Читать книгу Liewe Heksie se groot omnibus - Верна Велс - Страница 8

Liewe Heksie maak die koning gesond

Die kabouters van Blommeland is hartseer, want koning Rosekrans is baie siek. Hulle is bang as die koning doodgaan, sal die nare Gifappeltjies Blommeland kom afvat en die koning van Gifappeltjieland sal hulle koning word. En hy is nie ’n goeie koning nie.

Blommeland se kabouters weet nie meer wat om te doen nie. Koning Rosekrans lê in Blommeland se mooi nuwe hospitaal, maar die medisyne wat hulle hom gee, maak hom nie gesond nie.

Die dokter van Blommeland het gevra dat al die kabouters en Heksie na die hospitaal toe moet kom, want hy wil vir hulle iets sê.

“Ek hoop nie die dokter wil vir ons medisyne gee om te drink nie, Blommie,” sê Heksie toe hulle by die hospitaal kom.

“Nee, Heksie, hy’t mos gesê hy wil met ons praat,” sê Blommie.

“O ja, ek het ’n bietjie vergeet daarvan,” sê Heksie, “want jy weet, ek is nie lief vir medisyne nie. Net as ek siek is, is ek lief daarvoor.”

“Ja, Heksie, ’n mens drink dit ook net as jy siek is, nie as jy gesond is nie,” sug Blommie.

Die dokter kom in en sê: “Kabouters, soos julle weet, is koning Rosekrans baie siek en ons het iemand nodig om by hom te bly. Omdat Blommeland se hospitaal nog so nuut is, het ons nie genoeg verpleegsters nie, daarom moet ons almal beurte maak om na hom te kyk. Van vanaand af sal al die kabouters ’n beurt kry om hom op te pas.”

“O ja, dokter, ons wil julle graag help,” sê Blommie.

“Nou toe, Blommie, jy kan die eerste beurt kry,” sê die dokter. “En môreaand ’n ander kabouter en die aand daarna ’n ander een en so aan.”

“En wanneer is dit my beurt, hè, dokter?” vra Heksie.

“E … nee, net die kabouters, Heksie,” sê die dokter. Hy weet Heksie is ’n bietjie dom en vergeet dinge te maklik, daarom wil hy nie hê sy moet by die koning bly nie.

“Maar ek is tog Blommeland se enigste en beste en mooiste Heksie; ek moet ook mos help,” sê Heksie.

“Ek sê nee!” sê die dokter kwaai.

“Niemand wil ooit hê ek moet iets doen nie, en ek wil maar net help,” huil Heksie. “Ek is seker koning Rosedoring sal baie bly wees as hy een aand sy oë oopmaak en sien ek het hom kom oppas.”

“Rosekrans, Heksie,” sê Blommie. “Die koning se naam is Rosekrans.”

“Ag ja, Rosekrans,” sê Heksie. “Ag toe, dokter, laat ek ook help. Ek wil ook ’n verpleegster wees.”

“Nou goed,” sug die dokter. “Maar jy gaan nie die koning oppas nie. Jy sal vir hom die verkeerde medisyne gee of jy sal vergeet om dit vir hom te gee. Jy kan in die hospitaal se kombuis werk. Daar is altyd baie skottelgoed om te was.”

“Nou goed dan,” sê Heksie hartseer. “Maar dan wil ek ook wit klere hê soos die verpleegsters.”

“O tog!” lag ’n kabouter. “Waar het jy nou ’n heks gesien wat soos ’n verpleegster aantrek!”

Heksie wil net weer huil, maar Blommie sê: “Dis waar, Heksie, het jou ouma Levinia nie altyd gesê hekse moet net hulle hekseklere dra nie?”

“Ja, sy het,” sê Heksie, “maar dan wil ek darem net ’n wit voorskoot hê. Anders word my jas vuil.”

“Nou goed dan,” sê die dokter.

Daardie aand werk Heksie in die hospitaal se kombuis en Blommie is by koning Rosekrans. Die volgende dag is koning Rosekrans nog net so siek. Hy word niks beter nie. Eintlik word hy net sieker.

Die dae gaan verby en elke aand pas ’n ander kabouter die koning op. Heksie werk steeds elke aand in die kombuis.

Een aand is dit weer Blommie se beurt om by die koning te bly. Die koning slaap en Blommie sit doodstil langs sy bed. Skielik hoor hy ’n verskriklike geraas in die kombuis. Dit klink soos ’n klomp glasgoed wat breek en toe hoor hy Heksie huil. Blommie loop saggies by die koning se kamer uit en hardloop kombuis toe.

Daar sien hy vir Heksie op die vloer. Om haar lê koppies en borde en glase. Heksie sit tussen al die stukkende goed en huil, en eenkant staan ’n verpleegster en raas. “Jy is die domste heks wat ek nog ooit gesien het,” sê sy. “Jy het omtrent ál die hospitaal se koppies en borde gebreek.”

“Is nie, jy jok,” sê Heksie. “Ek het nog net … e … laat ek bietjie dink … ek het nog net twaalf koppies en tien borde gebreek. Jy wil net altyd met my raas.”

“Wat gaan hier aan?” vra Blommie. “Julle sal die koning wakker maak as julle so lawaai.”

“Hierdie heks breek elke aand van ons goed,” sê die verpleegster. “Kyk die skinkbord vol goed wat sy vanaand laat val het.”

“Wat het gebeur, Heksie?” vra Blommie.

“Ek het maar net vergeet om die skinkbord vas te hou, Blommie, dis al,” sê Heksie en laat sak haar kop.

“Dis wat sy elke keer sê as sy iets breek,” sê die verpleegster. “Ek gaan vir die dokter sê sy kan glad nie meer in die kombuis werk nie. Sy moet in die tuin gaan werk. Daar sal sy niks kan breek nie.”

“Sien jy, Blommie, niemand wil hê ek moet help nie,” sê Heksie en huil dat die trane op die stukkende borde drup.

“Miskien sal dit beter wees as jy in die tuin werk, Heksie,” sê Blommie.

En so het dit gekom dat Heksie eerder in die hospitaal se tuin gaan werk het.

Baie dae gaan verby, maar die koning bly siek. Die kabouters wat in die aand by hom moet bly, is naderhand so moeg, hulle kan nie meer wakker bly nie.

Eendag sê die dokter vir Blommie: “Blommie, ons moet nog iemand kry om ons te help. Dit beteken niks as julle in die koning se kamer sit en slaap nie.”

“Ja, dis waar, Dokter,” sê Blommie en gee so ’n lang gaap, want hy is regtig baie vaak.

“Ek weet nie wie ons kan kry om te help nie,” sê die dokter.

“Dokter,” sê Blommie, “miskien kan ons vir Heksie vra om hom een aand op te pas, net …”

“Wat!” skreeu die dokter voor Blommie kan klaar praat. “Daardie dom Heks? Eers breek sy al die goed in die kombuis en toe plant sy die nuwe plantjies onderstebo in die tuin. Wat sal van die koning word as sy hom oppas?”

“E … ek het maar net gedink sy sal darem kan wakker bly en iemand roep as die koning dalk sieker word. Verder hoef sy niks te doen nie. Sy moet ons net roep as die koning dalk medisyne wil hê, Dokter.”

“Mmm … ja,” sê die dokter en dink so ’n bietjie. “Mmm … ja, dalk is dit tog ’n goeie plan. Gaan roep vir Heksie, Blommie.”

Toe Heksie hoor sy gaan die koning oppas, is sy baie bly. “Sien jy nou, Blommie, ek is nie so dom soos ek gedink het nie. Die dokter sê ek moet by koning Rose … Rose …”

“Rosekrans,” sê Blommie.

“Rosekrans gaan bly. Ek sal vir hom medisyne gee en sy voorkop afvee met ’n nat lappie en …”

“Jy moet net wakker bly en iemand roep as die koning dalk iets wil hê, Heksie. Jy hoef niks anders te doen nie.”

“Ag ja, dis al wat ek moet doen,” sug Heksie. “Maar jy sal sien, môre is die koning sommer baie beter.”

Daardie aand sit Heksie in koning Rosekrans se kamer. Alles is doodstil en die koning slaap vas. Naderhand begin Heksie rondskuif op die stoel; sy word moeg van die lang stilsit.

“O tog,” sug sy, “ek wens dis al môre. Ek word moeg om so stil te sit. Is daar nie iets wat ek kan doen nie. Laat ek ’n bietjie dink. Mmm … ja, ek sal ’n bietjie sing. Ek sal ’n wiegeliedjie sing, dan sal die koning nie wakker word nie. Slaap, my kindjie, slaap sag. Slaap, my kindjie, slaap sag, slaap …” sing Heksie op een noot.

“Watse geraas is dit?” vra die koning skielik.

Heksie hou op met sing. “Wie … wie’t gepraat?” vra sy bang.

“Ek het gepraat,” sê die koning. “Ek vra wie raas so?”

“Haai, Koning, jy … e … u … e … Koning is wakker,” sê Heksie.

“Ja, ek is wakker en ek vra wie raas so? Dit het geklink soos iemand wat sing.”

“O dít,” sê Heksie skaam. “Dit was sommer ek wat gesing het. Was dit vir Koning mooi? Ek kan nog sing as koning Rosebaard wil.”

“E … nee dankie,” sê die koning baie vinnig. “En my naam is Rosekrans, en wat maak jy hier, Levinia?”

“Ek pas vir Koning op. Die kabouters het vaak geword omdat hulle elke nag hier moes wakker bly. Nou help ek ’n bietjie.”

“Ag, die arme kabouters,” sug die koning. “Hulle werk so hard en ek word nie gesond nie.”

“Ja,” sug Heksie net so hard soos die koning. “Dit lyk my ook koning Rosedoring word nie gesond nie. Die kabouters sê as Koning nie gesond word nie, gaan die koning van die Gifappeltjies ons koning word.”

“Gmf, dit wil ek nog sien!” sê koning Rosekrans vies.

“Ja, dis wat ek ook sê,” sê Heksie. “Ek sal hom nie laat koning word nie, hoor, Koning?”

“Wat sal jy tog doen, Levinia?” vra die koning.

“Wel, ék sal liewer koningin word,” sê Heksie trots.

“Wat!” sê die koning.

“Ja, ek is Blommeland se enigste en mooiste en beste Heksie, ek sal koningin word. En dan gaan bly ek in die paleis en ek ry in die mooi motorkar. Koning weet, ek is baie lief vir motorkarre, ek …”

“Levinia Heks,” sê die koning, “weet jy miskien met wie jy praat?”

“Ek praat met jou … u … Koning,” sê Heksie en lag. “Hoe sal ek nou nie weet met wie ek praat nie. Ek wil nou nie snaaks wees nie, maar Koning is ook maar dom.”

“Ja, jy praat met Blommeland se koning en ek gaan Blommeland se koning bly.” Die koning is nou verskriklik kwaad.

“Jy kan nie koning bly as jy siek is nie, Koning,” sê Heksie.

“Ek is g’n meer siek nie, gaan haal vir my kos.”

“Maar Koning …” sê Heksie.

“Gaan haal vir my kos!” skreeu die koning en Heksie hardloop by die kamer uit.

“Die koning wil kos hê!” roep sy, en die dokter en verpleegsters en kabouters kom aangehardloop.

“Levinia Heks, jok jy al weer?” vra die dokter.

“Ek’s nie die soort heks wat jok nie,” sê Heksie.

“Dis nie nou tyd vir grappies nie, Heksie,” sê Blommie benoud.

“Nou ja, gaan kyk self,” sê Heksie. “Die koning wil kos hê.”

Hulle gaan kyk en dit is ook so. Die volgende dag is die koning sommer al baie beter en kan ’n paar dae later teruggaan na sy paleis toe. Die kabouters is baie bly, want nou sal koning Rosekrans hulle koning bly.

’n Paar dae later sit Blommie, Heksie en die dokter in die koning se paleis en die dokter sê: “Koning, maar hoe het u so gou gesond geword?”

“Dis Heksie wat my gesond gemaak het, want sy’t vir my gesing,” sê die koning.

“Levinia Heks?” vra die dokter.

“Ja, en sy het gesê sy sal koningin word as ek doodgaan en toe wonder ek wat sal dán van Blommeland word. En ek het gedink as ek nie gesond word nie, kom sing sy dalk elke aand vir my en … bederf net haar stem.”

“Toemaar, Koning, ek sal nie my stem bederf nie, ek sal eendag vir u kom konsert hou, hoor,” sê Heksie.

“E … dankie, Levinia,” sê die koning en Blommie hou sy hand voor sy gesig sodat Heksie nie moet sien hoe hy lag nie.