Читать книгу Саклыйм җылы назларымны = Душа моя полна нежностью - Тарханова Флёра - Страница 61

Без үскәндә һәр көн радиода

Ургып торды моңнар агышы.

Барсыннан да аеры яңгыраш белән

Җанга, бәгырьләргә үтеп керде

Сез былбылның серле тавышы.

Ә мин, аны һаман көйли-көйли,

Килеп җиттем гомер көземә:

Сезнең кабатланмас сихри моңнар

Ияртеп йөртте һәр чак үзенә.

«Тавышың бераз охшаш», – диләр иде,

Охшатырга тырышып җырлагач,

Былбыл моңын һәр көн кабат-кабат

Мөкиббәннәр китеп тыңлагач.

Елатты да ул моң, елмайтты да,

Өзгәләде сагыш-уй белән.

Пар канатлар куйды бик күпләргә –

Сөю бирде бәхет, туй белән.

Исегездәме икән, Фәридә апа –

Яуширмәгә килгәч бервакыт,

Сезгә булышып йөргән мин үсмердән

«Кара мыек» җырын ишетү белән

Йөгереп чыгып киенү бүлмәсеннән

Тыңлап утырдыгыз шаккатып.

Ә аннары минем янга килеп

Сорадыгыз: «Кайдан бу җырың?

Мин бит аны яңа алып чыктым,

Тәү мәртәбә сездә җырлыймын».

Әйталмадым кемнән ишеткәнне,

Кайдан белгәнемне оныттым…

Тик бер сәләт гел ярдәмчем булды:

Җанга яткан һәрбер матур җырны

Бер ишетү белән үк оттым.

Җырларыгыз әле һаман истә –

Әле дә җырлыйм күңел тулганда.

Моңга чумган япь-яшь чакларымны

Җан түрендә сагыну торганда.

Сезнең белән бергә һаваларда

«Ике аккош» булып очтым мин,

«Кайтырсың…»ны ишетеп, Луизаның

Елый-елый рәсмен кочтым мин.

«Сызылып киткән кара мыек» белән

Гомеремнең үтте бер чоры.

«Сагыш», «Юксыну»дан кайчак күчте

Сагыну иңгән күңел борчуы.

Сандугачлар көнләшерлек моңны

Тутырып биргән Тәңрем гел Сезгә,

Милли рухны салсын диеп хәтта

Маңкортлашкан телсез, денсезгә.

Сез бүген дә иң шәрәфле Йолдыз

Татар белән башкорт илендә –

Сез тараткан бөек милли моңнар

Әле дә яши безнең күңелдә!