Читать книгу Snak - Rouxnette Meiring - Страница 18

14

Kara

Daar is nog ||Hui !Gaeb-mense in hierdie wentelstasie. Ek moet vir Lethe oortuig om my verder te laat rondloop as net ’n paar gange.

Waar slaap Orpheus? Slaap hy ooit? Dis ’n grillerige idee, dat hulle dalk nooit slaap nie …Fokus, Kara. Jy moet weer jou mense onthou en jou rigting kry. Vir Lethe oorreed …

Kan nie rondloop voor jy nie weet wat jy nie weet nie.

“Lethe! Ek het jou gevra om nie my gedagtes te lees sonder my toestemming nie!”

Jammer.

Sy is goed. Sy het stilletjies agter my ingekom en ek kon geen pluk aan my gedagtes voel nie.

Nou sien ek eers wat sy in haar hande hou – ’n paar takkies fynbos. Dit tref my soos iets fisies. My hart, my asem, my maag …alles reageer op die blomme. Ek gryp dit by haar en druk dit in my gesig. Dit ruik na alles wat vir my belangrik is, alles wat my tuis laat voel. En bietjie na brand.

Orpheus stuur dit. Hy sê jou kamer is te bleek.

Ek kan nie dadelik praat nie. Die oomblik is net te groot.

“Wit, Lethe. My kamer is spierwit. Alles hier lyk dieselfde. En skyngramme verskyn en verdwyn voor my in die lug. Niks hier het ’n bekende reuk of ’n klank of ’n gevoel nie. Selfs die kos smaak of dit iets probeer wees wat dit nooit kan of sal wees nie!”

Sy kyk net na my.

“Ek is jammer, Lethe. Dis nie jou skuld nie.”

Ek sit die fynbostakkies in die wit houer met my drinkwater. Die houer is gemaak van ’n materiaal wat ek nie ken nie, wat ek nie kan ruik nie, met water wat nie na water smaak nie. Dalk smaak dit nou na fynbos.

Kan in woudkamer woon, fynbos-kamer, seedorp-kamer – Lug-Eurasië hou al die Aarde-ervarings aan. Orpheus gedink jy sal nie daarvan hou.

“Wel, hy was ten minste daaroor reg. Ek haat skyngram-illusies. Dis leeg …leeg!”

Ek ruik weer aan die fynbos en voel skielik jammer vir die plantjies. Hulle gaan stadigaan hulle geur verloor, hulle herinneringe …En dan alleen doodgaan, soveel li’s van hulle Aarde af.

Lethe kyk net na my. Sy verstaan seker nie my gedagtes nie, weet net ek is ontsteld.

“Sê vir Orpheus dankie, Lethe. En vra dat ek volgende keer self na die fynbos gaan, dan hoef die fynbos nie na my te kom nie.”

Sy draai om, maar net voor die deursigtige skerm oopgly, draai sy terug.

Jy onthou niks van die luyïs nie?

“Die wat?”

Dit lyk of sy besluit oor iets, dan kom sy na my toe.

Konsentreer op my gedagtes. Ek neem jou terug na Egipte.

Beelde begin oor my spoel. Een ná die ander, eers uit fokus, dan duideliker. Die beelde het klank ook.

Lethe buk oor my waar ek op ’n houttrollie lê. Langs die trollie gly ’n paneel in die sontuig oop. Hulle gaan my inlaai! Ek hoor iemand skree. Lethe haal iets uit my bostuk. Dis toegedraai in ’n vreemde materiaal, iets antieks soos …Meteens onthou ek die tonnel onder die piramide. Die droomtablet van koning Thutmosis IV, die saal met die perkamentrolle, die gloeiende Isis-beeld onder die sluier, die vreemd kloppende, warm diamant-seester in my handpalm. ’n Egiptiese kind wat sê: “You have to find them before other god-beings catch you with your gift. You must give the gift to your initiated.”

Ek voel duiselig. Die herinneringe slaan my soos golwe in Buitengrag rond …

Konsentreer, Kara, dis belangrik.

“The sleeping beings,” sê die kind. “If there are no sleeping beings from your city yet, they will start sleeping soon. Look out for the sleeping beings.”

Kara!

Ek sien hoe Lethe die perkamentpakkie diep in die sand langs my trollie indruk. Dan haal sy nog iets uit haar lyfpak se sak …’n harpie! Sy sit die harpie bo-op die perkamentrol neer in die sand, vee dit toe sodat niks uitsteek nie. Die trollie gly tot in die sontuig met my wat daarop lê, my oë toe, hulpeloos in die hande van niemense wat my ver van my Aarde af gaan wegneem. Lethe kyk op toe iets deur die Egiptiese kinders by ’n klipdeur ingesleep word. Een van die Andromedane probeer hulle keer, maar ’n ander wys hy moet hulle los – hulle het vir my.

Einde van terugflits. Lethe druk ’n sitspons onder my in, net toe my bene in elk geval meegee.

Waarvoor is die luyïs? Weet dis belangrik, maar nie hoekom.

Ek besef skielik sy kon nie my gedagtes lees terwyl sy besig was om haar herinneringe aan my oor te dra nie! My eerste geheim op hierdie wentelstasie! Ek kan nie my enigste geheim so gou weggee nie. Fokus op iets anders.

“Wat is dit wat die kinders by die deur ingesleep het?”

Weet nie naam. Hy het jou beskerm.

“’n Mens? Wie was dit? Lewe hy nog? Wat het julle aan hom gedoen? En hoekom?”

Misverstand. Te veel motiewe en ideologieë onder Andromedane. Moes julle net bewusteloos maak, nie doodmaak. Persoon van Lug-Eurasië was by, verkeerde straal gevuur. Orpheus woedend.

Egipte. Sfinks. “Wie is die mens, Lethe? Wat het julle aan hom gedoen?!”

Sj …

Die deur skuif oop en Ylena kom in. Sy oefen steeds haar emosies. Oor haar gesig flits agterdog, simpatie, verontwaardiging, moederlikheid, jaloesie …en dan glimlag sy.

As ek nie so ontsteld was nie, het ek nou uitgebars van die lag. Sy onthou darem dat ek nie daarvan hou om telepaties met haar te kommunikeer nie.

“Wat doen julle?” vra sy en probeer seker nuuskierig lyk.

Ek voel roekeloos. As dit Lethe só lank geneem het om sulke belangrike inligting vir my te gee, sal ek myself uit hierdie plek moet kry.

“Wat is ’n luyïs hier by julle, Ylena? Op Aarde was dit ’n goggatjie wat lank gelede uitgesterf het.”

Haar gesig raak totaal uitdrukkingloos. Ek is bly. Dit beteken dis iets belangriks.