Читать книгу Snak - Rouxnette Meiring - Страница 6

2

Shivani

Haar neusvleuels bewe. Die oë sper wild, asems kom klam en hortend, daar’s angs in die lug. Dis ’n oomblik of ’n ewigheid. Ek is sy en sy is ek, ons asem saam …

Te laat. Die oomblik is verby.

’n Paar goed gebeur gelyk. Sy skop vas, asof sy genoeg gehad het en nie die onreg verdien nie. Klippe spat eenkant toe en sy is weg. My pyl trek links by haar verby en tref ’n soetdoringboom. My boog val slap op die grond.

Die jagters klik en klak vererg vir my en beduie wild met die Chinafrika-skieters na waar die steenbokkie verdwyn het.

“Kai-am !nâb,” sê een. Grootpraat.

Hulle dink seker ek kan nie skiet nie. Ten minste is die bokkie nou weg.

Kxûm staan voor my en sy is kwaad. Sy het mos gesê ek is nog nie reg om saam te gaan nie, ||Hui !Gaeb lewer nie jagters op nie, hulle eet net blare en blomme.

Ek weet alles wat sy dink sonder dat sy dit klik-klak hoef uit te spoeg.

Ek het haar gesig stowwerig gemaak, sê sy, want almal dink sý het gesê ek kan saamkom, en hoe gaan sy nou weer haar gesig skoon kry voor die ander jagters? Sy beduie woes met haar hande en die bossie stink balderjablare om haar polse wip op en af.

Al die oordadige emosie irriteer my.

“Wel, Kxûm, jy weet waar’s die waterput!” snou ek haar in Afrikaans toe.

Terwyl ek terugwoed grotte toe, skree sy nog agter my aan – ek kaikaisen, my boog is slap, en nog iets oor dorings en blare wat ek nie kan uitmaak nie.

Ek voel lus om iets te skop. Ek het genoeg gehad van almal se klein wêreldjie hier en van grotswamme en platbrode en bolplante. Van ’n polser wat ophou werk het en net goed is vir lig maak. Van onbetroubare inligting wat soos bokspore doodloop. Van wag vir Kara-hulle om terug te kom. Van kwaad wees vir die leegte wat Vega in my gelos het.

En Amber …daar sit sy en die storieverteller-sonder-naam met sy !gora en die kinders weer buite die grot. Sit daar onder die invloed van stories en simbole en raad wat hulle dalk op ’n dag gaan nodig kry. Plaas dat die kinders bietjie oefening kry.

Die storieverteller hou aan speel op sy eenstringboog, maar Amber staan op asof sy my lankal sien kom het.

“Wat het nou gebeur, Shivani?”

“Niks. Absoluut niks het gebeur nie, soos vandat ons al hier bly.”

“Ons is gaste hier,” begin sy. “Ons moet die plek inneem wat hulle vir ons gee. En dis nie ons plek om te gaan jag nie.”

“Word wakker, Amber!” Ek weet my woorde is te kras, maar dis te laat. “Was jy nie by toe ||Hui !Gaeb in vlamme uitgebars het nie? Ons is nie meer in ’n koepel toegedraai nie, dit het gekraak, onthou? Dis tyd om te verander!”

Selfs sý irriteer my nou.

“Niemand ken die begin of einde van verandering nie, Shivani. Moenie so ongeduldig wees nie …U-tixo het gesê ons moet vandag buite die grot bly.”

“Ag, mdisi! U-tixo het seker weer ’n spelonksampioen geëet wat af was. Sy aanvoelings oor wanneer ons waar moet wees, het nog nooit sin gemaak nie.”

Ek bly nie hier by hulle nie. Die skerp lig buite die koepel gee my nog steeds soms hoofpyn.

“Ha!” skree die storieverteller agter my aan. En dan nog iets van Ga-gorib en ari en !nau.

Grotmonster, ontplof en anders-maak. Seker nog een van sy transformasiestories. Ha jouself, ou man …Ek het meestal respek vir stories, maar vandag het ek genoeg gehad. Stories neem te lank.

Ek hou net aan stap, verby die slaapsaal en die swamgroeigrot, die badsaal en insekteelspelonk. Ek voel lus om grotkristalle af te breek en die kinders se muurtekeninge te bekrap. Maar net vir ’n oomblik.

Selfbejammering – so ’n regte Kara-emosie.

Dalk hét Kara-hulle vergeet van ons. Dalk gee Vega nie regtig om vir my nie. Maar wat daarvan? Dit sê niks van wie ek is nie. Dis hulle probleem.

Amper dog ek my foslig is nie in my rugsak nie. Dan sou ek moes omdraai en weer in die ander vaskyk as ek nie in stikdonker wil rondvoel nie.

Tweede grotingang wat met soetdoringtakke toegemaak is …Wat steek hulle tog alles hier weg? Hier ook deur, ek is moeg vir goed wat toegesmeer word deur die ouer geslagte. Al wat hulle vir ons gee, is hulle stories, en jy kan dit nie altyd gebruik nie.

Net nie weer ’n doring in my hand kry nie, die goed brand soos /ae-b. Dit ruik baie anders hier. Ek moet dalk stadiger loop – minder lug, muwwer lug. Ons kan hierdie tonnels gebruik om nuwe soorte swamme in te teel. Dis donkerder en dieper, ek is seker dit sal goed werk. Sal met Kamisoa daaroor praat …

Iets is …anders. Wat is dit? Hoekom kriewel my nek skielik? Dit gebeur net as ek …

Daai geluid …’n grottrollie? Hier is tog niemand nie, die ingang is toe. Dit klink soos die gedonder van ’n ou moltrein …O mdisi, wat bewe die grond so? Is dit die skaliegasskudding waarvan die storieverteller gepraat het? Dit gebeur mos al vir honderde jare nie meer nie?

Wat dit ook al is, ek moet dadelik hier uit kom.

Die donderslag klap diep onder my. En in die oomblik wat dit deur my lyf ruk en my ingewande skud, weet ek dis nie ’n storie uit my verbeelding nie. Hierdie gebeur nou en dit gebeur met my …

Die grotvloer kraak voor my oop en ek snak van skok. Die reuk slaan my asem weg, ’n soutreuk, en iets wat skerp-anders is as die muwwe grotlug.

Spring. Selfs in ’n droom moet ek nou spring – of val saam met hierdie stuk grotvloer! Arms, vingerpunte, klou net, klou, jy is sterk.

Trek jouself op. Hardloop.

Ek kan nie, hierdie grotgang loop afdraand!