Читать книгу Hartklop Omnibus 3 - Malene Breytenbach - Страница 8

Lucinda en die verpleegsters loop by Erik se kamer in en soos gewoonlik sit sy pa daar. Werner is besig om ’n dokument te lees en ’n briewetas staan langs hom. Sy kry dadelik die gevoel toe hy na haar opkyk en glimlag, dat daar ’n vertrouensverhouding tussen hulle ontstaan het.

“Môre,” groet sy.

“Môre, dokter, môre, dames. Soos julle sien, gaan die lewe ongelukkig voort en my besigheid kan nie stilstaan nie,” sê hy verskonend, asof hy bang is hulle vind dit ongevoelig dat hy op werk konsentreer terwyl sy seun so siek daar lê.

“Ons verstaan heeltemal,” stel Lucinda hom gerus en toe hulle oë ontmoet, besef sy dat daar ’n onsigbare band tussen hulle gevorm het. Sy moet haar blik bykans losskeur en haar aandag aan die pasiënt wy.

“Ons trek weer bloed vir toetse in die lab,” sê sy en begin Erik ondersoek. Sy is regtig bang vir serebrale of neurologiese skade, wat sy weet gevolge van dié soort malaria kan wees, maar sy is darem versigtig optimisties dat die medikasie help.

“Hoe voel jy, jong man?” skerts sy, en kry ’n moeë glimlaggie terug.

“Siek.”

“O, moet ek eers later terugkom?” hoor Lucinda hoëklas-Engels van die deur af en sy kyk om. Enid Huber staan daar, uitgevat asof sy na ’n funksie gaan. “Kom so oor ’n rukkie, mevrou, as u nie omgee nie,” sê Lucinda beleef.

“O, is julle te besig vir besoekers? En dit terwyl meneer Huber sit asof hy aan die stoel vasgegroei het?” Enid draai om en loop.

Lucinda kyk geskok na Werner, wat lyk asof hy hom lelik vir die katterige opmerking vererg het.

Toe hulle klaar is en aanstaltes maak om te loop, staan hy op en kom nader. “Ek hoop ek is nie in julle pad nie.”

“Nee, jy is nie,” verseker Lucinda hom. “Bly so lank soos jy wil, wanneer jy wil. Ons sal jou wegjaag as dit nodig is.”

Sy glimlag is warm, omvouend, en sy loop daar weg asof sy op ’n wolk sweef. Liewe hemel, vir wat reageer sy soos ’n bakvissie op die man? Sy moet ’n professionele afstand handhaaf.

Ná haar saalrondtes is sy besig om ’n voorskrif vir medikasie te skryf toe iemand aan haar kantoordeur klop.

“Kom binne,” roep sy en sien dat dit Enid Huber is wat inkom.

Sy staan op. “Mevrou Huber, waarmee kan ons help?”

Die vrou los die deur oop en kom op hoë polvye nader. Lucinda ruik ’n duur parfuum en verstom haar vir die blitsende diamante in die vrou se ringe en aan haar ore.

Enid Huber kom staan met een vuis op ’n heup, uitdagend en aggressief. “Ek wil asseblief weet hoe lank dit gaan neem voordat my seun gesond is?”

Lucinda beduie dat sy moet sit en gaan sit self weer agter haar lesenaar. “Dit kan ek nie nou sê nie, mevrou Huber. Dit hang af hoe vinnig en goed hy op die medikasie reageer. Dit kan ’n paar weke tot ’n maand neem, as daar nie komplikasies is nie.”

“Watse komplikasies?”

Sy klink vir Lucinda meer geïrriteerd as bekommerd.

“Mevrou, u seun het die ernstigste vorm van malaria, P. falciparum. Dis dikwels middelweerstandig en kan kognitiewe skade meebring.”

“Ek dag daardie artemis… wat noem julle dit nou weer? Die name van die goed is ook so moeilik om te onthou. Ek dag dié behandeling is veronderstel om so effektief te wees.”

“Artemisinin. Dis die beste wat ons kan bied, maar niemand kan vooraf honderd persent sukses voorspel nie.”

Enid Huber gluur haar aan. “Ek begin twyfel of hierdie kliniek regtig so wêreldklas is soos julle wil voorgee. Erik moes liewer Engeland toe gekom het – na die Eerste Wêreld, nie die Derde Wêreld nie. Maar nee, sy pa bring hom na hierdie kliniek in Afrika.”

Lucinda vererg haar, maar sy hou haar stem bedaard. “Die Wynland-kliniek ís wêreldklas, mevrou, en gee die beste behandeling wat verkrygbaar is. In Europa of die Verenigde Koninkryk sal hulle nie beter kan doen nie. Ons is vertroud met tropiese siektes, en in Suid-Afrika word uitstekende navorsing in dié verband gedoen. Dwarsoor die wêreld is dit ’n probleem om dié gevreesde siekte te genees.”

Op daardie oomblik sien Lucinda dat Jens in die deur staan en sy lei uit sy gesigsuitdrukking af dat hy gehoor het wat Enid Huber sê oor die kliniek waarop hy so trots is en waaraan hy en sy vrou hulle lewens wy. Waarom het die vroumens tog nie die deur agter haar toegemaak nie? Sy praat boonop so hard, asof sy haar belangrikheid daarmee te kenne wil gee.

Jens kom in met ’n bleek gesig. “Verskoon my dat ek sommer instap, dokter O’Neill. Is daar iets wat jou laat dink ons gee nie vir Erik die beste behandeling moontlik nie, Enid?”

Sy bloos darem, sien Lucinda, wat hard probeer om haar minagting agter ’n uitdrukkinglose gesig weg te steek.

Enid Huber staan op, asof sy Jens wil konfronteer.

“Al wat ek wou weet, is hoe lank dit gaan neem om Erik gesond te kry. En dié dokter …” sy kyk vlugtig hovaardig na Lucinda, “vertel vir my dit kan maande neem. Ek kan nie so lank hier rondhang nie.”

Sy wil dus gaan en sy wil nie opgehou word nie, dink Lucinda. Watse soort ma is sy? Dis nie asof sy ’n beroep het waarheen sy moet terugkeer nie.

Nou kan Lucinda haar nie meer inhou nie. Sy staan ook op.

“Mevrou, dit is u kínd wat daar lê en hy is baie siek. Om by hom te wees, sou ek nie as rondhang bestempel nie. Het u werklik iets belangrikers om te gaan doen as om by hom te wees terwyl hy in ’n krisis verkeer?” Haar stem bewe eintlik so verontwaardig is sy. “Buitendien oordryf u. Ek het nie van maande in die hospitaal gepraat nie.”

“Ek stel voor jy bespreek dit met Werner, Enid,” stel Jens kil voor, en Lucinda sien dat hy skaars die afkeer van sy gesig kan afhou.

“Nou goed dan,” sê Enid Huber hooghartig en loop uit.

Lucinda druk haar vuiste diep in haar wit jas se sakke en kners op haar tande om haar in te hou voordat sy iets bitsigs kwytraak.

Jens skud sy kop en kyk haar meewarig aan. “Ons ken haar maar so. Dis net jammer die kind is aan haar toegestaan en nie aan die pa nie. Dit het gebeur omdat hy klein was toe hulle geskei het en die ma in so ’n geval gewoonlik voorkeur kry in die skeihof. Werner betaal hoë onderhoud aan haar en sy probeer soveel uit hom kry soos sy kan. Verskoon my, ek skinder. Dis nie baie professioneel nie.”

“Ek is bevrees as ek ooit ’n gly in iemand gevang het, is dit nou in haar. Ek is ook nie professioneel as ek dit sê nie, maar sy is darem baie selfsugtig en konfronterend. Sy dink skynbaar nie eerste aan haar kind nie, maar aan haarself.”

“Ek verstaan dit nie. Ons seuns is al groot en uit die huis, maar ons is nog net so besorg oor hulle as toe hulle klein was.”

Hy lig sy hand asof hy groet en loop ingedagte uit. Hy voel seker te na gekom, dink Lucinda simpatiek.

Watter feeks van ’n vrou! Hoe het iemand soos Werner ooit op haar verlief geraak? Die liefde kan ook maar blind wees. Jy sien wat jy wíl sien, en dis nie noodwendig die ware karakter nie.

Sy maak klaar en gaan na Bets by ontvangs. “Kan ek jou pla?”

“Niks is pla nie. Wat kan ek vir dok doen?”

“Ek wil die kinders se verjaardagdatums hê, asseblief.”

Bets glimlag breed. “Haai, ek het nogal ’n lys, weet dok? Tant Mymie wou dit ook hê.”

Sy haal dit te voorskyn en Lucinda soek eerste na Nanette.

“Dis asof my sesde sintuig vir my gesê het die Van Reenen-kleintjie verjaar binnekort, en hier sien ek dis volgende week. Ek sien ook sy is ouer as wat sy lyk, want sy word al vier. Maar dis ’n kenmerk van MIV-kinders om swak groei te toon.”

En sy klou vas aan daardie beertjie soos ’n kleuter sou doen, dink Lucinda bejammerend. Die kind is nie vertraag nie, maar haar ontwikkeling het ’n agterstand.

“Ja, sjym, wil dok vir haar ’n partytjie hou?”

Lucinda kyk op. “Dis ’n idee. Ek sien klein Charles Nieuwoudt verjaar kort na haar. Miskien kan ons sommer vir die twee saam iets hou?”

“Vir seker. Tant Mymie sal wil help. Sy bak mos so koekies en maak graag ’n ophef van die ou kleintjies.”

“As dit baie sagte eetgoed is, kan hulle dit met hulle ou seer mondjies dalk inkry, maar dis die gedagte wat tel. Ons moet hulle ’n bietjie opbeur, en dan sommer die ander outjies ook.”

In die weeshuis het sy altyd verjaardagpartytjies vir die kleintjies gereël en vreeslik gekollekteer vir die versnaperinge. Sy dink ver terug en kom eers ná ’n rukkie agter dat Bets haar iets vra.

“Ekskuus, ek is ingedagte. Wat wou jy weet?”

“Dink dok dit sal vir die dogtertjie se pa moontlik wees om na haar verjaardag te kom?”

“Dís nou ’n briljante voorstel. Ek dink hy kan gerus die moeite doen – ek gaan hom vandag nog bel.” Sy sien Bets se oë blink. “Is dit genoeg tyd vir daardie dieet om jou onweerstaanbaar te maak?” terg sy met ’n sedige gesig.

Bets lag skalks. “Hy moet my maar vat soos ek is, met meer vatplek. O, hy is die naaste aan Prince Charming wat ek nog gesien het. Hy het laas my arme ou voete skoon onder my uitgeslaan.”

Lucinda glimlag geamuseer. “Ja, Eddie was maar altyd vir die meisies baie mooi.”

“Daar is seker strepe van die flerries agter hom aan. Hoekom klink dit asof dok hom ken?”

“Ons het saam grootgeword. Wel, tot matriek, toe gaan hy oorsee.”

“Tik my om met ’n budgie-veer! Ek is skoon jaloers. Die kere dat hy gekom het, het ek so hard probeer om raakgesien te word, maar nee, hy het net die mooi verpleegsters gesien en my skoon misgekyk.”

“Ag, Bets, ek glo regtig nie hy het jou misgekyk nie,” troos Lucinda.

Bets sug teatraal. “Hy het … wel, amper. Watse kans het ’n ou valie soos ek om sy hart vinniger te laat klop as hier sulke glamorous tipes soos Jenny de Lange rondwals?”

Lucinda grinnik. “Probeer hom weer beïndruk; jou mooi persoonlikheid behoort die deurslag te gee. Maar terug na die partytjie. Kom ons hou dit op Nanette se verjaardag, maar vir al twee die kinders. Almal wat wil kom, kan kom. Ek sal die borg wees.”

Bets lyk sommer opgewonde. “Ek en tant Mymie sal dok help. Dit gaan ’n moerse paartie wees.”

“Ek moet seker die dokters Krause se toestemming vra voordat ons die plek op horings neem. Ek gaan sommer nou.”

Marita is by Jens toe Lucinda by sy kantoor kom. “Gelukkig kry ek julle saam. Ek wil asseblief toestemming vir iets vra.”

“Dit klink gevaarlik,” skerts Jens. “Vra maar, dan kyk ons.”

“Ek wil vir Nanette van Reenen en Charles Nieuwoudt ’n gesamentlike verjaardagpartytjie hou, en ek wil Nanette se pa ook nooi.”

Hulle kyk na haar, na mekaar en sê gelyk: “Ja.”

“Solank dit nie die baie siek kinders ontwrig nie,” sê Jens.

“Maar my man, dit sal die arme ou kindertjies opbeur,” sê Marita.

Lucinda glimlag ingenome. “Baie dankie. Terloops, ek het dit voorgestel en ek betaal daarvoor.”

“O nee, ons maak ’n bydrae,” protesteer Marita. Jens knik heftig. “Inderdaad. Ons betaal dit sommer uit die kleinkas.”

Lucinda is aangedaan. “Julle is dierbaar, maar ek bly die hoofborg.” Sy vlug voordat hulle verder kan protesteer.

“Edwin, dis weer Lucinda hier.”

“Lucy, my darling. Lekker om weer van jou te hoor.”

Verbeel sy haar, of is hy aangeklam? “Waar is jy, Eddie?”

“Ons vier my sukses hier in Monte Carlo.”

“Ek sien. Geluk. Jy behaal baie sukses, kom ek agter. Nanette verjaar oor ’n week.”

“O fok. Ekskuus. Ek het wragtig amper vergeet.”

Lucinda vererg haar sommer. “Hoe kan jy jou enigste kind se verjaardag vergeet?”

Sy hoor hom kliphard sug bo die rumoer op die agtergrond. “Want ek is ’n vrot pa, Lucy. Ek moes nooit getrou het of ’n pa geword het nie.”

“Wys jy’s nie vrot nie. Kom na haar verjaardagpartytjie.”

“Wat?”

“Ek reël vir Nanette en een van die ander MIV-positiewe kinders ’n partytjie en nooi jou as eregas.”

“Lucy, Lucy, lig van ons lewens. Ek sal kom, al val die hemel, oukei?”

“Oukei, Eddie. Ons sien uit na jou koms.”

Dis tyd vir saalrondte en Lucinda betrap haarself dat sy uitsien om Werner Huber weer te sien. Dat sy haastig is om by hom uit te kom en dat die blote gedagte haar hart so ietwat oorstuur.

Toe sy in Erik se kamer kom, is hy egter nie daar nie en sy ervaar ’n vlaag teleurstelling. Klein Erik is regtig nog baie siek, dink sy meewarig terwyl sy en die verpleegsters met hom werk. Sou sy ma besluit het om te bly?

Iets laat haar by die venster uitkyk en sy sien Werner en sy vrou buite stap, diep in gesprek. Hy loop vorentoe gebuig, sy gesig somber, en sy praat met gebare. Hulle lyk eintlik mooi bymekaar, dié twee aantreklike mense. Versoening is dalk nie buite die kwessie nie. Sy het al ondervind dat vervreemde ouers mekaar by ’n kind se siekbed vind.

In die groot kindersaal loop sy reguit na Nanette se bed. Sy lyk lusteloos, maar toe Lucinda haar op Frans groet, kry sy ’n glimlaggie. “Ek het ’n verrassing vir jou.” Die kind se oë verhelder.

“As jy volgende week verjaar, hou ons vir jou en Charles ’n partytjie. Het jy al voorheen een gehad?”

“Nee,” kom die fluisterstemmetjie. “Ek weet nie.”

Lucinda se hart verteder. “En daar is nog ’n verrassing. Ek het iemand genooi vir wie jy graag wil sien.”

Nanette lyk eers onbegrypend, en toe verhelder haar gesiggie. “Papa?”

“Ja. Ek het hom genooi en hy het gesê hy sal kom. Is dit nie wonderlik nie?”

Lucinda voel ’n pluk aan haar jas. Sy kyk af en sien vir Charles. “Hier is die ander een vir wie ons partytjie gaan hou.”

“Wat?” wil hy weet.

Sy tel hom op en sit hom op die bed. “Volgende week hou ons vir jou en Nanette saam ’n verjaardagpartytjie.”

“Ja!” roep hy verruk uit en klap sy handjies. “Gaan ons presente kry?”

“O ja. Sommer ’n klomp.”

“Jippieee!”

Meteens is daar ander kinders ook by en Lucinda moet haar storie herhaal. Hulle raak so opgewonde dat sy laggend omdraai om te loop, en op dié oomblik sien sy Werner en sy eksvrou in die saal verbystap.

“Is hier ’n oproerige skare?” grap hy.

“Ek is bevrees ek het nou almal op hol,” lag Lucinda. “Ons gaan volgende week verjaardagpartytjie hou en hulle neem al klaar die plek op horings. Ek ys vir die dag van die partytjie.”

Hy lag ook, maar Enid Huber staan eenkant sonder ’n glimlag en wag dat hy weer by haar moet aansluit. Lucinda moet ’n rilling van afkeer onderdruk.