Читать книгу Deur ruite van die reis - Melanie Grobler - Страница 14

Ek dag mirakels bestaan nie meer nie, maar nee sê die vigslyer

met ’n kleurryke vlieër. ’n skoot gaan deur die hart

nooit sal hy weer lemoenbloeisels ruik nie. ekstaties hoog

word hy op skouers deur modderige stegies gedra

vroue huil en die wit duif vee die hemel met sy vlerke

hoër en hoër die wit geskilde lemoen van sy vlerke, die vlerke

van vrede wat vlieg. in die middag as die slapelose digters

om die graf vergader sal die wit duif slaap.

* * *

Die bloeisels is die dodemis van sneeu

maar die politikus skil die lemoen en sê dis die son.

* * *

Asof daar uit gewelddadige linies getree word

val die grys gefluister op die grond

die vonnis staan op die magistraat se bef geskryf

en alles verander in ’n grommende gerug

hierdie niks, hierdie vormlose angs wat ons

snags bedreig. god hurk oor die huis van my kinderdae

en ek bid ’n falsetto gebed, bewe soos ’n hond

in die duisternis van ’n laat naggedig.

* * *

Koringbrood van moord en mielies van geweld

roglande van die dood. dwarsoor die dorsland

van transformasie loop mans na fabrieke en mynskagte

tussen geweerskote en sonsondergang buk werkers

agterdogtig. die land is hoog en die land is laag

nou is die vers die pad van rewolusie wat lei

na beddings gevul met blomme

en versteende plakkershuisies.

* * *

Waar Christus se varkblom blom

hang die verwonde maan oor die plakkerstad

by die kruispad van verbeelding is my hande

twee duiwe wat spartel. brand weer saam met my

my lief, as jy Afrika aanvaar kan jy hier sterwe.

* * *

Dwalend van Genesis tot die apokalips, langs lyne

en sirkels na die diepte van die labirint

die ou vrou, beskerm deur die waansinnige skadu

van ’n sambreel, struikel in die straat. as die wit duif

sy oë knip sien sy die mars van die werkers

o gebalde vuiste wat glimmer in die gewelddadige

middagson. kyk, twee duiwe wat spartel in my hande.

* * *

[reeds met die afsluiting van hierdie gedig begin die volgende siklus

hoekom is geweld so maklik om te verbeel maar liefde bly opgesluit in woorde?]