Читать книгу Medusa - Rudie van Rensburg - Страница 10

September 1992

Lila kyk stip na die tydskrif op haar skoot, maar sy lees nie. Waar sy oorgehaal in die sitkamer sit, is sy gespanne. Sê nou haar plan werk nie?

Sy skud haar kop vies. Natuurlik sal dit werk! Sy het als tog stap vir stap beplan, al lank voor haar agtiende verjaardag.

Dit was eintlik maklik, want sy draai ou Knoetze om haar pinkie. Haar eerste stap was om daarop aan te dring dat die huistelefoon uit die studeerkamer op die boonste verdieping na die ingangsportaal op die grondverdieping geskuif word.

Hy het daaroor gebrom, maar sy het vasgestaan.

“In jou studeerkamer kan jy jou prokureur agter my rug bel en jou testament weer verander. In die portaal sal ek in beheer van die foon wees. Dan kan ek sommer hoor met wie jy praat.”

“Maar Lilatjie, ek sal nooit so iets doen nie! Ons het mos ’n ooreenkoms.”

Sy het hom geglo dat hy nie agter haar rug sal konkel nie, maar die foon moes geskuif word ter wille van haar plan.

Omtrent ’n maand terug het sy drie spykertjies gevat en haar proefneming gedoen toe ou Knoetze buite op die werf doenig was. Sy het die spykertjies halfpad ingekap en versigtig getoets of dit gaan werk. Toe sy tevrede was, het sy dit met die hamer uitgetrek en in haar kamer gebêre.

En gisteraand, skaars twee weke ná haar agtiende verjaardag, het die deurbraak gekom waarop sy gewag het. Ou Knoetze was in sy studeerkamer besig toe die foon in die portaal lui. Sy het vinnig geantwoord.

Dit was sy suster van Natal. Sy wou dringend met haar broer praat. Lila het gesê hy voel olik en is al vroeg bed toe. Sy het die vrou aangeraai om vanoggend tienuur te bel, want dan is hy gewoonlik in die huis vir teetyd.

En nou wag Lila vir die oproep. Soggens tussen nege en elf is ou Knoetze altyd in sy studeerkamer, besig met sy boekhouding en rekeninge. Sy vermoed hy gebruik ook die tyd om agter die toe deur na daai spul vieslike foto’s te kyk – dié wat hy jare gelede met ’n Instamatic van die plaaswerkers se kinders geneem het. Sy het eenkeer daarop afgekom toe sy in sy lessenaar se laaie gekrap het.

Vanoggend, ná hy met die trappe op is studeerkamer toe, het sy vinnig die spykertjies gaan inkap. Toe het sy vir Sanna opdrag gegee om eerste die portaal skoon te maak. “Polish die vloer vir ’n slag.”

Lila het in die sitkamer kom sit om ’n goeie uitsig op die portaal te hê.

Sy wip soos sy skrik toe die telefoon skril begin lui. Vier minute oor tien, sien sy op haar horlosie.

“Antwoord asseblief, Sanna!” skreeu sy.

Sy wag ’n paar oomblikke voor sy portaal toe stap.

Sanna hou haar hand oor die gehoorbuis. “Dis meneer Knoetze se suster. Sy wil met hom praat.”

“Ek sal hom gou gaan roep.”

Lila hardloop halfpad teen die steil trappe op en skreeu van daar af vir ou Knoetze dat sy suster op die foon is.

Toe die studeerkamer se deur oopgaan, haas sy haar terug sitkamer toe. Sy neem weer die tydskrif en gaan sit, haar ore gespits.

Die slag is oorverdowend. Dit klink soos ’n ton bakstene wat teen die houttrappe aftuimel.

Sanna begin histeries gil. “Meneer het van die trappe afgeval!”

Lila spring op en hardloop portaal toe. Langs Sanna staar sy na die roerlose liggaam op die vloer. Ou Knoetze se kop is onnatuurlik skeef gedraai, sy oë oop en glasig.

Lila buk af en voel aan sy pols. Daar is niks.

“Ek dink hy leef nog,” lieg sy. “Bly jy eers by hom. Ek sal die ambulans gaan bel.”

Sy haas haar na die telefoon. Snik eers ’n paar keer hard in die gehoorstuk voor sy met ’n bewerige stem sê: “Ek dink meneer Knoetze het erg seergekry. Hy’t van die trappe afgeval. Ek moet die ambulans bel. Ek sal mevrou laat weet hoe dit met hom gaan.”

Sy druk die foon dood. Dan bel sy die ambulans.

“Meneer roer nie eens nie,” sê Sanna toe sy terug is by haar.

“Gaan haal yskoue water in die kombuis,” beveel Lila. “En roep vir Jakob.”

Toe Sanna gangaf verdwyn, haal sy die hamer onder haar trui uit en draf teen die trappe op. Met bewende hande trek sy die drie spykertjies uit die hout.

Sy beskou die trap vlugtig. Die hout is verweer en vol merke. Niemand sal die drie gaatjies opmerk nie. Sy sit die spykertjies in haar jeans se sak en loop ondertoe, bêre die hamer op sy plek in die gangkas.

Terug by ou Knoetze glimlag sy tevrede. Sy het lankal opgemerk hoe hy in die middel van die stel trappe afkom sonder om aan die reling vas te hou. Sy het die spykertjies op die derde trap van bo ingekap – so gespasieer dat sy skoenpunt minstens agter een moes haak.

Dit was die volmaakte moord.