Читать книгу Tryna du Toit-omnibus 2 - Tryna du Toit - Страница 7

Hoofstuk 4

Hoofstuk 4

Dit was al laat, byna sononder, toe Louise Rabie ná ’n lang, vermoeiende dag by die huis kom. Waarom sy haar ook weer vir die skooldogters se jaarlikse konsert ingelaat het, weet sy nie. Sy sal blykbaar nooit haar les leer nie. So dikwels al het sy haar voorgeneem om vriendelik dog beslis te weier as hulle weer by haar om hulp kom aanklop. Maar die operette wat die dogters uitgesoek het, was ’n juweeltjie, een van haar gunstelinge, en toe die prinsipaal sê dat hulle nie kans sien om dit sonder haar hulp op te voer nie, het sy haar weer laat oorreed. Een maal per week sou sy kom kyk hoe hulle vorder en verbeter waar nodig. En hier is sy weer tot oor die ore in die werk. Nie een maal per week nie, maar drie, vier keer is sy die hele middag by die skool om te help en sy is nog steeds nie tevrede met hulle vordering nie. Minder as twee weke nog, dan is dit die groot aand, en as Louise Rabie hand bysit, mag daar nie fout wees nie. En dit is so ’n fraai klein operette, dit sal ’n skande wees as sy nie reg daaraan laat geskied nie. Blanche Rossouw, wat die hoofrol vertolk, het ’n mooi, sterk, suiwer stem – as die meisie net meer natuurlik en op haar gemak wil wees. En dan is daar die kostuums . . .

Met die intrapslag ruik sy dat die kos al weer gebrand het. Sonder om eers haar hoed af te haal, stap sy reguit kombuis toe. In die lang spieël aan die bokant van die gang sien sy haarself ’n oomblik in die verbygaan: ’n lang, nog taamlik skraal, goed geklede vrou. Maar sy is te kwaad om nog eers haar nuwe baadjiepak te bewonder.

In die kombuis is die kok besig om die swartgebrande kastrol te skuur. Die reuk van gebrande kos hang swaar in die kombuis.

“Josef!” Haar stem is verontwaardig. “Wat het gebrand?”

Ongeërg kyk die man na haar en sê kalm: “Dis die boontjies, Mevrou.”

Sy maak die kastrol oop en kyk. Hy het die boontjies wat nie te erg gebrand is nie bolangs afgekrap en in ’n ander kastrol met ’n klomp water opgesit. Sy skuif die boontjies eenkant; niemand sal dit eet nie. Sy sal maar ’n blikkie ertjies moet oopmaak, anders lyk die maaltyd so skraal. Johannes eet juis ook vanaand by die huis en die kind kan tog so lekker eet. Hy hou ook so baie van gestoofde boontjies, maar vanaand sal hy daarsonder moet klaarkom.

Sy stap by die kombuis uit om eers haar hoed af te haal. Sy is ontstig en vererg. As ’n mens alreeds moeg en prikkelbaar is, het jy nie nog geduld nie.

Sy hoor die sagte geween van Trudie se viool in die sitkamer. Aandagtig luister sy vanuit haar kamer en ná ’n rukkie is dit of sy kalmer word. Die meisie kan darem vir jou musiek uit daardie viool haal. Dis of dit saam met haar lag as sy bly is en saam met haar huil as sy treurig is. Dis jammer die kind kan nie meer tyd aan haar musiek wy nie. Maar sy wil nou eenmaal haar graad behaal en dan gaan onderwys gee. Die musiek is bysaak, sê sy. En tog het sy haar viool hartstogtelik lief en is dit Chopin waarna sy telkemale haar toevlug neem as sy ’n tydjie kry. Ja, sy het dit gelukkig getref met haar twee loseerders. Twee besonder aangename, hulpvaardige jong meisies. Waarom die mense altyd sê hulle verkies manstudente, weet sy nie. Meisies is stiller en netjieser, hulle eet nie soveel soos seuns nie, en hulle is goeie geselskap as sy die dag tuis is.

Sy stap na die sitkamer waar Trudie nog speel en maak die deur saggies oop. Trudie staan naby die oop venster, die viool onder haar ken, die bruin oë sag en vol drome. ’n Rukkie speel sy verder, maar dan, asof sy bewus is van iemand se teenwoordigheid, kyk sy om. ’n Oomblik later hou sy op en glimlaggend laat sy die viool sak.

“Ek is jammer oor die boontjies, maar toe ek hier kom, het dit reeds staan en brand.”

Louise Rabie maak ’n ongeduldige gebaar met haar hand. Sy stap na die klavier en sê: “Kom, ek sal saam met jou speel.”

Trudie staan nader, sit weer die viool onder haar ken en laat die strykstok saggies oor die snare gly.

“Eers weer die menuet,” sê mevrou Rabie en Trudie knik. ’n Halfuur lank speel hulle saam en die klanke van klavier en viool wat volmaak harmonieer, vul die vertrek. Dan word dit te donker om nog sonder lig te kan sien. Dis ook tyd vir aandete en Trudie pak haar viool weg.

“Waar is Debbie?” vra Louise Rabie. “Het sy al gekom? Dan kan ons maar eet.”

“Sy het vanmiddag saam met Paul Hugo gaan tennis speel. Maar sy het seker al gekom. Is Johannes hier?”

“Ek het netnou gehoor Wagter gaan te kere. Dit kon net hy gewees het. Die hond is mos mal oor hom.”

Trudie dink daaraan om met Louise Rabie oor Debbie en Paul te gesels. Sy het al meermale daaraan gedink. Maar sy kan haarself nie so ver bring nie. Dit lyk dalk asof sy stories aandra en moeilikheid vir Debbie wil maak.

“’n Gawe jong kêrel, dié Paul Hugo,” sê mevrou Rabie, amper asof sy weet dat Trudie nog aan hom dink. “Hy kom uit ’n agtermekaar familie. Ek ken sy ma se mense goed. Jammer dat hy volgende jaar moet weggaan.”

“Ek het weer gedink dis goed,” waag Trudie dit. Louise Rabie kyk nuuskierig na haar en sy vervolg: “Debbie is nog so jonk en hy neem so baie van haar tyd in beslag. Sy sal nooit so kan voortgaan nie: Sy sal óf haar studie óf Paul Hugo moet verwaarloos.”

Louise Rabie lag.

“Dan hoop ek sy is verstandig en verwaarloos liewer haar studie. Wat julle meisies ook met die vreeslike geleerdheid moet maak, weet ek nie. Jy ook, Trudie. As jy liewer al jou tyd aan jou musiek sal wy . . .”

“Ek moet ’n bestaan maak, en Debbie ook.”

“Jy kan met jou viool ’n bestaan maak.”

“Nee, daarvoor is ek te lief vir Chopin. En wat sal ’n mens vandag sonder geleerdheid maak, mevrou Rabie?”

“Bog! Boekgeleerdheid bring ’n meisie niks in die sak nie. ’n Meisie moet liefhê en trou en kinders hê. Dan eers, Trudie-kind, sal jy regtig alles uit jou viool kan haal en hoogtes kan bereik.”

Trudie se glimlag is sag.

“Ek dink dis wat die meeste meisies wil hê, mevrou Rabie. Maar tot tyd en wyl die regte man opdaag – indien hy wel opdaag – moet ’n meisie eet en aantrek.”

“Ja. Maar daarom sê ek ek hoop Debbie sal verstandig wees en nie die verkeerde ding verwaarloos nie.”

“Debbie is nog baie jonk.”

“Ek was al getroud toe ek agttien was. Ek het my eerste man verloor voordat ek een-en-twintig was.”

“Dis waar, maar dis vandag anders. Paul Hugo moet in elk geval nog baie jare studeer. En Debbie se ouers het dit nie breed nie. Debbie moes baie mooi pleit vir die kans om hierheen te kom, sy het self vir my vertel.”

“Ek weet. Ek het nooit so daaraan gedink nie. Jy en Debbie is twee sulke verstandige meisies. En vandag se kinders is so selfstandig, so seker van hulself. Wil nie ouer mense se raad hê nie. Maar Pieter Malan verwag dat ek ’n oog oor sy dogter sal hou en as sy haar werk verwaarloos, sal ek seker met haar moet praat.”

“Sy verwaarloos nie haar werk nie.” Trudie is klaar jammer dat sy ’n woord van enigiets gerep het. Wanneer sal sy tog leer om haar sproetneus uit ander se sake te hou? “Debbie het baie hard gewerk en daar is nie die minste twyfel dat sy sal slaag nie. Dis net dat Debbie so ernstig is oor hulle verhouding.”

“As ’n mens jonk is, is jy altyd ernstig. Dis eers as ’n mens ouer word dat jy leer om meer besadig te wees . . . en dan is die helfte van die plesier van die lewe daarmee heen.”

“’n Mens kry so maklik seer as jy jonk is.”

“En jy vergeet ook weer soveel gouer.”

“Nie alle mense nie. Nie Debbie se soort nie. Maar ek praat te veel. Mevrou sal miskien dink ek is net jaloers op Debbie.”

Mevrou Rabie glimlag.

“Nee, dit dink ek nie. Maar ek dink jy is onnodig bekommerd. Sy is jonk en verlief en sy geniet maar net die lewe. Een van die dae, soos jy self sê, is Paul Hugo ’n duisend myl ver weg en sal sy alleen hier moet sit of weer vir haar ’n ander kêrel moet aanskaf.”

Trudie praat nie verder nie. Sy het reeds te veel gesê. Toe sy in die kamer kom, kry sy Debbie in die skemerdonker voor die venster aan die droom.

“Hallo, Trudie,” groet sy haar saggies. “Kom kyk net hier.” Toe Trudie langs haar staan, wys sy met haar vinger na die groot boom wat nou teen die aandhemel afgeteken staan.

“Waarna moet ek kyk?”

“Kyk na die boom. Kan jy sien hoe geswel is sy toppe al?”

Trudie kyk en ja, waarlik, dis nie meer die dun, skraal takkies wat oorgebly het nadat die wind al hulle blare afgestroop het nie. Die takkies is rond en geswel – die bloeisels is nou nie meer ver nie.

“Ek sien,” sê sy sag. “Hulle sal nou gou kom. Lekker tennis gespeel?”

“H’m. Salig.”

Vir Debbie het die weke te vinnig verbygegaan.

So ongemerk het die lente plek gemaak vir die somer. Waar die jasmyn en kanferfoelie, die koraalboom, die katjiepiering en die sering eers hoogty gevier het, is die jakarandas nou aan die beurt. In die begin was die bloeisels die sagste, teerste blou, maar elke dag word die bome ’n bietjie voller en die kleur ’n bietjie dieper en donkerder totdat die stad in ’n pers mantel getooi is.

Deborah is verruk oor al die skoonheid. Vir iemand wat net die vlaktes en koppies van die Wes-Transvaal ken, is die blou van die jakarandas soos ’n kykie in die hemel. Sy kon nie genoeg van hulle kry nie. Langs die huis was daar veral een boom wat mooier was as al die ander, ’n reus van ’n boom. Sy blomme was ’n dieper, donkerder blou, die blomtapyt aan sy voet wyer en digter. Dikwels het sy met haar boek en potlood buitentoe gegaan om in sy pers skaduwee hersiening te doen, maar dit het nie betaal nie. Telkemale moes sy opkyk om seker te maak dat dit werklik so mooi is as wat sy haar verbeel het, en dan is dit maar altyd weer mooier. So ’n blou is daar seker nêrens anders op die aarde nie. Jy moet dit met jou eie oë aanskou om dit te glo. Nou eers kry Leipoldt se versreëls “Teen die blou van die jakarandas is die blou van die lug maar bleek” werklik vir haar betekenis, en die hele dag deur maal die reëls deur haar kop. Streng probeer sy haar gedagtes by haar werk bepaal, maar as sy haar weer kom kry, dwaal haar oë – en haar gedagtes – opnuut. Ja, as sy dit net wil toelaat, sal haar hart in dié dae maar altyd bly droom.

Hier in die lieflike vroeë môre, terwyl haar werk wag, droom sy al weer.

Sy voel deesdae die hele tyd gespanne. Dis natuurlik vrees vir die komende eksamen . . . en die komende afskeid van Paul. Waarom, o waarom moet daar altyd afskeid kom? Paul voel dit ook. Sy kan dit sien. Dit is of hy haar saans nie kan laat gaan nie, of hy bang is dat as sy gaan, hy haar nooit weer terug sal vind nie. Sy weet hy kom te dikwels daar, sy weet hulle bly saans te laat uit, maar sy kan haar nie so ver bring om verstandiger te wees nie. Elke aand is dit net ’n halfuurtjie, gaan hulle net so ’n klein entjie ry om te ontspan ná ’n veeleisende dag voor die boeke, en dan bly dit nooit by die halfuurtjie nie. Maar ag, daar is net so ’n klein ou rukkie vir hulle oor. Wanneer sien sy dan ooit weer vir Paul? Sal sy ooit?

Sy is bang, bang vir die jare van skeiding wat voorlê, bang vir die gevaar dat meisies soos Anne-Marie, mooi en begaaf en ryk, intussen haar plek in Paul se hart sal inneem, moontlik vir goed. Wanneer sien sy weer vir Paul? Eendag as die jare verbygerol het en daar niks meer oor is om voor te leef nie, as haar jeug en haar drome verby is? Waarom voel sy so swartgallig oor die toekoms? Paul het haar lief en die jare van skeiding sal niks daaraan verander nie. Sy weet dit. Maar dit is dié vrees, dié onrustigheid, wat haar Paul by haar laat hou wanneer sy hom saans lankal huis toe moes gestuur het. Sy dink aan die stille verwyt wat sy in Trudie se blik lees, die onrus in Trudie se mooi bruin oë. Trudie is teleurgesteld in haar, maar sy kan dit nie verhelp nie. Trudie het nog nooit liefgehad nie, daarom kan sy so koel redeneer, daarom kan sy nie verstaan nie.

Een van die dae gaan hulle huis toe. Paul gaan eers huis toe, dan gaan hy saam met sy ouers see toe. En dan gaan Paul Kaap toe. Paul se pa is ’n dokter en Paul wil in sy pa se voetspore volg. Die begaafde Paul met sy innemende persoonlikheid is uitgeknip daarvoor om ’n dokter te wees. Al sy vrouepasiënte en al die verpleegsters wat saam met hom werk, sal op hom verlief wees, dink sy in ’n vlaag van jaloesie. Mistroostig maak sy haar boek toe, sluit haar oë en leun moeg met haar kop agteroor teen die bankie. Wat het met haar gebeur? Waar is al haar ideale, haar ambisie? Sy het so lank gedroom, so hartstogtelik uitgesien na die jare wat sy aan die universiteit sou deurbring; sy het sulke groot toekomsplanne gehad. En wanneer sy haar kursus voltooi het en ’n pos êrens het as onderwyseres – liefs in tale of geskiedenis – wou sy vir Doortjie en Poppie ook help om verder te studeer, en haar ma en pa help om ’n bietjie makliker en lekkerder te lewe. Maar sy sal weer regkom. Sy sal nog baie jare vir Paul moet wag. Paul sê hulle kan nou nie eens daaraan dink om verloof te raak nie. Sy ouers sal bitter teleurgesteld wees. En sy verstaan sy gevoelens baie goed. Hulle is nog so jonk. Sy sou graag haar pa se gesig wou sien as sy vir hom kom vertel sy wil verloof raak! Maar sy en Paul voel dieselfde en sy sal vir hom wag, al is dit ook hoe lank.

Paul het haar die middag laat kom haal om saam met hom te gaan ry. Die jakarandas is nou op hulle mooiste, elke boom ’n blou wolk met ’n blou tapyt soos ’n sagte weerspieëling aan sy voet. Stadig ry hulle met die strate langs terwyl Paul vir haar die stad se mooiste bome wys, maar nêrens is daar een wat mooier of digter of ’n dieper blou is as haar eie boom nie. By die Uniegebou vertoef hulle ’n rukkie en in die lae strale van die son word die blou nou ’n sagte persblou. Dis soos ligpers wolke wat oor die stad hang en die aandskemering self word ligpers.

Stadig stap Debbie en Paul met die trappe by die terrasse af. Die tuin is ’n massa kleure. Dis al byna sesuur, maar nog drukkend warm en bedompig. Die wêreld hier smag na reën, maar dit kan seker nie meer ver wees nie – elke dag bring die verlangde reën ’n bietjie nader. Maar die droë, uitmergelende hitte maak almal kort van draad. Sy en Trudie het vanmiddag byna rusie gemaak, en dit oor ’n beuselagtigheid. Hier in die groen koelte van die tuin, saam met Paul, voel sy weer rustig en kalmer.

“Kom ons sit ’n rukkie op die gras,” stel Paul voor toe hulle onder kom.

Die gras is droog en Debbie lê plat op haar rug, haar hande langs haar sye, en dis of die aanraking met die aarde geleidelik die spanning uit haar liggaam laat wegvloei. Sonder om te praat lê hulle daar, maar dit is ’n genoeglike stilte. Ná ’n rukkie sit Paul sy hand oor hare en sy aanraking is soos ’n ligte skok wat deur haar liggaam gaan. Sy lê roerloos, haar hand in syne. Wat ’n voorreg is dit om iemand soos Paul te hê wat jou liefhet, dink sy. Dis nie net fisiek nie – sy bewonder sy wakker verstand, al die eienskappe van liggaam en gees wat hom maak wat hy is. En Paul is lief vir haar, ’n eenvoudige eerstejaarstudentjie sonder geld of agtergrond. Wat sal sy doen as Paul volgende jaar weg is? Die eensaamheid en verlange sal ondraaglik wees, die dae oneindig lank en leeg. Sy sal maar leer, leer, leer sodat die maande en die jare kan verbyvlieg en die dag van hul saamwees gou kan kom.

“Ek wens ek kon jou saam met my Kaap toe neem, Debbie,” sê Paul sag.

“Dit sou wonderlik wees,” fluister sy.

“Kan jy nie maar gaan nie? Jy kan mos in Kaapstad ook verder studeer!”

Debbie lag.

“Ek sou graag wou hoor wat my pa sou sê as ek vra om my kursus in Kaapstad klaar te maak net omdat ek graag naby Paul Hugo wil wees!”

“Ek wil liewer nie hoor nie,” glimlag Paul. “Is jou pa baie kwaai, Debbie?”

“Ek weet nie . . . Ja, nogal, dink ek,” sê sy stil. “Hy is baie goed vir ons, maar ons is maar bang vir hom as ons die slag verbrou het. En jou pa?”

“Nee, hy is nie kwaai nie. Hy is ’n wonderlike mens en ’n baie goeie dokter. Hy is net altyd so besig. My ma hou al jare lank aan hy moet gaan spesialiseer en hom in die stad vestig waar hy rustiger sal kan werk en die lewe ook ’n bietjie sal kan geniet voordat hy te oud is.”

“En hy wil nie?”

“Nee. Hy sê hy hou van sy werk net soos dit is. Dit is veeleisend, maar baie interessant en ek dink met die jare het hy vasgegroei daar. Hy het ook soveel wat hom daar hou. Hy ken die mense en hulle ken hom. En hy het hom jare lank daarvoor beywer om die hospitaal te kry en het dit sien uitbrei en groei . . . hy voel nou self deel van daardie hospitaal. My pa is ’n baie knap chirurg – hy het al baie mooi komplimente van spesialiste in die stede gekry – maar hy voel hy moet bly waar hy is.”

Sy hoor die trots in sy stem en haar hart is bly daaroor. Sy voel of sy ook al deel het aan Paul se pa.

“En jou ma? Wil sy graag stad toe kom?”

“Tina? Ja, ek dink sy wil baie graag kom. Sy en my pa stry ook heeldag – nie regtig stry nie, niemand stry ooit met Tina nie . . .”

“Noem jy haar altyd Tina?” vra Debbie.

“Ja, vandat ek kan onthou. Maar sy is so jonk en lewenslustig. Almal sê maar vir haar Tina.”

“Is sy mooi?”

“Ja, baie mooi. Klein en fyn. Toe ek klein was, het ek altyd gedink sy is ’n sprokiesprinses met haar goue hare en blou oë.”

Daar is stilte. Debbie dink weer aan haar ma, aan die werk wat maar altyd wag, aan die opofferings wat sy moes maak om vir haar dogters te gee wat hulle nodig het. Sy is lief vir haar ma, maar sy het nooit aan haar gedink as ’n sprokiesprinses nie.

“Waaroor stry hulle dan?” vra sy na ’n rukkie.

“Stry? O ja, jy het my van stryk gebring. Nee, my pa wil hê ek moet saam met hom kom werk as ek eendag klaar is. Tina wil hê ek moet gaan spesialiseer en direk na ’n stad toe gaan.”

“En wie wen?” vra sy geïnteresseerd.

Paul glimlag.

“Ek dink Tina wen altyd as sy regtig wil. Maar in dié geval wil ek graag saam met my pa gaan werk. Ons droom al daarvan vandat ek ’n klein seuntjie is. Hy dink ook die ervaring van ’n jaar of twee, drie op die platteland is die heel beste leerskool vir enige jong dokter. Die tyd sal ons maar moet leer.”

Dit lyk maar net altyd of Paul so ligsinnig is, dink Debbie. As ons alleen is en hy gesels met my, leer ek hom al beter ken. Hy het hoë ideale en is nie bang om hard te werk nie. Hy is nie regtig so ligsinnig en so uitspattig soos hy altyd voorgee nie. En sy is skielik gelukkig, diep gelukkig.

Paul rol om en kyk na haar. Die erns van ’n oomblik gelede is weg en daar is ’n tergende glinstering in die diepblou oë. “Sal jy daarvan hou om ’n dokter se vrou te wees, Debbie?”

“Ek het nog nooit daaraan gedink nie,” sê sy ewe koel en onskuldig, maar sy bloos diep.

Paul glimlag.

“Dink ’n bietjie, Debbie,” dring hy sag aan.

“Dit hang af wie die dokter is,” sê sy, maar die warm gloed in sy oë laat haar haar eie oë toemaak. Die volgende oomblik voel sy Paul se lippe op hare.

“Paul! Nie hier nie,” fluister sy verward, maar Paul lag.

“En waarom nie? Net ek en jy is hier. Die amptenare is almal huis toe en wie ons ook al sien, sal ons net beny.” Hy trek haar teen hom aan, haar kop teen sy skouer, en soen haar weer. ’n Paar oomblikke gee Debbie haar geheel en al oor aan die omhelsing, maar dan stoot sy hom beslis weg en sit regop.

“Kom, Paul, ons moet huis toe gaan of ek is laat vir ete.”

“Ete? Ete? Ek gee vir jou nektar van die gode en jy praat van ete!”

“’n Mens kan van nektar alleen nie leef nie,” sê sy, en staan met ’n vinnige beweging op. Paul stof haar klere af en trek die droë grassies uit haar blinkswart hare. Teer, half besorg, rus sy blik op haar. Debbie is die laaste tyd bleker en sy het maerder geword. Dis die hitte wat soos ’n verstikkende kombers oor die stad hang wat ’n mens so uitput. Dit en haar studie, en dan hou hy haar nog saans so laat wakker. Dis baie selfsugtig van hom. Hy besef dit nou eers. Sy het al haar kragte nodig. Maar sonder haar is die dae vir hom ook maar leeg en kleurloos. Sag trek hy haar nader en soen die blinkswart hare.

“Ek sal jou baie mis, Debbie.”

Sy kyk op in sy gesig en glimlag. Daar lê ’n teerheid in die grys oë wat so reguit in syne kyk.

“En ek vir jou, Paul.”

Hand aan hand begin hulle die trappe opklim. Paul se gedagtes is by die meisie aan sy sy. Hy het ander meisies geken wat net so mooi en mooier nog as Deborah was, tot wie hy ook baie aangetrokke gevoel het. Maar die aantrekkingskrag was slegs tydelik en sodra hy seker was van hulle gevoelens vir hom het sy belangstelling verflou. Nie met Debbie nie. Met onsigbare bande bind sy hom steeds hegter aan haar vas. Selfs as hy weg is van haar is sy nog gedurig in sy gedagtes. Hy is bewus van die krag wat in haar skuil, van die teerheid waartoe sy in staat is. Hy wil haar liefhê en beskerm, hy wil die wêreld aan haar voete lê. En die gedagte aan die skeiding wat nader kom, is vir hom ondraaglik swaar. Daar is egter niks wat hy daaraan kan doen nie. Baie studiejare wag vir haar en vir hom.

“Ek wens ons kon nou verloof raak, Deborah,” spreek hy sy wens hardop uit en selfs hy is verbaas dat so ’n begeerte in hom kan opkom, dat hy, Paul Hugo, op twee-en-twintig verloof wil raak. Hy moet beslis baie verlief wees. Maar daar is nie sprake van nie. Sy ouers, Tina veral, sal baie teleurgesteld wees.

“Dis tog buite die kwessie, Paul. My pa sal my moontlik onmiddellik van die universiteit af wegneem. Hy was reeds glad nie gretig dat ek moes kom nie.” Sagter vervolg sy: “Dis ook nie nodig dat ander dit moet weet nie. In my hart is ek en jy verloof, behoort ek net aan jou.”

Styf druk hy haar hand in syne vas.

“Ek sal hard werk, Debbie, en gou maak. Dan kom ek jou haal. Sal jy vir my wag?”

Sy kyk op in die laggende blou oë en glimlag. Hand aan hand staan hulle nou langs die motor en kyk hoe die son agter die Magaliesberg wegsak. Die paar wolkies wat in die weste saamtrek, is ’n sagte roospienk. So ver as wat die oog kan sien, lê die jakarandas se pers skadukolle oor die stad en die aandskemering is vol geheime.

In die sagte skemering ry hulle stadig deur lanings van hemelse blou huis toe. Elke nou en dan klap-klap die jakarandakelke, wat soos ’n pers tapyt oor die strate lê, onder die motorbande. Ek voel soos ’n bruid, dink Debbie. Haar drome van liefde en geluk is deurweef met die skoonheid van die jakarandas. Sy sal hulle nooit vergeet nie. Dis of die hele natuur sy mooiste uitgehaal het vir haar en Paul. Die lente bruis deur haar are, dis of die skepping saam met haar glimlag oor die belofte wat die toekoms inhou. Dis lente, die lente van haar en Paul se lewens.

Toe hulle voor die deur stilhou, sê sy: “Kyk my boom, Paul. Is dit nie die mooiste een van almal nie?”

Soos ’n vorstin staan die jakarandaboom daar, groot en kragtig in haar majesteit. Dis of die aandskaduwees eerste daarin toesak en die boom is ’n diep, geheimsinnige pers, onbeskryflik mooi wanneer die wind die bloeisels saggies heen en weer wieg en soos yl reëndruppels na benede laat val.

“Tot siens, Deborah, en goeienag.”

Dis of sy uit ’n droom ontwaak. “Kom jy nie vanaand nie?”

Paul lag saggies. “O, ’n vroumens tog! Sy preek heeldag ek moenie gedurende die week kom kuier nie en as ek mooi gehoorsaam luister, is sy teleurgesteld. Nee, Debbie, nie vanaand nie. Ek het jou alreeds te laat saans wakker gehou. Leer maar mooi en gaan slaap vroeg. Een van die dae gaan hou ons piekniek, net ek en jy.”

’n Oomblik nog vertoef sy alleen by die hekkie en kyk na haar boom. Sy wil haar arms uitstrek en dit omhels, die hele wêreld ’n oomblik aan haar hart druk.

Sy voel soos daardie boom: sterk en kragtig, met bruisende lewe wat in haar are opstu. Dit is die lente van die lewe wat hier binne-in haar klop, die lente van die skepping wat sy hier in haar hart dra.