Читать книгу Plaasmoord - Karin Brynard - Страница 6

Hoofstuk 3

3

Beeslaar het pas vir Saar Swarts afgesien toe dit hom gryp.

Hy het dit voel aankom, tydens hul gesprek al, maar dit toegeskryf aan die hitte: hierdie wilde hartklop, die benoudheid, die sweet.

Hy het haar haastig gegroet en so te sê teruggevlug na sy kantoor. Hy moes asem kry, sy kop bymekaar hou. Hy het sedert Johannesburg geen paniekaanvalle gekry nie. Soos ’n poephol gedink dis verby. En nou hierdie moordsaak.

Die kind – elke keer as daar ’n kind betrokke is.

Sy hande bewe opmerklik as hy na hulle kyk. En net onder sy ribbes roer ’n ding. Iets wat sy longe vasdruk, sy spiere onbeheersd laat spring – oor sy rug, onder sy regteroog. En hy sweet weer soos ’n fokken otter.

Hy probeer diep asemhaal. Dis net angs, het die shrink destyds gesê, en jy kan dit beheer.

Oë toe. Diep asem. Hou vir vier tellings en blaas dan uit. Konsentreer op die asem, dit sal die angs verjaag.

Deurmekaar beelde vlieg voor sy geestesoog verby. Hy sien die Huilwaterkind, die keelwond, die bloed, die halfoop oë. Die oë kyk na hom. Dis die oë van ’n ander kind, die een in Hillbrow ... nee, die ander twee: soos klein hondjies in hul beddens doodgeskiet.

Hoekom is jy altyd láát, Beeslaar?

Hy staan op. Hy moet uit hierdie warm kantoor uit. Hy soek koelte, ’n plek met lugreëling.

In die Rooi Duin, skuins oorkant die polisiekantoor, gaan sak hy ’n paar minute later in ’n hoek neer. Die plek is donker. En dis godsgenadiglik koel. Die kroegman, oom Koeks Koekemoer, kom sit ’n yskoue Coke voor hom neer.

“Warm genoeg vir jou, inspekteur?”

“Soos die hel vanself, oom Koeks, soos die hel vanself,” sê hy terwyl die kroegman omdraai en terugdrentel na sy toonbank.

Dis dan dat iets Beeslaar te binne skiet. Pretorius: Hy’t gistermiddag, toe hy die moorde inbel, gepraat van “te laat” wees. Nog iemand het.

Dan onthou hy. Die ou huishoudster. Sy het dit ook genoem.