Читать книгу Tryna du Toit-omnibus 2 - Tryna du Toit - Страница 9

Hoofstuk 6

Hoofstuk 6

’n Skielike, dreigende gerammel laat Trudie meteens besef dat die storm hier is. Hoe lank sy so stilgelê het, weet sy nie. Met haar oë op die swaar wolke, die blitse wat daarin speel, verdiep in haar gedagtes, het sy dalk self ook ’n bietjie ingesluimer totdat sy skielik die koue windjie oor haar kaal arms en bene gevoel het en gesien het dat die weer, wat al die hele aand dreig, nou werklikheid word.

Toe sy regop sit, is Bennie ook wakker.

“En nou?” sê hy.

“Nou moet ons gou maak. Die storm is hier.”

“Het ek geslaap?”

“Soos ’n klip.” Haastig begin hulle die komberse opvou en Trudie hardloop motor toe en druk die toeter. Sy hoor hoe hulle aangehardloop kom, vrolik en uitgelate, Debbie en Paul eerste.

“Trudie, sowaar, ek skaam my dood. Ek het nie regtig geslaap nie, het ek?” sê Bennie so tussen die hardloop en inpak deur.

Trudie lag. “Diep en rustig, broer. Ek hoop jy sal baat vind daarby.”

Haastig help die ander om alles ingepak te kry en Debbie maak hygend verskoning: “Ek is jammer, Trudie. Ons het gesels en regtig nie die storm sien aankom nie.”

“Dis gevaarlike simptome, sussie,” waarsku Bennie. “Ek dink jy moet ’n dokter sien.”

“Dis net wat sy gedoen het,” spot Raoul, “al hang sy naamplaat nog nie!”

Maar hulle kan nie verder gesels nie. Die storm is op hulle. Nog ’n dreigende gerammel en die eerste groot druppels begin val. Voor hulle halfpad huis toe is, bars die storm in al sy woede los. Dit lyk of die weerligstrale die hemel oopskeur, die aarde bewe onder die krag en geweld van die donderslae, en die reën stort neer. Die sterk wind ruk en pluk sigbaar aan die reëngordyn en dryf die water vlaag op vlaag voor hom uit. Onder die aanhoudende gedreun van die weer deur bruis daar in hul ore die geluid van water wat val en loop. Met inspanning hou Paul die motor stadig aan die beweeg, maar dan gee hy die stryd gewonne en hou onder die naaste en grootste boom stil om te wag dat die storm bedaar. Soos ’n rivier spoel die water die straat af tot teen die motor.

“’n Wolkbreuk. Kyk net die strome water wat daar val!”

“Ons liewe, dierbare vaderland,” skree Bennie bo die geraas uit. “Nou verspoel alles weer wat nie omgekom het in die droogte of wat die sprinkane nie opgevreet het nie!”

Die meisies praat nie. Dis ’n vreemde, skouspelagtige nag, vol dreigende onheil. Die gietende reën, die weerlig wat so aanhoudend in die wolke speel, die skerp, harde blitse wat so onrusbarend naby neerslaan, die rammelende donderslae. Die stormwind buig die swaar belaaide jakarandas, ruk hulle weer orent, en verward los die bloeisels hul houvas en spat uitmekaar. Die gedruis is so sterk dat hulle vir mekaar moet skree om gehoor te word.

Raoul se motor kom uit die donker nag te voorskyn en trek dig teen hulle aan. Debbie maak die venster oop om met hulle te praat, maar die wind en reën is te erg.

“Debbie! Maak toe!”

Paul leun oor haar en draai die ruit vinnig toe. Dan slaan hy sy arms om haar en trek haar teen hom aan sodat haar skouers vas teen hom is.

“Jy is papnat. Kom weg daar.”

Debbie is skaam vir die ander twee en probeer regop sit, maar Paul steur hom nie aan haar nie en ná so ’n rukkie bly sy maar so teen hom sit. Met sy arms so sterk om haar voel sy warm en veilig.

“Gaan dit dan nooit weer ophou nie?” vra Debbie onrustig. “Dit lyk of die wêreld wegspoel.”

“Veertig dae en veertig nagte,” spot Bennie luid met ’n diep stem vol onheil. “En ons is reg in die loop van die Apiesrivier.”

“Wat ’n paslike einde vir jou!” werp Debbie skerp teë. Paul en Trudie lag.

“Is jy regtig bang, Debbie?” hoor sy Paul in haar oor sê en die liefkosing in sy stem laat haar ten spyte van haar onrus week en weerloos voel. Hy sit sy hand teen haar bors, teer en onpersoonlik, en voel die harde, vinnige hamerslae van haar hart. “Ek kan jou hart voel klop, Debbie. Vinnig en hard en onrustig.”

Sy praat nie. Dis nie net die storm daar buite wat haar hart so vinnig en onrustig laat klop nie. Sy sit haar hand oor Paul s’n om dit van haar bors af weg te neem, maar dis ’n halfhartige poging, haar vingers is kragteloos en flou. Dit is haar verstand, nie haar hart nie, wat waarsku. En Paul weet dit. Teer, byna eerbiedig, raak sy sterk, gevoelige vingers aan die sagte ronding van haar ferm jong borste. Dit is die eerste maal dat hy dit doen en sy aanraking vul haar met ’n ongekende ekstase, maar bewus van die twee agter in die motor – hoewel hulle in die storm niks kan hoor of sien nie – stoot sy meteens sy arms weg en sit regop, weg van hom af.

“Dis ’n verskriklike storm,” sê sy onrustig en ’n koue rilling gaan deur haar.

Die volgende oomblik hoor hulle ’n nuwe geluid, ’n swaar dreuning soos duisende voëls in vlug.

“O magtig! Hael!” sê Paul en Bennie tegelyk, en hulle sit albei penorent. “Hoe sal Raoul vaar?”

Die eerste haelkorrels val, hier en daar een, groot en swaar, en toe sak die haelstorm verpletterend en oorverdowend oor hulle uit. Die haelkorrels word groter en nou is hulle almal werklik onrustig. Raoul se klein DKW sal nooit bestand wees teen die haelstene nie. Paul sit die ligte in die motor aan in ’n poging om te sien hoe dit met Raoul gaan, maar nou kyk hulle teen die ruite vas. Skielik word ’n agterdeur van buite oopgeruk en Daphne val snikkend in die motor. Sy is half histeries en klou beangs aan Bennie. “O, ons gaan vanaand dood,” snik sy en druk haar kop styf teen Bennie se skouer vas.

Die volgende oomblik is Anne-Marie voor by hulle in die motor met ’n kombers oor haar kop om haar teen die haelstene te beskerm. Met groot, verskrikte oë kyk hulle mekaar aan. Dis of die oordeelsdag aangebreek het.

“Raoul?” skree Paul, maar Anne-Marie skud haar kop.

“Hulle hou die reisdekens oor hulle,” roep sy en vee die water van haar arms en bene af.

Daphne snik onbedaarlik in Bennie se arms met ’n reisdeken oor haar kop. Tevergeefs probeer hulle haar troos.

Kort ná Anne-Marie bestorm Raoul en Tobie ook Paul se motor vir skuiling. Die reisdekens was skrale beskutting teen die hael. Al agt is nou in die motor geprop, almal teen hierdie tyd omtrent ewe nat.

Byna ’n halfuur lank woed die storm onafgebroke voort met verblindende weerligstrale, hael, reën en wind wat ruk en stoot aan die motor. Dis warm en benoud in die motor, maar as hulle ’n venster probeer oopmaak, stroom wind en water na binne. Dis die benoudste halfuur wat Debbie nog ooit deurgemaak het. Blare, bloeisels en takke vlieg deur die lug tot teen die motor. Met tye dink sy hulle oorleef nooit die storm nie. Paul se motor word aan flenters geslaan, dink sy benoud toe ’n groot haelsteen teen een van die vensterruite klap en dit laat kraak. Gou druk Paul ’n kussing daarteen ingeval die hael die gekraakte ruit stukkend slaan.

Maar wat word van die arme Raoul se motor?

En net so skielik soos dit gekom het, is die storm verby. Die een oomblik nog het die hael en reën op hulle neergestort, die volgende oomblik is dit verby en hoor hulle bo die gedruis van die waterstrome hoe die haelstorm oor die stad trek, wegsterf en verdwyn met so ’n paar laaste gedempte dreunings. Kil en koud is die nag. Om hulle tap die druppels van die kaal boomtakke en die dakke af.

Raoul se motor is so beskadig dat hulle verplig is om dit net daar te los. Paul neem eers vir Anne-Marie en die nog hewig ontstelde Daphne huis toe. Hulle moet Daphne feitlik by die huis indra. Sy is verwese en stom.

“Dank die Vader dis verby,” sê Bennie toe hy weer langs Trudie inklim. “En nou gaan ék histeries word!” en hy val met sy kop teen Trudie se skouer.

“Probeer dit net,” sê Trudie driftig en stoot hom weg. “Ek klap jou dat jy sterre sien!”

Dis of die hewige spanning van die afgelope uur eensklaps verslap en hulle begin almal onbedaarlik lag. Hulle lag tot die trane uit hul oë loop.

Tuis tref hulle ’n onrustige mevrou Rabie op die verligte voorstoep aan. “Kinders! Waar was julle? Ons het ’n verskriklike storm gehad. Haelstene soos hoendereiers. Ek dink nie daar is ’n groen blaar in die tuin oor nie!”

Die twee meisies is laat nog te opgewonde om te gaan slaap. Trudie sit met gekruiste bene bo-op haar bed. Haar sproetgesiggie is blink en skoon en twee netjiese vlegsels hang oor haar skouers. Sy kyk hoe Debbie haar glansende swart hare met lang, sterk hale terugborsel. “’n Avontuurlike aandjie,” sê sy nadenkend.

Deborah glimlag. “Heeltemal te avontuurlik na my sin. Dit was ’n verskriklike storm. ’n Mens voel darem so magteloos en hulpeloos, nè? Arme Daphne.”

“Ja, dit was nie aansit nie. Een maal in haar lewe was Daphne ook regtig bang.” Sy giggel onverwags. “Arme Bennie! Hy het sy hande vol gehad.”

Ten spyte van sy ongeduld het Bennie so mooi met die beangste meisie gewerk. Sy sien weer die mooi rooibruin kop so styf teen Bennie vasgedruk, die arms wat hom so vasklem. Sy sien weer hoe hy probeer paai en kalmeer. Sy voel weer sy arm styf en beskermend om haar daardie paar minute toe hulle gedink het die wêreld vergaan. ’n Snaakse, interessante vent, Bennie. ’n Man wat die moed het om sy oortuigings uit te leef. ’n Man wat deur geen bande gebind wil wees nie – en veral nie deur die bande van liefde nie. Maar dis ook beter so. So ’n rustelose gees moet vry wees om te gaan as die swerflus hom pak, of hy sal net ongelukkig wees.

Debbie kyk na die ernstige sproetgesiggie van haar kamermaat wat meteens so diep ingedagte sit en sê: “Die koerantskrywer is ’n gawe ou, nè, Trudie?”

Trudie, so op heterdaad betrap, bloos effens, maar sê vinnig: “Ek was vanaand baie kwaad vir julle, Debbie. Almal raak ewe skielik weg en daar bly ek alleen met Bennie Fischer sit. En as julle nie almal so blind was vir die waarskuwingstekens nie, was ons nie almal in die storm gevang nie.”

“Ek is jammer, Trudie. Dit was nie ons bedoeling nie. Paul het sigarette gekoop en ons het roomys bestel en begin gesels. Ons het nooit gesien dat die storm al so naby was nie.” Half verontskuldigend vervolg sy: “Ek en Paul het so baie om oor te gesels en ons tydjie is so kort.”

“Was julle die hele tyd by die teekamer?”

Debbie knik en Trudie voel verlig en bly. Paul is regtig lief vir Debbie. Dit klink ongelooflik, maar dit lyk tog of dit so is. Paul sal haar geen kwaad aandoen nie.

“Was julle regtig die hele tyd alleen?” vra Debbie.

“Ja. Die ander het net ná julle verdwyn. Eintlik moes ek nie so verbaas gewees het nie, dis glo maar die mode deesdae by pieknieks om so twee-twee weg te raak.”

Debbie bloos en sê vinnig: “Dis vir my baie lelik. Ek is jammer. Ek sal volgende keer oppas. Ek het nooit so daaraan gedink nie. Maar Daphne . . . sy is dan verloof en gaan binnekort trou?”

Trudie glimlag suur. “So ’n nietigheidjie sal Daphne nie hinder nie. Sy is ’n absolute klein flerrie. Twee, drie kêrels gelyk is niks vir haar nie. Jy het mos gehoor hoe Paul en Bennie haar spot. Dis net Tobie wat nie kan loskom van haar nie. Sy het hom baie kere ’n streep getrek, maar Tobie kom maar altyd weer terug.”

Verbaas kyk Debbie na Trudie. Daphne is so lewenslustig en aantreklik. Hoe kan sy haar so goedkoop maak? En toe bly Trudie en die koerantskrywer alleen agter op die reisdekens! Trudie was seker baie vies. “En toe, Trudie?” vra sy ondeund. “Wat het die koerantskrywer gedoen?”

“Ek en Bennie het maar noodgedwonge gesels,” sê sy koel, maar sy bloos en Debbie begin heerlik lag.

“Trudie! Trudie!” spot sy. “Jy moet nooit probeer jok nie! Reken nou net . . . jy en die koerantskrywer!”

“Jy is laf, Deborah Malan!” sê Trudie vererg. “Ek ken Bennie al vier jaar lank.”

“Dit sê nog niks. Bennie is gaaf. Hulle sê net hy het nie veel tyd vir meisies nie.”

“Hy is nog vol ander nukke en streke ook. Sy vrou sal nie eens elke aand weet of hy huis toe kom of nie. En sy hande en voete is ook te groot. Ek sal die hele tyd bekommerd wees dat my dogter eendag na hom sal lyk.”

Debbie glimlag. “H’m, ja. Jy is nog te slim, Trudie. As ’n mens nog so kan redeneer, is jy nog nie verlief nie.”

Haar kamermaat kyk na haar. In haar wit pajamas, die gesiggie skoon gewas, die blinkswart hare teruggeborsel, lyk Debbie soos ’n jong, onskuldige kind. Maar uit die groot grys oë straal die liefde van ’n vrou. Weer vul ’n onverklaarbare vrees haar hart, ’n voorgevoel dat alles nie so maklik vir Debbie sal gaan nie.

“Debbie,” sê sy skielik sag. “Dis snaaks, maar ek dink nou skielik aan iets wat my tannie ’n paar jaar gelede vir my gesê het. Sy het nooit met my oor die dinge van die lewe gesels nie, ek moes maar self sien kom klaar. Maar toe ek die dag weggaan Pretoria toe, sê sy vir my: ‘Trudie, my kind, jy is nou groot. Jy gaan nou die sondige wêreld in en jy sal baie versoekings op die pad teëkom. Pas tog op, my kind. Wees veral versigtig vir die mans wat jy ontmoet. En onthou, dis nie vir die man van wie jy nie hou vir wie jy moet oppas nie; dis die man van wie jy baie, baie hou vir wie jy op jou hoede moet wees!’ ”

Daar is stilte in die kamertjie en ná ’n rukkie vervolg Trudie: “Sy is ’n oujongnooi en ek het destyds gedink sy weet nie veel nie. Maar ek het tog onthou wat sy gesê het en vandag dink ek daar skuil groot wysheid en mensekennis in my ou tannie.”

Debbie staan op en sit haar borsel weg. Arme Trudie. Sy is ’n weeskind en het by haar streng oujongnooitante grootgeword. Haar kinderjare was eensaam en sonder veel liefde. Miskien daarom dat Trudie so sterk en selfstandig ontwikkel het. Daarom ook dat sy vir haar verantwoordelik voel. Debbie voel diep geraak. Haar oë is blink en nat toe sy vooroor buk, Trudie sag op die wang soen en langs haar gaan sit.

’n Rukkie praat sy nie, dan sê sy: “Ek het Paul so lief, Trudie. Ons is in die geheim verloof. Ons wil net nou vir niemand daarvan sê nie. Maar dis wonderlik om dit te weet en ek is so gelukkig. Dis of die wêreld mooier is, of daar nuwe betekenis in my lewe gekom het vandat ek Paul ontmoet het.”

Sag streel Trudie die glansende swart hare.

“So moet dit ook wees, Debbie; so hoop ek sal dit eendag vir my ook wees. Ek is baie bly, en baie, baie geluk vir julle al twee. En mag jy en Paul al julle drome sien waar word.”

Debbie staan op en sit die lig af. Toe stoot sy die gordyne weg en staan ’n oomblik na buite en kyk. Die lug is klam en lekker verfrissend. Diep asem sy die vars lug in. Helder flonker die sterre in die diepblou lug. Die nag is stil en kalm, asof daardie verwoestende storm nooit gewees het nie. Maar teen die mure en op die sypaadjies lê die wit haelstene nog opgestapel – stille getuienis van die krag en geweld wat so sonder genade alles voor die voet verpletter het.

Ek wonder, dink Trudie, toe hulle stil in die donker lê, waarom ek nooit vir Debbie gesê het dat die koerantskrywer die grootste gedeelte van die aand langs my lê en slaap het nie?

Hulle het eers die volgende oggend, ’n blou, doufris oggend, besef hoe vreeslik die storm werklik was. Dit het verwoesting gesaai so ver dit getrek het. Die blomtuin was letterlik verpletter. Trudie en Deborah het buite gestaan en verslae het Deborah na haar jakarandaboom gekyk. Die boom was die vorige dag nog soos ’n bruid en nou staan sy naak en geskend daar, lê haar skoonheid bruin bevlek van die modder en reën in vuil hopies om haar stam.

Mevrou Rabie is al die hele oggend in haar tuin met die snoeiskêr besig om die gewonde roosbome te verpleeg en blomme af te sny. Sy is bedruk en Debbie is baie jammer vir haar.

Paul het hulle vroeg die oggend kom haal om die vreeslike skade wat die haelstorm aangerig het te besigtig. Sy motor is baie lelik geduik, maar die arme Raoul s’n is feitlik flenters geslaan. Dakteëls is vernietig, ruite by die honderde stukkend geslaan, tuine verpletter en jakarandas gestroop.

Maar die lug was ’n lieflike blou en die voëls het sonder ophou gesing.

Hulle het na die boom gaan kyk waar hulle die vorige aand skuiling probeer soek het en besef dat hulle in hul benoudheid in die donker die kleinste boompie uit ’n hele lang ry gekies het. Maar soos Paul sê: Dit sou tog geen verskil gemaak het nie, al het hulle onder die grootste boom geskuil.