Читать книгу Hartklop Omnibus 3 - Malene Breytenbach - Страница 9

Lucinda kyk na die uitslag van Erik Huber se bloedsmeer en sug van verligting. Die ergste krisis is verby. Sy haas haar na Jens se kantoor.

Werner is ook daar. Elke keer as sy hom teëkom, helder haar hele dag sommer op. Sy durf egter nie verknog raak aan die man nie. Sy durf dit ook nie wys nie.

“Ek wil nie steur nie, maar ek het goeie nuus,” deel sy hulle glimlaggend mee.

Albei staan uit hulle stoele op en kyk afwagtend na haar.

“Erik se ergste krisis is verby. Ek moet erken dat ek regtig gevrees het vir serebrale malaria, maar hy het so goed op die medikasie gereageer dat hy nou oor die hond se rug is.”

Toe sy weer sien, is Werner met twee lang treë by haar en gryp hy haar hande sodat die verslag op die vloer val. Die blydskap op sy gesig is vir haar ’n groot beloning en laat haar hart swel van vreugde.

“Baie dankie vir jou toewyding en ondersteuning,” sê hy en toe sy na hom opkyk, kan sy sweer hy het trane in sy oë. “Veral vir daardie eerste deurnag by hom.”

Haar eie oë voel ook branderig toe sy hom so aangedaan sien.

“Nou ja, dis waarvoor die kliniek en sy personeel hier is,” hoor sy Jens laggend sê.

Voordat sy haar blik uit Werner s’n kan wegskeur, kom sy agter dat Jens gebuk het en die verslag opgetel het.

Werner los haar hande langsaam en die sensasie van sy aanraking bly by haar. Wat is dit aan dié man wat haar diepste wese so roer? Dis asof hy ’n vakuum vul wat voorheen bestaan het, maar waarvan sy onbewus was. Een van die dae gaan hy uit haar lewe verdwyn en dan gaan die vakuum erger voel as voorheen. Sy voorsien ’n gemis en sy vrees dit.

“Hoe lank sal hy nog in die hospitaal moet bly?” vra Werner.

“Ek sou dink nog minstens ’n week. Sy koorsaanvalle is nie verby nie en ons kan nie kanse waag nie. Uiteindelik sal die aanvalle natuurlik ophou, maar jy moet weet dat hy nog lank pap en siek gaan wees.”

Werner kyk van haar na Jens en weer na haar. “Sal dit reg wees as ek steeds by jou loseer, dokter O’Neill, totdat hy ontslaan word?”

Sy glimlag. “Natuurlik, dis nie eens ’n kwessie nie. Jy bly so lank soos jy dit nodig ag.”

Jens kug asof hy wil aandag trek en dit nodig vind om hulle konsentrasie op mekaar te verbreek. Hy nooi hulle om te sit, en met sy hande saamgevou kyk hy Werner ernstig aan.

“Die prognose lyk wel positief, maar jy sal moet begryp dat Erik nou bloedarmoedig gaan wees. En sy lewer is aangetas, daarom gaan hy moeg bly. Hy sal vir so ses weke tot twee maande kort-kort toetse en bloedsmere moet ondergaan om die hemoglobien en ystergehalte van sy bloed te toets. Hy sal ook middels moet neem om sy bloed op te bou. Malaria is baie afbrekend. Ek dink nie hy kan huis toe gaan na sy ma nie, want óns sal dit moet doen.”

Werner vryf oor sy ken en dink met sy kop vooroor geboë.

Toe kyk hy na Jens. “Wel, ek is mos in Kaapstad gebaseer. My huis is in Constantia en dis ver van hier af, maar ek sal vir eers met Erik daar gaan bly. My suster Dagmar woon in Houtbaai en as ek moet weggaan, kan sy na hom kyk en hom hierheen bring wanneer nodig. Dis glad nie ’n onoorkomelike probleem nie.”

“Jy sal vir Enid die hele prentjie moet skilder,” sê Jens.

“Ja, veral na aanleiding van wat ek en jy bespreek het. Verskoon my.”

Nadat hy uit is, kry Jens ’n uitdrukking van afkeer op sy gesig wat glad nie vir Lucinda kenmerkend van hom is nie.

“Ek skat Enid slaap nog. Vroeg opstaan is blykbaar nie iets wat sy graag doen nie. Werner wil die kind by Enid wegneem en by hom hou, maar hy vertel my dat sy ’n hele scène gemaak het toe hy dit aan haar voorstel. Sy het selfs voorgestel dat hulle om Erik se onthalwe versoen moet raak.”

Lucinda kry ’n hol kol op haar maag toe sy dit hoor. “Dink jy … dis moontlik?” vra sy en probeer haar stem kalm en onbetrokke hou.

“Ek weet nie. Mense offer baie vir hulle kinders op. Sy wou nie in ander Afrikalande gaan bly nie, maar noudat Werner se projek in Zambië ten einde loop en hy waarskynlik weer in Suid-Afrika sal woon, sal sy seker gewillig wees om versoen te raak.”

Lucinda voel siek. Sou hy nog vir daardie vrou lief kon wees? Sy wat so hard en koud is? Maar sy is baie mooi, en sy het seker ander eienskappe wat hom in die eerste plek aangetrek het. Wat hulle gevoel vir mekaar weer kan aansteek?

Aangesien sy nog nooit self ’n liefdesverhouding gehad het wat tot trou kon lei nie, weet sy nie hoe diep sulke dinge loop nie. ’n Kind moet tog ’n onbreekbare band tussen man en vrou vorm, of dit liefdevol is of nie?

Sy staan op. “Ek moet gaan, Jens. Verskoon my.” Buite in die gang loop sy tant Mymie raak.

“Haai, dokter, wat hoor ek? Ons gaan partytjie hou? Dis sommer ’n blink idee.”

Lucinda dwing ’n glimlag uit. “Ja, dit sal die kinders opbeur. Dis buitendien ’n goeie manier om Nanette se pa hierheen te lok. Dis hoog tyd dat hy sy kind kom sien.”

“Ek sou so dink. Hy was lanklaas hier, maar hy lewe mos glo die hoge lewe en is altyd landuit. Waar die ander familie is, weet ek nie. Niemand kom kuier ooit vir die kind nie.”

Lucinda sien nie nou kans om alles omtrent Edwin se agtergrond te verduidelik nie. Later sal sy dit miskien doen.

“Dankie dat tante darem probeer om vir haar ’n oumatjie te wees. Ons praat weer oor die reëlings vir die partytjie, maar nou moet ek gou maak, die saalsuster wag vir my.”

Teen die tyd dat Lucinda weer by Erik Huber uitkom, is sy pa nie daar nie. Sy neem aan Werner is by sy eksvrou. Erik is wakker en lê natgesweet en hygend vir haar en kyk.

“Hallo, jong,” groet sy vrolik.

“Hallo, tannie.”

“Jy voel maar oes, nè? Maar toemaar, ons is besig om die nare ou siekte uit jou te dryf. Ons het aan jou bloed wat ons getoets het, gesien jy is sommer al baie beter.”

Hy glimlag bewerig.

“Die verpleegsters gaan jou lekker was en skoon aantrek en jou bed oortrek, dan voel jy weer vars.”

Sy bruin oë is so groot en moeg tussen die lang, swart wimpers, en hy lyk meteens so tenger dat haar hart sommer van jammerte oorloop.

“Weet jy, ons gaan vir twee van die ander kinders ’n verjaardagpartytjie hou en jy is genooi, mits jy sterk genoeg voel om te kom. Dis eers volgende week, so jy het tyd om gesonder te word. Hoe klink dit?”

“Lekker, tannie,” sê hy met ’n swak stemmetjie. “Waar is Pappa?”

“Ek vermoed hy is by jou mamma. Hy kom seker nou-nou.”

“Hier is hy,” hoor sy agter haar en draai om, haar hart meteens aan die galop.

“Ja, hier is hy,” lag sy en geniet die breë wittandglimlag van die man wat nou langs haar by die bed kom staan.

“Hallo, Pappa,” kom die yl stemmetjie van die bed af.

“Hallo, my ou groot seun. Mamma sal later vanmiddag kom kuier, hoor.”

Lucinda staan langs Werner, uiters bewus van die groot lyf, die hande wat uitreik na die kind, die welluidende stem. Sy moet haarself wegskeur, maar sy geniet die skuldige naby-oomblikkie en rek dit uit.

“Jong, hierdie dokter Lucinda het seker jou lewe gered,” skerts hy. “Jy moet vir haar dankie sê.”

Die kind kyk verwonderd na haar. “Dankie, tannie.”

“Haai, dis mos my werk,” lag sy. “Ek moet sorg dat kinders soos jy gesond raak.”

“Wanneer gaan ek weer vir Rover sien, Pappa?” wil Erik weet.

“Ongelukkig nie gou nie, my seun. Jy sal by my moet bly, want nadat jy uit die hospitaal ontslaan is, sal jy nog steeds behandeling moet kry om jou weer sterk te maak en dit moet hier gedoen word.”

Die koorsige ogies helder effens op. “Gaan ek by Pappa bly? Wat van Mamma?”

“Sy sal kom kuier. As dit nodig is, sal ek Rover ook laat kom.”

Hy draai na Lucinda, wat haar gesig uitdrukkingloos probeer hou. “Rover is Erik se Engelse skaaphond.”

“O, ek het so iets vermoed.” Sy moet wegbeweeg, want die twee verpleegsters kom in.

“Ons is reg vir die skoonmaak,” sê die een vrolik. Lucinda loop en sy is net by die deur toe Werner by haar aansluit. “Jy het my nog nie aan Edwin van Reenen se kind voorgestel nie.”

Haar hart reageer weer op hom. “Kom saam, dan doen ek dit gou.”

Nanette sit vandag regop en teken met kleurpotlode in ’n sketsboek. Toe sy Lucinda sien, is daar ’n algehele opheldering van haar gesig en sy steek haar arms na Lucinda uit.

So iets het nog nie voorheen gebeur nie en Lucinda is erg verras, maar sy gaan omhels die kind dadelik.

“Jy kruip in mense se harte in,” merk Werner glimlaggend op.

“Liefde en sorg is ’n belegging wat groot dividende oplewer.”

Sy praat ’n paar woorde Frans en slaan toe oor na Afrikaans. “Nanette, hierdie oom is die pa van die baie siek seun, Erik, wat in sy eie kamer moet lê. Sê vir hom hallo.”

“Hallo,” fluister Nanette. Sy neem haar arms weg van Lucinda se nek.

“Hallo, klein meisie. Wat teken jy daar?” Hy leun belangstellend oor om te kyk. “O, dis ’n huis, met mense, en ’n kat. Dis mooi. Is dit jou huis?”

Sy knik skaam en begin weer teken.

Lucinda is meteens bewoë, want sy weet sommer dis ’n wenshuis. Daar is nie so ’n huis in dié kind se lewe met haar rondreisende pa en haar beperktheid tot hierdie kliniek waar sy gevaarlik siek is nie. Sy kom agter Werner kyk na haar, en in sy oë is begrip.

“Wil jy by my huis kom kuier, Nanette?” vra sy. Die kind kyk op en glimlag. “Ja.”

“Eendag as jy beter voel, sal ek jou kom haal. Goed so?”

“Ja.”

“Tatta vir eers.”

“Tatta, Nanette,” sê Werner.

“Tatta.” Sy kyk op en draai haar kop skuins, soos skaam kinders dikwels doen.

Lucinda voel hoe Werner haar arm vat toe hulle wegloop, maar hy los byna onmiddellik weer.

“Ek dink sy het geheg geraak aan jou,” sê hy sag. Sy knik net en kan vir ’n oomblik nie praat nie, want daar is ’n knop in haar keel. Toe sy haar stem terugkry, klink dit skor.

“Ek is nie veronderstel om emosioneel te raak nie, maar ek kan myself ongelukkig nie help nie. Ek kan verstaan waarom Edwin van Reenen sy kind hier los, dat hy nie anders kan nie, maar dis so wreed. Sy kon net sowel wees gewees het, so min aandag kry sy van hom.”

Sonder om te dink wat sy doen, loop sy saam met Werner terug na Erik se kamer. Die verpleegsters is nog besig, maar Enid is daar.

“Waar was jy?” vra sy vir Werner sonder om na Lucinda te kyk.

“Dokter O’Neill het my aan een van die vigslyers gaan voorstel.”

“O, het sy? Ek hoop jy het nie aan die kind geraak nie.”

“Wat bedoel jy?”

“Het jy aan hom of haar gevat? Vigs is mos vreeslik aansteeklik, en Erik is nie sterk nie. Jy kan hom maklik laat aansteek.”

Lucinda voel hoe woede hittig deur haar trek. “Mevrou, vigs is net oordraagbaar deur liggaamsvloeistowwe, nie aanraking nie. Selfs nie deur soen nie.” Haar stem bewe van ontsteltenis.

“Jy is ook so verspot en onkundig, Enid! Jy gee nie om hoe jy mense se gevoelens krenk nie.” Werner se stem klap soos ’n sweep.

Lucinda en die verpleegsters, en Erik wat grootoog op sy skoon oorgetrekte bed lê, kyk na Werner.

Enid swaai om, haar gesig wit en woedend, en storm by die kamer uit.

Werner sug ergerlik. “Mense, verskoon tog asseblief vir mevrou Huber, en hierdie scène. Dis so onverkwiklik.”

“Toemaar, ons is al gewoond aan die onkunde oor MIV en vigs,” probeer Lucinda die spanning ontlont.

“Dit mag wees, maar sulke onsensitiwiteit …” Hy sluk sy bitter woorde.

“O, ek moet draf,” sê Lucinda. “Ek het werk om te gaan doen.”

Terwyl sy vinnig in die gang afstap, bedink sy die voorval. Dit het nou net gemaak dat sy daardie vrou nog meer verfoei. Sy moet skuldig erken dat sy wens die vrou wil weggaan.

Dit lyk ook nie asof Werner nog iets vir sy eksvrou voel nie. Daarvoor het hy te kras gereageer.

Lucinda kom ná lang diensure by haar huis aan. Toe sy instap, sien sy vir Werner in die sitkamer met ’n skootrekenaar sit.

Hy kyk op en glimlag. “Ek wag vir jou. Erik was rustig en Enid het teruggekom om by hom te kuier, toe gaan kry ek ’n lekker bottel wyn by Jens en vra Anna om twee plekke aan tafel te dek. Ek sien jy werk gans te hard, ons moet jou pamperlang.”

“Dis ’n verrassing. Ek drink nie gewoonlik nie, maar daar is nie tans krisisse waarvoor ek sal moet terughardloop nie. Erik was die grootste een en hy word by die dag beter.”

“Ete is oor ’n uur.”

“Nou ja, dan gaan ek stort en verklee sodat ek kan ontspan.”

“Doen dit, al lyk jy op jou mooiste in jou wit jas.” Sy loop voordat hy kan sien sy bloos soos ’n skooldogter. Hemel, sy is ook so opgewonde soos een, asof sy ’n date het. Hy kry dit reg om haar spesiaal en uitsonderlik te laat voel. Enid Huber sou seker nie daarvan hou nie, kom die gedagte by haar op.

Sy stap ’n halfuur later skoon en vars by die sitkamer in en hy maak sy skootrekenaar toe.

“Jy lyk sprankelend,” komplimenteer hy. “Daardie blou klere doen iets vir jou. Maak jou oë helderder en hulle ís so mooi blou, soos die blousel wat my ma vir ons wasgoed gebruik het toe ek klein was.”

“Jy moet ophou om my te vlei,” raas sy kastig.

Hy sit die rekenaar op die tafel neer en terwyl sy rug na haar gedraai is, hoor sy hom sê: “Ek bedoel elke woord.”

Sy voel soos ’n totaal nuwe, totaal ander wese as sy by hom is. Haar sintuie is opgeskerp en hy word die spil waarom alles draai. Dis asof sy hom sintuiglik aanvoel as hy naby is. Is sy besig om haar kop en hart te verloor?

Anna verskyn in die deur. “Die ete is gereed. Dokter-hulle kan maar kom aansit. Ek weet julle is altyd haastig.”

Tot Lucinda se verleentheid knipoog sy vir haar voordat sy in die gang verdwyn.

“Nou ja, kom, dokter,” skerts Werner en beduie dat sy vooruit moet loop.

Die bottel rooiwyn is reeds oopgemaak om asem te haal, sien sy, en daar is twee wynglase gedek.

“Sit, hardwerkende medikus wat alle mense op die hande dra,” beveel hy. “Ek sal vir jou wyn skink.”

Toe hulle elkeen met ’n wynglas sit, kom Anna met twee opgeskepte borde kos in. “Lekker eet, julle twee,” grinnik sy skelm en Lucinda probeer opnuut haar verleentheid wegsteek.

Dit lyk asof Anna dink hierdie is ’n romantiese geleentheid, dink sy. Sy hoop maar Werner het nie die knipoog gesien nie.

“Ek word regtig bederf,” sê sy vinnig.

“Ja, jy verdien dit.”

Tot haar verbasing sien sy hoe hy vir Anna knipoog en dié met ’n giggel wegloop.

“Watse gekonkel gaan hier aan?” vra sy gemaak verontwaardig.

Sy gesig is sedig. “Niks. Ons dink maar net jy is oorwerk. Gesondheid!”

Hy klink glase met haar en sy moet in sy oë kyk. “Gesondheid.”

Sy het al gehoor dat mense spot iemand verdrink in iemand anders se oë, en nou ondervind sy dit self. Soms kan sy hom nie reguit aankyk nie, maar as sy dit doen, is dit of hulle oë mekaar vashou en indrink, en die aarde staan stil op sy as.

“Iets is besig om tussen ons te gebeur,” sê hy meteens, sy stem sag en innig.

“W… wat?”

“Moenie vir my sê jy voel dit nie ook nie, dokter Lucinda O’Neill, met jou besondere sensitiwiteit vir ander se gevoelens? Ek het nog nooit iemand so uitsonderlik soos jy ontmoet nie. En elke keer as ek jou sien, en kyk hoe jy met my siek kind werk, raak my gevoel vir jou net meer intens.” Sy stem liefkoos haar.

Sy voel net soos ’n waskers by ’n vuur, asof sy wil smelt. “Ek … jy is vir my ook uitsonderlik. Maar dis …”

“Maar wat?”

“Wat van jou vrou? Gaan julle nie versoen raak nie?”

Tot haar spyt lyk dit asof sy die toweroomblik laat breek het soos ’n glas wat aan skerwe spat. Hy sit sy wynglas neer en frons.

“Sy het dit voorgestel nadat ek haar ingelig het dat ek Erik by haar wil wegneem. Maar ek glo nie dis nou meer moontlik nie.”

Hy steek egter sy hand uit en omvou hare, sodat die warmte en lekker deur haar vloei.

“Is dit regtig nie meer moontlik nie?” prewel sy.

“Nie nadat ek ’n sekere dokter Lucinda O’Neill ontmoet het nie.”

Hy staan half op en trek haar hand nader om by te kom om dit te soen. Op dié oomblik weet sy dat sy besig is om vir hierdie man te val en dat niks haar val kan keer nie.

Sy blik is warm toe hy na haar kyk. “Ek weet ek ken jou nog net ’n paar dae, maar ek sal jou graag beter wil leer ken.”

Sy weet haar oë skitter en haar hart swel van emosie in haar bors. “Ek sal jou ook graag wil leer ken.” Hy glimlag en kyk af na die borde kos. “Ek dink ons kos is al koud. Ons beter dit eet, want ek weet Anna het nagereg gemaak.”

Sy knik en val weg aan die koue kos, maar nou het sy in elk geval nie meer ’n eetlus nie.