Читать книгу Wesele - Stanisław Wyspiański - Страница 6

 DZIENNIKARZ

Pani to taki kozaczek:

jak zesiądzie z konika, jest smutny,

 ZOSIA

A pan zawsze bałamutny

 DZIENNIKARZ

to nie komplement, to czuję

i tego bynajmniej nie tłumię

 ZOSIA

Dobrze, że przynajmniej pan umie

zmiarkować kiedy uczucie

a kiedy salonowa zabawka, —

ale w tym razie

 DZIENNIKARZ

 to sprawka

pani wdzięku, pani jest bardzo miła,

pani tak główkę schyliła

 ZOSIA

Prawda? tak jakbym się dziwiła,

że mnie tyle honoru spotyka,

pan redaktor dużego dziennika

przypatruje się i oczy przymyka

na mnie, jako na obrazek

 DZIENNIKARZ

A obrazek malowny, bez skazek,

farby świeże, naturalne,

rysunek ogromnie prawdziwy,

wszystko aż do ram idealne

 ZOSIA

widzę, znawca osobliwy

 DZIENNIKARZ

I czemuż pani się gniewa

 ZOSIA

że pan jak Lohengrin śpiewa

nademną, jak nad łabędziem,

że my dla siebie nie będziem

i pocóż tyle śpiewności?

 DZIENNIKARZ

oto tak, tak z rozlewności

towarzyskiej.