Читать книгу Deur ruite van die reis - Melanie Grobler - Страница 5

Die woestyne van die aarde tuimel deur die hemelruim

nag na nag verpleeg hul die gedigte

die geslaapte weergawe van die werklikheid

donker gedaantes bevolk die hoeke van hul oë

hulle haal hulself oor om by die mond van die rivier te gaan sit

en kyk hoe die nag om ’n skeefgetrekte aarde sirkel

die slaaplopers dra die smeulende winter agter hul ooglede

hul tonge breek die koue klippe en die verhemelte

word die vlak waaroor hulle dun fluitgange stuur

die slaaplopers se lywe is ’n ark wat sal sink en van waar

geen duif sal vlieg om terug te keer met ’n palmtakkie nie

hul gedigte groei uit die stof en bloed en sneeu en berigte

wanneer die aarde soos ’n plaag om hul vou en hul vingers

soos ’n tong in ’n rokerige mond na betekenis soek

is die gedig by sy einde, ’n sweer wat soos ’n ryp vy

uit die mik van ’n boom val. die gedig is die geskarrel

van hoenders in die hok, die plek bewerk deur erdwurms

wat ons leer om die toekoms agteruit in te gaan.