Читать книгу Snak - Rouxnette Meiring - Страница 10

6

Kara

My naam is Lethe.

Sy kom staan voor my bed. Lyk effens anders as die ander Andromedane, maar ook beeldskoon. Lang hare soos vlamme, groen oë met geel spikkels daarin, bruin vel. Ek het gehoop dit gaan Orpheus wees wat vanoggend kom, maar ten minste is sy ’n nuwe gesig.

Goeie nuus. Jy kan vandag opstaan.

Ek weet ek moet begin praat, maar ná so ’n lang tyd is ek bang vir wat uit my mond gaan kom. Dalk kwaak ek soos ’n padda, dalk piep ek soos ’n muis …Hier het mens nooit nodig om hardop te praat nie, en ek wou nie my stem voor Orpheus toets nie. Nie voor iemand wat ek so bewonder nie.

Verkies gedagteruiling, maar jy moet praat, sê Lethe sonder klank. Normaal vir mense, deel van gesondwordproses.

Ek sit regop, maak my keel skoon. Vorm eers al die klinkers stemloos met my mond om die spiere wat so styf voel los te kry. Mens besef nie hoeveel energie dit neem om te praat nie.

“My naam is Kara.”

Ek hou van my stem. Dit voel vir die eerste keer of ek regtig terug is in my lyf. Ek glimlag vir Lethe, ek hou van haar ook.

Gedagteruiling beter. Orpheus sal tevrede wees, sê sy net en trek die laken van my bene af.

Ek sien nou eers dat hulle alles ontkoppel het wat aan my lyf gekoppel was. Ek is weer in beheer van my eie liggaam en die gevoel van vryheid is onbeskryflik. My liggaam is slimmer as enigiets wat hulle kan doen. Nou sal ek regtig gesond word.

Jy vertrou jou eie lyf. Goed, sê Lethe en help my om my bene van die bed af te swaai.

Versigtig. Nog baie swak.

My bene is stokkiedun onder die sagte broek.

Duiselig?

“Bietjie. Maar ek sit elke dag vir tye regop.”

Dis belangrik dat ek so gou moontlik my vryheid terugkry. Ek moet vir haar wys wat ek kan doen. Moenie val nie, moenie gly nie, moenie …Ek het skielik lus om ’n deuntjie te neurie, maar dit sal bietjie vreemd wees.

’n Staalgreep onder my arms. Lethe is verbasend sterk, al is sy so fyn.

Waarom voel die vloer na niks? Iets is verkeerd, dit moenie só voel nie …

“Hoekom voel ek nie die vloer nie?” Ek hoor hoe my stem bewe.

Vloer en liggaam selfde temperatuur. Vloer aangepas vir eerste aanraking, niks fout.

Dan is dít die rede, dankie tog. “Wel, dis onnatuurlik en ek hou nie daarvan nie.”

Als om my is wit. Ek sal mal word sonder ’n venster buitentoe. “Is hier nie ’n venster in hierdie plek nie?”

Sal jou wys.

Lethe lei my na een van die mure. Stadig, afgemete, gespanne …

’n Paar treë van die muur af word ’n ronde deel in die middel skielik deurskynend. Ek voel hoe my knieë knak. Ek snak na asem …ek is nie meer op Aarde nie!