Читать книгу Liewe Heksie se groot omnibus - Верна Велс - Страница 10

Liewe Heksie en die donkie

Elke somer hou die kabouters van Blommeland ’n sportdag. Dan kom almal bymekaar en hardloop resies, kyk wie die hoogste en die verste kan spring, en daar’s glad ’n donkieresies ook.

Die oggend van die sportdag word Blommie Kabouter vroeg wakker. Hy spring uit die bed en was sy gesig. Toe trek hy sy groen klere aan en sit sy rooi mus op. Hy hardloop na Heksie se huis, want hulle gaan saam resies toe.

Heksie staan al op die stoep vir Blommie en wag. Sy het haar swart punthoed op en haar lang swart jas aan, maar in plaas van haar swart skoene, het sy ’n paar spierwit tekkies aan. “Kyk my nuwe tekkies, Blommie,” sê sy toe Blommie nader kom.

“Hoekom het jy sulke skoene aan, hè, Heksie?” vra Blommie.

“Dis om my vinniger te laat hardloop. Vandag wil ek ook een van die pryse wen. Ek wen nooit nie.” En Heksie skud haar kop só heen en weer dat haar hoed amper afval.

“Dis nie eintlik die skoene wat jou laat vinnig hardloop nie, Heksie. Jy kán vinnig hardloop of jy kan nié vinnig hardloop nie.”

Heksie skud weer haar kop. “Is nie, Blommie, jy sal sien ek sal vandag vinnig hardloop omdat ek my nuwe tekkies aanhet. Kyk hoe vinnig hardloop Karel Kat as hy tennis speel met sy tekkies aan.”

“Maar tennis is nie soos resies hardloop nie, Heksie,” sê Blommie moedeloos. “As jy vinnig wil hardloop, moet jy regte hardloopskoene hê. Dis daardie soort met die spykers in die sole. Die spykers maak dat jy goed vastrap in die grond.”

“O nee, jong, ek weet van daardie spykerskoene. Ek het met ons laaste resies sulkes gehad en toe ek wou hardloop, steek die spykers so diep in die grond, ek kon nie wegkom nie. Nee, ek sal maar met my tekkies hardloop. Die spykerskoene gebruik ek om my blombeddings mee te hark.”

Blommie wil nie meer stry nie, want dis al laat. En koning Rosekrans het gesê hulle moet vroeg op die oop stuk grond voor sy paleis wees.

Toe Blommie en Heksie by die sportveld aankom, is die meeste kabouters al daar. Dié wat gaan hardloop en hoogspring, staan in die middel van die veld, en dié wat kom kyk het, sit op bankies om die veld. Op die hoogste bank sit die koning.

Voor die resies begin, staan koning Rosekrans op. “Kabouters van Blommeland, voor ons begin met die verrigtinge, wil ek …”

“Wat’s dít, koning Roseboom!” vra Heksie skielik.

“Rosekrans, Heksie, sy naam is Rosekrans!” fluister Blommie bang.

“Ag … e … ek bedoel … Wat’s dít, koning Rosekrans?” vra Heksie weer.

“Wat is wat, Levinia?” Die koning noem altyd vir Heksie “Levinia” as hy kwaad is.

“Wat’s … ver … ver … daardie groot woord wat Koning gesê het.”

“O, jy bedoel verrigtinge?” vra die koning.

“Ja, Koning, ek weet nie van verrigtinge nie,” sê Heksie en trek haar hoed oor haar oë toe sy sien die ander lag vir haar.

“Verrigtinge, Levinia, is al die dinge wat vandag gaan gebeur. Ons gaan resies hardloop en hoogspring en donkies ry, dit alles is die verrigtinge,” sê die koning met sy slim stem.

“Haai, koning Rosedoring, agge ek bedoel Roseboom, ag ek bedoel Rose … Koning is darem slim,” sê Heksie vinnig.

“Ja, Levinia, en nou wil ek ook ’n kans hê om te praat, asseblief. Kabouters, voor ons begin met die verrigtinge, my diamantring het gisteraand uit my paleis verdwyn. Die kabouter wat dit vir my terugbring, kry ’n groot present. Nou toe, julle moet maar kyk of julle dit nie iewers kry nie.”

“Sê nou ’n Gifappeltjie het dit gesteel?” vra Heksie met groot oë.

“Ag, Heksie, jy en jou ewige Gifappeltjies. Hoe sal ’n Gifappeltjie nou in die paleis inkom?” vra Blommie. “Hulle kan nie eens in Blommeland inkom nie, ons wagte is te slim.”

Heksie wil nog stry, maar die groot kabouter wat die teken moet gee vir die resies om te begin, blaas sy fluitjie en roep: “Dié wat in die honderdtreeresies wil hardloop, moet nou kom!”

“Dis ons, Blommie, ons hardloop ook mos in die honderdvoetresies,” sê Heksie en trek Blommie aan sy mou na die plek waar hulle bymekaar moet kom.

Uiteindelik is almal by die wegspringplek.

Toe al die kabouters wat om die veld sit vir Heksie met haar nuwe tekkies sien, skreeu hulle: “Jy moet vinnig hardloop, Heksie, jy moet wen!”

Heksie kry so skaam, sy steek haar vinger in haar mond en skop met haar nuwe tekkie teen ’n graspol.

“Toe, Heksie, staan reg, julle moet nou hardloop,” sê die groot kabouter.

Toe hulle mooi in ’n ry staan, sê die kabouter: “Ek sal tot drie tel, so: Een, twee, drie! En as ek sê drie, moet julle wegspring. Goed dan, EEN, TWEE …”

Maar voor hy DRIE kan sê, spring Heksie weg en hardloop dat jy net tekkiesole sien. Die groot kabouter blaas hard op sy fluitjie. “Heksie, kom terug! Jy het te gou weggespring!”

Heksie gaan staan eers en kom dan stadig terug, met haar hoed oor haar oë, want sy is skaam.

“Jy moet wag tot ek DRIE tel,” sê die kabouter kwaai.

“Ja, maar jy tel te stadig,” sê Heksie en gaan staan weer in die ry.

Die kabouter tel weer en dié keer spring almal mooi gelyk weg. Heksie hardloop dat haar jas so waai en almal skreeu: “Heksie! Heksie gaan wen!”

Maar skielik gaan sy staan. Of liewer, sy gaan sit so skielik dat twee kabouters agter haar bo-oor haar val.

“Haai, julle moet darem kyk waar julle hardloop,” sê Heksie kwaai en toe skreeu sy vir dié wat nog hardloop: “Haai, julle moet vir my wag! My tekkie het losgekom! Ek maak dit net gou vas.” Maar hulle luister nie en hardloop tot by die wenpaal. Blommie is eerste daar!

Die kabouters klap hande vir Blommie, maar Heksie is sommer baie vies. “Dis nie reg nie, julle het nie eens vir my gewag nie.”

“Maar Heksie,” sê Blommie, “jy hou mos nie sommerso in die middel van ’n resies op met hardloop nie. En kyk hoe het jy die ander kabouters laat val.”

“Dis omdat hulle nie gekyk het nie. En kan ek miskien hardloop as my tekkierieme los is, hè?” vra Heksie.

Maar die kabouters wat gehardloop het, is kwaad vir Heksie en hulle sê: “Sy kan nie weer saam met ons hardloop nie. Laas keer het haar hoed weggewaai en toe het sy ook ’n klomp van ons laat val. Sy hardloop nie weer saam met ons nie!”

Arme Heksie. Haar hart is so seer, maar hulle wil haar nie weer laat hardloop nie. Sy sit nou maar eenkant onder ’n boom met haar hoed oor haar oë.

Naderhand is dit tyd vir die donkieresies. Blommie is baie jammer vir Heksie en hy gaan haal haar om ook op ’n donkie te ry. “Hulle sal nie vir my ’n donkie gee nie,” huil Heksie. “Hulle is kwaad vir my.”

Maar Blommie praat mooi en naderhand sê die kabouters Heksie kan maar aan die resies deelneem. Dáár sal sy tog nie weer kabouters kan laat val nie.

Heksie is baie bly en spring sommerso woeps! op die donkie. Maar toe sy op die donkie sit, begin sy weer huil. Die ander kyk hoekom sy huil en toe lag hulle dat hulle byna van hulle donkies afval.

“Ja, toe, lag maar,” huil Heksie. “Julle hou julle al heeldag snaaks en nou gee julle vir my ’n donkie sonder ’n kop!”

“Heksie!” lag Blommie. “Jy sit agterstevoor op jou donkie, dis dié dat jy dink hy’t nie ’n kop nie!”

“O,” sê Heksie verleë en draai stadig om tot sy die donkie se kop sien.

Toe almal mooi op hulle donkies sit, tel die groot kabouter weer tot by drie en daar trek hulle. Die donkies hardloop vinnig en Heksie klou vas aan hare se maanhare. Die kabouters wat om die veld sit klap hande en skreeu vir Heksie. Maar skielik waai Heksie se punthoed af!

“Haai, daar trek my hoed!” skreeu sy. Toe sy so skreeu, skrik die donkie en begin nóg vinniger hardloop. “Keer! Keer! My donkie hardloop met my weg!” skreeu Heksie, maar niemand keer nie.

Die donkie hardloop onder ’n groot boom deur en Heksie gryp een van die takke en daar hang sy! Sy klim toe maar op die tak en roep: “Bring ’n leer!”

Terwyl sy so roep, sien Heksie sy sit langs ’n kraaines. Daar is eiertjies in die nes, maar die mammakraai het so geskrik toe Heksie op die tak beland dat sy weggevlieg het. Heksie kyk in die nes en daar langs die eiertjies sien sy iets blink. Die koning se ring!

“Ek het die koning se ring gekry!” roep Heksie vir die kabouters wat aankom met die leer. Die kabouters help Heksie om uit die boom te klim en sy gaan gee vir die koning sy diamantring.

“My aarde, nè,” sê die koning. “Die kraai het natuurlik my ring gesteel. Hulle is mos baie lief vir blink goed. Nou ja, Heksie, omdat jy my ring gekry het, moet ek vir jou ’n prys gee. Ek dink jy is ’n baie … ’n … slim Heksie.”

“Aag, koning Roseboom,” sê Heksie en boor met haar toon in die grond.

“Rosekrans,” fluister Blommie.

Die koning lag net. “Hier is jou present, Heksie. ’n Splinternuwe paar hardloopskoene. Van dié met die spykers in die sole.”

Die kabouters klap hande, want hulle is nie meer kwaad vir Heksie nie.

“Haai, dankie, Koning,” sê Heksie. “My ou hardloopskoene se spykertjies het juis uitgeval omdat ek my blombeddings met hulle gehark het. Nou is ek bly oor die nuwes.”

“WAT! Jy gaan tog nie jou tuin met die skoene hark nie!” sê die koning kwaai.

“Ja, Koning sien, die spykertjies …”

Maar voor Heksie verder kan praat, sê Blommie: “Heksie maak sommer ’n grap, Koning. Kom ons loop nou, Heksie.”

Daardie aand toe hulle op Heksie se stoep sit en melk drink, sê Heksie: “Blommie, dit was darem snaaks toe daardie bondel kabouters so oor my val, weet jy!”