasgebyt en nie vertel dat Suzette nooit in haar lewe ontbyt eet nie, en dat dit teen haar beginsels is om tydens ’n fotosessie haar mond aan kos te sit. Ná so ’n dag sal sy flou tee drink en waterbeskuitjies eet, miskien ’n halwe gerasperde appel of ’n stukkie spanspek of aarbeie.

In die kar op pad Boschendal toe kon Suzette nie uitgepraat raak oor sy ma nie.

“Sy is net soos my eie ma, ek is sommer klaar lief vir haar. Jy het ’n wonderlike ma, sy sal nooit vir my soos ’n skoonma wees nie, sy is net ’n ma. Nou weet ek hoekom jy so ’n sagte man is, dis jou ma wat jou so grootgemaak het. Weet jy hoe lief is ek vir jou, en vir haar en jou pa?”

“Ek is bly jy hou van hulle,” het hy gesê en voor hom gekyk.

Haar aanprysings was ’n herhalende refrein; te veel, te vals. Hy het die padaanwysings dopgehou en was besig om sy terugrit te beplan, by Soete Verleiding om.

Sy het haar hand op sy nek laat rus, hom liggies met haar lang naels gekrap. Voorheen sou dit hom opgewerk het, maar vanoggend het dit hom geïrriteer. Hy het sy nek ingetrek, haar hand weggestoot. Daar was ’n bus in die pad voor hulle, ’n groot genoeg verskoning om te maak of hy besig is om op die verkeer te konsentreer.

“Love you so much I can die,” het Suzette gekweel. “So much, I’m dying ...”

Hy het die geleentheid aangegryp. “Jy sál doodgaan, Suzette, maar nie omdat jy so vreeslik lief is vir my nie.”

“Ag, jy is sommer nou morbid.”

“Jy het eerste van doodgaan gepraat.”

“Just a manner of speaking.”

“Maar wat ek vir jou wil sê, is nie sommer net praatjies nie.”

“Jy’s kwaad oor die seks.”

“Nee, ek is nie kwaad nie, ek is bekommerd.”

“Tonight,” sê sy. “I promise.”

Hulle het by ’n robot gestop. Hy het sy hande opgelig en op die stuurwiel neergeklap. “Dis nie oor seks nie!”

“Okay, don’t get all worked up. The way you react ...”

“Miskien moet ons hierdie gesprek uitstel tot vanaand, ás jy die dag oorleef.”

“There you go again. You want to upset me and I can’t let you, not now.”

“Daarom los ons alles en ek sê nie ’n verdere woord nie.”

Sy het haar opgeruk, haar arms om haar gevou en soos ’n geitjie geblaas.

“Precisely! That is exactly how you are! You always start an argument and never finish it. You’re like that with everything! You don’t know what you want to do with your life. Can’t decide where you want to live and where you want to work. Our future means less than nothing to you!”

Toe was hy kwaad. “Asof jý jou wil verbind aan ’n plek en ’n tyd!”

“I have my work, I go where’er I need to go.”

“Ja, en toevallig is Jean-Luc se klere vandag by Boschendal. Dis hoekom jy hier is en dis hoekom jy en my ma dink jy bly hier.”

“Oh, shut up!”

Sy het haar arms om haar gevou en boos by die venster uitgekyk. Dis soos sy haar uit ’n argument loswurm. Maak hom stil, klap hom af soos ’n lastige vlieg.

Hulle het by die hek ingery, deur Boschendal se laning bome met die lang, kaal stamme. Koel leliepoele in lowergroen grasperke het rus en vrede uitgestraal, sproeiers het dik strale water gespuit, hoë wit pergolas het geskitter. Daar was ’n tent opgeslaan onder die Jean-Luc-vaandel, kombi’s geparkeer, mense wat rondstaan met bekers koffie.

“I am late! See what you did! You made me late!” het sy geskree, haar veiligheidsgordel losgeruk en die kardeur probeer oopmaak.

Jacques het op sy horlosie gekyk. Hulle was twintig minute vroeg.

“Jou afspraak is vir seweuur, nie vir twintig voor nie,” het hy kalm gesê.

“Don’t talk to me! You’ve upset me!”

Hy het ’n entjie van die tent en die kombi’s af geparkeer.

“Haal diep asem,” het hy gesê.

“Stop patronizing me!”

“Ons klim nie uit voor jy beter voel nie. Asem in,” het hy volgehou.

Sy het ’n knoop gelos, ’n baie lelike woord vir so ’n fyn vrou soos sy. “Jy maak my siek,” het sy deur haar tande gesis.

“Jy bedoel nie wat jy nou sê nie,” het hy gepaai en gedink: As daar iemand is wat iemand anders siek maak, is dit jy wat mý siek maak.

Die radio was nog aan, daar was rustige musiek. In sy truspieëltjie kon hy sien hoe iemand naderstap.

“Hier kom nou iemand aan,” het hy haar saggies gewaarsku.

En onmiddellik het sy begin asemhaal, vinnig, al vinniger, en toe stadig in en weer uit. Toe het hy haar jammer gekry. Hy het haar hand gevat, dit opgelig en teen sy lippe gedruk. Jy moet eet, Suzette, wou hy graag vir haar sê. Jy moet gesond eet, want jy kan eerlikwaar nie so aangaan nie, óns kan nie.

Teen die tyd dat die persoon – toevallig haar Suid-Afrikaanse agent, Susan – by die kar aangekom het, was sy kalm. Hy het uitgeklim en die deur vir haar oopgehou, sy het gesprankel en hy het haar gesoen en aangery hiernatoe.

Jacques draai die sleutel in die kar se aansitter. Hy is tussen twee vure: sy liefde vir Sharise en sy verantwoordelikheid jeens Suzette.

Hy trek stadig weg en vat koers in die rigting van Rosedal. Daar is nog perde en hy is van plan om een op te saal en ’n ent te gaan ry. Hy wil alleen wees, sy opsies oordink in die natuur, op die grond waar hy grootgeword het.

Toe hy by Soete Verleiding se hek uitry, trek daar twee karre in. Aan die mense se kleredrag kan hy sien hulle is sakemanne en -vroue, vanoggend op pad na ’n werksontbyt. Hy hoop van harte Sharise het intussen haar ewewig herwin en is in staat om hulle te bedien.

Moet hy soos ’n vark voel omdat hy twee vroue vanoggend ontstig het?

Hy lig sy hand en groet die vrou in die grys Volvo. Sy glimlag verras.

Spread a little happiness, dink hy by homself en kies koers huis toe.

Agter hom parkeer die klante en klim uit. Twee is Chinese, kort mannetjies met aktetasse en hoflike gebare.

Myrna sien hulle van die stoep af en spring dadelik om. “Donald, hier’s mense! Ek gaan gou op na Sharise, cope jy, asseblief!”

Sharise het intussen tot bedaring gekom, maar sy lê nog steeds op die bed, op haar maag. Haar hare is soos ’n mantel oor haar rug uitgesprei, haar arms om die kussing, klam van haar trane.

Sy voel sy het lanklaas in haar lewe ’n groter gek van haarself gemaak. Dis sý wat hom bevlieg het en hom eerste gesoen het! Wat het haar besiel? ’n Man het geen verweer as ’n vrou uit sy verlede hom so stormloop nie, hy sal terugsoen, al is hy ook verloof of getroud. Jacques was onkant gevang en al wat hy kon doen, was om saam te speel, te maak of hy net so uit sy vel is soos sy.

Maar wat het hy hier kom maak? Haar ordentlik kom sê hy is terug met sy verloofde aan sy sy en hulle gaan hier trou en hulle vestig? Hy wou kom praat, nie soen nie. Toe gaan bespring sy hom soos ’n tiener!

Nou is haar lippe gekneus en haar lyf vol verlange na hom en die verlies soveel groter, die besef dat sy byna tien jaar gelede die liefde van haar lewe verloor het. O, en hy is mooier as tevore, ’n donker man met harde baard, steeds die sagte oë, die sagte mond. Hy ruik anders, maar sy hou daarvan, die geur van sout en see en iets soos komkommer. Dit kleef nog aan haar, as sy diep inasem, ruik sy dit. Sy wil doodgaan. Miskien kan sy sy soene onthou en nou op die plek doodgaan!

O, Jacques ...

Sy onthou hulle eerste romantiese soen. Sy was nog in die laerskool. Skaars twaalf jaar oud, toe bring hy vir haar ’n bos rose, in Mevrou se tuin gesteel. Dit was laatmiddag, haar ouma en haar ma was dorp toe en sy was alleen by die huis besig met haar skoolwerk. Die bodeur was oop en snaaks genoeg het sy op daardie oomblik aan hom gedink en gewens hy verskyn. Toe gebeur dit. Skielik staan hy voor die agterdeur met die bos rose in sy hand.

“Vir jou, maar ek het dit gesteel. Steek dit in jou kamer weg.”

“Jou stupid, hoe steek ’n mens blomme weg?” het sy gevra en die deur vir hom oopgemaak. “My ma sal sien.”

“Sit dit langs jou bed. Sê dan maar vir haar dis ek.”

Sy het ’n blompot van die rak afgehaal, water ingetap. “Jou ma maak jou dood.”

“Ag, daar’s nog baie.”

Die rose het lekker geruik en dit het mooi gelyk.

“Dankie,” het sy gesê en hom ’n piksoentjie op sy wang gegee. “Dis baie mooi.”

Hy het vreeslik gebloos, sy vingers teen sy wang gedruk asof dit brand. Dit was niks, sy het hom al baie so gesoen. Maar daar was iets anders in die lug daardie middag, iets in die geur van die rose, iets soos afwagting.

“Wil jy koeldrank hê?” het sy gevra.

“Ek het jou ouma en jou ma sien ry,” het hy gesê.

“Hulle is dorp toe.”

Skielik het hy een tree vorentoe gegee en haar gegryp asof hy haar in ’n rugbyoefening onder stof loop. Hy het sy mond hard op hare neergesit en haar gesoen tot sy nie meer kon asemhaal nie. Toe haar net so skielik gelos en die hasepad gekies.

Die deur het agter hom toegeklap en sy het haar hand op haar mond gesit en snaaks gevoel: half naar, half lekker. Dit was anders as al die ander soentjies; daar was iets van ’n grootmensgevoel, iets wat haar ouer laat voel het.

Dis toe dat sy finaal besluit het sy gaan eendag met Jacques du Plessis trou. Matriek skryf en trou, dadelik op haar agtiende verjaardag. Sy sou oud genoeg wees, haar ma was veertien toe sy getroud is, miskien kan sy in standerd agt uit die skool gaan en op sestien trou. Maar nee, sy wou darem ’n bietjie meer geleerdheid hê. Jacques se mense is baie vernaam en hulle sal nie daarvan hou dat sy vrou agterbly nie. Sy het haar neus in die rose gedruk en gedroom en gedroom.

Hoe vernaam en hoe geleerd en hoe belangrik die Du Plessis’s van Rosedal is, het sy jare later wel uitgevind. Daaraan het niks verander nie. Sy is nog wie sy is en Jacques wie hý is – nie van dieselfde stand nie.

’n Siddering trek deur haar lyf. Daardie een was die eerste soen, hierdie een die laaste soen. Die heel laaste soen, van nou af ook maar net ’n herinnering. Sy lek oor haar lippe, proe hom. Was dit regtig hy?

’n Bedeesde kloppie aan haar kamerdeur ruk haar terug na die werklikheid.

“Sharise, ons het gaste vir ontbyt. Gaan jy afkom of moet ons aangaan?”

Sharise staan op. Haar lyf voel swaar en seer. ’n Trein is vanoggend nie oor haar nie, maar dwarsdeur haar. Sy sluit die deur oop. Myrna lyk baie bekommerd.

“Het hy gery?” vra Sharise.

“Ja.”

“Dankie.”

“Was dit Jacques?” vra Myrna versigtig.

Sharise kan nie praat nie, sy knik net.

“Was dit onverwags?”

“Ja, dekselse mansmens.”

Onder in die restaurant hoor hulle stemme: uitlandse Engels, en Donald wat sy bes doen.

Myrna lig ’n lok van Sharise se deurmekaar hare, skuif dit agtertoe, uit haar gesig.

“Sien jy kans? Dis drie karre.”

“Gaan af, haal die vrugte uit die yskas, die quiche behoort reg te wees.”

“Donald het dopgehou.”

“Sit die pan op vir roti. Ek is nou by julle, was net gou my gesig.”

Myrna gee ’n tree agteruit, skud haar kop. “Jy is amazing. Ek sou tot môre getjank het.”

Sharise kry dit reg om te lag. “Ek wil, maar gelukkig het ek werk om te doen.”

Toe gee Myrna haar ’n drukkie. “Alles sal regkom, jy sal sien,” troos sy voor sy haastig met die trap afklim.

In haar badkamer gaan staan Sharise voor die spieël. Sy lyk soos iemand wat haar in ’n spook vasgeloop het. Daar is rooi vlekke op haar wange, haar oë is rooi, haar mond seer.

“Deksels!” sê sy en draai die warmwaterkraan oop. “Dekselse vark van ’n mansmens!”