Читать книгу Medycyna estetyczna - Группа авторов - Страница 7

Miostarzenie

Nieustanny ruch mięśni mimicznych twarzy (ryc. 2.1) powoduje napinanie i rozluźnianie skóry właściwej. W miarę upływu czasu linie powtarzających się ekspresji stają się widoczne i powstają na twarzy pierwsze zmarszczki.

Mięśnie mimiczne twarzy, których można zliczyć 54, napinają skórę z siłą, która z biegiem czasu powoduje zmiany widoczne na naskórku. Proces ten najsilniej uwidoczniony jest w okolicy oczu, czoła, obszarze pomiędzy brwiami oraz na wysokości nosa i ust. Napięcia mięśni przekładają się na naskórek, wzdłuż osi prostopadłej do mięśnia, tworząc linie na skórze ułożone dokładnie w tym samym kierunku.

Rycina 2.1.

Budowa anatomiczna twarzy z uwzględnieniem mięśni mimicznych.

Śmianie się, uśmiechanie, marszczenie czoła, mrużenie oczu oraz inne ruchy ekspresyjne twarzy towarzyszą każdemu człowiekowi w codziennym życiu i charakteryzują jego osobowość. Niestety, mimika ta jednocześnie uruchamia mechanizm tworzenia się pierwszych zmarszczek, widocznych już w wieku 20–25 lat.

Chronologiczne starzenie się skóry

W wyniku serii zaprogramowanych genetycznie zmian we wszystkich warstwach skóry po 40. roku życia rozpoczyna się proces utraty elastyczności jej strukturalnych składników – włókien kolagenowych i elastynowych. W konsekwencji tych działań skóra staje się słabsza i uwidaczniają się zmarszczki.

Chronologiczne starzenie się skóry rozpoczyna się zatem utratą napięcia i zwiotczeniem skóry oraz powstaniem pierwszych zmarszczek. Odpowiada to zmianom fizjologicznym zachodzącym w naskórku i skórze właściwej, będącym konsekwencją upływu czasu. Jednak sam proces starzenia się skóry jest zjawiskiem przebiegającym bardzo indywidualnie. Możliwe jest starzenie się bez głębokich zmarszczek lub zjawisko przeciwne – liczne zmarszczki pomimo młodego wieku. Z tego właśnie powodu mechanizm powstawania zmarszczek należy traktować indywidualnie.

Hormonalne starzenie się skóry

Wraz ze spadkiem aktywności hormonalnej następującym około 50. roku życia w skórze zachodzą dalsze zmiany. Poziom hormonów żeńskich – estrogenów i progesteronu – wyraźnie ulega obniżeniu, przez co skóra starzeje się znacznie szybciej. Estrogen odpowiada za produkcję macierzy zewnątrzkomórkowej, grubość skóry, jej nawilżenie oraz zapobiega spadkowi ilości kolagenu w skórze.

Podczas menopauzy ściany naczyń krwionośnych ulegają uszkodzeniu, dochodzi do pogorszenia ukrwienia skóry. Wyraźnie traci ona swoją gęstość, sprężystość, pojawiają się plamy barwnikowe oraz pogłębiają zmarszczki. Dzieje się tak z powodu zmniejszonej produkcji kolagenu, spowolnionemu metabolizmowi komórkowemu oraz słabszej zdolności naskórka do odnowy. Spadkowi aktywności hormonalnej i utracie gęstości przez skórę towarzyszy zmniejszanie się struktury lipidowej oraz zanik i deformacja siatki adipocytów. Skutkiem tych zmian jest zmniejszająca się objętość podskórnej tkanki tłuszczowej. Skóra pozbawiona naturalnego podparcia opada, a to prowadzi do zmiany rysów twarzy i opadania policzków, kącików oczu oraz kącików ust.