Читать книгу Tryna du Toit-omnibus 2 - Tryna du Toit - Страница 8

Hoofstuk 5

Hoofstuk 5

Dis Saterdagmiddag, ’n week later.

Oor die stad bewe die hittegolwe, die lug is ’n bleek, dynserige blou. Ongestoord, uitdagend amper, troon die jakarandas nog voort. Vir Debbie bly hulle nog steeds wonderlik mooi en sy verlustig haar daagliks in dié wonderwerk van die natuur. Sy wens haar ma kan dit sien, en Doortjie en Poppie. Hulle sal haar tog nie glo as sy hulle daarvan vertel nie.

Sy en Trudie sit onder die groot jakarandaboom. Hulle wag vir Paul en ’n maat, Bennie Fischer. Hulle vier gaan saam met Anne-Marie en Raoul piekniek hou by die Fonteine. Sy afskeidspartytjie, het Paul glimlaggend gesê toe hy hulle vra.

Terwyl hulle wag, leer Trudie nog. Vir haar beteken die komende eksamen die einde van vier jaar se harde werk en die feit dat sy alreeds ’n pos vir volgende jaar het, dien slegs as ekstra aansporing om so goed moontlik in haar eksamen te slaag.

Debbie droom al weer terwyl sy kyk hoe die blou blomkelke met sagte klapgeluidjies grond toe val. Die een na die ander, onophoudelik, sweef hulle grondwaarts. In hierdie lomerige blou dae is dit vir haar baie moeilik om haar gedagtes by haar werk te bepaal. Trudie sê sy sal daaraan gewoond raak, dis maar net die eerste keer dat die jakarandas so mooi is. Maar sy weet dis nie waar nie. In haar hart sal daar altyd ’n spesiale plekkie wees vir jakarandas omdat sy hulle altyd sal verbind met Paul, haar eerste liefde.

Die dae is ondraaglik warm. Hulle is almal uitgeput deur die buitengewoon warm weer. Net die jakarandas floreer. Dis slegs saans, wanneer die koel, verkwikkende oostewindjie die gordyne roer, dat sy voel sy kan vryer asemhaal, dat sy voluit kan werk, dikwels tot in die vroeë oggendure. Sy is gerus oor haar werk. Sy het die hele jaar gewerk en nie alles vir bloktyd laat staan nie. Met ’n glimlaggie dink sy aan die pers jakarandatrossies teen die deure van die lesingsale. Oral is daar jakarandatrossies wat eerbiedig stilte vra vir dié wat daar binne worstel met die spoke van die komende eksamen.

Sy dink weer aan die trossie wat Trudie daardie dag vir haar gebring het. Trudie het nog nie weer met haar daaroor gepraat nie. Maar hulle dae is almal so vol, so gejaagd – dis of die jaar nou met ’n mal, onkeerbare spoed einde toe snel. Sy en Paul het elke uurtjie wat hulle kon saam deurgebring, maar dit was vir hulle te min. Nou voel sy bly en opgewonde. Netnou sien sy weer vir Paul, sal sy langs hom sit in sy motor en voel hoe die wind deur haar hare waai.

Die blou blommetjies val steeds grondwaarts, klap, klap, klap: ’n blou blommereën. Die tapyt onder die boom is dik en weelderig. ’n Bloeiseltjie val op haar skoot. Sy tel dit op. Dit is nog ongeskonde, mooi en vars, maar weg van die boom af sal dit gou verwelk en vergaan. Sy sien hoe Trudie ongeduldig ’n bloeisel van haar boek af stoot en giggel saggies. Trudie kyk op in Debbie se laggende gesig en die frons tussen haar oë verdwyn.

“Sit jou boek weg,” sê Debbie. “Ek weet nie hoe jy hier buite kan konsentreer nie. Ek voel suf geleer. En jy seker ook. Toe, Paul sal nou-nou hier wees.”

“Paul is tog altyd laat,” sê Trudie, maar gehoorsaam maak sy haar boek toe. “Ja, ek is ook suf. Ek weet nie of ek ooit weer ’n boek sal oopmaak ná hierdie eksamen verby is nie. My kinders kan maar eendag ongeletterd bly. Ek sal hulle nooit so martel nie. Hulle ma het nou genoeg geleerdheid vir die hele gesin.”

Debbie lag terwyl sy ’n blou blomkelkie vang wat na haar toe afgesweef kom. Maar nog voordat sy kan antwoord, sien hulle hoe Paul se groen motor vinnig die straat af kom en voor die hekkie stilhou.

By die Fonteine is dit heelwat koeler as in die stad en behaaglik vly die vier jong mense hulle in die koelte van die wilgers op reisdekens neer. Die stilte om hulle, die groen van die gras en bome, is ’n lafenis vir die gees en senuwees. Bennie Fischer, Paul se vriend, is ’n vierdejaarstudent, ’n interessante jong man wat koerantskrywer wil word. Hy is byna so lank soos Paul, maar sy skraal, loslittige lyf gee half die indruk van lompheid. Tog is hy ’n uitstekende tennisspeler en verbasend rats en vinnig. Hy is so donker soos wat Paul blond is, met ’n lang, maer gesig, hoekige wenkbroue en ’n groot, sterk mond.

Lui gesels hulle en kyk hoe die mense wat die middag van die hitte van die stad af weggevlug het, aanstaltes maak om terug te gaan. Die reisdekens word uitgeslaan, die motors word gepak, kinders word bymekaargemaak, en een vir een vertrek hulle, sommige deur die driffie links, ander weer regs deur die mooi populierlaning.

“Netnou-netnou het ons die hele Fonteine vir onsself,” sê Paul.

“Dit sal gaaf wees,” sê Trudie. “Ek sal ’n bietjie ruimte en stilte om my waardeer.”

“Hoe eng en bekrompe tog,” jou Bennie. “Die egte takhaar-uitkyk op die lewe.” Hy maak ’n wydse gebaar. “Die vlaktekompleks! Ek wil nie eens my buurman se rook sien nie.”

“Ek kom nie eens van die vlaktewêreld af nie, wê,” sit Trudie hom op sy plek.

“Belfast, Bennie, Belfast is die plek,” help Paul hom lui reg.

“H’m. Reken, nè? Hoe kon ek dan nou ook so ’n fout maak. Die stad Belfast! ’n Ware Sodom en Gomorra. Behalwe dat die plek vasgeys is in plaas daarvan dat dit met vuur en swael verdelg is. Magtig, ek het een nag byna verkluim daar. Ek sal daardie koue nooit heeltemal uit my ou bene kry nie. Is jou hartjie ook so hard en koud, suster?”

“Haar hart is kliphard en yskoud,” sê Deborah. “Maar ek het nie geweet dis net vasgeys nie.”

“Dit laat my dink – waarmee gaan ons vuur maak?” vra Bennie.

Paul lag lekker. “Daar lê ’n hele drag hout agter in my motor. Wil jy vir Trudie laat ontdooi?”

Tergend kyk Bennie na Trudie. “Nie nou nie. Nou is ek meer bekommerd oor die vleis wat moet gaar kom. Maar ’n bietjie later . . . wie weet?”

Trudie wil haar net vererg, maar Paul en Bennie lag haar uit.

“Waar is daardie vleis waarmee julle so spog?” wil Debbie weet.

“Anne-Marie bring dit. Haar ma het aangebied om vir ons die piekniekkos reg te kry.”

En net toe kom Raoul se klein swart DKW deur die drif reguit na hulle toe en trek langs Paul se groen motor in.

Maar Anne-Marie en Raoul is nie alleen nie.

“Ons het nog gaste saamgebring,” sê sy vrolik toe sy uit die motor spring. Sy lyk jonk en mooi in ’n kort blou broekie en hempie, weer die presiese blou van haar oë. Die goue hare blink. Vlugtig kyk Debbie en Trudie na mekaar – hulle het albei katoenrokkies aan. Maar Anne-Marie is ’n oulike meisie, dink Debbie. En sy weet hoe om die beste van haar blonde skoonheid te maak. Sy sien dat Paul se oë op Anne-Marie rus en daar is ’n flikkering van waardering in die lui blou dieptes.

“Solank jy maar net genoeg kos saamgebring het,” sê hy.

’n Klein, donker, mooi geboude jong meisie klim agter uit die DKW uit, gevolg deur ’n jong man.

“Dis Daphne!” skree Bennie. “Waar het jy vir Lorelei gekry, Anne-Marie?”

“Julle ken mos almal vir Daphne, nè?” vra Anne-Marie. “Sy kuier ’n week of twee hier in die stad. En vir Tobie?”

“Arme, onskuldige ou meisietjie – alleen hier in die stad. Die wolwe sal haar mos opeet,” spot Bennie toe hy haar groet, maar sy blik rus met welgevalle op die klein, donker meisie.

“My liewe Bennie! Die wolwe sal moet oppas as Daphne alleen stad toe kom,” sê Paul en staan ook op om te groet. “Hallo, Daphne. Welkom terug.”

Twee groot bruin oë, sag soos fluweel, kyk diep in Paul s’n.

“Dankie, Paul,” sê sy sag, glimlaggend. “Ek voel nou al sommer tuis vandat ek julle almal gesien het.”

Debbie knip haar oë.

Trudie groet ook – hulle ken blykbaar almal die meisie.

“Debbie – dis Daphne de Lange en Tobie du Rand. Deborah Malan.”

“Deborah! Haai! Hoe ouderwets!” sê die jong meisie, en Debbie is bewus van die twee blink bruin oë wat so ondersoekend op haar rus. Die meisie is baie mooi gebou en die kort, nousluitende donkerblou broekie pas volmaak. Haar vel is soos satyn, sy het pragtige, groot oë en glansende donkerbruin hare. Debbie het lank laas so ’n aantreklike meisie teëgekom. “En hou Paul nog van brunette?” vra sy skalks.

“Van sommige brunette – baie. Van ander – nie soveel nie,” sê Paul koel en spottend. “En toe, Tobie, hoe gaan dit met die onderwys? Kan jy dit aanbeveel?”

Tobie du Rand, ’n jong man van omtrent twee-en-twintig jaar, lag half verleë.

“Nie vir jou nie, Paul. Maar ek dink dis nogal baie interessant.”

Raoul is ook daar op die agtergrond, pyp in die mond, met glimlaggende, rustige oë, nooit ver van Anne-Marie af nie. Hy is so gaaf, dink Debbie, en hy is so lief vir haar. Ek wonder waarvoor sy wag. As ek en Paul maar die kans gehad het om nou al verloof te raak, om binne ’n jaar te kan trou!

Soos kinders het hulle baljaar, vrolik en uitgelate, en die boeke en gevreesde eksamen was vir ’n rukkie vergete. Bennie was Tarzan, rats soos enige bobbejaan in die bome, en later het hy Daphne – al een wat ingewillig het om Jane te speel – met ’n tou probeer optrek na die mik van die boom. Daphne was ’n mooi en gewillige Jane, maar die tou was ontoereikend en Tarzan se plan wou maar nie werk nie. Hulle was almal slap gelag toe Tarzan uiteindelik onverrigter sake afskeid van sy boom moes neem en hom op ’n reisdeken kom neervly.

“Jy het seker nooit al jou groente en mieliepap opgeëet toe jy klein was nie,” spot Paul. “Daarom het jy nie ’n mooi groot, sterk man geword nie.”

“Waar sou hy dan ook pap en groente gekry het as hy in die bome grootgeword het,” sê Debbie. “Nee, nee!” vervolg sy haastig toe Bennie dreigend nader kom. “Ek bedoel dit nie so nie. Dis ’n kompliment omdat jy so rats is.”

Hulle het vuur gemaak en die geur van vleis wat oor die kole braai, het die lug gevul en hulle eetlus geprikkel, en hulle was almal rasend van die honger toe hulle eindelik begin eet.

Paul het ’n paar bottels bier en limonade saamgebring. Deborah wou net limonade drink, maar daarvan wou Paul nie hoor nie. Toe sy sien dat Trudie ook ’n bietjie bier saam met die limonade drink, het sy toegelaat dat Paul vir haar ook gee en die drankie was so verfrissend dat sy weer haar glas laat volmaak het.

“En wat kom jy nou eintlik in Pretoria maak, Daphne?” vra Paul terwyl hulle eet. “Maar net weer die ou groen weivelde kom opsoek? Of is daar ’n bepaalde doel?”

“Stel jy enigsins belang daarin, Paultjie?” vra sy, en daar is ’n warm glinstering in die bruin oë. ’n Oomblik kyk Paul terug na haar. Debbie sien dit en dis of ’n koue windjie oor haar waai. Sy het nog nooit so ’n aantreklike meisie teëgekom nie en dit lyk of sy heelwat in Paul belang stel. Hulle het mekaar geken . . . was sy miskien een van Paul se baie meisies?

Bennie runnik skielik soos ’n perd en Paul lag. “Aangesien ek op die punt staan om weg te gaan, Daphne . . .”

“O ja, jy gaan nou Kaap toe, nè? Ek kom net tot siens sê vir die ou weivelde, Paul. En my trourok koop.” Toe sy sien dat sy almal se belangstelling nou deeglik gaande gemaak het, vervolg sy: “Ek trou op tien Desember met Joe de la Rey, ’n beesboer van Ermelo.”

“Sowaar! Baie geluk, Daphne. Ek hoop net dat koning Joe de la Rey ook die gawe van Midas het,” sê Paul. Sy toon is half spottend en Debbie kyk hom verbaas aan.

Maar Daphne begryp nie. ’n Klein fronsie verskyn op haar gladde voorkop. Bennie help haar reg. “Is hy ryk, skattie, is hy ryk? bedoel Paul. Kan hy alles wat hy aanraak in goud verander?”

Die fronsie verdwyn en Daphne glimlag. “Heeltemal ryk genoeg, dankie, Paul. Maar ek trou nie met Joe omdat hy ryk is nie,” berispe sy hom sag.

“Dis ’n baie goeie ding, sussie. Die beesboerdery is glo maar ’n baie wisselvallige bedryf,” sê Bennie.

“Paul, hou jy en Bennie nou dadelik op,” beveel Anne-Marie.

Debbie sien dat Tobie du Rand eenkant sit en daar is ’n ongelukkige trek op sy gesig. Hy lyk vererg ook. Maar sy begryp nie heeltemal wat aangaan nie. Op die gesigte van al die ander, Trudie s’n ook, is ’n glimlaggie, asof hulle iets baie vermaaklik vind. Daphne is heeltemal ongestoord. ’n Uiterste klein flerrie, dis baie duidelik, en Deborah voel baie bly dat sy binnekort Joe de la Rey se vrou gaan word. Sy sal ’n pragtige bruid wees, dink Debbie. Lemoenbloeisels in daardie glansende rooibruin hare, ’n sluier, kant en Sint Josefslelies. Hoe lank nog voordat my troudag kom? Ses jaar? Sewe jaar? En die hele tyd sal ek en Paul van mekaar geskei wees, sal daar altyd mooi meisies soos Daphne de Lange wees wat hom sal lok en hom afleiding van sy veeleisende kursus sal bied.

Die donkerte sak toe op die aarde. Rondom op die gesigseinder lê swaar onweerswolke waarin die weerlig af en toe speel. Maar hier is dit lieflik koel ná die hitte van die dag en hulle dink glad nie aan huis toe gaan nie. Toe Paul voorstel dat Debbie saam met hom teekamer toe stap om sigarette te gaan koop, staan sy sonder teëpraat op en hand aan hand stap hulle daar weg. Daphne kyk hulle peinsend agterna.

“Is dit nou Paul se jongste?”

“H’m,” sê Bennie lui.

Die ontmoeting met Paul wek ou herinnerings by Daphne op. Hulle het saam hiernatoe gekom. Sy was Paul se eerste meisie. Anne-Marie en Paul het aan die begin uitgegaan, maar net totdat Paul haar ontdek het. Maar Paul was nie die enigste een wat gedink het Daphne is ’n oulike meisie nie. Toe hy uitvind dat sy ’n kêrel op Wits ook het en nog een op die dorpie waarvandaan sy kom, was hy glad nie gediend daarmee nie. Hy het haar eenvoudig die rug toegekeer en hoewel sy toe gewillig was om albei te los as sy Paul kon behou, was dit te laat. Paul het alle belangstelling in haar verloor. En daar was so baie ouens, Tobie ook . . . En toe moes sy huis toe nadat sy ’n tweede maal gesak het. Hoe haar pa ook kon verwag dat sy heeldag moes sit en leer . . . Maar haar pa verstaan haar glad nie en sy moes maar huis toe gaan.

Maar Paul . . . vir Paul sal sy altyd onthou. Die skraal, intelligente gesig, die blou oë, soms so wakker en deurdringend, dan weer so lui en tergend. Deborah sal hom nooit hou nie, sy is te jonk, te onervare. Paul is soos ’n skoenlapper wat van die een mooi blom na die ander vlieg. Sy dink aan Joe, ook blond soos Paul, maar groot en swaar gebou, met groot, sterk hande en ’n breë gesig. ’n Ongeslypte diamant, dis Joe. Sy sal maar aan hom moet slyp totdat sy tevrede is. Sy wou nog nie trou nie, sy voel nog glad nie gereed om haar aan een man vas te maak en al die ander te los nie. Maar sy kan dit nie langer in haar pa se huis uithou nie, hy word by die dag meer bekrompe en onmoontlik. En die paar pond wat sy in die maand in die prokureurskantoor verdien . . . dis nie die moeite werd om haar so af te sloof nie. En ’n beter huwelik sal sy ook nie maklik kan kry nie. Joe is uit ’n baie goeie familie en hy is ryk. En ryk mans is deesdae glad nie so volop as wat sy eens op ’n tyd gedink het nie. En al is sy hande dan ’n bietjie groot en grof, hy het ’n hart van goud en ’n mens kan ook nie alles in die lewe kry nie. En as sy later uitvind dat sy dit glad nie kan uithou nie, kan ’n mens altyd ’n plan maak. Sy voel hoe Tobie se hand hare toevou. Arme Tobie. Hy het haar nog net so lief soos altyd. As hy maar net Joe se geld gehad het!

Debbie en Paul het verdwyn in die skemerte en vinnig staan sy op.

“Kom, Tobie. Kom ons gaan ook so ’n entjie stap. Kom wys vir jou dorpsniggie al die nuwe wegkruipplekkies hier by die Fonteine.”

Ook Anne-Marie en Raoul het besluit om ’n entjie in die skemeraand te gaan stap en Trudie en Bennie bly alleen op die reisdekens agter. Trudie voel tegelyk ontevrede en half opgewonde omdat sy alleen agtergelaat is met Bennie. Bennie Fischer met sy donker gesig, gitswart hare, hoë voorkop, sterk neus en klein swart snorretjie is ’n interessante persoonlikheid. Hy besit ’n helder, vinnige verstand en het sy eie, besliste idees. Hy was berug vanweë sy onverskilligheid oor sy voorkoms en Trudie het al baie dae lus gekry om sy das reg te pluk en hom sommerso in die algemeen ’n bietjie reg te ruk.

Trudie sit nou op ’n reisdeken, haar arms om haar bene, ken op die knieë. ’n Rukkie lê Bennie stil, toe steek hy sy hand uit en probeer Trudie langs hom neertrek.

“Ek dink dis baie bedagsaam van die ander om ons alleen in besit van die reisdekens en kussings te laat. Dis soveel gemakliker. Kom lê hier langs my, dan kan jy die sterre soveel beter bewonder.”

Maar Trudie wil nie. “Dankie. Ek sit liewer. Die ander sal seker nou-nou terug wees.”

Moedswillig verstaan hy haar verkeerd. “Jy’s verniet bang,” sê hy, en die tergende stem en insinuasie stuur ’n warm gloed na haar gesig. “Kom, lê maar gerus. Ek glo nie hulle sal so gou terug wees nie.”

“Ek het dit nie so bedoel nie,” sê sy vererg. “En jy weet dit goed.”

Bennie lag. “Maak dit nou saak hoe jy dit bedoel het? Kom, lê hier langs my.”

Sy trek haar arm los en met ’n poging tot kalmte sê sy beslis: “Ek wil nie lê nie.”

Hy draai sy kop stadig en kyk belangstellend na haar. Hy sien ’n klein meisie in ’n wit rokkie, inmekaargehurk, haar ken op haar knieë, haar arms styf geklem om haar bene. So ernstig en so vasberade! Hy glimlag. ’n Sterk drang om haar ’n bietjie te terg wel in hom op. Hy steek sy hand uit en sluit dit om haar enkel. “So ja, nou kan jy nie wegloop nie. Sê vir my: Wie is hy en waar woon die kêrel wat so ’n lojale meisie het? Geen man is dit werd nie, Trudie, het jy dit nog nie uitgevind nie?”

“Natuurlik het ek dit uitgevind, lankal,” sê sy vererg.

“So?”

“So niks nie.”

“So ’n mooi, dun enkeltjie – ek het dit vanmiddag al opgemerk toe jy so rats hier rondgespring het. Om watter rede dan die koel afsydigheid, die houding van raak-net-aan-my-dan-slaan-ek-jou-met-’n-koevoet-dood?”

Trudie bloos. Hy laat haar soos ’n skoolkind voel. “Bloot omdat ek koel en afsydig voel. En los dadelik my voet of . . .”

“Of?”

“Asseblief, laat los,” soebat sy skielik en stadig neem hy sy hand weg. “Ek wonder waar die ander bly,” sê sy half onrustig. Sy dink net aan Deborah. Oor die ander bekommer sy haar nie. Sy merk weer die groot, swaar wolkkoppe en die blitse wat nou so aanhoudend daarin speel.

“Jy wonder tog nie regtig nie,” sê hy lui. “En jy’s verniet haastig, hulle sal nie gou kom nie.”

“Wat bedoel jy?”

“So ’n onskuldige ou dogtertjie! Sal pappa vir haar sê wat hulle doen? Debbie en Paul is besig om ewige trou aan mekaar te sweer, en ek weet wragtig nie of Paul ernstig is of nie! Anne-Marie en Raoul – nou ja, waarvoor sy nog wag, weet ek ook nie. Raoul sal die maan vir haar gaan haal as sy net sê sy wil dit hê. So ’n man kry ’n vrou nie elke dag nie. Daphne is besig om haar jeug hartstogtelik vaarwel toe te roep in Tobie se arms en hom te verseker van haar onsterflike liefde. Maar haar hardvogtige pa wat haar in ’n huwelik indwing . . .”

“O, maar jy is ’n onaangename, siniese mens, Bennie Fischer!”

“’n Koerantskrywer, sussie, sien die lewe in sy naakte werklikheid. Hy steek weg en dik aan waar nodig, maar dis sy eerste plig om die waarheid as sodanig te erken en waar nodig te openbaar. Ek doen jou die eer aan om die waarheid te praat en jy noem dit sinisme!”

Trudie lag.

“Kom lê hier by my,” herhaal hy, maar hy raak nie weer aan haar nie. “En dis nie die Lokstem van Verleiding wat jy hoor nie. Net die stem van ’n broer wat moeg is en jou vra om te kom rus. Dit sal seker nog lank wees, behalwe as die natuur besluit om ons te help. Kyk die weerlig daar in die wolke.”

“Dit sal heerlik wees as dit reën. Die hitte is ondraaglik.” Sy lê nou ook op haar rug langs hom op die reisdeken.

Vir ’n rukkie is daar stilte tussen hulle, toe sê hy sag: “Ek het jou netnou net geterg, Trudie. Jy was nie regtig vir my bang nie, was jy?”

Sy aarsel en sê toe eerlik: “Ek was . . . so ’n bietjie.”

“Ek is jammer,” sê hy sag. “Dit word eintlik van ’n man verwag deesdae. Maar so ’n koel, afsydige meisie pas mooi in my kraam vanaand. Ek is tot die dood toe moeg; ek is suf geleer en nog nie klaar nie.” Hy sug swaar.

“En ander aande?” vra sy koel. “As jy nie so dodelik uitgeput is nie?”

Hy lag. “’n Man sê nooit nee dankie vir so ’n bietjie afleiding nie. Maar Bennie is maar versigtig. Jy weet mos: ‘Reis alleen en jy sal ver kom.’ En Bennie wil nog ver reis.”

“Koeranteienaar?” vra sy effens sarkasties.

“Nee, Trudie. Nie in daardie rigting nie. Sekerlik nie in die rigting van ponde, sjielings en pennies nie. Dis daarom dat ek alleen moet reis. Sodra jy gebind is, en veral as jy gebind is deur die bande van die liefde, is jou vlerkies geknip, is dit al rigting waarin jy kan gaan. Ek het dit maar te duidelik met my eie ouers gesien.”

“Watter rigting dan?” vra Trudie, geïnteresseerd.

“Ek wil op my tyd deur die wêreld reis, vreemde mense en lande en gewoontes aanskou, en ek wil skryf, eendag nog sommer ’n groot werk! Daar is ’n stem wat my roep. Luister:

I must go down to the seas again, to the vagrant gipsy life,

To the gull’s way and the whale’s way where the wind’s like a whetted knife;

And all I ask is a merry yarn from a laughing fellow-rover

And quiet sleep and a sweet dream when the long trek’s over.

“Ek gaan Januariemaand met ’n vragboot Suid-Amerika toe,” sluit hy effens verleë af.

“Hoe wonderlik!” sê sy. “Ek beny jou uit die diepte van my hart.”

“Ek weet nie of dit so wonderlik sal wees nie,” lag hy. “Dit sal geen luukse reis wees nie. Ek gaan my passaat verdien. En so, al verdienende, gaan ek deur die wêreld swerf.”

“Ek dink nog dis wonderlik,” sê Trudie.

“Ek sal vir jou skryf,” belowe hy gulhartig.

“Ek sal graag van jou hoor, maar ek weet jy sal nie regtig nie.”

“Jy sal sien.”

Daar is stilte.

Hoe vry en gelukkig is ’n man tog nie, dink Trudie. Vry soos die voëls wat kom en gaan soos hulle wil en neste bou waar hulle wil. Nie soos ’n vrou nie. Haar gees voel ook sterk en avontuurlik soos syne, maar sy is gebind deur die wette en sedes van haar samelewing, deur liggaamlike swakheid, deur ’n ewe diep drang na vastigheid en ’n huis. As sy die lokstem van die trekgees hoor en die verlange na onsigbare, onbekende dinge pak haar beet, as verre horisonne roep en die wêreld om haar te nou word, kan sy nie sommer net alles los nie. En dan het sy maar net een toevlug – haar geliefde viool. Dis of sy al haar verlange kan uitstort in Beethoven, Mendelssohn en Chopin en so weer haar opstandige gees tot bedaring kan bring.

Sy hoor hoe Bennie sag en reëlmatig asemhaal en glimlag in die donkerte. Reeds uitgeput, was die middag se oefening te veel vir hom en hy slaap. Haar eie moegheid is weg en met haar oë op die sterre wag sy dat Deborah-hulle moet terugkom.