Читать книгу Liewe Heksie se groot omnibus - Верна Велс - Страница 11
ОглавлениеLiewe Heksie word babawagter
Heksie werk in haar tuin. Sy sit plat op die grond en met ’n tuinvurk maak sy gate in die grond. In die gate plant sy sulke klein plantjies.
Terwyl sy besig is met plant, sê sy: “Viooltjies in die voorhuis, viooltjies blou en rooi.”
Skielik sê ’n stem agter haar: “Hallo, Heksie!”
“Haai, oe, hoe laat jy my amper skrik, Kwaaitjie,” sê Heksie.
“Wat maak jy, Heksie?” vra Kwaaitjie.
“Ek sê op,” sê Heksie. “Viooltjies in die voorhuis …”
“Nee man, nie dit nie, ek wil weet wat maak jy hier in die tuin.”
“Haai, Kwaaitjie, ek wil nou nie snaaks wees nie, maar vir ’n kabouter wat in Blommeland bly, is jy darem baie dom. Kan jy nie sien ek plant viooltjies nie?” vra Heksie vies.
Kwaaitjie sê niks. Hy begin net lag. Hy lag so, hy kan nie ophou nie.
Nou is Heksie nog vieser. “Hm, vir ’n kabouter wat kastig kwaai is, kan jy danig baie lag ook.”
“Ek’s jammer, Heksie,” sê Kwaaitjie terwyl hy die lagtrane afvee. “Ek lag maar net omdat jy die plante onderstebo plant!”
“O,” sê Heksie en trek haar hoed oor haar oë.
Kwaaitjie sien Heksie kry skaam en hy’s jammer hy’t vir haar gelag. “Toemaar, Heksie, ek sal jou help, dan plant ons hulle gou reg, hoor?”
“Dankie, Kwaaitjie,” sê Heksie. “Weet jy, dis die eerste keer dat ek viooltjies plant. En ek weet nog nie mooi van hulle nie.”
Terwyl hulle plant, sê Kwaaitjie: “Ek het eintlik vir jou ’n groot guns kom vra.”
“Wat is dít vir ’n ding?” vra Heksie en skuif haar hoed op haar kop rond soos sy dink.
“Ag, Heksie, dit beteken maar net ek wil jou vra om iets vir my te doen.”
“O,” sê Heksie. “Nou hoekom sê jy nie so nie, hè, Kwaaitjie? Weet jy, ek weet nie van groot woorde nie. Wat gaan jy my vra om vir jou te doen?”
“Ek wil vra of jy asseblief vanmiddag my bababoetie sal kom oppas. Ek moet dorp toe gaan en ek kan hom nie alleen by die huis los nie.”
“Haai, Kwaaitjie, dis wonderlik dat jy aan my gedink het,” sê Heksie skamerig. “Ek sal graag jou boetie wil oppas, maar sê nou hy huil?”
“Hy sal nie, Heksie. Hy slaap omtrent die hele middag.”
“Goed, Kwaaitjie, ek sal kom,” sê Heksie. “Ek plant net gou die papawers klaar.”
“Het jy nie gesê dis viooltjies nie?” vra Kwaaitjie en wil net weer lag.
“Ja, ek het net ’n bietjie vergeet van die viooltjies,” sê Heksie en laat haar kop sak.
“Goed, Heksie, dan sien ek jou vanmiddag,” sê Kwaaitjie en stap huis toe.
Heksie plant gou die viooltjies klaar, was die grond van haar hande af, bind ’n strikkie in die toutjieshare wat onder haar hoed uitsteek en spring op haar besem en vlieg na Kwaaitjie Kabouter se huis toe.
Kwaaitjie wag al vir haar op die stoep. “Kom, Heksie, ek gaan wys jou waar my boetie se kamer is.”
Heksie loop saam met Kwaaitjie kamer toe, en daar in ’n bedjie lê die pragtigste kaboutertjie wat Heksie nog ooit gesien het. Hy kyk met groot oë na haar.
“Ag, is hy nie oulik nie!” sê Heksie. “Kyk net sy mooi rooi ogies.”
“E … hulle is eintlik blou,” sê Kwaaitjie en wil net weer lag.
Die kaboutertjie skater van die lag. Sy mond is so groot oop, sy ondertand steek uit. Dis al tand wat hy het, want hy is mos nog klein en kabouters kry nie gou tande nie.
“Kyk, hy het ook net een tand soos ek,” sê Heksie. “Maar sy tand sit onder en myne bo.”
“Nou ja, totsiens, Heksie, ek loop nou. Sit maar net ’n rukkie hier by hom, hy sal nou-nou slaap,” sê Kwaaitjie en stap dorp toe.
Toe Kwaaitjie weg is, gee die kaboutertjie so ’n lang gaap. “Siestog, is jy vaak?” vra Heksie.
“Ja, tannie Liewe Heksie,” sê die kleintjie.
“Haai, jy kan praat,” sê Heksie verstom.
“Ja, so ’n bietjie, want ek is al drie jaar oud,” sê die kaboutertjie en gaap weer.
“Wat is jou naam?” vra Heksie.
“Kleinkwaaitjie Kabouter,” sê hy.
“O,” sê Heksie. “Nou toe, Kwaaikleintjie, agge ek bedoel Kleinkabouter agge … toe, babatjie, slaap nou. Moet ek vir jou sing?”
“Asseblief, tannie Liewe Heksie.”
“Goed, en wanneer jy slaap moet jy vir my sê dan hou ek op, hoor?” sê Heksie en begin sing: “Lamtietie, damtietie, doedoe my liefstetjie …” alles eentonig op een noot.
Heksie sing net ’n kort rukkie, toe sê Kleinkwaaitjie: “Dankie, tannie Liewe Heksie, jy kan maar ophou, want ek slaap.”
“O,” sê Heksie en hou op met sing. Die kleintjie lê met sy ogies toe. “Ek sal nou maar ’n bietjie op die stoep gaan sit,” fluister Heksie en stap stoep toe.
Heksie sit net vir ’n rukkie op die stoep, toe klim sy op haar besem en vlieg na Blommie se huis. Sy kom met ’n draai op sy stoep te lande en Blommie, wat in sy rystoel sit en slaap, skrik so dat hy amper van die stoel af val.
“Heksie!” sê hy. “Waar kom jy nou vandaan?”
“Ek het vir jou kom kuier, Blommie,” sê Heksie skaam en draai die strik in haar hare om haar vinger. “Maar jy moet net sê as jy nie wil hê ek moet vir jou kom kuier nie.”
“Ek is baie bly jy het, Heksie,” sê Blommie. “Maar ek het gedink jy moet vanmiddag Kwaaitjie se boetie oppas. Hy het vir my gesê hy gaan jou vra.”
“Haai, oe!” sê Heksie.
“Wat is dit, Heksie, wat makeer?” vra Blommie.
“Ek moet by Kwaaitjie se huis wees!”
“Ag, Heksie,” sug Blommie. “Jy het al weer vergeet. Kwaaitjie wag seker al vir jou.”
“Nee hy wag nie, want ek wás by sy huis.”
“Nou praat jy deurmekaar,” sê Blommie.
“Ek was by sy huis en toe die kleintjie slaap, het ek op die stoep gaan sit. Maar ek het vergeet ek is op Kwaaitjie se stoep. Ek het gedink dis my eie stoep en toe dink ek ek wil vir jou kom kuier en toe klim ek op my besem . . .” Heksie trek haar hoed sommer ver oor haar oë.
“Ai tog, Heksie! Maar kom ons gaan nou dadelik terug na Kwaaitjie se huis toe. Sê nou Kleinkwaaitjie word wakker? Hy sal mos huil,” sê Blommie.
“Haai, ja!” sê Heksie en hulle spring op haar besem en gaan terug na Kwaaitjie se huis.
By die huis is alles baie stil. “Foeitog, hy slaap seker nog. Kom ons gaan loer net,” sê Heksie en loop op haar tone kamer toe, met Blommie agterna. In die kamer gaan staan Heksie stil en sê net: “Haai, oe!”
“Wat makeer nou, Heksie?” vra Blommie.
“Kleinkwaaitjie is weg!” huil Heksie. “Kyk, die bed is leeg!”
Blommie kyk, en ja, sowaar, die bed is leeg. “Ons moet hom gaan soek, Heksie. Hy kan seker nie ver wees nie.”
“Sê nou ’n Gifappeltjie het hom gesteel?” sê Heksie.
“’n Gifappeltjie sal nie in die dag hierheen kom nie, Heksie,” sê Blommie, maar hy is ook maar bang. “Kom ons soek maar eers hier rond.”
“Wat sal Kwaaitjie sê?” huil Heksie. “Jy weet hy is baie kwaai.”
“Ja, Heksie, ek weet. Maar jy praat te veel. Soek jy nou daar na die paleis se kant toe en ek sal in die bos gaan soek. Die een wat hom kry, moet net hard fluit, dan sal die ander een weet. Jy kan mos fluit?” vra Blommie.
“Ja, Blommie, hoor net.” En Heksie sit haar twee pinkies in haar mond en fluit dat Blommie eintlik sy ore moet toedruk. “Ek kan mooi hard fluit, nè?” sê Heksie skaam.
“Ja, pragtig,” sê Blommie. “Maar ons moet nou soek, voor Kwaaitjie huis toe kom.”
Blommie en Heksie begin oral soek na Kwaaitjie se boetie. Heksie is naderhand al by koning Rosekrans se paleis, maar sy kry nie vir Kleinkwaaitjie nie. Heksie huil nou aanmekaar. By die koning se paleis sê sy vir een van die kabouters wat by die deur waghou: “Ek moet vir koning Rose … Rose … ek moet die koning sien.”
Die kabouter wil nog stry, maar Heksie huil so dat hy haar liewer maar na die koning toe neem.
“Wat makeer, Levinia?” vra koning Rosekrans vriendelik.
“Koning Rosebaard, jy moet my in die tronk sit,” snik Heksie.
“Jou in die tronk sit? Maar hoekom?” vra die koning.
“Ek het Kwaaitjie se boetie laat wegraak!”
“WAT!” skreeu die koning, en Heksie vertel vir hom die hele storie.
Toe sy klaar is, is die koning sommer baie kwaad. “Levinia, jy’s die domste heks wat ek ken. Ek gáán jou in die tronk sit! Waar het jy gesien iemand laat ’n kaboutertjie wegraak. En my naam is ROSEKRANS, nie ROSEBAARD nie! Wagte, vat hierdie heks en gooi haar in die tronk.”
Arme Heksie sit daar op die harde bed en huil, maar nie lank nie of ’n wag maak die deur oop en sê die koning wil haar sien.
Heksie loop huil-huil na die koning toe. Sy wonder wat hy nou met haar gaan maak. Miskien gaan hy haar wegjaag uit Blommeland.
Sy kom in die groot saal waar koning Rosekrans op sy troon sit, maar die koning is nie alleen nie. By hom is Blommie en Kwaaitjie en … Kleinkwaaitjie!
“Haai, waar kom hy vandaan?” vra Heksie en vee die trane met haar jas se punt af.
“Hy was nooit weg nie!” lag Kwaaitjie.
“Is nie, hy was!” stry Heksie. “Ek het self gesien die bed is leeg.”
“Ja, Heksie,” lag Blommie, “maar dit was die verkeerde bed. Ons het in Kwaaitjie se kamer gekyk, nie in Kleinkwaaitjie se kamer nie!”
“O,” sê Heksie en trek haar hoed oor haar oë en boor met haar toon in die vloer.
“Maar ek dink jy het ’n goeie les geleer, Levinia,” sê die koning. “Jy sal seker nie weer vergeet as jy ’n baba moet oppas nie.”
“Nee, koning Rosedoring,” sê Heksie skaam.
“Rosekrans,” fluister Blommie. Maar die koning lag net.
Toe hulle huis toe loop, sê Kleinkwaaitjie: “Jy moet weer vir my kom kuier, tannie Liewe Heksie, hoor jy?”
“Goed ek sal, Kleinkaboutertjie … e … Kwaaibabatjie … e …”
“Kleinkwaaitjie,” sug Blommie en die kleintjie lag te lekker.
Daardie aand toe hulle op Heksie se stoep sit, sê Heksie: “Jy weet, Blommie, ek is seker die snaaksste babawagter wat ek ken.”
