Читать книгу Wesele - Stanisław Wyspiański - Страница 20

 ZOSIA

Chciałabym kochać, ale bardzo,

ale tak bardzo, bardzo, mocno

  HANECZKA

to ta muzyka gra tak skoczno

i pewno serce tobie skacze.

Jeszcze się dosyć, dość napłacze,

nim go kochanie ułagodzi.

Pociesz się serce, pociesz miła,

jeszcze niejedna łza, mogiła

od tej miłości ciebie grodzi

 ZOSIA

że to tak losy szczęściem gardzą,

że tak nie sypią szczęściem w oczy,

tylko tak zaraz błyski gasną,

ledwo się w oczach świt roztoczy

  HANECZKA

musi przyjść wprzódy cierpień koło;

przejść musi wprzódy, nędzę, bole,

a potem kiedyś będzie wesoło,

jak ci ból serce dość nakole

 ZOSIA

ja gdybym była losów panią,

naprzykład taką, wiesz: Fortuną,

tobym odarła złote runo,

żeby dać wszystko ludziom tanio;

żeby się tak nie umęczali,

w takiem gonieniu ciężkiem, długiem:

każden jak więzień za swym pługiem;

żeby się syto nakochali,

żeby się wszystko im kręciło:

jakby się złote nitki wiło

  HANECZKA

A tu są takie Parki stare,

co nożycami tną przędziwo

 ZOSIA

A chyba to za jaką karę

Miłość jest taką nieszczęśliwą.

Za czyjąż winę, czyjąż karę

rwać chcą przędziwo Parki stare,…

Ach tak bym chciała, kochać bardzo

  HANECZKA

musisz się wprzódy dość naszlochać,

napłakać, zbeczeć, razy wiele,

aże postawią cię w kościele

a potem sobie możesz kochać

 ZOSIA

Ach, tem uczucia moje gardzą, —

nie to, nie jeszcze miałam w myśli:

chciałabym, żeby się kto zjawił,

ktoby mi nagle się spodobał,

żebym się jemu też udała

i byśmy równo na to przyśli.

Widzisz, takiegobym kochała

i to tak bardzo, bardzo, bardzo

  HANECZKA

Ach, tem uczucia moje gardzą;

przecie trza wprzódy wypróbować,

trza coś przecierpieć, coś przeboleć,

żeby módz miłość uszanować

 ZOSIA

już ja tam swoje będę woleć.