Читать книгу Офыкларга карап… = Гляда в даль - Кадыйр Сибгатуллин - Страница 32

Хаста булыр үзе.

     Ә белгертмәс.

Исән-сау мин, дияр хатында.

«Кайт!» дип язмас.

     Үлемнәре сөйләр

озак авыруы хакында.

Азып-тузып кайтсаң –

     сыендырыр.

Кеше итәр сине –

     сер бирмәс.

Соңгы кисәк икмәге дә бетәр –

беркайчан да

     «Туйдым, кит!» димәс.

Бурычларың булса, и зимагур,

соңгы шәлен сатар түләргә.

Синең туган минутыңнан башлап,

синең өчен әзер үләргә.

Үтә күрер сине.

     Сүзсез аңлар.

Аның күңелен һични алдамас.

Нинди генә җинаятьләр кылма –

хөкем итәр,

     ләкин каргамас!

Аның өчен син һәрвакыт – кеше.

Мәңге шулай булып кала ул.

Аңлый алсаң,

     бердәнберең синең

тик бер генә кеше –

     ана ул!