Читать книгу Hartklop Omnibus 3 - Malene Breytenbach - Страница 11

“Jy hoef nie vir ons so baie geld te gee nie, dok,” sê Bets. “Daar was ’n anonieme skenker wat ’n koevert vol honderdrandnote langs my rekenaar gelaat het. Kyk.”

Sy wys vir Lucinda die dik pak note.

“Liewe hemel! Ek het dan gesê ek borg die partytjie. Dis nie dalk die dokters Krause wat dit gedoen het nie?”

“Ek dink nie so nie. Hulle het ook geskenk, al is ek nie veronderstel om dit vir dok te sê nie.”

“Ek word darem lelik ondergrawe,” mor Lucinda kastig, maar dit doen haar hart goed om te sien dat almal tot die partytjie wil bydra.

Sy is egter agterdogtig. Werner weet van die partytjie, en Erik is soveel beter dat hulle hom vir ’n kort rukkie in ’n rolstoel gaan bring – nie dat die partytjie baie lank kan duur met al die siek kinders nie. Later gaan sy Werner konfronteer.

Sy tel die geld. “Dis genoeg om vir al die kinders geskenke te koop en ’n leerskare te voed. Sal jy en tant Mymie alles kan hanteer, of moet ek saamkom?”

“Nee, ons sal regkom en daar is van die verpleegsters wat ook sal help. Dok is te besig, en daar het nuwe pasiënte ingekom. Laat dit aan ons oor,” sê Bets.

Twee ure voor die partytjie moet begin, is die kindersaal in beroering soos dit met ballonne en papierlinte in alle kleure versier word. Almal wat nie te siek is nie, probeer skynbaar help. Lucinda gaan kyk kort-kort, maar sy is vreeslik bekommerd. Nanette vra na haar pa, maar hy het nog niks van hom laat hoor nie.

As jy haar in die steek laat, draai ek jou nek om, Edwin van Reenen, sê sy tandeknersend vir haarself.

Toe die tyd aanbreek waarvoor almal genooi is, stap sy in en gaan staan by Nanette. Dié sit op haar bed, met ’n mooi nagrokkie aan en haar hare geborsel dat die blonde krulle soos ’n ligkrans staan. Sy lyk opgewonde, maar Lucinda se hart sink toe sy opmerk dat die kleintjie duidelike tekens van vigs toon en dat sy kortasem is.

“Charles, kom sit hier by Nanette,” roep sy en die seuntjie kom nader. Sy tel hom op en sit hom ook op die bed. Hopelik trek hy Nanette se aandag af van die deur wat sy gedurig dophou.

Lucinda is bly en verlig toe Werner vir Erik instoot. Erik lyk ook siek, maar hy is heelwat beter en hy glimlag. Sy beduie dat hulle moet naderkom.

“Jy het nie dalk ’n koevert iewers verloor nie, het jy?” vra sy saggies vir Werner.

Hy lyk vir haar gans te vroom toe hy antwoord: “O, watse koevert? Ek dink nie so nie.”

“Hmm …” Sy kyk hom agterdogtig aan. “In elk geval, dankie aan die anonieme weldoener.”

Hy glimlag net.

Die saal word vol van die verpleeg- en ander personeel en toe kom Bets en tant Mymie in met trollies waarop daar geskenke en eetgoed en twee koeke met kersies is. “Tralala,” sing Bets, haal ’n sigaretaansteker uit en steek die kersies aan.

Lucinda sien dat Jens en Marita ook ingekom het, maar waar is Edwin? Hy moet mos hier wees as Nanette die kersies doodblaas. Sy kry die kind vreeslik jammer.

Bets stoot die trollie met die koeke nader. “Dok, jy is die seremoniemeester.”

Toe klap sy haar hande. “Stilte, asseblief! Dokter Lucinda, wat die organiseerder van hierdie feestelikheid is, gaan nou die verjaardagwense oordra en dan gaan ons sing vir ons twee maats wat verjaar.”

Almal bly stil, maar hier en daar lag kinders. “Welkom, almal,” sê Lucinda. “Nanette en Charles verjaar en ons wens hulle geluk. Julle twee moet nou al die kerse doodblaas. Eers Nanette, hier.”

Nanette leun oor na die brandende kersies en blaas, maar nie almal is dood nie.

“Weer,” moedig Lucinda haar aan, maar die kind bars in trane uit.

Lucinda tel haar op. “Toemaar, toemaar. Nie almal kan kerse die eerste keer doodblaas nie.”

Nanette kruip in haar nek in en sy sus haar. Om hulle voel dit grafstil.

“Kom ons kyk of Charles dit kan regkry,” sê Werner. “Probeer, ou grootman.”

Charles blaas, maar twee kerse brand nog.

“Veels geluk, liewe maatjies, omdat jul verjaar …” begin Bets hard sing en almal koor saam.

Nanette kruip steeds in Lucinda se nek in, maar naderhand kyk sy met haar traanbevlekte gesiggie op.

“Pappa,” sê sy skielik. Toe Lucinda omkyk, sien sy hoe Edwin, herkenbaar en tog baie anders met sy blonde kuif en sy bykans filmster-aantreklikheid, sy pad deur die mense baan.

“Hallo! Hallo! Ek sal mos nie my dogter se verjaardag misloop nie!” Hy dra ’n groot geskenk en blomme, en trek almal se aandag met sy baldadigheid.

Lucinda gee Nanette vir hom aan, want sy steek haar armpies na hom uit. Hy gryp die kind en dans met haar. Almal lag en mense praat, en hulle is die middelpunt van die vrolikheid.

Lucinda neem Charles se een geskenk en gee dit vir hom. “Geluk, liefie.”

Hy was besig om Edwin-hulle met verwondering te bekyk, maar toe hy die geskenk kry, begin hy dit dadelik oopskeur.

“Dis nou die beroemde renjaer van wie ek jou vertel het,” hoor Lucinda Werner agter haar aan Erik sê en sy kyk om. Hulle oë ontmoet en stuur boodskappe.

“Wow,” hoor sy Erik sê, hoogs beïndruk.

Bets en tant Mymie sny koek en deel lekkers en koeldrank uit, en geskenkpakkies vir al die kinders. Om hulle is dit ’n rumoer, maar Lucinda kyk na Edwin, wat laggend naderkom en Nanette op die bed neersit.

“Lucy, Lucy, lig van ons lewens,” sing hy en omhels haar. Hy soen haar innig en druk haar terug om na haar te kyk.

“Jy is nog net so blerrie mooi soos altyd, Lucy. En nou is jy die dokter wat jy altyd wou gewees het. Great stuff. Ek het geweet jy het dit in jou.”

“Hallo, Eddie,” glimlag sy, maar sy het die drankasem geruik en sy besef dat hy nogal aangeklam is. Sy hoop net niemand kom dit agter nie. “Ons was bang jy kom nie.”

“Ag, ek het ’n uur en ’n half gelede geland en toe moes ek eers ’n motor huur om hierheen te ry. Dis nogal ver van die Kaapstadse lughawe af. Hoe gaan dit met jou?”

“Uitstekend, dankie. En met jou?”

“Nee, die byle huil, en die motors dreun tesame.”

Lucinda tree terug. “Kan ek jou voorstel aan Werner Huber en sy seun, Erik? Werner en Erik, hierdie is Edwin van Reenen, Nanette se pa en die beroemde renjaer.”

Edwin se breë glimlag met sy eweredige wit tande, wat hulle altyd gespot het in ’n Colgate-advertensie hoort, verdwyn momenteel toe hy na Werner kyk, en Lucinda sien dat Werner hom uitdrukkingloos beskou.

Hy steek sy hand uit. “Aangename kennis. My seun wou jou baie graag ontmoet.”

Edwin skud sy hand en loop daarna tot voor die rolstoel. “Hallo, ou grote. Wat makeer jy?”

“Ek het malaria, oom.”

“O fok … ekskuus. Maar ek is seker jy sal gou gesond word.”

Lucinda sit haar arm om Nanette, wat net daar sit en toekyk, en Edwin kyk na hulle.

“Ek het vir my ou groot dogter ’n present uit Parys gebring,” sê hy.

Hy gee die pragtig toegedraaide geskenk vir haar, maar sy lyk nie asof sy weet hoe om dit oop te maak nie.

“Kom, ek help jou,” bied Lucinda aan en hulle maak saam die lint en papier oop. ’n Boks met ’n baie groot blonde pop agter sellofaan kom te voorskyn.

“Dankie, Pappa,” sê Nanette en kyk dit met verwondering aan.

“Ek skat maar dogtertjies hou almal van poppe,” lag hy.

Lucinda haal die yslike pop uit en gee dit vir Nanette, maar sy is bekommerd, want die pop is hard en groot en lyk asof dit die kleintjie eerder kan seermaak. Dis iets wat liefs net op ’n kas vertoon moet word, dink sy, maar sy maak asof sy dink dis vreeslik mooi.

Nanette vat aan die geel hare en streel oor die rok, maar sy tel nie die pop op nie.

“Ongelukkig het ek ook ’n pop gekoop,” sê Lucinda verskonend. “Maar nou het jy twee wat susters kan wees.”

Sy help weer vir Nanette om die pakkie oop te maak en laat haar toe om die pragtige lappop met ’n geborduurde rok uit te haal.

Die kind kyk op en glimlag salig, en dié slag druk sy die pop teen haar vas. “Dis mooi,” sê sy op Frans.

Lucinda is ongemaklik oor haar geskenk duidelik meer aftrek kry en sy hoop Edwin voel nie gekrenk nie. Eintlik voel dit vir haar asof hulle deur ’n gehoor omring word, en om die aandag af te lei, begin sy koek in bordjies skep en uitdeel.

Jens en Marita het nadergekom en kry elk ’n bordjie.

“A, die dokters Krause!” sê Edwin hartlik – té hartlik. “Dankie dat julle my kind versorg.”

“Dis ons roeping, meneer Van Reenen,” sê Marita, maar sy is ernstig en hy lyk vir ’n oomblik effens oorbluf.

“Wag, ek moet darem die ander personeel ook groet,” sê hy en beweeg weg.

Lucinda gee vir Werner en Erik koek. “Los dit as dit jou siek maak,” waarsku sy vir Erik.

Sy kyk op in Werner se gesig. “Dankie tog Edwin het gekom,” fluister sy. “Nanette was net besig om hartseer te raak.”

“Jy het die situasie gered, jou oulike dokter,” fluister hy terug en glimlag.

Hierdie man is solied, met sy voete op die aarde en sy kop reg aangeskroef, dink sy waarderend. Edwin het ’n pierewaaier geword en hy waai rond soos ’n tolbos.

Toe sy kyk wat van hom geword het, sien sy hom omring deur bewonderende vroue en kinders. Dit lyk asof hy met groot handgebare vir hulle ’n storie uit sy lewe vertel. Hy het skoon van sy kind vergeet.

Die mooi blonde verpleegster Jenny hang behoorlik aan sy lippe en hy flankeer openlik met haar.

Lucinda sorg dat sy ’n ophef van Nanette en Charles maak, en sy gaan ook na al die ander kinders. Onder al hierdie egte of valse vrolikheid loop ’n stroom pyn, dink sy. Ons moet maar maak asof dit nie daar is nie.

Sy gaan terug na Werner, wat met Jens en Marita gesels, en staan by hulle met ’n bordjie koek waaraan sy sonder eetlus proe.

Werner kyk na sy seun. “Ek dink Erik moet dalk teruggaan na sy kamer. Dis genoeg opwinding vir nou.”

“Ja,” stem Lucinda saam. “Die partytjie gaan ook nou-nou klaar wees. Dis darem pasiënte wat meedoen, en ons wil hulle nie sieker maak nie.”

“Dankie, tannie,” sê Erik toe sy pa hom begin wegstoot.

“Dis ’n plesier. Nou gaan spring jy in die bed.”

Sy kyk hulle agterna en dink watter kontras hierdie sorgsame pa met Edwin is, wat sy kind vergeet het en die mense, veral die vroumense, se aandag ooglopend geniet.

Meteens sien sy dat Nanette in haar bed lê, met die lappop in haar arms.

“Het die verjaardag jou uitgeput?” vra sy teer en vee die kind se krulle van haar voorkop af.

Sy knik net.

“Ek gaan roep vir Pappa.”

Toe sy die groep nader, hoor sy hom net sê: “En toe ek die draai so vat, toe skiet ek by daai ou verby dat hy lyk of hy parkeerplek soek.” Almal skaterlag.

Sy tik hom op die rug. “Verskoon my, maar ek dink jy moet ’n draai by die verjaardagmeisie maak.”

Hy kyk gesteurd oor sy skouer, maar glimlag vir sy gehoor en loop dan saam met haar.

“Is my meisie moeg gepaartie?” vra hy.

“Ja, Pappa,” antwoord sy met ’n yl stemmetjie.

“Miskien moet jy maar rus, dan kom ek môre weer.”

Lucinda kyk hom streng aan. “Bly by haar totdat sy slaap.”

“Your wish is my command, doctor,” reageer hy verspot, maar hy gaan sit langs Nanette en streel oor haar hare.

“Ons kan maar oppak,” sê Lucinda vir Bets en tant Mymie. “Dankie vir al julle moeite. Julle is sterre. Ek kon sien almal geniet dit vreeslik.”

Bets kyk teatraal na Edwin. “Ek het nie eens kans gehad om met die beroemde renjaer te praat nie,” sê sy verlangend.

“Môre kan jy weer probeer,” glimlag Lucinda. Dit raak ’n refrein wat sy elke keer herhaal, maar sy vermoed Bets is regtig gaande oor hom.

Sy gaan kyk eers hoe dit met Charles gaan, en op pad daarheen kry sy die gedagte dat Edwin ver gekom het en dat sy hom seker slaapplek moet aanbied. Sy woon mos nou op die perseel. Om hom saam met Werner onder haar dak te hê, is nie so ’n goeie vooruitsig nie, maar hoe kan sy dit nié doen nie? Edwin is haar oudste vriend.

Die seuntjie sit vir haar en kyk met die geïllustreerde sci-fi-boek wat sy hom gegee het voor hom oop.

“Het jy lekker verjaar, Charlie-boy?” vra sy.

Hy glimlag. “Dit was lekker, tannie. Ek wens net my ma kon ook hier gewees het.”

Sy voel meteens baie sleg. Sy het daarop aangedring dat Nanette se pa kom omdat sy hom ken, maar behalwe Erik se pa was daar geen ander ouers nie. Wat Charles betref, het sy sommer aangeneem sy ma leef nie meer nie, omdat dit die gebruiklike patroon by vigskinders is.

“Ons kon nie die ma’s en pa’s ook nooi nie, liefie. Nanette se pa het self besluit om te kom omdat sy vandag verjaar, en Erik se pa is hier omdat Erik so ernstig siek was.”

Sy jok nou oor Edwin, maar dis ’n noodleuentjie om die kind beter te laat voel.

“Ek sê jou wat: kom ons nooi haar om môre te kom kuier. Hoe’s daai?”

Sy ogies is meteens vol trane. “Sy sal nie kom nie, tannie.”

Hier is iets nie pluis nie, dink sy.

“Waarom dink jy sy sal nie kom nie? Is sy ver weg?”

“Sy is in Johannesburg.”

“O ja, dis nogal ver.”

Maar Frankryk is verder en Edwin het gekom, dink sy. Sou die ma dit nie kon bekostig nie? Nee, iemand betaal om Charles hier in die kliniek te hou en dis ’n duur plek. Armer mense sou na ’n staatshospitaal gegaan het.

Sy besluit sy gaan die saak ’n bietjie ondersoek. Waar is die pa? Charles praat nie van hom nie. Sy sal by Marita gaan uitvind wat die pa doen.

“Hou jy van jou boek?” verander sy die onderwerp.

“Dis mooi, tannie.”

Sy gee hom ’n drukkie. “Nou ja, lekker lees. Ek hoop jy het nie te veel geëet en jou magie omgekrap nie.” Sy waai kastig ’n betigtigende vinger.

Hy giggel. “Nee, tannie.”

Haar hart verteder vir hom toe sy wegloop. Hy is ook baie siek en hy kry nie die duurste anti-retrovirale middels nie. Dis vir haar so hartseer om te sien dat die kinders agteruitgaan ten spyte van alles wat vir hulle gedoen word.

Sy loop na waar Edwin by Nanette sit. “Ek veronderstel jy het nie blyplek vir vanaand nie?”

Hy kyk op. “Nog nie gereël nie.”

“Ek het ’n drieslaapkamer-kothuis hier en daar is een kamer oop, as jy by my wil kom bly. Dis nou nie vyfster nie, maar dis naby en jy kan by Nanette kom kuier.”

“Dis gaaf. Kom sommer saam na my motor, dan ry ons soontoe. Ek gaan nie my bagasie al die pad dra nie.”

Hulle groet die kleintjie en stap uit, en so ver soos hulle deur die kliniek loop, kyk mense na hulle. Edwin is wel aan sommige bekend, maar nie almal weet tog van renjaers nie, dink sy. Dis natuurlik oor hy so opvallend is. Hy is nie so lank soos Werner nie, maar hy is besonder aantreklik en goed geklee. Mense gaap hom seker aan net waar hy kom, en dit lyk asof hy dit geniet.

Hulle loop verby ontvangs in die portaal en Lucinda gaan staan. “Eddie, jy ken mos vir Bets Naudé?”

“O ja, hallo, Bets,” sê hy sjarmant. “Hoe’s dinge?”

“Great, dankie.”

Sy straal eintlik, dink Lucinda geamuseer. “Bets het die meeste van die werk vir die partytjie gedoen,” vertel sy.

“O, dis nice,” sê Edwin, maar sy kan sien hy verloor belangstelling en sy lei hom vinnig verder, bewus daarvan dat Bets hulle agternakyk.

Die motor waarmee Edwin gekom het, is natuurlik nie sommer enige huurmotor nie, sien sy. Dis die jongste en grootste model BMW, maar motors is natuurlik vir hom belangrik.

“Mooi motor,” merk sy op. “Ek het nog nooit in so een gery nie, maar wat weet ek van motors af?”

Hy gryns. “Hoe sal dit nou lyk as ek in ’n Corolla ry?”

Ja, voorkoms en beeld is alles, dink sy, maar sy uiter nie dié sarkastiese gedagte nie.

Hy maak vir haar die deur oop en sy skuif in op die leersitplek. Sy verwonder haar aan die luukse binnekant. Sy beduie waarheen hy moet ry en hulle volg die pad onder die bome deur, agter om die kliniek, na die ry kothuise.

“Die tweede een is myne,” sê sy. Hy stop voor die garage.

“Ek kan my motor uittrek sodat jy kan intrek, want dis net ’n Corolla en dié een is nuut en duur.”

Hy lag verleë. “Ekskuus vir die grap oor die Corolla. Nee, hierdie een is gehuur. Ons hoef dit nie soos goud op te pas nie. Los maar jou ou karretjie onderdak.”

Die groot tas wat hy uit die kattebak haal, laat haar wonder hoe lank hy van plan is om te vertoef. Maar sy vra nie en lei hom in na die oop spaarkamer. Dit lyk maar eenvoudig met slegs ’n bed, kas en spieëltafel en dit skep die indruk dat dit altyd leegstaan. Sy kry amper skaam, want sy is seker hy het aan baie luuksheid gewoond geraak.

“Ek hoop dis darem aanvaarbaar.”

“Nee wat, dis oukei.”

“Kom ek stel jou aan my huishoudster voor.”

Anna is in die kombuis, besig om vleis te verwerk.

“Haai, dokter is vroeg,” merk sy op, maar toe kyk sy oopmond na Edwin.

“Haar broer het kom kuier,” grap hy.

“Haai, het dokter dan ’n broer?” lag Anna.

“Nee, nie regtig nie. Wel, ons het saam grootgeword, daarom is hy amper soos een. Dis meneer Edwin van Reenen, Anna, en Edwin, dis my regterhand en matrone, Anna Mowies.”

Hy grinnik. “Aangename kennis, matrone.”

Anna lag skalks. “Aangename kennis, meneer.”

“Anna, trek asseblief die bed in die spaarkamer skoon oor en dek drie plekke vir aandete. Meneer Van Reenen gaan ook by ons bly.”

“Goed, dokter.”

Lucinda draai na Edwin. “Maak jou asseblief tuis. Ek gaan eers terug kliniek toe vir ’n saalrondte, dan sien ek jou weer agtuur as ons eet.”

“Rightie-ou. Dankie, Lucy.”

Voor Anna soen hy haar op die wang, en met ’n verleë blos op haar wange vlug Lucinda uit.

Sy is seker hy sjarmeer al die vroue wat hy teëkom, maar hy toon ’n eienaardige soort besittershouding teenoor haar. Ag nou ja, hulle kom ’n lang pad saam en die band is nog daar, al het sy hom jare lank nie gesien nie.