Читать книгу Саклыйм җылы назларымны = Душа моя полна нежностью - Тарханова Флёра - Страница 60

Моңнарыңны синең татып үстем,

Шуңа да мин артык моңлыдыр.

Күңелемдә кояш балкыса да,

Моңлы җырлар гына җырлыймдыр.

Әти, мәрхүм, синең көйләреңне

Уйный иде өзеп, сыздырып,

Күңелләргә ялкын өсти-өсти,

Җанда өермәләр туздырып.

Кемнәр генә сиңа табынмаган,

Кемнәр генә сине белмәгән?

Җир йөзендә, бәлки, юктыр татар

Синең җырдан ярдәм күрмәгән19,

«Тугайларым» диеп юксынмаган,

«Сагыш»лардан яшен түкмәгән,

«Акбүз ат»ка менеп бер чапмаган,

Урамаган чиксез күкләрдән,

«Көтәм сине» диеп өзелмәгән,

«Йөрәк сере»н дуска чишмәгән,

«Идел кызы»н мактап җырлый-җырлый,

Моң эчмәгән «Җидегән чишмә»дән…

Синең гомер берәү генә түгел –

Һәр буында кабат калкырсың.

Моңы белән җанны иркәләүче

Якты йолдыз булып балкырсың.