Читать книгу Medycyna estetyczna - Группа авторов - Страница 25

Pierwsze przypadki zatrucia jadem kiełbasianym opisał w 1817 roku niemiecki lekarz Justyn Kerner. W 1897 prof. Emile van Ermengem wyizolował toksynę wytwarzaną przez bakterie Clostridium botulinum i opisał jej działanie. Na początku XX wieku wykazano istnienie drugiego typu toksyny, BTX-B, a następnie pięciu kolejnych typów.

W roku 1928 Tessmer Snipe i Hermann Somer podjęli pierwszą próbę oczyszczenia toksyny botulinowej, ale w formie krystalicznej uzyskał ją w roku 1944 Edward Schantz.

Już w latach 50. XX wieku Vernon Brooks wskazał możliwości wykorzystania toksyny botulinowej w zwalczaniu nadmiernej aktywności mięśni, ale pierwsze próby zastosowania jej w medycynie podjął w roku 1978 Allan Scott. Wykorzystał działanie toksyny botulinowej do wybiórczego unieczynnienia miejscowej spastyczności mięśni gałkoruchowych w zezie.

W roku 1989 FDA wydała zgodę na wykorzystywanie BTX-A w okulistyce i neurologii do leczenia osób z zezem, kurczem powiek i połowiczym przykurczem twarzy. Rok później zastosowano ją w dermatologii – Jean Carruthers (okulista) oraz jej mąż Alastair Carruthers (dermatolog) zaobserwowali, że w trakcie leczenia osób z kurczem powiek przy użyciu BTX-A dochodziło do jednoczesnego wygładzenia zmarszczek pomiędzy brwiami.

Od roku 1995 obserwuje się coraz szersze wskazania do wykorzystania BTX-A w usuwaniu zmarszczek mimicznych, nie tylko górnej, lecz także dolnej części twarzy. W roku 2002 FDA zaakceptowała stosowanie preparatu Botox do usuwania zmarszczek mimicznych.