Читать книгу Саклыйм җылы назларымны = Душа моя полна нежностью - Тарханова Флёра - Страница 62

Күп ел элек, үтерүчене эзләп,

«Бергә үттек» байтак сызаны.

Ун корбанның берсе ярдәмендә

Әгерҗедә тоттык без аны.

Мәскәү Зөфәр әсәрендә сине

Сөйләттем мин ана телендә.

Шул чакта ук гел үз кеше булып

Урын алдың күңел түрендә.

Повесть, хикәяләр хәйләкәр шул:

Кызыктырып мине алдады,

Аннан китте Закон, Кодекслар,

Регламентлары да калмады.

Бергәләшеп язган бу хезмәтләр

Бер якынлык сузды күңелгә,

Һичбер нәрсә шушы якынлыкны

Өзмәс кебек иде гомер дә.

Өзә икән, сорап тормый икән

Әҗәл дигән шыксыз бер кортка.

Гомерең белән бергә барысын да

Алып китте менә төп йортка.

Шул йортыңның мәрмәр түбәсенә

Инде шаулап яфрак коела.

Җаным кабул итми син юклыкны:

Әле һаман

Баскычлардан йөгереп үткән саен

Килеп чыгарсың күк тоела.

Курыктың син минем кайнарлыктан,

«Матур» диеп котың алынды.

«Синдәй белән авырдыр ул», – дидең,

Үзең исә һаман сагындың.

Бераз күрми торсаң, шалтыратып,

Тавышымны тыңлап юандың.

Шаярышып сөйләшкән сүзгә дә

Бала-чага кебек куандың.

Колагымда һаман яңгырап тора

Рәхәтләнеп көлгән тавышың,

Һәрбер сүзең серле моңы белән

Күңелемә калды ябышып.

Кәефең киткән чакларыңны күреп,

Борчылуым чыкса йөземә,

«Үтә торган, бар да үтә торган», –

Дия идең, карап күземә.

Артык мәшәкатьле чагыңда да

Каршы алдың, йөзең ачылып.

Миңа ышандырган сүзләреңне

Сөйләр идең кайчак ачынып.

Бер сукмактан көн дә йөрсәк тә без,

Эзләр бик еш туры килмәде.

Беркөн очрашуны соңгыдыр дип

Белмәдем лә, син дә белмәдең.

Әллә сизендеңме? Киткән чакта

Кабат-кабат борылып карадың.

Үзең атламагач миңа табан,

Мин дә сиңа каршы бармадым.

Үкенечкә кала икән шулай

Уйлап җиткермәгән адымнар…

Көләч йөзең, тапкыр шаян сүзең

Хәтерләргә уелып калырлар.