Читать книгу Мария (Қазақ) - Jorge Isaacs - Страница 14

Араға үш күн, спускаясь бір күні күндіз тауға, мен көрінген, дейді біршама испуг жүздерінде қызметші бола отырып соқтығысқан ішкі дәліздерінде. Менің әпкем деді маған, – бұл Марияның тоғытылды жүйке бұзылуы; қосу, ол әлі де ессіз, ол тырысып бақты тыныштандыру, қаншалықты бұл мүмкін, менің баяулауы алаңдаушылық.

Ұмыт барлық предосторожностях, мен кірді орнын, онда лежала Мария, және үнемі басты назарда неистовство, ол жетеледі мені прижать оның өз жүрегі қайтару үшін, оның өмір мен замешательстве жақындап, оның табанындағы. Аяқ соң отырдым да, менің әкем: ол устремил маған өз пристальных көзқарастар, содан кейін аудара отырып, оны Мария көрінген, менің қарсылық білдіріп маған көрсетіп, оны маған. Менің анам сол жерде; бірақ ол көтерді, көз көру мені, өйткені, біліп, менің махаббат, ол жалел мені мейірімді ана бола алады аямайтын әйел, асыл жар, ардақты әже өз баласының, өзінің баласын.

Мен қозғалмай қарап, оған емес, решаясь түсіну, оны зұлымдық. Ол как во сне: оның тұлға, покрытое қанқұйлы бледностью болды жартылай жасырын распущенными шаш табылған смятые гүлдер, мен сыйға тартты оған таңертең: жарақаттар келтірген маңдайда туралы куәгерлік еткен невыносимых страданиях, ал висках сөз сөйледі жеңіл тер: жабық көзді шел жұп. ол өзіме смахнуть көз жасы, олар блестели арналған кірпік.

әкем түсіне отырып, менің барлық қайғы-қасірет, встал үшін удалиться; бірақ шықпас бұрын, ол төсек және пощупав пульс Марияның деді::

Бұл қазірдің өзінде болды. Бедная маленькая девочка! Бұл дәл осындай жамандық, оның зардап-оның анасы.

Кеуде Марияның баяу көтерілді сияқты бұл рыдании, мен қайтып, өзінің табиғи жай-күйі, ол выдохнула тек бір серпіліс. Қашан пайда болды менің әкем мен ауылдар у изголовья төсектер, ұмыт, ана-Эмме, олар молчали, мен алды с жастықтары бір қолынан Марияның және омыл оның толқынында өз төгіледі. осы уақытқа дейін сдерживался. Ол измерял менің барлық бақытсыздық: бұл, сол жамандық, және оның анасы, ол қайтыс болды өте жас жылғы ұстамадан эпилепсия жазылмайтын. Бұл идея овладела менің барлық мәнімен үшін сломить оның.

Сезіндім қандай да бір қозғалыс осы инертті қолында, оған менің тыныс емес еді қайтаруға жылу. Мария басталғанға дем алу еркін, және оның ерні, көрінген тырысты айтуға қандай да бір деген сөз. Ол мотал баспен екінші жаққа сияқты тырысты құтылу непосильного жүкті. Кейін минуттық демалыс ол бормотал неразборчивые сөздер, бірақ, сайып келгенде, олардың арасында анық айтылды менің аты. Тұрды, пожирая оның көзқарас, мүмкін, мен тым қатты сжал оның қолына өзінің, мүмкін, менің ерні оның есімі. Ол баяу көзімізді ашты, словно от жарқын жарық, және устремила олардың маған үйренуге тырысып мені. Бір сәтке кейін, жартылай келгенде өз-өзіне: "бұл Не?" – деді ол, отстраняясь маған; "бұл менімен болды?" – деп жалғастырды ол қарата моей матери. Біз тырысты оны тыныштандырып, және назар аудара отырып, онда бар екенін, қандай да бір қарсы наразылық, ол сол кезде мүмкін емес еді, өзіне түсіндіру, деді ол: "Түсінесіз бе? мен қорықтым бұл".

Ұстамадан кейін ол қалды, науқас және терең опечаленной. Мен қайтып оған кешке, қашан алуын этикет белгіленген, осындай жағдайларда менің әкем. Прощаясь онымен, мен бір сәтке ұстады, оның қолын: "До завтра", – деді ол маған жасап, екпін соңғы сөз, ол жасады әрқашан кезде, бұл шуды біздің әңгіме қандай да бір кеште, мен асыға келесі күні, біз оны аяқтау.