Читать книгу Пакахай мяне, калі ласка… (зборнік) - Коллектив авторов, Ю. Д. Земенков, Koostaja: Ajakiri New Scientist - Страница 5

Сёння ноччу дамовіліся не спаць, а ісці збіраць зоркі. Каб не заснуць, сядзелі ля каміна, гледзячы на тое, як іскры, нібыта зоркі, ляцелі ўверх, пад дах. Выйшлі на вуліцу пабачыць, што ўсе яны праз комін ляцяць у неба. Зразумела, зоры, нібыта пара з вады, узнімаюцца ад гарачага вогнішча, а потым праліваюцца на зямлю метэарытным дажджом.

Зоркі падалі адна за адной. Мы ўладкаваліся ў садзе і шукалі агеньчыкі ў траве. Я збірала іх на празрыстую ніць, каб увіць у твой летні капялюшык. Хутка атрымалася нізка такой даўжыні, што я абгарнула яе вакол сваёй таліі дванаццаць разоў.

Мора было неспакойнае. Хвалі звіваліся скруткамі і неслі да нас зоркі – аскепкі люстэрка – і начныя дрыжыкі. Добра купацца ноччу, калі нікога няма на пляжы, калі вада не цёплая, як у ванне, а прахалодная, крыху пякучая, як малочны кактэйль, што трэба піць хутка. Я ўзяла толькі самае неабходнае: кнігі, дыванок для медытацыі, калекцыю каменьчыкаў і раслінаў з розных краінаў, слоўнік, сухія фарбы, універсальную дошку для гульняў.

Поруч мы пайшлі па вадзе, каб там, на глыбіні, падскочыць разам і апынуцца пад вадой па самыя плечы. Ты ішоў крыху наперадзе і пакідаў за сабой на вадзе бліскучы след, які змывала апераная хваля. Мой след бачылі толькі самотныя медузы. Мы ішлі насустрач поўні па вогненнай дарозе, каб не заблукаць – вяртацца будзем тым жа шляхам, калі зойдзем за гарызонт на той бок Зямлі і поўня апынецца за намі. Мы мінулі кароткую пярэспу; яшчэ некалькі крокаў, і можна ныраць. Падскочылі і ўвайшлі ў ваду, густую, як кісель, і аскепкі вадзянога люстэрка разляцеліся ўва ўсе бакі, ізноў нагадаўшы пра зоры. Вада свяцілася. Было прыемна плыць, адчуваючы, як кожны наш рух рассыпаецца бразгатлівымі срэбнымі званочкамі – рукі нібыта ў брыльянтавых пальчатках па самы локаць, на шыі – каралі з каштоўных камянёў, якія змяняюцца няспынна.

Я ўсміхнулася табе, а ты ў адказ паглядзеў добрымі глыбокімі вачыма. І падалося, так можна плыць цэлую вечнасць, незважаючы на тое, што ногі паступова пачыналі сцюдзянець. Я ведала, калі пачну стамляцца, магу ўхапіцца за твае валасы і плыць далей, трымаючыся за цёплую шыю. Мы плылі так усю ноч і ўвесь наступны дзень, чакаючы цемры і месяцавай сцяжынкі, якая паказала б нам дарогу. Хутка мы пабачылі супрацьлеглы бераг.

Гэта быў такі ж самотны пляж, як наш. Па ім вецер ганяў пялёсткі ўчарашняга туману. Вечар ужо адаслаў наперад свой прахалодны подых. Мы выйшлі з вады і, каб хутчэй абсохнуць, расклалі вогнішча з пакінутых ластаўчыных гнёздаў. Твае сляды былі падобныя да кітайскіх іерогліфаў. Гэта былі «сэрца», «рот», «маці», «сонца», а апошні нагадаў медытатыўны невымоўны гук цішыні.

Нехта заўважыў дым ад нашага вогнішча. Мы пачулі галасы і крокі людзей. Гэта маглі быць памежнікі, якія будуць прасіць нашы візы. Вырашылі перачакаць пад вадой. Вельмі не хацелася пакідаць наш утульны агмень, але гэта быў адзіны выхад пазбегчы непрыемнасцяў.

Мы паплылі ад самога берага, калі галасы пачуліся блізка, нырнулі і затаіліся. Потым апусціліся на дно і сталі глядзець праз ваду на неба. Па-над намі праплылі юная камбала з вачыма па адзін бок цела, маленькая рыбка-голка, некалькі рознакаляровых медуз. Нарэшце пачало цямнець, і на небе паказаліся першыя зоркі. Калі Млечны Шлях стаў выразна бачны, мы асцярожна падняліся на паверхню і пабачылі за сабой яскравую поўню. Нашае вогнішча было раскіданае, толькі дагараючыя іскры засталіся напамінам пра тое, што кожную летнюю ноч мы ходзім збіраць зоркі ў свой яблыневы сад.